6 "มีแต่หลาน ได้ไหมละพ่อ?"

‘ทานข้าวแค่ครั้งเดียวมันจะไปพออะไร มันยังไม่ทันได้รู้จักจิตใจกันดีด้วยซ้ำ’ ภักดีพูดด้วยน้ำเสียงฮึดฮัด อึดอัดใจ จนบุตรสาวต้องมองหน้าเชิงถามว่า จะให้หนูพูดตอกย้ำอะไรอีกไหม?

‘เอาเถอะ จริงๆ แล้วที่พ่อเขาเป็นอย่างนี้...ก็เพราะว่าท่านอยากจะอุ้มหลานน่ะ หนูเภาอายุ 27 ปีแล้ว...แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะลงเอยกับใคร คุณพ่อเขากลัวว่าหนูจะมีลูกไม่ได้ เหมือนตอนที่แม่...ก็กว่าจะมีหนูนั่นแหละ’

นิลยาตัดสินใจบอกบุตรสาวไปตามตรง โดยที่ภักดีผู้ที่ไม่อยากจะพูดตามตรงอย่างนี้ ถึงกับเสมองไปทางอื่น

‘จริงๆ พ่อกับแม่ชิงสุกก่อนห่ามกันมาตั้งแต่ที่แม่เรียนจบป.ตรี แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าแม่จะท้อง พ่อเขาหวังว่าถ้าทำให้แม่ท้อง คุณปู่ท่านจะยอมให้แต่งกันได้’

‘จนมาอายุ 25 ปี...ที่พ่อกับแม่ถูกบังคับให้แต่งงานกันทั้งคู่นั่นแหละ ถึงได้หนีตามกันไป และจนกว่าจะท้องได้ ก็เกือบสองปีกว่า ถึงได้หอบกันกลับมาขอขมาผู้ใหญ่กันได้’ คำอธิบายของมารดาทำให้หญิงสาวถึงกับต้องหันไปมองหน้าบิดา ผู้มองไปทางอื่น เชิงขัดเขินอยู่ไม่น้อย

‘ไม่ใช่เพราะว่าพ่อหรอกเหรอคะ ที่ไม่มีน้ำยา...เพราะคุณปู่บอกว่า ตระกูลคุณปู่มักน้ำยาอ่อน มีลูกยาก มีได้คนเดียว แถมยังดื้อมากอีกต่างหาก’ ภักดีหน้าง้ำเข้าทันทีที่บุตรสาวว่ามาอย่างนั้น แต่ก็ไม่ยอมโต้เถียง

‘อันนั้นมันก็มีส่วน แต่แม่เองก็สุขภาพไม่ค่อยดี...เป็นมาตั้งแต่รุ่นคุณยาย บางคนท้องไม่ได้ ถ้าท้องก็มีได้คนเดียว หลังจากคลอดหนูพ่อกับแม่ก็อยากจะมีลูกอีก พากันไปปรึกษาหมอ สรุปว่ามีปัญหากันทั้งคู่...เพราะฉะนั้นโอกาสที่หนูจะมีลูกยากก็น่าจะมากเหมือนกัน’ ภรรยาผู้ภักดี อธิบายแทนสามีอย่างรู้สถานการณ์

เวลานี้เป็นวินาทีแห่งการเกลี้ยกล่อม สามีผู้โผงผางของเธอไม่ควรที่จะปริปากอะไร เธอจึงขอไว้ว่าให้สงบปากสงบคำที่สุด

‘คือกำลังจะบอกว่า เห็นหนูอายุเยอะขึ้น ก็กลัวว่าจะไม่มีทายาทสืบทอดตระกูลกันว่างั้น?’

‘เรื่องสืบทอดตระกูลมันไม่สำคัญหรอก สำคัญแค่...คุณพ่อท่านอยากจะอุ้มหลาน อยากจะได้หยอกหลานตัวเล็กๆ ตอนแก่ ก็แค่นั้นแหละลูก’ คนที่มีความสามารถในการประนีประนอมสูงอย่างนิลยา ทำให้ภริยานิ่งคิดไปพักใหญ่

‘คุณพ่อแค่อยากจะมีหลานจริงๆ แค่นั้นใช่ไหมคะ?’ และเธอก็เอ่ยออกมาในที่สุด จนสองสามีภรรยาพากันยิ้มกว้าง เพราะทีท่าของบุตรสาวในตอนนี้ดูเหมือนจะยอมทำตามเจตนาของพวกท่าน

‘จริงสิ อยากมีมาก มากที่สุดในโลกเลย!’ ภักดีว่าอย่างดีใจ ไม่เก๊กท่าใดๆ ทั้งสิ้น

‘ถ้าอย่างนั้น มีแต่หลาน...ได้ไหมล่ะคะพ่อ?’ คำถามนี้ของบุตรสาว ทำเอาสองสามีภรรยากะพริบตาถี่ เชิงไล่ความมึนงง

‘มีแต่หลานเหรอ?’ ภักดีทวนคำบุตรสาวเชิงไม่เข้าใจ

‘อื้อ หนูจะยอมมีหลานให้พ่อ แต่ไม่แต่งงานนะ...แบบมีแค่หลาน พอคลอดเสร็จ พ่อจะต้องจ่ายเงินหนูสิบล้าน ให้ไปเที่ยวรอบโลก’ เมื่อได้โอกาส ภริยาก็ถือเอาความตั้งใจว่าอยากจะเที่ยวรอบโลกของตัวเอง มาเป็นข้อต่อรองด้วยซะเลย

‘ตายแล้ว พูดจาแบบนั้นออกมาได้ยังไง แล้วจะไปท้องกับใคร หนูเป็นผู้หญิงนะลูก’ นิลยาว่าเชิงรับไม่ได้

‘ใช่! พ่อตั้งชื่อแกมาให้ชื่อภริยา ให้ได้เป็นเมียที่น่ายกย่องของใครสักคน แล้วนี่อะไร แกจะมาขอท้องไม่มีพ่องั้นเหรอ!’

‘ก็แล้วแต่นะคะ หนูแค่เสนอ ถ้าพ่อไม่สนใจก็ถือว่าหนูไม่ได้พูดละกัน’ เธอจะลุกขึ้นเชิงขอตัวกลับขึ้นห้องไป แต่กลับถูกบิดาเรียกเอาไว้ซะก่อน

“เดี๋ยว!” หญิงสาวชะงักเท้า พร้อมหันไปมองหน้าบิดาและตัดสินใจนั่งลงเชิงตั้งใจรับฟัง

‘แกจะยอมท้องกับใครก็ไม่รู้ แล้วเอาหลานมาให้ฉันอย่างนั้นใช่ไหม’ เขาทวนความตั้งใจของบุตรสาวอีกครั้ง

‘ค่ะ แต่พ่อไม่ต้องห่วงนะคะ พ่อของลูกหนูเป็นคนที่ปกติสมบูรณ์ดีทุกอย่าง และถ่ายทอดพันธุกรรมดีๆ มาให้หลานคุณพ่อได้แน่ๆ’

‘คุณคิดจะทำอะไรคะ...’ นิลยารีบทักท้วงสามี เพราะกลัวว่าเขาจะยอมรับในสิ่งที่บุตรสาวเสนอมา

‘ได้ ฉันยอมตกลงตามนั้นก็ได้ มีแค่หลานก็ได้’

‘คุณ!’ นิลยาลมแทบจับ เพราะไม่คิดว่าสามีจะบ้าดีเดือดตามบุตรสาวได้ถึงขนาดนี้

‘ผมก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้เท่าไหร่ แต่มันเลือกไม่ได้ ถือว่ากำขี้ดีกว่ากำตดละกัน’

‘สรุปว่า ถ้าหนูมีหลานให้พ่อได้ พ่อจะยอมจ่ายสิบล้านและยอมให้หนูไปเที่ยวรอบโลกหลังจากที่คลอดแล้วนะคะ?’ คนรอบคอบไม่ลืมที่จะย้ำข้อตกลงให้ชัดเจน

‘เออ เดี๋ยวให้เลขาทำใบสัญญาให้’

‘แต่คุณคะ...’ คนไม่เห็นด้วย ก็พยายามอย่างสุดความสามารถ จนผู้เป็นสามีต้องหันไปมองหน้าพร้อมถอนหายใจใหญ่

‘ไหนๆ ผมก็มีลูกชายสืบทอดนามสกุลไม่ได้แล้ว ก็มีหลานไว้ใช้นามสกุลเราต่ออีกสักคนก็ยังดี...ถ้าแกได้ลูกชาย พ่อจะให้อีกสิบล้าน’ อธิบายภรรยาพร้อมหันไปเพิ่มข้อเสนอให้บุตรสาว

‘จริงเหรอคะพ่อ!’

‘อือ ให้มันท้องให้ได้จริงๆ เถอะ’ แล้วภริยาก็โผเข้ากอดบิดา สัมผัสได้ถึงอิสระครั้งใหญ่ ถ้าเธอท้องและมีหลานให้ท่านได้ อิสระทั้งหมดที่เธอตามหา ก็จะเป็นของเธออย่างสมบูรณ์ได้สักที