บทนำ

"อะไรนะคะ! จะให้หนูแต่งงานกับนายธันย์น่ะเหรอคะคุณป๋า?!"

พริมารินทร์ ถามอย่างตกใจพลางมองหน้าผู้เป็นพ่อ จิรัตน์มองหน้าลูกสาวอย่างแน่วแน่ในคำตอบ

"ใช่ แล้วป๋าบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกพี่เค้าว่าพี่ธันย์ ไม่ใช่นายธันย์"

"ก็หนูจะเรียกนายธันย์ หนูไม่นับนายนั่นเป็นพี่หรอกนะคะ"

พริมารินทร์พูดอย่างดื้อดึง

ก็ธันย์เป็นลูกเลี้ยงของพ่อเธอ และแม่ของนายนั่นก็เป็นแม่บ้านในบ้านเธอมาก่อน เมื่อแม่ของเธอเสียชีวิตพ่อของเธอจึงยกแม่ของธันย์ขึ้นเป็นนายหญิงในบ้านและเลี้ยงดูธันย์เหมือนกับลูกอีกคนหนึ่งเพราะอยากมีลูกชายไว้สืบทอดธุรกิจโรงแรมของเครือ 'ลีเอ็นเตอร์ไพรส์' ซึ่งนั่นทำให้เธอไม่ชอบขี้หน้าธันย์ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

"ก็ดี ไม่ต้องนับเป็นพี่ก็ได้ จะได้นับเป็นสามีง่าย ๆ หน่อย"

จิรัตน์แกล้งพูดแหย่ลูกสาวทำเอาพริมารินทร์หูแดงเพราะความโกรธปนอายนิด ๆ

"หนูไม่แต่งนะคะ! คุณป๋า หนูเป็นลูกแท้ ๆ ของคุณป๋านะ ธุรกิจของครอบครัวเราต้องเป็นของหนูสิ!"

พริมารินทร์พูดอย่างไม่ยอมแพ้ เธอเป็นทายาทของตระกูลลีธะวณิชย์สายตรงแท้ ๆ แต่บิดากลับไม่ยกธุรกิจให้เธอดูแล กลับยกให้นายธันย์นั่นเป็นคนบริหารเครือลีเอ็นเตอร์ไพรส์ทั้งหมด ทั้งที่เธอยอมดั้นด้นไปเรียนบริหารการโรงแรมที่เมืองนอกตั้งแต่ปริญญาตรีจนถึงปริญญาโทเพื่อจะได้กลับมาบริหารโรงแรมให้ครอบครัวแท้ ๆ มันน่าเจ็บใจไหมล่ะ!

"หนูเป็นผู้หญิง แต่งงานออกไปก็ต้องไปใช้นามสกุลสามี ป๋าถึงบอกว่าถ้าหนูอยากจะมาเป็นผู้บริหารเครือลีเอ็นเตอร์ไพรส์ของเรา หนูก็ต้องแต่งงานกับธันย์ แล้วมีหลานชายให้ป๋าภายใน 120 วันหลังจากแต่งงาน แล้วป๋าจะยกทุกอย่างให้หนู"

"120 วัน!!"

พริมารินทร์ทวนคำอย่างตกใจก่อนจะเข่าอ่อนนั่งลงบนโซฟาด้วยอาการอ้าปากค้าง

นี่เธอจะต้องแต่งงาน และต้องมีลูกกับหมอนั่นด้วยหรือ?!

120 วัน ก็ภายนสี่เดือนเท่านั้น

แค่คิดก็อยากจะเป็นลม

"ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ ป๋าก็ไม่อยากฝืนใจลูกสาว เดี๋ยวป๋ายกสาขาที่ภูเก็ตให้หนูดูแลก็แล้วกัน"

"ภูเก็ต? แค่ที่ภูเก็ตอย่างเดียวเหรอคะ?"

หญิงสาวถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

"ใช่ ที่ภูเก็ตที่เดียวก็มีโรงแรมของเราตั้งสี่แห่งแล้วนะลูก หนูคุมแค่นั้นไปก่อนแล้วกัน ถ้าทำผลประกอบการสามปีต่อจากนี้ออกมาได้น่าพอใจ ป๋าจะพิจารณายกสาขาภาคใต้ให้หนูคุมทั้งหมด แล้วค่อยขยับขยายเพิ่ม"

"ทายาทสายตรงอย่างหนูได้คุมแค่ที่ภูเก็ต แต่ลูกเลี้ยงอย่างนายนั่นได้คุมทั้งเครือในไทยและต่างประเทศทั้งหมดน่ะเหรอคะคุณป๋า?!"

"ธันย์น่ะเก่งมากนะ ที่เครือโรงแรมของเราขยายไปได้หลายประเทศก็เพราะฝีมือของธันย์นี่แหละ เขาเป็นคนทำได้ป๋าก็ต้องให้เค้าคุมสิ"

"ก็งั้น ๆ แหละค่ะ ถ้าคุณป๋าให้หนูทำ หนูก็ทำได้เหมือนกัน"

พริมารินทร์เบ้ปากเมื่อได้ยินผู้เป็นพ่อชมธันย์ให้ฟัง จิรัตน์ขำในความดื้อของลูกสาวตัวเอง

"แค่แต่งงานกับธันย์แค่นี้หนูยังทำไม่ได้เลย ป๋าว่าหนูบริหารเครือโรงแรมของเราทั้งหมดไม่ไหวหรอกลูก" จิรัตน์ยิ้ม "ถ้างั้นเดี๋ยวป๋าจะบอกเลขาฯให้ส่งเรื่องว่าหนูจะไปเป็นMDคนใหม่ของสาขาภูเก็ตเลยนะ เขาจะได้เอาเรื่องเข้าวาระการประชุมบอร์ดผู้บริหารวันพรุ่งนี้เลย"

จิรัตน์พูดก่อนจะยกหูโทรศัพท์ พริมารินทร์รีบวิ่งเข้าไปคว้ามือผู้เป็นพ่อไว้ทันที

หญิงสาวหลับตาพลางสูดหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา

"ตกลงค่ะ หนูจะแต่งงานกับนายธันย์ แล้วมีหลานชายให้คุณป๋าภายใน 120 วันให้ได้ค่ะ" เธอบอก "แต่มีข้อแม้ว่าเรื่องนี้ต้องรู้กันแค่เราสองคน คุณป๋าห้ามบอกใครหรือห้ามใครรู้เด็ดขาดแม้แต่นายธันย์เอง ตกลงไหมคะ?"

พริมารินทร์พูดข้อเสนอของตัวเองบ้าง จิรัตน์ยักไหล่พลางยิ้ม

"ดีลจ้ะลูกรัก"

ผู้เป็นพ่อยื่นมือมาเชคแฮนด์ทำข้อตกลงกับลูกสาว พริมารินทร์กรอกตาก่อนจะยื่นมือไปเชคแฮนด์กลับอย่างเซ็งอๆ

ตายแน่พริมารินทร์เอ๋ย...