CHAPTER4

ธิปติพัศเดินออกไปจากโต๊ะอาหารพักใหญ่แล้วถึงคราวที่ปรียาดาจะเดินกลับขึ้นห้องมาบ้าง เธอเดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนอนพลางถอนหายใจออกมาเบา ๆ เพื่อระบายความอัดอั้นที่สุมอยู่ในอก

ปรียาดากำลังสับสนในท่าทีของธิปติพัศที่มีต่อเธอ บางทีเขาก็อ่อนโยนแต่บางครั้งเขาก็ดูเย็นชามากเหมือนกับคนที่เธอไม่เคยรู้จักเลยด้วยซ้ำ

เหมือนเราไม่เคยรู้จักกันเหมือนธิปติพัศคนนี้ไม่ใช่พี่ภีมคนเดิมของเธออีกแล้ว

"เลิกคิดมากได้แล้วปัน เขาจะเป็นคนอื่นไปได้ยังไง" ปรียาดาเอ่ยเตือนสติตัวเองที่เริ่มจะเตลิดไปไกล พร่ำบอกตัวเองว่ามันคงไม่มีอะไร มันคงไม่ใช่ในแบบที่เธอคิดหรอก "พี่ภีมคงเครียดเรื่องงาน" เมื่อคิดได้แบบนั้นมันก็ทำให้ความรู้สึกว้าวุ่นในใจดีขึ้นมาบ้างแต่ทว่ามันกลับมีความรู้สึกอื่นเข้ามาแทนที่ เมื่อคิดได้ว่าตัวเองเผลอทำกิริยาไม่ดีใส่ใครอีกคนไป

ปรียาดาอยากจะไปขอโทษธิปติพัศแต่ก็คิดว่ามันคงไม่เหมาะที่เธอจะไปกวนเขาในเวลานี้ เพราะปานนี้ธิปติพัศคงกำลังหัวหมุนอยู่กับงาน

คำต่อว่าของธิปติพัศ ปรียาดาไม่ได้ลืมเธอแค่พยายามไม่คิดมากและบอกกับตัวเองว่าเธอนั่นแหละเป็นคนผิด เพราะถ้าเธอไม่พูดประชดประชันแดกดันธิปติพัศก่อน ชายหนุ่มก็คงไม่พูดจาแทงใจดำใส่เธอแบบนั้น

เธอผิดเองนั่นแหละ....

ในเวลาสี่ทุ่มประตูห้องที่เคยปิดสนิทก็ถูกผลักเข้ามาด้วยฝีมือธิปติพัศ ธิปติพัศเดินเข้าห้องมาด้วยท่าทางนิ่งขรึมปรายตามองปรียาดาที่นอนดูละครน้ำเน่าอยู่บนที่นอนเล็กน้อย ธิปติพัศขมวดคิ้วมุ่นเมื่อมองเห็นน้ำตาที่ไหลเปรอะหน้าของปรียาดา

"ร้องไห้ทำไมครับ" อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามเธอออกไปว่าเหตุอันใดเธอถึงได้ร้องไห้หนักขนาดนี้ ร้องจนตาปูดโปน

"ปันสงสารนางเอกค่ะ" ปรียาดาที่รับรู้ถึงการมีอยู่ของธิปติพัศตั้งแต่เขาเปิดประตูเข้ามาในห้องแต่ตัวเธอไม่ได้ให้ความสนใจถึงการมีอยู่ของเขาเพราะกำลังอินกับละครและร้องไห้อย่างหนักเนื่องจากสงสารนางเอกที่โดนพระเอกบอกเลิก จนกระทั่งที่ธิปติพัศถามเธอถึงได้หันมาสนใจเขา

"หืม" ธิปติพัศขมวดคิ้วหนักขึ้นไปอีกพลางคิดว่าอาการของปรียาดาน่าเป็นห่วง "เลิกดู แล้วนอนดีกว่าไหมครับ"

"อีกตอนจะจบแล้ว ขอดูก่อนได้ไหมคะ" ธิปติพัศชะงักเมื่อจู่ ๆ หญิงสาวก็หันมาทำหน้าออดอ้อนใส่ เขากระแอมไอก่อนจะเบนหน้าหนีหันมองไปทางอื่น "พี่ภีมรู้ไหมคะว่าพระเอกเรื่องนี้ใจร้ายมากเลย" จนกระทั่งที่ปรียาดาพูดประโยคนี้เขาเลยหันกลับมาสนใจฟังในสิ่งที่เธอกำลังจะพูดอีกครั้ง "พระเอกหลอกแต่งงานกับนางเอกค่ะ พระเอกไม่ได้รักนางเอกเลยที่สำคัญพระเอกมีแฟนตัวจริงอยู่แล้ว พระเอกต้องการเลิกกับนางเอกเพราะแฟนตัวจริงท้อง เขาดูใจร้ายมากเลยนะคะ" ดวงตากลมใสเงยขึ้นมาสบตากับดวงตาคมกริบ ธิปติพัศนิ่งงันไปหลายวิ สติของเขาล่องลอยไปกับความคิดที่กำลังเตลิด "พี่ภีมว่าไหม" คำถามของปรียาดาเรียกสติธิปติพัศให้คืนกลับมา

"เลิกดูนะครับนอนดีกว่า พี่อาบน้ำเสร็จพี่จะมานอนกอด" ไม่พูดเปล่าธิปติพัศยังเดินมาปิดทีวีของปรียาดาอีกโดยมีสายตาของปรียาดามองอยู่ด้วยความงุนงง

"อ่า ค่ะ" ถึงจะไม่เข้าใจในท่าทีของธิปติพัศแต่ปรียาดาก็ไม่อยากเซ้าซี้ให้เขาต้องรำคาญ เธอยอมนอนตามที่เขาสั่งส่วนไอ้ประโยคที่เขาบอกว่าจะมานอนกอดหลังอาบน้ำเสร็จเธอไม่ได้คาดหวัง ก็แค่ปรับระดับองศาที่คิดว่าเขากอดถนัดที่สุดรอแล้ว

"รีบอาบนะคะ" บอกเขาเสียงอ้อมแอ้ม

"หึ" ธิปติพัศเค้นหัวเราะเยาะให้กับการกระทำของเธอ "เด็กน้อย" พึมพำเสียงแผ่วเบาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป