CHAPTER3

เมื่อหย่อนก้นนั่งลงเก้าอี้ได้สำเร็จธิปติพัศกวาดสายตามองอาหารบนโต๊ะที่มันดูเยอะเต็มไปหมดด้วยความรู้สึกหลากหลายก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมามองสบดวงหน้าหวานของปรียาดาที่ไม่พูดไม่จาตั้งแต่เดินออกมาจากห้องทำงานพร้อมเขาแล้ว และธิปติพัศก็รู้ดีว่าที่ปรียาดามีท่าทีแบบนี้เพราะอะไร

คราแรกเขาตั้งใจว่าจะไม่ลงมาทานข้าวเพราะตัวเขามีงานที่ต้องเคลียร์จริง ๆ แต่พอเห็นใบหน้าที่เศร้าหม่นของคนเป็นภรรยาเขาจึงยอมทิ้งงานมานั่งทานข้าวกับเธอ

"ปันทำอาหารเองเหรอครับ" ธิปติพัศถามเพราะบางเมนูเขาจำได้ว่าปรียาดาเคยทำให้เขาทาน

"ใช่ค่ะ ปันเป็นคนทำ" แม้จะตอบเขาด้วยน้ำเสียงปกติแต่ใบหน้าของปรียาดาก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย

"จะลำบากทำไมกันครับบ้านเรามีแม่บ้านเยอะแยะ" เธอไม่จำเป็นต้องเข้าครัวเองให้ยุ่งยากในเมื่อคฤหาสน์อธิราชบดินทร์แห่งนี้มีบริวารมากมายคอยอำนวยความสะดวกสบายให้

"ปันแค่อยากทำอาหารให้พี่ภีมทานเหมือนที่เคยทำ แต่ถ้าพี่ภีมไม่สะดวกใจจะทาน จะให้ปันเอาไปทิ้งก็ได้นะคะ" ไม่รู้ว่าจะอะไรดลใจปรียาดาถึงได้กล้าพูดประชดธิปติพัศออกไปแบบนั้น

ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะความน้อยใจหรือเสียใจกัน แต่ทว่าตอนนี้ธิปติพัศกำลังไม่พอใจคำพูดของเธอที่สุด

"พี่ไม่ชอบที่ปันพูดแบบนี้นะครับ" แววตาไม่พอใจส่งมาให้เธอ ธิปติพัศมองหน้าปรียาดานิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยความดุดัน "ไม่พอใจอะไรก็บอกกันไม่ใช่มาพูดแดกดันกันแบบนี้ ปันไม่ใช่เด็กแล้วนะครับ อายุอานามก็ไม่ใช่น้อย ๆ แต่ทำไมยังชอบทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต"

"........" คล้ายว่ามีใครมาตบหน้าปรียาดาฉาดใหญ่ คล้ายว่ามีใครเอาค้อนปอนด์หนัก ๆ ทุบเข้าศีรษะปรียาดาเข้าอย่างจัง คำพูดที่ไร้ซึ้งคำหยาบคายแต่ทว่าทุกคำพูดนั่นฝังลึกเข้าไปถึงหัวใจ ปรียาดาหน้าชา ขอบตาร้อนผ่าว เธอไม่คิดเลยว่าธิปติพัศจะกล้าพูดกับเธอถึงขนาดนี้

"ถ้าปันคิดว่าพี่เอางานมาอ้างเพื่อหลบหน้าปัน พี่จะบอกว่ามันไม่ใช่ การที่ปันไม่เห็นว่างานพี่วางอยู่บนโต๊ะไม่ได้แปลว่าพี่ไม่มีงานต้องทำ ปันควรมองโลกให้กว้างมากกว่ามองรอบตัวเองนะครับ" เพราะครึ่งชีวิตของธิปติพัศมีผู้หญิงที่ชื่อปรียาดาวนเวียนรอบกายอยู่เสมอ เขาจึงอ่านใจของหญิงสาวออก อ่านออกแม้กระทั่งความคิดของเธอว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

"อึก" ปรียาดากลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคออย่างยากลำบาก เธอสะอึกแล้วสะอึกเล่ากับคำพูดของคนตรงหน้า ธิปติพัศตบเธอซ้ำ ๆ ด้วยคำพูดของเขา

"เอาล่ะ ทานข้าวกันเถอะครับ พี่ยังมีงานที่ต้องทำอีก" แล้วใครมันจะไปกินลงกัน ตอนนี้ปรียาดารู้สึกอยากจะร้องไห้มาก ๆ แต่ก็ต้องข่มไว้ จะให้ลุกออกไปเธอก็ทำแบบนั้นไม่ได้เมื่อธิปติพัศได้ดักทางเธอไว้ด้วยคำพูดแสบร้อน "ถ้าปันลุกออกไปพี่จะถือว่านั่นเป็นการกระทำที่โง่มาก"

ปรียาดาเลยทำได้แค่นั่งนิ่ง ๆ ก้มหน้าทานข้าวของตัวเองอย่าง ๆ ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ

ธิปติพัศตอนนี้ช่างต่างกับธิปติพัศเมื่อสามชั่วโมงก่อนที่อ่อนโยนกับเธอเหลือเกิน

เมื่อมื้ออาหารจบธิปติพัศลุกขึ้นยืน เขาเดินอ้อมโต๊ะอาหารมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าปรียาดา วางมือลงบนศีรษะเล็กของเธอแล้วลูบอย่างแผ่วเบา

"พี่ไม่ตั้งใจจะทำให้ปันรู้สึกไม่ดี แต่ปันก็รู้ใช่ไหมว่าพี่ไม่ชอบที่ปันทำแบบนี้" เสียงทุ้มเอ่ยถามเธอพร้อมทั้งฝ่ามือที่คอยลูบไล้กลุ้มผมนุ่มลื่นของเธอราวกับต้องการปลอบประโลมไม่ห่าง

ธิปติพัศรู้ว่าตอนนี้ปรียาดากำลังรู้สึกแย่ที่โดนเขาดุ และเขาก็อยากจะเตือนเธอว่าคราวหน้าคราวหลังเธอไม่ควรทำกิริยาแบบนั้นใส่เขาอีก

ปรียาดาพยักหน้ารับน้อย ๆ ให้กับคำพูดของธิปติพัศ เธอรู้ เธอรู้ดีเลยล่ะ

"พี่หวังว่าคราวหน้าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกนะครับ" ธิปติพัศจ้องหน้าปรียาดานิ่งเขาต้องการฟังคำตอบที่น่าพอใจว่าครั้งต่อไปมันจะไม่เกิดเหตุการณ์เหมือนอย่างวันนี้ขึ้นมาอีก

"ค่ะ" ปรียาดาตอบรับอย่างไม่เต็มเสียงนักเธอไม่กล้ามองสบแววตาร้ายกาจของชายคนนี้ด้วยซ้ำ

"ดีมากครับ"

เสมือนว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ธิปติพัศคนเดิมของเธอเลย