บทที่4 ใช้ชีวิตร่วมกัน

บทที่ 4 

-ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน- 

"ปาย! เมื่อคืนจัดไปกี่น้ำยะ" 

"กี่น้ำอะไรล่ะ หลับเป็นตาย" 

ปายเอ่ยตอบเสียงยานคราง เมื่อคืนว่านอนไปแล้ว ทำไมตื่นเช้ามาเรียนยังรู้สึกง่วงได้อีก เหมือนนอนไม่พอเลย 

"ไอ้เราก็นึกว่าจะได้อุ้มหลาน" 

มะลิทำเสียงหงอยบ่นเหมือนเสียดาย  แต่เอาจริงๆไม่ได้อะไรหรอก ก็แค่อยากแหย่เพื่อนเล่นก็เพียงเท่านั้น 

"อุ้มกะผีน่ะสิ ลืมแล้วหรือไงว่าปายแต่งกับอาเขมเพราะป๊าม๊าขอ" 

มือเล็กยื่นไปเขกมะเหงกเพื่อนสาวที่พูดจาไม่เข้าหูไปทีหนึ่ง  จนคนโดนถึงกับลูบหัวปอยๆ 

"เจ็บน้า~ แล้วสรุปจะอยู่กันแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่อ่ะ" 

มะลิถามในสิ่งที่สงสัย เพราะปายกับเขมราชแต่งกันโดยไม่ได้รักกัน อนาคตต่างฝ่ายก็อาจจะเจอคนที่ใช่ ถ้าถึงตอนนั้นแล้วจะทำยังไงต่อ 

"คุยเปรยๆกันไว้แล้วนะ ว่ายันปายเรียนจบอ่ะ แต่ถ้าฝ่ายไหนมีคนรักก่อน ก็ให้มาคุยกันก่อน" 

"อ๋อ~ แล้วจะจ้ำจี้กันป้ะ~" 

มะลิเอานิ้วชี้มาชนกันพลางเหล่ตามองเพื่อนตัวน้อยอย่างล้อเลียน 

"โอ๊ย ถามแต่เรื่องใต้สะดือ บ้า" 

ปายถึงกับตีแขนเพื่อนกลบเกลื่อนความเขินอาย เอาจริงเธอยอมรับเลย ว่าอยากทำอีก คืนนั้นมันเมาเธอเลยจำไม่ได้ เลยอยากทบทวนความจำใหม่ซักหน่อย 

ยิ่งคิดก็ยิ่งเขิน ต้องหยิกตัวเองหลายๆที เตือนตัวเองว่าเป็นผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัว จะมาอยากมีอะไรกับผู้ชายที่เสียพรหมจรรย์ให้เขาครั้งแรกแบบนี้ไม่ได้ 

 "แล้วตอนเย็นใครมารับ ผัวป่ะ" 

มะลิไม่วายกระแซะถาม ทำเสียงเล็กเสียงน้อยล้อเลียนเพื่อนสาวไม่เลิก 

"โอ๊ย! ไม่คุยด้วยแล้ว"

ปายไม่ตอบคำตอบถามเพื่อน เธอลุกออกจากโต๊ะหินอ่อน เดินหนีเข้าตึกเรียนไป 

"เขินอ่ะดิ่ เขินแน่นอนทรงเนี่ย" 

มะลิลลุกเดินตามแซวปายไม่เลิก เธอรู้ดีกว่าใครเลย ว่ายัยปายเพื่อนเธอชอบผู้ชายแบบเขมราชเป็นที่สุด 

ลุคแบบดูมาดขรึม นิ่งเงียบ ดูน่าเชื่อถือ เป็นผู้ใหญ่ที่พึ่งพาได้ แถมหล่อคม ตัวสูง ผิวขาวแบบนี้ ยัยปายหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแน่นอน 

16:53 

"ตกลงใครมารับปาย" 

มะลิสาวหน้าหวานก้าวขาขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ หยิบถุงมือมาสวมใส่ตามด้วยหมวกกันน็อค 

"อาเขมแหละ เห็นว่างั้นนะ" 

ปายมองเพื่อนสาวที่หน้าหวานแต่ทรงห้าว ขับรถผาดโผน แถมชอบมีเรื่องกับพวกขับรถบนถนนอีก ใครขับเฉี่ยวยัยนี่ไม่ได้หรอก นางจ้องจะฟาดอย่างเดียวแหละ 

"ให้รอเป็นเพื่อนมั้ย" 

"ไม่เป็นไร มะลิกลับเถอะ" 

"เค มีไรก็โทรมานะ" 

เสียงเครื่องรถสองล้อดังกระหึ่ม คนในมอต่างพากันเหลียวมองกันเป็นแถบๆ มอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันใหญ่ค่อยๆขับเคลื่อนออกจากมหาลัย 

ปายยกมือโบกบ๊ายบายให้เพื่อนรัก ส่วนตัวเองก็ยืนรออาเขมมารับกลับบ้าน 

มะลิขับรถออกไปไม่ทันไร รถเก๋งสีดำคุ้นตาของอาเขมก็ขับสวนเข้ามาจอดเทียบข้างที่ปายยืนอยู่ 

ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนกับกางเกงผ้าขากระบอกเปิดประตูออกมา แสงออร่าความหล่อมันพุ่งกระแทกเข้าตาของปายจังๆ ไม่พอยังไปกระแทกใส่ตาคนอื่นอีก พวกนักศึกษาที่อยู่ระแวกนั้นพากันฮือฮา ต่างหยุดยืนดูคนหล่อกันเป็นแถว 

"เฮ้ยๆ ไอ้พวกนี่นิ ของใครห๊า! ของใคร!" 

ปายท้าวเอวพูดเสียงดัง เธอไม่ยอมหรอกนะเรื่องผู้ชายเนี่ย ยิ่งอาเขมเป็นสามีเธอแล้วด้วย เธอยิ่งไม่ยอมใหญ่ จะมองใครก็ได้เธอไม่สน แต่จะมามองคนของเธอไม่ได้! เธอหวง! 

"แหมยัยปาย มองนิดมองหน่อยก็ไม่ได้นะยะ! ชั้นใส่ซองงานแต่งให้แกตั้งห้าร้อยนะยะ แบ่งๆให้เพื่อนมองบ้าง" 

มิ้มนักศึกษาชายแต่ใจรักหญิงตะโกนปาวๆอยู่บนตึก ชะโงกหน้ามองลงมาที่ปายแล้วเบะปากใส่ 

"ใส่มาห้าร้อยงั้นดูได้แค่ห้าวิ นับหนึ่งถึงห้า เริ่ม!"

"อะ-" 

"ครบละ เลิกดู!" 

ปายรีบจ้ำไปหาอาเขม เธอเขย่งเท้ายกมือขึ้นไปปิดหน้าหล่อเอาไว้ไม่ให้เพื่อนสาวบนตึกได้ดู 

"อ๊ะอีป๊าย! แกก็เหลือเกิน มันยังไม่ถึงห้าวิเลยยัยนี่!" 

มิ้มถึงกับแว้ดเสียงดังลั่นตึก  เธอเลยอดยลโฉมสามีเพื่อนเลย คนบ้าอะไรหล่อไม่บันยะบันยัง ตอนไปงานแต่งก็ลืมถ่ายรูปเก็บไว้ ใครมันจะไปคิด ว่ายัยปายมันจะหวงผัวมันขนาดนี้ แบ่งให้ดูไม่ได้เลย ขู่แฮร่เป็นหมาพุดเดิ้ลไปได้!

"ห้าวิคนเราไม่เท่ากันยะ! มองแต่สามีคนอื่น หัดไปมองเด็กแกในคลังซะบ้าง! มีเยอะนักนี่! ก็เอามาเวียนดูไปสิ!" 

เขมราชจับเอวบางของปายเอาไว้ ประคองกลัวว่าเธอจะล้มเพราะเห็นว่าเขย่งสุดตัว ตัวเขากับปายความสูงห่างกันพอสมควร ปายสูงแค่ระดับอกของเขาเอง 

"ก็ชั้นอยากดูผัวแกนี่!" 

มิ้มตะโกนเถียงกลับลงมา 

"ก็ชั้นไม่ให้ดู!" 

ปายเองก็ไม่ยอมแพ้ ตะโกนเสียงดังกลับขึ้นไปเช่นกัน 

"จะดู เอามือออก!" 

"ไม่ให้ดู!" 

"จะดู!" 

"ไม่ให้!" 

เขมราชมองสองคนที่ตะโกนใส่กันไปมาแบบเอาเป็นเอาตาย แต่น่าแปลกที่นักศึกษาหรือาจารย์ต่างก็เดินผ่านเหตุการณ์นี้ไปเหมือนกับว่ามันไม่มีอะไร 

"ปกติพี่ ไอ้สองคนนี้มันเถียงกันปกติ ไม่เถียงเรื่องผู้ชายก็เถียงกันเรื่องอื่น ที่นี่เขาชินหูกันหมดล่ะ" 

นักศึกษาปีสองเพื่อนร่วมคณะของปายเดินผ่านมาเห็นสีหน้าสงสัยของสามีเพื่อนพอดี เลยช่วยบอกไขข้อสงสัยให้ พอพูดจบก็เอาหูฟังมายัดใส่หูตัวเองต่อ เปิดเพลงดังๆ เพื่อให้กลบเสียงไอ้พวกบ้าสองคนที่ยืนตะโกนเถียงกัน 

"ปาย" 

"อี- ขาอาเขม" 

กำลังจะอ้าปากด่าเพื่อนตัวดีที่ทำหน้าแสล๋นอยู่บนตึกก็ต้องหุบปากฉับทันที พร้อมกับปรับจูนเสียงใหม่ให้หวานกว่าเดิม แล้วขานรับอาเขมด้วยท่าทีอ่อนหวาน 

"โอ๊ย ตอแหล!" 

"แกสิตอแหลอีมิ้ม! เดี๋ยวจะฟ้องเด็กๆแกนะว่าแกแอบรับเด็กเพิ่ม!  อาเขมเราไปกันเถอะค่ะ เนอะ~"

ปายกอดแขนคุณสามีเดินหนีเพื่อนที่ตะโกนด่าไล่หลัง เธอเอ่ยขอบคุณเมื่อคนตัวโตยื่นมือมาเปิดประตูรถให้ 

ก่อนจะไปก็ไม่ลืมเปิดกระจกรถโบกมือลายัยเพื่อนตัวดีด้วย 

"ไปก่อนนะจ้า ผัวไม่หล่อก็เหนื่อยหน่อยนะ" 

"กรี้ดดดด อีหมาพุดเดิ้ล อย่าให้ชั้นหาอปป้าหล่อๆได้บ้างนะยะ!" 

"คุยกับเพื่อนแบบนี้ปกติเหรอ" 

เขมราชเอ่ยถามเด็กสาวที่นั่งข้างๆ สายตาจดจ้องถนนข้างหน้าไม่ได้หันหน้าไปหาปาย

"ค่ะ  คุยเล่นกัน หนูขอโทษนะคะที่มัวแต่คุยกับเพื่อนจนลืมอาเขม" 

"ไม่เป็นไร แล้วเย็นนี้จะนอนบ้านนี้เลย หรือจะกลับไปนอนบ้านตัวเองก่อน" 

"นอนบ้านอาเขมเลยได้มั้ยคะ พอดีหนูกลัวผี วันนี้ป๊าม๊าหนีเที่ยวอีกแล้ว ปกติหนูจะให้มะลิมานอนด้วย แต่วันนี้มะลิไม่ว่าง"

จริงๆว่าง แต่ปายอยากนอนบ้านอาเขมไง เลยโกหกว่าเพื่อนไม่ว่างมานอนด้วย

"ได้ เดี๋ยวจัดห้องไว้ให้"

"นอนห้องอาเขมเลยไม่ได้เหรอคะ" 

ปายทำกระแซะเข้าใกล้คุณสามีพลางทำหน้าอ้อน 

"ฝันเถอะ นอนแยกน่ะดีแล้ว" 

แต่เขมราชใจแข็งพอ เขาจะไม่หลงกลยัยเด็กนี่แบบคืนนั้นอีกครั้งแน่นอน 

"โธ่ ก็อยากนอนด้วยง่า" 

"เป็นผู้หญิงหัดรักนวลสงวนตัวหน่อยสิ" 

เสียงทุ้มเอ่ยดุเด็กข้างๆ ไม่รู้ว่าไปทำแบบนี้กับคนอื่นด้วยมั้ย การกระทำ คำพูดคำจาไม่ระวังตัวเองเลย ล่อเสื้อล่อตะเข้ซะไม่มี 

"ดุจังเลย หนูก็ปล่อยตัวปล่อยใจแค่กับอาเขมคนเดียวนี่แหละค่า กับคนอื่นจะทำได้ไง ไม่ใช่ผัวนี่นา" 

"ดู ดูพูดเข้า ยัยเด็กนี่มันอายฟ้าอายดินบ้างมั้ยเนี่ย" 

"โอ๊ยๆๆ หนูเจ็บนะ หนูเจ็บบบ" 

ปายร้องเสียงหลง เมื่อถูกอาเขมบีบจมูกแล้วดึงโยกไปมา กว่าจะปล่อยเธอก็เล่นเอาซะจมูกขึ้นรอยนิ้วสีแดง 

"อาเขมอ่ะ" 

"...."

"แล้วตกลงเราทำกันอีกมั้ยคะ" 

"โอ๊ย ปาย!" 

ปายหัวเราะลั่น ชอบใจที่ได้หยอกร่างสูงให้หงุดหงิดเล่นๆ ถึงจะบอกว่าหยอก แต่เอาเข้าจริงเธอก็อยากลองทำกับอาเขมอีกสักครั้ง 

ก็ไหนๆก็เสียตัวให้ไปแล้ว แถมอาเขมดันตรงสเปคอีก ปายก็อยากลองชิมอีกครั้งนี่นา ตอนนั้นเมาจำอะไรไม่ได้ด้วย  ตอนนี้เลยอยากทบทวนใหม่...