ตอนที่ 2แอบหนีเที่ยว（1）

ร้านกาแฟหรู

ลิลิน พาตัวเองและบอดี้การ์ดคนใหม่เข้ามาที่ร้านกาแฟแห่งนี้อย่างเอาแต่ใจหลังเลิกเรียนเธอมักมานั่นกินชาไข่มุกแสนอร่อยของที่นี่ มันอร่อยถึงอกถึงใจเธออย่างมาก และก็ติดงอมแงมแถมยังความคิดดีๆ ในหัวว่าอยากแกล้งแหย่ตาลุงบอดี้การ์ดนี้ให้สะอึกกับนิสัยของเธอและเผ่นแนบกลับญี่ปุ่นแทบไม่ทัน เริ่มด้วยการกวนประสาทเล็กๆ น้อยๆ ก่อน

"นี่ ใครให้คุณมานั่งตรงข้ามฉัน"

เธอเริ่มเอ่ยขึ้นมาก่อนเมื่อร่างใหญ่มานั่งแผ่หลาอยู่ตรงข้ามเธอบนโต๊ะ ปกติการ์ดจะไม่เข้าใกล้เธอเพราะทุกคนเกรงใจ หรือไม่ก็ไม่อยากยุ่งกับเธอเพราะยัยเด็กนี่ขี้วีนและเอาแต่ใจจนไม่มีใครกล้ายุ่งด้วย แต่เคนตะไม่ใช่คนที่จะมาสนเรื่องหยุมหยิมพันนี้ การฝึกรับมือกับคนประเภทเธอเขาก็ทำมาแล้ว เขามองเธอด้วยแววตาเย็นชาและไม่ได้สนใจท่าทีเหวี่ยงวันของเธอแต่อย่างใด

"ผมอยากนั่นผมก็นั่ง ไม่มีใครใช้ผมหรอก"

น้ำเสียงนิ่งเรียบของชายผู้ไม่ไหวติงกับสิ่งเร้า ดวงตาของเขาเย็บเฉียบเหมือนกับจะฟาดฟันเธอให้ขาดเป็นสองท่อน ลิลิน ผู้พยศแอบกลัวสายตาของเขานิดหน่อย แต่ด้วยความที่คิดว่าตัวเองเป็นเจ้านาย การแสดงออกของเธอคืออยากข่มเขา และอยากเอาชนะท่าทีถือดีนั่นเสียเต็มประดา

"เหม็นสาบ อย่ามานั่งใกล้ รู้ฐานะตัวเองหน่อย"

เธอเชิดหน้าใส่เคนตะผู้ไม่รู้ร้อนรู้หนาวและไม่ได้เจ็บใจกับบทสนทนานี่เท่านั้น นั่นทำเอาลิลินถึงกับหัวเสียที่ยั่วโมโหไม่ได้ แถมไม่พอเขายังแอบตอกกลับมาด้วยท่าทีเรียบเฉย 

"จำเป็นต้องรู้ฐานะเหรอ เธอก็ลูกเจ้าพ่อ ฉันก็ลูกเจ้าพ่อ พ่อเธอเองต่างหากที่ขอร้องอ้อนวอนให้ฉันมาดูแลเธอ ฉันมาให้ก็บุญแล้ว"

เขาพูดความจริงตอกอัดหน้าคู่สนทนาจนเธอแอบหน้าเสีย ปกติไม่เคยมีใครกล้าต่อปากต่อคำกับเธอนั่นยิ่งทำให้ลิลินน่านิ่วพลางดูดชานมไข่มุกเข้าปากเพื่อระบายความอัดอั้นนั่น

เจ้าชายเย็นชาไม่ค่อยชอบการสนทนาที่ยืดยาวและซักไซ้ เขาจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ ลูกสาวมาเฟียเกิดรู้สึกอึด