16 ตั้งตัวไม่ติด

ชั่วเวลานั้นไม่น่าจะถึงนาที เจนจิรากลับรู้สึกเหมือน ยาวนานเป็นชั่วโมง ก่อนจะรู้สึกว่าผ้าห่มค่อยๆ คลุมลงมาแล้วพัน

จนรอบตัวตามด้วยเสียงกระซิบแผ่วพร่าที่ริมหู

“สวย...จังที่รัก” พอลืมตาขึ้นมาพบสายตาร้อนแรงที่รออยู่….

“ผมเริ่มหิว...แล้วซิครับ” เจนจิราได้ยินแค่นั้น ...แค่นั้นจริงๆก่อนที่หล่อนจะถูกฉุด ให้ดำดิ่งอยู่ในวังวนอันเย้ายวน แล้วมันน่าเจ็บใจตรงที่หล่อนก็ จำนนต่อวังวนของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เขาร้ายเกินไปแล้ว และผ้าห่มของเขาน่ะ เขาจะใจดีเอามาห่มให้ทําไมในเมื่อมันไม่เห็นจะได้ประโยชน์อะไรเลย...

“คุณภาคย์ ปิดตาก่อนค่ะ” ร่างเล็กเนียนละมุนไปทั้งตัวในอ้อมแขนขยับจากอกกว้าง ปากสั่งหากมือก็ควานหาผ้าห่มที่เขาเพิ่งจะดึงขึ้นมาคลุมให้ตอนที่เจ้าหล่อนซุกซบอยู่กับอกด้วยความอ่อนเพลียหลังจากพายุสวาท เพิ่งผ่านไปไม่นาน

ภาคินัยไม่ได้ทำตาม ด้วยเพราะมัวแต่ตะลึงมองใบหน้าเกลี้ยงเกลา ดวงตาคู่สวยผลุบต่ำเห็นแพขนตาที่แทบจะทาบลงบนแก้ม ผมยาวสลวยในยามปกติยามนี้กลับยุ่งนิดๆ ทั้งหมดนั้นสำหรับเขา คือภาพที่น่ามองนักหนา

เขากําลังคลั่งไคล้เจ้าของร่างที่อยู่ในอ้อมแขน กําลังหลงใหล เจ้าหล่อนขึ้นทุกวินาที ...เจนจิรา...เขาไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกกับเธอได้มากขนาดนี้มาก่อนไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ

“ห้ามมองนะคะ” แล้วคนถูกมองก็สั่งเอาดื้อๆ แถมขยับผ้าห่ม ขึ้นมาคลุมร่างจนมิดชิดได้สำเร็จ

“ไม่ให้มองเจน แล้วจะให้ผมมองใคร” เขาถามทั้งที่ยังจ้อง อยู่อย่างกับจะแกล้ง

“มองไปทางอื่นก่อนซิคะ เจนจะไปอาบน้ำ สายแล้วนะ

คะ” บอกพลางค้อนเล็กๆ เจนจิราไม่กล้าถามเขาว่าหิวไหม... หิวหรือยังอีกแล้ว...เพราะแค่นึกถึงคําตอบของเขาหญิงสาวก็หน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที

คราวนี้นอกจากจะไม่ทำตามชายหนุ่มถึงกับส่ายหน้ายืนยัน ก่อนจะยื่นหน้าไปจูบแก้มเนียนใสหนักๆหนึ่งที จากนั้นก็หันไปคว้าเสื้อนอนเนื้อนุ่มของเขาที่ถูกถอดและตกอยู่ข้างเตียงขึ้นมาสวมให้ หล่อน

“ใส่เสื้อผมไปก่อนนะ” เจนจิราขยับแขนสอดเข้าในแขน เสื้ออย่างจำยอม เสื้อตัวนี้ตอนที่เขาใส่ออกจะพอดีตัวแต่เมื่อมาอยู่บนร่างหล่อนกลายเป็นหลวมโคร่งและยาวจนพอจะปิดสะโพก ก็ยังดีกว่าต้องขยับออกไปทั้งไม่มีเสื้อผ้าติดตัวล่ะ ...แล้วชุดหล่อนไปตกอยู่แถวไหนนะ

“ขอบคุณค่ะ” พอบอกออกไปแล้ว ภาคินัยกลับเลิกคิ้ว ทำท่าเหมือนกับยังไม่เป็นที่พอใจ ดวงตาเหลือร้ายก่อนหน้านี้ยัง หลงเหลืออยู่ เจนจิราจัดการกับเจ้าความเหลือร้ายนั้นด้วยการขยับเข้าไปจูบที่ริมฝีปากเขาเร็วๆ แล้วรีบกระถดตัวลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มมองตามเจ้าของเรียวขาที่พ้นจากเสื้อตัวโคร่งปิดลงมามิดสะโพกแทบตลอดเวลาที่เจ้าหล่อนขยับเปิดตู้เสื้อผ้า เลือกชุดและผ้าเช็ดตัว เจนจิราเหมือนเพิ่งรู้ตัว พอได้ผ้าเช็ดตัวและชุดก็หันขวับทันที

“มองอะไรคะ” หล่อนถามเก้อๆ

“มองเจน” เขาตอบทื่อๆ ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยนั่นไม่ค่อย น่าไว้วางใจ แต่อดคิดไม่ได้ว่าหล่อนอาจมีอะไรผิดปกติจึงถาม ออกไป

“ทําไมค่ะ เจนมีอะไรผิดปกติ”

ภาคย์ส่ายหน้า...ก่อนจะทอดเสียงถาม

“ทําไม...ผมจะมองเมีย ตัวเองไม่ได้หรือ”

“ไม่ได้ค่ะ ห้ามมอง”เจนจิรารีบผลุบเข้าห้องน้ำด้วยหัว ใจเต้นระทึกขึ้นมาอีกครั้ง...เมีย...มันเป็นคําบ้านๆ ที่ฟังแล้วทําเอา หน้าร้อนตัวร้อนขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทั้งที่ความหมายของมันก็ เหมือนกับภรรยานั่นแหละ แต่ไม่รู้อย่างไรซิน่าหล่อนถึงรู้สึกถึง ความลึกซึ้งและวาบหวามเมื่อได้ยินคํานี้ออกมาจากปากของเขา

เจนจิรากอดอกที่มีเสื้อเขาคลุมร่างเอาไว้ อมยิ้มแล้วเขิน อยู่คนเดียว...นี่ซินะ ภาคินัยในอีกหลายๆ มุมที่เธอยังไม่เคยได้เห็น พอถึงตอนนี้เจนจิราก็ไม่อยากให้ใครเห็น ใครจะว่าหล่อนหวง ก็ยอมรับล่ะ หล่อนอยากเก็บเอามุมแบบนี้ของเขาไว้ สำหรับหล่อนคนเดียวนี่นา

ภาคินัยเองก็ไม่ได้ต่างกันนัก ยามที่มีเจนจิราคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ ยามที่เจ้าหล่อนยิ้มหวานประจบ ยามที่ใบหน้าเรื่อแดงด้วยความเขินอายทั้งหมดนั้นเขาไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนได้เห็นนอกจากเขาเพียงคนเดียว...

เจนจิราทําให้เขาแทบคลั่งอย่างไม่ต้องทําอะไรนอกจาก หันมายิ้มเก้อตอนที่เขาออกมาจากห้องน้ำแล้วพบว่าเจ้าหล่อน กําลังพยายามติดกระดุมเสื้อที่อยู่ด้านหลังอย่างทุลักทุเล

“ให้ผมช่วยไหม” ความลังเลที่ฉายออกมาจากดวงตาทําให้ชายหนุ่มมีข้อเสนอ เพิ่มขึ้นอีกว่า

“แค่ติดกระดุม...อย่างเดียวครับเจน” เท่านั้นแหละหล่อนถึงได้ยอมเดินเข้ามาแล้วหันหลังให้เขา ช่วยติดกระดุมเสื้อแต่โดยดี ใช่...คราวนี้เจนจิราไม่ได้ดื้อนัก หล่อนยอมให้เขาช่วยติดกระดุมเสื้อด้านหลังแต่โดยดี เพียงแต่เขากลับช่วยหล่อนไม่ค่อยได้ดีนัก เพิ่งจะรู้ตัวว่าการติดกระดุมเสื้อ ไม่ใช่เรื่องง่ายโดยเฉพาะต้องมาติดให้กับเจ้าของแผ่นหลังเนียนผ่องของว่าที่ภรรยาตัวเองอย่างนี้

“เสร็จแล้ว” ภาคินัยบอกด้วยเสียงขรึมจัดคล้ายกําลังระงับใจอะไรสักอย่าง

“ขอบคุณค่ะ” หล่อนหันกลับมาบอกเขาพลางขยับห่างอย่างระมัดระวัง ภาคินัยหรี่ตามองอย่างรู้ทัน เขาไม่ได้ว่าอะไรนอกจากกระตุกยิ้มเล็กน้อยรับคําขอบคุณของหล่อนเท่านั้น....

“คุณภาคย์แต่งตัวแล้วรีบตามไปทานอาหารนะคะ ” หญิงสาวรีบบอกเพราะรู้ตัวเองดีว่าทนสายตาคู่นั้นไม่ค่อยได้นาน หรอก... หากก่อนจะได้ผละออกจากห้อง ก็ถูกเขารั้งเอาไว้ด้วยคําถาม

“จะว่าอะไรไหมถ้าผมจะเปลี่ยนใจ”

“คะ?”เจนจิราหันมาด้วยใบหน้างุนงง สงสัย

“เมื่อวานที่เราพูดถึงเรื่องลูก” พอเขาพูดถึงเรื่องลูก คนที่จะเป็นแม่ก็หน้าร้อนขึ้นมาทันที

“ทําไมหรือคะ”

“เมื่อวานผมถามว่าถ้าเราแต่งงานกันคุณอยากมีลูกเลยหรือเปล่า” เขาว่า

“ค่ะ” เจนจิรารับคําแล้วรอฟัง ไม่รู้เป็นเพราะอะไรทําไม หล่อนถึงได้ตื่นตัวกับคํานี้นัก ทั้งที่จริงแล้วก็ไม่เชิงว่าอยากจะมีลูก ทันที หรือต้องมีลูกให้ได้ หล่อนคิดว่าการแต่งงานควรจะมีการ วางแผนบ้าง แต่ทำไงได้ ช่วงที่เธอนอนกับเขา เขาไม่เคยป้องกันเลย และมันจะไม่ท้องได้อย่างไรกันเล่า