2 ชักชวน

ได้ยินคำชักชวน เจียซื่อก็ถลึงตาว่าให้คนตรงหน้า

“บ้านนายสิ !อย่างนี้คนเขายิ่งจะซุบซิบไปกันใหญ่” พูดจบก็อดกลอกตาขึ้นมองฝ้าเพดานด้วยความเหนื่อยหน่ายไม่ได้ เพราะตัวคนเอาแต่พูดเล่นอย่างนี้ตลอด พลางคิดอย่างไม่ชอบใจ ถ้าอยากจะเป็นคู่จริง จะมาลาออกทำไม

“ไม่ยักรู้ว่านายใส่ใจคำพูดพวกนั้นด้วย” คนถูกว่าให้เอ่ยเสียงขรึม ทั้งหรี่ตามองใบหน้าสวยหวานบูดบึ้งด้วยท่าทางจริงจัง ไม่มีแววล้อเล่นเหมือนอย่างเมื่อสักครู่นี้แล้ว

“ฉันก็ไม่อยากจะใส่ใจหรอก แต่มันถูกจับจ้องลามมายังคนในบริษัทด้วย ฉันเลยอึดอัดน่ะ” คนถูกถามก้มหน้าบ่นออกมาตามตรงอย่างไม่ชอบใจ ใบหน้าก็พลอยงอง้ำไปยิ่งกว่าเดิม

เพราะถ้าเป็นคนข้างนอกซุบซิบกัน เขายังพอหลับหูหลับตาไม่ใส่ใจได้ แต่พอเป็นคนในบริษัท เขากลับปล่อยวางไม่ลงจริงๆ

“ฉันขอโทษที่ทำให้นายอึดอัด” คนเป็นต้นเหตุขอโทษเสียงแผ่ว พลางจดจ้องคนตรงหน้าตาไม่กะพริบ

“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจว่านายรู้สึกยังไง” เจียซื่อเงยหน้าบอกอย่างไม่ถือสา เพราะเข้าใจดีว่า การถูกคนมาประจบประแจงไม่รู้จักจบสิ้นนั้น มันน่าเบื่อมากแค่ไหน ขนาดเขาที่อยู่ข้างกาย เห็นแล้วยังรู้สึกเบื่อหน่ายแทนเลย

และนี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่ว่าอะไร ยามเมื่อถูกอีกฝ่ายดึงไปเป็นไม้กันสาวๆ อย่างนั้น

“อืม ขอบใจ ถ้าอย่างนั้นนายก็ไปดูแลบริษัทวิจัยยาสมปรารถนานั่นก็แล้วกัน จะได้รู้ว่าสมควรลงทุนไปต่อหรือปล่อยให้ร้างดี” เกาอ้ายซินบอกคนอึดอัดตรงหน้า อย่างรู้ดีว่าเจ้าตัวไม่ได้อยากลาออกตามที่พูดจริงๆ จึงบอกให้อีกฝ่ายไปดูแลงานที่อื่นไปก่อน รอให้เรื่องมันซาก่อน แล้วค่อยกลับมาทำงานด้วยกันดังเดิม

เนื่องจากว่าการคิดค้นยาที่ทำให้ผู้ชายท้องได้ ที่คนเป็นพ่อของเขากินเข้าไปจนเกิดเป็นตัวเขาขึ้นมานั้น ไม่ประสบผลสำเร็จสักที แม้เวลาจะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม

ซึ่งยาสมปรารถนานี้เป็นสมบัติตกทอดของชายแก่คนหนึ่งที่เป็นลูกหนี้ป๊าของเขา เอามาใช้หนี้แทนเงินที่กู้ยืมไป โดยตัวเขาและคนตรงหน้าก็เกิดมาจากยาตัวนี้นี่แหละ

ตระกูลของเขาเป็นตระกูลเก่าแก่ สืบทอดต่อกันมาหลายรุ่นแล้ว แรกเริ่มเดิมทีก็เป็นเพียงอันธพาลกลุ่มเล็กๆ คุมสถานบันเทิงและปล่อยเงินกู้ ก่อนจะขยับขยายมาเป็นกลุ่มใหญ่ และเริ่มลงทุนในกิจการต่างๆ โดยอาศัยคอนเนคชั่นที่กว้างขวาง และเงินทุนที่แน่นหนา เติบโตมาจนถึงทุกวันนี้

“ได้ ขอบใจนายมาก งั้นฉันไปวันนี้เลยนะ” เจียซื่อยิ้มบอกด้วยความดีใจ เนื่องจากไม่ได้ลาออกตามที่คิด เพราะหากว่าอีกฝ่ายให้เขาออกไปตามที่ต้องการจริงๆ เขาคงโดนป๊าที่เกษียณอยู่บ้านพักชานเมืองถลกหนังหัวเอาแน่ๆ ด้วยป๊าของเขานั้น เป็นคนเคร่งเครียดและจริงจังกับงานมาก

พูดจบ เจียซื่อก็ลุกออกจากเก้าอี้จะออกจากห้องไปทันที คล้ายกับว่าหากอยู่ที่นี่นานกว่านี้อีกนิด คนเป็นเจ้านายจะเปลี่ยนใจอย่างไรอย่างนั้น

สาเหตุที่หนุ่มหน้าหวานกล้าไปกะทันหันเช่นนี้ ก็เพราะว่า ยังมีผู้ที่สามารถทำงานแทนเขาได้อีกหลายคน แม้กระทั่งว่าคนขับรถที่พ่วงตำแหน่งบอดี้การ์ดส่วนตัวของเขาก็สามารถทำแทนได้เช่นกัน เนื่องจากว่าทุกคนต่างก็ได้ร่ำเรียนมาด้วยกันกับเขาและคนเป็นเจ้านายนั่นเอง ดังนั้นเขาจึงไม่ห่วงสักเท่าไหร่

ทว่ายังไม่ทันได้ก้าวขาออกเดิน เขาก็ถูกคนด้านหลังเรียกรั้งไว้

“เดี๋ยว !” เกาอ้ายซินรีบร้อนเรียกอีกฝ่ายไว้เสียงดังอย่างกลัวว่าจะรั้งไว้ไม่ทัน

“อะไร ?! อย่าบอกนะว่านายจะเปลี่ยนใจ” หนุ่มหน้าหวานหันขวับกลับไปถามด้วยใบหน้ายับยุ่ง คิ้วขมวดเป็นปมแน่นอย่างหวาดระแวง

“ไม่ใช่ !” คนถูกถามตอบเสียงหนักอย่างทอดถอนใจ และไม่วายกลอกสายตาขึ้นไปมองฝ้าเพดานด้วยอาการเอือมระอากับอีกฝ่าย ก่อนจะหันไปหยิบถุงกระดาษใบใหญ่ที่วางอยู่บนตู้ลิ้นชักด้านหลัง มาวางบนโต๊ะทำงานตรงหน้า พร้อมเอ่ย “เมื่อวานเห็นนายบ่นว่าอยากจะกินซี่โครงตุ๋นน้ำแดงไม่ใช่เหรอ วันนี้ฉันเลยทำมาให้แน่ะ”

“อ้อ จริงด้วย มัวแต่หงุดหงิดจนลืมไปเลย ขอบใจนายมากนะ” เจียซื่อตอบกลับอย่างนึกขึ้นได้ ว่าเมื่อวานตัวเองบ่นว่าอยากจะกินซี่โครงตุ๋นน้ำแดงจริงๆจึงฉีกยิ้มตายิบหยีส่งไปให้เพื่อนด้วยความดีใจ เพราะจะได้กินของอร่อยๆ

“อือ กินก่อนค่อยไปก็ได้” คนถูกขอบใจตอบรับอย่างไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่ ทั้งหยิบรีโมตมากดปิดมู่ลี่ที่อยู่รอบๆ ห้องลงให้อีกต่างหาก

เห็นอย่างนี้หนุ่มหน้าหวานจึงนั่งแหมะลงยังเก้าอี้ตามเดิม แล้วยื่นมือผอมบางไปเปิดกล่องอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าออกไม่รอช้า

ทันทีที่เปิดฝากล่องอาหารออก กลิ่นของสิ่งที่อยู่ในกล่องก็ลอยฟุ้งออกมาแตะจมูก เป็นอย่างนี้ เจียซื่อจึงก้มหน้าลงไปสูดดมกลิ่นหอมนี้เข้าปอดลึกอย่างอดใจไม่ไหว “อื้อฮื้อ หอมมาก”

พูดจบ คนสูดดมกลิ่นก็คีบซี่โครงที่ตุ๋นจนนุ่มเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย “อืม อร่อยๆ ฝีมือนายดีไม่เคยตกเลยจริงๆ”

คนกินชมอย่างพึงพอใจ ทั้งเคี้ยวหยับๆ ไปด้วย และไม่วายบ่นออกมา เมื่อนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นได้

“ไปดูแลบริษัทนั้น ฉันคงไม่ได้กินฝีมือนายอีกแน่ๆ” เจียซื่องึมงำอย่างเสียดายที่จะไม่ได้กินของอร่อยๆ อีก เนื่องจากว่าบริษัทที่พูดถึงนั้นอยู่ไกลจากตัวเมืองมาก บางทีเขาคงต้องย้ายไปอยู่ที่นั่นเลย เพื่อให้สะดวกกับการทำงาน เพราะเขาขี้เกียจนั่งรถไปกลับเป็นชั่วโมงๆ แม้จะมีคนขับรถให้ก็ตามที

“งั้นก็ไม่ต้องไปสิ จะไปยากอะไร” คนนั่งตรงข้ามบอกอย่างไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องไปเลยสักนิด

“ไม่เอาหรอก ให้อยู่ที่นี่ต่อไปฉันอึดอัดตายพอดี” หนุ่มหน้าหวานปฏิเสธออกมาทันควัน หน้าตาก็พลอยบูดบึ้งขึ้นมาด้วย เพราะทนถูกคนจับจ้องต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ

เห็นอย่างนี้คนนั่งตรงข้ามก็ได้แต่ยักไหล่และบอกอย่างตามใจเท่านั้น “งั้นก็ตามใจนาย”

เกาอ้ายซินเอ่ยเสียงหนักอย่างไม่มีทางเลือกอื่น พลางมองคนอดอยากตรงหน้าไปด้วย “ถ้าคนไม่รู้จักนายมาเห็น คงจะคิดว่านายไปตายอดตายอยากมาจากไหนแน่ๆ”

คนมองเอ่ยอย่างขบขันระคนเอ็นดูคนตัวเล็กแต่กินเก่งอย่างกับหมูตรงหน้า

“ทำไงได้ ตั้งแต่พ่อกับป๊าฉันย้ายออกไปอยู่ชานเมืองกับลุงเกา ก็ไม่มีคนทำกับข้าวให้ฉันกินนี่ ฉันทำกินเองทีไรก็ไม่อร่อยทุกที สู้นายทำก็ไม่ได้” คนอดอยากบอกออกมาตามตรงด้วยใบหน้างอง้ำ เพราะนึกขุ่นเคืองให้คนเป็นป๊าที่ช่างกล้าทิ้งลูกไป โดยไม่กลัวว่าลูกอย่างเขาจะอดตายเอาเสียเลย

“อ้อ ดูเหมือนฉันจะมีประโยชน์แค่นี้เองนะเนี่ย” เกาอ้ายซินกอดอกว่าให้คนกินเก่งตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้และมันเขี้ยว

“ก็ใช่น่ะสิ ไม่อย่างนั้นฉันจะยอมเป็นแฟนปลอมๆ ให้นายทำไม” หนุ่มหน้าหวานตอบรับอย่างไม่ใส่ใจ พลางคีบซี่โครงตุ๋นชิ้นใหม่ขึ้นมาแทะอย่างเมามันและเอร็ดอร่อย ไม่สนใจคู่สนทนาที่จ้องตาไม่กะพริบอยู่เลยสักนิด

“แม่ง ! โคตรจะเสียเปรียบเลย” คนเป็นแฟนปลอมๆ บ่นออกมาอย่างมันเขี้ยวหนักกับท่าทีไม่ใส่ใจของคนตรงหน้า

“อย่า…! ใครมันเสียเปรียบใครกันแน่ ต้องโดนนายจูบต่อหน้าสาวๆ พวกนั้น ฉันนี่โคตรจะเสียเปรียบเลยจะบอกให้” เจียซื่อเงยหน้าแย้งอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม ทั้งปรายตามองคนที่กล้าบอกว่าตัวเองเสียเปรียบเต็มปากเต็มคำด้วยความขัดเคือง เนื่องจากการแกล้งเป็นแฟนนั้น พวกเขาต้องทำตัวให้ใกล้ชิดกันเหมือนกับคู่รักทั่วไป และเพื่อให้สมจริงจึงมีการกอดจูบกันบ้างเป็นครั้งคราว

“อ้อ... ขอบใจนะ” เกาอ้ายซินตอบรับพร้อมกับยกยิ้มขึ้นมา เมื่อได้นึกถึงช่วงเวลานั้น โดยไม่ลืมขอบคุณด้วยความซาบซึ้งใจกับความเสียสละนี้ของอีกฝ่าย ก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้ ไปเอาน้ำมาให้ชายตรงหน้า อย่างกลัวว่าหมูจะติดคอคนอดอยากตายไปเสียก่อน

“ไอ่เอ็นไอ (ไม่เป็นไร) เราเป็นเพื่อนกันนี่นา” เจียซื่อทั้งเคี้ยวทั้งเอ่ยด้วยท่าทางจริงจัง ให้อีกฝ่ายได้สบายใจ