บทที่5 ฮันนีมู๊น ฮันนีมูน

บทที่ 5 

-ฮันนีมู๊น ฮันนีมูน- 

"เย้ ฮันนีมูนนนนนนน" 

สาวสวยร่างอรชรในชุดทูพีชสีดำวิ่งหน้าตั้งลงน้ำทะเล เธอกระโดดลงน้ำดังตู้ม ไม่สนภาพลักษณ์สาวสวยสุดเซ็กซี่เลยสักนิด ไม่คีพลุคใดๆทั้งสิ้น ตอนนี้ปายสนใจแค่จะเล่นน้ำทะเลอย่างเดียว 

"เฮ้อ..." 

เขมราชกุมขมับเดินตามหลังมา เขาปูผ้าบนผืนทรายแล้วนั่งดูปายที่ดำผุดดำว่ายเล่นน้ำอย่างสนุกสนานอยู่ในทะเล 

วันนี้เป็นวันหยุด ปายขอให้เขมราชพามาฮันนีมูนหลังจากแต่งงาน เขาที่ไม่ค่อยได้เที่ยวจึงไม่รู้จะพาไปที่ไหน เลยให้ยัยเด็กเป็นคนหาสถานที่ ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายเขาจะออกเองทั้งหมด 

ปายเลยเสนอเกาะส่วนตัวที่จังหวัดระยอง เอาจริงก็ไม่ได้ส่วนตัวขนาดนั้น แต่ทางฝั่งนี้จะเปิดให้ผู้เข้าพักโรงแรมมาเล่นน้ำได้ ส่วนอีกฝั่งจะเป็นแบบนักท่องเที่ยวที่ไม่ได้เข้าพักก็สามารถเล่นได้  ฝั่งนี้เลยมีผู้คนน้อยมาก  ก็รู้สึกเป็นส่วนตัวดี 

"อาเขม! กรี้ด แค่ก" 

"ปาย!!" 

เขมราขรีบลุกพรวด เขาวิ่งไปหาปายด้วยความตื่นตกใจ ร่างสูงกระโดดลงทะเลว่ายไปหาเด็กสาวที่กำลังตะเกียกตะกายคว้าอากาส  ปายมีสีหน้าแย่อย่างเห็นได้ชััด 

"ปาย!!"

ใจของเขมราชกระตุกวูบ เมื่อเห็นร่างของภรรยาจมหายไปต่อหน้าต่อตา เขารีบดำน้ำตามไปหาทันทีอย่างไม่ต้องคิด 

โชคยังดีที่คว้าแขนเล็กนั้นเอาไว้ได้ เขมราชโอบตัวของปายเอาไว้แล้วว่ายขึ้นฝั่ง วางร่างของคนหมดสติไว้กับผืนทราย

"ปาย ฟื้นสิ! ปาย!" 

เขมราชเขย่าตัวคนไม่ได้สติ เขาทำซีพีอาร์ไปก็เรียกชื่อของปายเสียงดัง ใจมันเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อเห็นว่าปายไม่ยอมฟื้้นขึ้นมาสักที ร่างสูงจึงคิดจะวิ่งไปเอาโทรศัพท์มาโทรเรียกรถพยาบาล 

"ปา-" 

"แฮร่!!! ฮ่าๆๆๆ" 

คนแกล้งสลบลืมตาขึ้นมา เธอนอนหัวเราะจนท้องแข็งเมื่อเห็นสีหน้าเหวอของอาเขม 

ปายว่ายน้ำเก่งมากนะ เรื่องแบบนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นสำหรับเธอได้หรอก เธอไม่มีวันจมน้ำเด็ดขาด แต่ที่แกล้งจมน้ำก็แค่อยากแกล้งอาเขมที่ชอบทำหน้านิ่งตลอดเวลาต่างหาก 

"ฮ่าๆๆๆ โอ๊ย ขำจนปวดท้อง ฮ่าๆ" 

.....

เขมราชไม่พูดอะไร เขาลุกขึ้นไปเก็บของเก็บผ้าที่ตัวเองปูไว้ แล้วเดินหนีขึ้นห้องพักทันที ไม่หันมามองคนแกล้งจมน้ำอย่างปายเลยด้วยซ้ำ

"เอ้า อาเขม!" 

ปายรีบวิ่งตามคุณสามีขึ้นห้องไป พอขึ้นมาถึงห้องพัก อาเขมก็ยังไม่พูดอะไร แถมทำสีหน้าเรียบนิ่งและเงียบจนปายเริ่มรู้ตัวและรู้สึกผิด 

"อาเขมคะ..." 

....

ปายเรียกคนตัวโตเสียงแผ่ว เธออยากเอ่ยขอโทษที่เล่นแรงไป แต่อาเขมไม่ยอมมองหน้าเธอเลย ร่างสูงเดินหนีเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำแล้ว 

พออาเขมออกมาจากห้องน้ำ ปายก็เข้าไปอาบน้ำบ้าง แต่พอเธอออกจากห้องมาก็ไม่เห็นร่างสูงแล้ว เธอจึงรีบแต่งตัวแล้วลงมาที่ด้านล่าง 

อาเขมกำลังนั่งทานมื้อเที่ยงโดยที่ไม่ชวนและไม่รอปาย คนทำผิดน้ำตาคลอ รีบจ้ำอ้าวเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามคุณสามี 

"อาเขม คือปาย-" 

"เงียบ" 

เสียงทุ้มเอ่ยดุ ปายไม่กล้าพูดอะไรอีก เด็กสาวทำเพียงสั่งอาหารแล้วนั่งทานเงียบๆ พลางลอบมองคนตรงข้ามไปด้วย ว่ามีสีหน้าแบบไหนอยู่ 

สีหน้าอาเขมเรียบเฉยจนน่ากลัว คนตัวโตกินเสร็จก็ลุกออกไปทันที ปายได้แต่มองตามแผ่นหลังแกร่งที่เดินเข้าลิฟท์ไป 

"ฮึก.." 

ปายไม่กล้าขึ้นห้อง เธอกลัวอาเขมเวอรชั่นนี้มาก เธอไม่น่าเล่นพิเรนทร์แบบนั้นเลย 

หญิงสาวเดินมานั่งกอดเข่าที่ริมหาด เธอเลือกไปนั่งตรงโขดหิน คนไม่ค่อยเดินมาทางนี้ ก็เลยไม่ต้องสนใจใครว่าจะมามองตอนเธอร้องไห้หรือเปล่า 

ปายนั่งกอดเข่าซบหน้าลง เสียงสะอื้นดังคลอไปกับเสียงคลื้น เธอนั่งอยู่แบบนั้นจนกระทั่งตะวันค่อยๆเคลื่อนลาลับขอบฟ้า 

ใบหน้าที่เคลือบไปด้วยหยาดน้ำตาเงยหน้าขึ้นมาจากหัวเข่า ความมืดทั่วรอบทำให้ปายพึ่งรู้ตัวว่านั่งอยู่ที่นี่นานเกินไป 

"ฮึก" 

ปากเล็กเบะคว้ำลงเตรียมร้องอีกครั้งเมื่อเห็นว่าอาเขมไม่มาตามเธอกลับห้อง แต่พอคิดตามความเป็นจริง มันก็สมควรแล้วล่ะ ก็ปายเล่นทำให้อาเขมโกรธหนักเลยนี่ 

ถึงจะอยากนั่งอยู่ตรงนี้ต่ออีกนานแค่ไหน แต่ก็ต้องกลับขึ้นห้องพักอยู่ดี เพราะยุงเริ่มรุมกัดเธอจนคันแสบไปทั้งตัวแล้ว 

พอเข้ามาในห้อง เธอเห็นอาเขมนั่งอ่านงานในแลปท็อปอยู่ เขาไม่แม้แต่จะเงยหน้ามามองเธอด้วยซ้ำ 

ปายหน้าเศร้าเดินคอตกมาอาบน้ำ เธอใช้เวลาอยู่นานพอสมควร ใช้เวลารวบรวมความกล้าไปเอ่ยขอโทษอาเขมอีกครั้ง 

....

แต่พอออกมาก็ต้องเบะปากคว่ำ น้ำตาคลอเบ้าเหมือนเดิม เพราะว่าร่างสูงนอนหันหลังหลับตาไปแล้ว 

หญิงสาวใส่เสื้อผ้าแล้วคลานขึ้นเตียงมานอนอีกฝั่ง อยากจะเอ่ยเรียกคนตัวโต แต่ก็กลัวรบกวนเวลานอน อาเขมปกติก็เป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว พอมาเงียบแบบนี้ ใจของปายยิ่งรู้สึกเจ็บ แล้วก็รู้สึกผิดด้วย ที่แกล้งอาเขมแรงเกินไป 

"อึก..ฮือ..อึก" 

เขมราชนอนฟังเสียงเด็กร้องไห้มาพักหนึ่งแล้ว เขาไม่ได้หลับ แต่เขากำลังลงโทษปายที่ทำอะไรโดยไม่ยั้งคิด 

....

เขมราชเห็นแล้วว่าปายเดินไปนั่งร้องไห้ที่โขดหิน เขายืนมองอยู่อย่างนั้น จวบจนเด็กนั่นขึ้นห้องมา ถึงได้ทำมาขึ้นเตียงนอนอ่านอะไรไปเรื่อยไม่สนใจเด็กที่ตาแดงเพราะร้องไห้หนัก

"ฮือ อาเขมขา ฮึก อาเขม หนูขอโทษ" 

....

"หนูผิดไปแล้ว ฮือ" 

พรึ่บ 

เขมราชพลิกตัวเข้าหาพลางดึงร่างเล็กที่สะอื้นจนตัวโยนเข้ามากอดเอาไว้ เขาไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงใช้มือลูบหลังของเด็กขี้แยไปมาอย่างเงียบๆ 

"อาเขม ฮึก หนูขอโทษ อึก นะ...หนูผิดไปแล้ว" 

แขนเล็กโอบเอวแกร่งเอาไว้ทันที เธอสะอึกสะอื้นร้องไห้แทบขาดใจ ใบหน้าพริ้มเพราเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่รินไหล เธอรู้สึกผิดจริงๆที่ทำแบบนั้นลงไป 

"ปาย" 

เขมรามเรียกคนในอ้อมกอดเสียงเรียบนิ่ง 

"ฮึก คะอาเขม" 

"อย่าให้มีแบบนี้อีก ต่อไปนี้ทำอะไรก็ต้องคิดเยอะๆ อย่าทำเป็นเล่น" 

ปายพยักหน้าทั้งน้ำตา เธอกอดคนตัวโตเอาไว้แน่น กลัวอาเขมจะหนีเธอไปอีก 

"เพราะถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ แล้วขอความช่วยเหลือ ฉันจะคิดว่าแกล้ง  มันเป็นผลเสียต่อเธอทั้งนั้น อย่าทำแบบนี้อีก เข้าใจมั้ย" 

"เข้าใจค่ะ ฮึก หนูจะไม่ทำแบบนี้แล้ว"

"นอนหลับซะ" 

ปายพยักหน้ารัวๆ เธอขยับกายเบียดใกล้ร่างสูง โอบกอดแน่นยิ่งขึ้น ใบหน้างามซุกเข้าหาอกแกร่งทันที 

....

เสียงร้องไห้ค่อยๆเงียบหายไป ลมหายใจของคนในอ้อมกอดเริ่มเข้าสู่จังหวะปกติ 

เขมราชโอบกอดคนที่พึ่งหลับไปเอาไว้ ไม่ได้ลุกหนีอย่างเช่นที่ทำแบบตอนกลางวันอีก ริมฝีปากหยักกดจูบทีี่เส้นผมนุ่มของภรรยา 

เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบบอกฝันดี ขับกล่อมให้ความฝันของเด็กสาวไม่เจอเรื่องเลวร้ายอะไร 

'ฝันดี' 

ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นมาเมื่อไหร่ แล้วเกิดขึ้นนานหรือยัง กับไอ้ความรู้สึกที่ว่า ปายมีอิทธิพลต่อหัวใจและความรู้สึกของเขามาก ทั้งห่วงและหวง 

เวลาเห็นปายยิ้ม เขาก็รู้สึกดีตาม เวลาเห็นปายร้อง เขาก็เจ็บหน่วงที่หัวใจ ไม่รู้ว่ามันเรียกว่าความรักได้มั้ย แต่มันอาจเป็นความผูกพันธ์ชนิดหนึ่ง แต่ไม่ว่ามันจะคืออะไร ในสิ่งที่เขมราชมั่นใจนั้นคือ เขาเปิดใจให้เด็กคนนี้มาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตแล้วจริงๅ