15 หัวใจเต้นแรง

เจนจิรา....หล่อนเป็นอะไรไปแล้ว หัวใจที่เต้นเป็นกลองรัว ยังเต้นอยู่ หากความเย้ายวนที่กําลังกวักมือเรียกหล่อนจะรับมือ มันอย่างไรดี ยิ่งคนบงการที่กําลังวางหล่อนลงที่เตียงนุ่มอย่าง ทะนุถนอมจากนั้นหล่อนก็ถูกเขาตรึงเอาไว้ด้วยอ้อมแขน อกกว้าง และใบหน้าคมสันที่ตามติดลงมา

“เจนจิรา” เขาเรียกหล่อนเสียงพร่า เจนจิราสบตาเขาแทนคําถาม ...หล่อนไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่ จะพูดออกมาเป็นถ้อยคํา

“เจนลืมอะไรไปหรือเปล่า”เขาทวงถาม

ดวงตาคู่กระจ่างสวยมองเขาด้วยความงุนงงจนน่าตี ภาคินัยก้ม ลงไปจนชิดริมฝีปากอิ่มเย้ายวนอย่างรอคอย

“อะไรคะ”

“แสดงว่าลืม”ภาคินัยดุเบาๆ จูบหล่อนหนักๆ ยาวนาน ก่อน จะครวญถาม “พอจะจําได้หรือยังหืม เจนจิรา”

คิ้วเรียวขมวดอย่างครุ่นคิด พอคิดไม่ออกก็ไม่กล้าส่ายหน้า เพราะรู้ว่าจะถูกเขาทำโทษอย่างไร ...แต่หล่อนคิดผิดเพราะพอไม่ ยอมตอบ บทลงโทษกลับหนักยิ่งกว่าจูบเสียอีก

“งั้นคุณก็เตรียมตัวถูกทวงได้แล้ว”

เจนจิราหรือจะมีกระจิตกระใจไปคิดไปจําอะไรได้ หล่อน ไม่เห็นจะมีเวลาได้เตรียมตัวเลยสักนิด ภาคินัยเริ่ม ‘ทวง’ จาก หล่อนอย่างจริงจัง ถึงตอนนี้ใจหล่อนกําลังลอยฟุ้งเป็นละอองไอ หรือไม่ก็ละลายเป็นขี้ผึ้งโดนไฟจนอ่อนปวกเปียกแล้วแต่เขาจะจับ ปั้นตามแต่ใจต้องการ ที่ยังพอรู้สึกอยู่คือหัวใจเต้นโลด ตามที่เขาจะชักนําให้เป็นไป ส่วนหล่อนจะทำอย่างไรได้ นอกจากปล่อยให้มันเต้นอยู่อย่างนั้นและรู้สึกไปกับมันจนสาสมใจ

สายหมอกยามเช้าพร่างพรายห่มคลุมทิวเขาด้านนอกจน แทบมองอะไรไม่เห็น เจนจิรารู้สึกตัวตื่นสักพักแล้วแต่ยังนอน ซุกตัวเงียบๆ อยู่อย่างนั้น คิดทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแล้ว ใบหน้า เห่อร้อนขึ้นมาทันที ....ยิ่งพอขยับตัวแล้วรู้ว่ายังเปล่าเปลือยไปทั้งตัว หญิงสาวก็แทบจะซุกหน้าลงกับผ้าห่มอีกครั้ง

จริงๆ นะ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแม้หล่อนจะรู้สึกว่าชอบธรรม และก็ได้...ทั้งหมดนั่นไม่มีอะไรเลวร้าย ถ้าจะหาข้อเสียของมัน เจนจิราก็เห็นอยู่ข้อเดียวคือมันทำให้หล่อนรู้สึกเหมือนเด็กใจแตกอยู่ร่ำไป และต้นเหตุทั้งหมดก็คือ คุณภาคย์ที่สอนให้หล่อนรู้จักมันจนทำให้ต้องมาหมกมุ่นอยู่อย่างนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งฟุ้งซ่าน เจนจิราส่ายหน้ากับตัวเองด้วยความอ่อนใจก่อนจะขยับลุกแล้วต้องชะงักมองเจ้าของอ้อมแขนที่กอดหล่อนไว้ทั้งคืน

หล่อนขยับผ้าห่มปิดร่างเปลือยเปล่าอย่างมิดชิด ก่อนจะนิ่ง มองเสี้ยวหน้าคมสันที่ซบหลับอยู่กับหมอนอย่างอ้อยอิ่งไล่จากผม ยุ่งๆ ที่ละลงมาปรกที่ใบหน้า คิ้วเข้มคล้ายขมวดนิดๆ ทำให้คนแอบมองตกใจเพราะคิดว่าเขาจะตื่น แต่อีกไม่นานก็คลาย

หญิงสาวมองเรื่อยลงไปที่สันจมูกโด่งสวยรับกับริมฝีปากได้รูปจน พอใจถึงได้อมยิ้ม แล้วกระซิบออกไปเบาแสนเบา

“เจนรักคุณภาคย์นะคะ” แน่ล่ะว่าเขาไม่ได้ยิน...บอกพร้อมกับตัดใจจากภาพนั้น ตั้งใจจะขยับลุกขึ้น หากแทบทันทีที่หล่อนขยับก็ถูกอ้อมแขนแข็งแรงรั้งเอาไว้ทั้งตัว

เจนจิราอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อถูกภาคินัยจับให้ หล่อนหันไปมองหน้าตรงๆ...

“ตื่นแล้วหรือคะ” อันที่จริงหล่อนอยากรู้ว่าเขาตื่นนานหรือยังต่างหาก ภาคินัยพยักหน้าก้มมองร่างที่พันผ้าห่มไว้อย่างรัดกุม ส่วนเขาไม่เห็นจะเดือดร้อนอะไรเลยที่ผ้าห่มล่นลงไปกองที่เอวเผยอกกว้างเปลือยเปล่าต่อหน้าหล่อนอย่างนี้

“ผมตื่นนานแล้ว”

“อ่าว! เหรอคะ”

“เจนคุณแอบมองผม รู้ตัวไหม”

เจนจิราเบิกตากว้างทันที หล่อนไม่มีอะไรจะแก้ตัว ที่แอบมองเขาก็ถูกจับได้ หล่อนก็ทำได้แต่ผลุบตาลงไม่ได้แย้งอีกต่อไป

ภาคินัยก็ประคองใบหน้าหล่อนเอาไว้ แล้วก้มลงมาให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกัน ราวกับต้องการให้หล่อนเห็นเขาชัดๆ

“ผมจะอยู่ในสายตาคุณเสมอ เพราะอย่างนั้นเจนก็มอง

ผมได้ตลอดเวลา ไม่จำเป็นต้องแอบมองเลย” เจนจิราก้มหน้ายิ้ม ไม่มีถ้อยคําใดๆที่จะแทนความรู้สึกหลากล้นนี้เลย อีกครู่ถึงนึกได้ว่าหล่อนอยู่ในสภาพหมิ่นเหม่เกินไป ภายใต้ผ้าห่มผืนไม่หนานักที่หล่อนกําเอาไว้แน่นคือร่างเปลือยเปล่า

“คุณภาคย์จะอาบน้ำก่อนหรือจะให้เจนอาบก่อนคะ ” หล่อนเปิดโอกาสให้เขาเลือก

“ใจกว้างเหลือเกินนะ” เขาประชดเสียงอยู่ในลําคอ

“เจนใจกว้างเสมอค่ะ” หญิงสาวยิ้มรับอย่างได้ใจ ทั้งที่ถูกเขารั้งเอวเอาไปกอดเอาไว้จากทางด้านหลัง อีกไม่นานภาคินัยก็ก้มลงมาถามคล้ายบ่น

“หนาวมากหรือยังไงนะ ถึงได้กอดผ้าห่มแน่นขนาดนี้”

นี่เขาไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้กันแน่ว่าหล่อนไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น และที่หล่อนต้องมาอยู่ในสภาพนี้ก็ฝีมือเขาทั้งนั้น

“ถ้าคุณภาคย์ยังไม่อาบ เจนขอไปอาบก่อนนะคะ” หล่อน เฉไฉไปเรื่องอื่น เงยหน้าขึ้นไปถามเจ้าของอกกว้างที่พิงหลังอยู่ ด้วยท่าทีประจบ

“คุณภาคินัย หิวหรือยังคะ” ไม่รู้ว่าหล่อนพลาดตรงไหน พอถามออกไปอย่างนั้นแทนที่เขาจะตอบ ภาคินัยกลับยิ้มที่มุมปาก แถมสายตาเขาก็ร้อนแรงเกินไป เจนจิราขยับตัวขลุกขลักจากอ้อมแขนอย่างทุลักทุเล

ภาคินัยยอมปล่อยก็จริง แต่ใช่ว่าหล่อนจะหลุดไปได้ง่ายๆ หนำซ้ำพอหลุดออกมา หล่อนก็ไปไหนไม่ได้อยู่ดี เพิ่งจะรู้ตัวเดี๋ยว นั้นว่าผ้าห่มส่วนที่พันตัวเป็นแค่ปลายอีกด้านหนึ่งของผืนที่กว้าง จนคลุมไปถึงตักเขาด้วย

ชายหนุ่มจับตามองและส่งสายตาท้าทาย เขาเจ้าเล่ห์มากกว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก เจนจิราใคร่ครวญอยู่สักพักก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด หญิงสาวกระชับผ้าห่มในกํามือแน่นก่อนจะลุกลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว ทว่าอย่างรวดเร็วเช่นกันที่เจนจิรานึกอยากเป็นลมให้ได้ เมื่อลงไปยืนได้สำเร็จ ส่วนผ้าห่มกลับไม่ตามหล่อนลงมาด้วย เพราะมีบางส่วนที่ถูกเขาเขานั่งทับเอาไว้

หล่อนกรีดร้องด้วยความตกใจก่อนจะหันกลับไปคว้าผ้าห่มอีกครั้ง หากก็ช้าไปกว่าเขาที่ขยับลงจากเตียงและคว้ามันติดมือลงมาด้วย เจนจิราหลับตาปี๋ ไม่กล้าคิดด้วยซ้ำว่านอกจากอกเปลือย ที่หล่อนเห็นก่อนหน้านี้ภายใต้ผ้าห่ม ภาคินัยอยู่ในสภาพไหน...อย่าง ยอมรับสำหรับเขาไม่มีที่ติหรอกกับความกร้าวแกร่งไปทุกสัดส่วน ขนาดนั้น แต่จะให้หล่อนมองเข้าไปได้อย่างไรเล่า