ตอนที่ 2แอบหนีเที่ยว（2）

อัดที่ไม่สามารถคอนโทลเกมนี้ได้ แต่เขาดูน่ากลัวเกินกว่าที่เธอจะต่อปากต่อคำอีก จึงเลือกที่จะเงียบแล้วดูดชานมไข่มุกเข้าปากอึกๆ ก่อนจะคิดในใจ

ไม่เป็นไรเดี๋ยวค่อยไปฟ้องให้ป่าป๊าไล่ออกก็ได้' เธอคิดในใจพลางดูดกินจนหมดแล้วเร่งให้เขาพาเธอกลับบ้าน

"ป่าป๊า ลิลินไม่อยากได้บอดี้การ์ดคนนั้นค่ะ พูดไม่ค่อยเข้าหูลิลินเลย"

เด็กสาวที่นั่งรอผู้เป็นพ่ออยู่นานสองนาน เอ่ยพูดขึ้นมาอย่างหัวเสียตั้งแต่เห็นคนเป็นพ่อก้าวเท้าเข้าบ้านยังไม่ทันถึงตัวบ้านดีด้วยซ้ำ เจ้าพ่ออุดรเดินเข้ามาหยุดต่อหน้าลูกสาวอันเป็นที่รักแล้วขมวดคิ้วเป็นปมมองความเอาแต่ใจนั่นแล้วส่ายหัวไปมา

"อะไรกันลูก เมื่อวานก็ไล่ออกไปคนหนึ่ง ป๊าอุตส่าห์ตามเขามาจากญี่ปุ่นเลยนะทำไมหนูถึงไม่ชอบเขาละคะ"

คนพ่อพยายามอย่างใจเย็นเพื่อคุยกับเด็กน้อยงอแงคนนี้ให้เข้าใจ 

ริมฝีปากกระจับเหยียดเป็นเส้นตรงก่อนจะมองเหยียดเบ้ปากใส่คนที่ยืนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่ตรงบันไดวนโอ่โถงของคฤหาสน์อุดรวิจิตร เธอเอ่ยด้วยท่าทีโยเย

"ก็หนูไม่ชอบขี้หน้าเขานี่คะ"

เธอตอบเหตุผลตื้นเขินใส่ผู้เป็นพ่ออย่างหน้าตาย เหตุผลอะไรก็ได้ถ้าทำให้เธอไม่ต้องมีคนคอยตามตลอดเวลา เธอเบื่อกับการที่โดนดูแลเหมือนกับไข่ในหิน เธออยากลองทำอะไรหลายอย่าง อยากมีแฟน แต่ทำไม่ได้เลยเพราะบอดี้การ์ดพวกนั้นมาฟ้องพ่อเธอตลอด

"ไม่ได้ค่ะลูก หนูต้องมีบอดี้การ์ด แล้วก็ต้องเป็นเคนตะด้วย เพราะพ่อให้สิทธิ์เขาเต็มที่ไปแล้ว เขาไว้ใจได้และเป็นลูกชายของเพื่อนพ่อ"

คนพ่อไม่ยอมผ่อนปรนท่าทีง่ายๆ เล่นเอาลูกสาวงอนจนแก้มป่อง

"น่าเบื่อชะมัด สักวันลิลินจะหนีออกจากบ้าน"

นั่นเป็นสุดยอดคำขู่ที่เธอสามารถยกมาใช้กับผู้เป็นพ่อได้ผลเสมอ แต่ครั้งนี้เหมือนจะยากหน่อย

"น้อยๆ หน่อยลิลิน หัดดูสถานการณ์ของบ้านบ้าง พวกเราทุกคนระวังตัวกันแจ แต่น้องกลับมาเอาแต่ใจเป็นเด็กแบบนี้เนี่ยนะ"

ลูอิสพี่ชายที่แก่กว่าเธอหลายปีพูดขึ้นมาอย่างสุดทน เขาเฝ้ามองพฤติกรรมของน้องสาวมานานแต่พูดไม่ได้เพราะพ่อให้ท้าย แต่วันนี้เขาอดพูดขึ้นมาไม่ได้