14 แม่กวางน้อยของผม NC

“พระเจ้า โอวห์ นะ แน่นมาก มะ ไม่ไหวแล้ว”

แทนที่เขาจะปลดปล่อยความสุขทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็พูดออกมาว่าไม่ไหว แต่เขากลับถอนความกร้าวแกร่งออกจากกลีบสาว จับร่างเล็กระทวยอ่อนมาที่ริมเตียง พลิกร่างสาวให้นอนคว่ำหน้า หัวเข่าทั้งสองข้างคุดคู้อยู่ริมเตียง เธอยืดลำตัวด้วยการใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างยันรับน้ำหนักตัว ส่วนตัวของเขาลงมายืนอยู่ริมเตียง สอดแทรกร่างกายที่ปวดร้าวเข้าไปหาความอุ่นร้อนแสนหฤหรรษ์ และเริ่มเคลื่อนไหวร่างกายอีกครั้งเมื่อทุกอย่างพร้อม

“คุณภาคย์ คุณภาคย์ขา อื้อ”

เจนจิราร้องครางตามจังหวะที่เขากระหน่ำเข้าใส่ ร้อนแรงแฝงไว้ซึ่งความดุดัน มือหนาจับเอวเล็กแน่น แล้วดึงเข้ามากระแทกอัดกับกายใหญ่อย่างเมามัน บีบกระชับบั้นท้ายงามสวยจนเกิดรอยแดงไปทั่ว ขาข้างหนึ่งของเธอถูกยกขึ้นสูง เช่นเดียวกับขาของเขาข้างหนึ่งยกขึ้นมาตั้งชันริมเตียง แล้วนำขาของเธอที่ถูกเขายกขึ้นสูงมาพาดวางไว้ที่หน้าขาของเขา หญิงสาวตัวสั่น มือเท้าเย็นทันทีทันใดเมื่อเขาจัดท่วงท่าในลักษณะนี้ สูดลมหายใจเข้าปากผ่อนออกมาอย่างแรง รอรับความสุขที่อัดแน่นไปด้วยความร้อนแรง

“อา คุณภาคย์ขา โอวห์” แรงอัดกระแทกของเขาแต่ละครั้งนำพาความเสียวสะท้านทรวงยิ่งนัก มือใหญ่ที่ว่างเว้นเอื้อมมากอบกุมทรวงอกสวยที่กระเพื่อมไหว บีบเคล้นด้วยความสนุกมือ ความแรงของแรงกระโจนจ้วงทำให้ร่างของเธอไถลไปข้างหน้าทีละนิดๆ จนเขาต้องเอามือยึดที่เอวคอดกิ่วเอาไว้ ก่อนจะเร่งซอยถี่ยิบแบบไม่ลืมหูลืมตา เสียงครางครวญประสานกันจนแยกไม่ออก

“คุณภาคย์ขา อา กรี๊ดดดดด!!” ความสุขที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้าถูกมือนุ่มคว้าไว้ในกำมือ ก่อนที่ร่างสาวจะถูกเหวี่ยงขึ้นไปยังเบื้องบน เยี่ยมชมความสวยงามของบุปผาสวรรค์ โดยมีร่างใหญ่ก้าวตามเธอไปในอีกไม่ถึงหนึ่งนาที

“โอวห์ อืม” ภาคินัยร้องครางออกมาเป็นทางยาว มือหนาจับเอวคอดไว้แน่น ดึงรั้งเข้ามาหาชายชาตรี ส่วนตัวเขาก็สวนกระแทกเข้าไป ไรฟันเป็นระเบียบของชายหนุ่มขบกันแน่น กรามทั้งสองข้างเสียดสีสกัดกลั้นความเสียวอย่างสุดกำลัง หน้าท้องแข็งแรงหดเกร็งตามแรงจังหวะหายใจที่เหนื่อยหอบ เขาเคลื่อนไหวไม่กี่อึดใจก็หยุดค้างนิ่ง ระเบิดสายธาราแน่นปรี่ที่ปลายยอดกายใหญ่ออกมา ชุ่มฉ่ำอาบไปทั่วผนังเนื้อนุ่มที่เต้นตุ้บๆ ทรุดกายฮวบไปบนแผ่นหลังเนียนสวย ที่ตอนนี้นอนคว่ำหน้าหายใจหอบฮักบนเตียงอย่างหมดแรง แต่ทว่าสุขกายสบายตัว เป็นเวลากว่าห้านาทีร่างหนาจึงลงไปนอนหงายลงบนที่นอนข้างกายสาวที่แทบจะหลับลงทันทีที่ทุกอย่างจบลง

แม้จะไม่ได้เชิญชวนเขาอย่างโจ่งแจ้ง แต่หล่อนก็ยินยอมพร้อมใจมันน่าอาย ...แต่ก็แปลกที่หล่อนกลับรู้สึกถึงความชอบธรรมชะมัด

ทว่าเวลานี้เขากลับดูนิ่ง...นิ่งเกินไปจนอดคิดถึงเสือที่กําลังนิ่ง ก่อนจะตะครุบเหยื่อ และเหยื่อของเสือคุณภาคย์จะเป็นใครไปได้ นอกจากหล่อนเอง...

เจนจิราคิดวกวน หวาดหวั่นจนกระทั่งถึงเวลาที่ต้องเข้า ห้องน้ำชำระล้างสิ่งที่คลั่งค้างอยู่ในกายสาว

บ้านพักตากอากาศที่โอบล้อมด้วยภูเขายามค่ำคืนเสียงแมลงและจิ้งหรีดกลางคืนร้องระงมป่า ภายในบ้านกลับเงียบจนแทบได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง

ตอนที่หล่อนหอบชุดนอนแล้วเดินเร็วๆ เข้าห้องน้ำทันได้เห็น คนบางคนมองตามและยิ้มที่มุมปาก พาลให้หล่อนนึกไปถึงเสืออีกครั้ง

เจนจิราหลับตาลงอย่างอ่อนใจ หล่อนนึกถึงกวางตัวน้อย ที่ระแวงภัยอยู่ตลอดเวลาแต่ถึงอย่างนั้นยังไม่รอดจากกรงเล็บของ

เสือ ต่างกันตรงที่เจ้ากวางน้อยแค่ตื่นกลัว ในขณะที่หล่อนมีตั้ง หลายอย่างปนเปกันจนแทบจะแยกแยะไม่ออกทั้งหวาดหวั่น เย้า ยวน กล้า กลัวและท้าทาย...

ความรู้สึกเหล่านั้นยังเล่นงานเจนจิราตลอดเวลาอาบน้ำ อย่างอ้อยอิ่งและยาวนาน ตอนที่สวมชุดนอนเนื้อนิ่มที่ออกจะ มิดชิด หญิงสาวยังเดินวนเป็นหนูติดจั่นอยู่ในห้องน้ำ สักพักก็หันไปสํารวจตัวเองในกระจก คนที่เพิ่งเสียความบริสุทธิ์มา

โอ๊ย! อะไรกันนี่เจนจิรา ....เธออยากก่นด่าตัวเองที่เป็นคนใจง่ายแล้วสะบัดตัวจากกระจกทันที จากนั้นก็หันมาจับลูกบิดประตูห้องน้ำ จับแล้วก็ปล่อยราวกับลูกบิดเป็นของร้อนจากนั้นก็จับใหม่ หล่อนทำอยู่ อย่างนั้นไม่รู้ว่านานเท่าใดจนกระทั่งมีเสียงจากภายนอกดังขึ้น

“เจน เจน” ภาคินัยเรียกพร้อมกับเคาะที่ประตู

เจนจิราสะดุ้ง ก่อนจะขานรับเสียงสั่นหวิว “คะ คุณ ภาคย์”

“คุณอาบน้ำนานเกิน จะเป็นหวัดไม่สบายได้นะ” แม้จะฟังดูว่าห่วงใยแต่ก็แฝง ไปด้วยแววรู้ทัน อย่างไรอย่างนั้น

“ฉันอาบเสร็จแล้วค่ะ”

“เสร็จก็ออกมาได้แล้ว”เขาสั่งด้วยเสียงราบเรียบ

“ค่ะ ๆ” เธอตอบรับออกไปหากขายังแข็งทื่อไม่ยอมขยับ อีกครู่ถึงได้ตัดใจเปิดประตูออกไปเผชิญหน้ากับเขา

ตอนที่ให้กําลังใจตัวเองเฮือกนั้น เจนจิราบอกตัวเองว่า ภาคินัยไม่ใช่เสือ หากพอออกจากห้องน้ำมาพบว่าร่างสูงผึ่งผายใน ชุดกางเกงนอนกับเสื้อยืดเนื้อนิ่มสีขาวกระชับอกกว้างที่รออยู่ ไม่ใช่เสือก็จริง แต่ใครจะรู้ไหมว่าภาคินัยน่ะเป็นบางสิ่งบางอย่างที่น่าหวาดหวั่นกว่าเสือเสียอีก และเสือที่ไหนจะมีดวงตาคมกริบล้ำลึก มีใบหน้าที่คมสันกับความกร้าวแกร่งไปทุกสัดส่วนอย่างเขา

เจนจิราหน้าร้อนเห่อขึ้นมาทันทีที่เผลอมองอกกว้างของ เขาอย่างลืมตัวชั่วระยะเวลาที่หล่อนเปิดประตูห้องน้ำออกมาไม่มีใครพูด อะไรราวกับว่าต่างก็จนด้วยคําพูดขึ้นมาพร้อมๆกัน จนกระทั่ง ภาคินัยขยับมายืนอยู่ตรงหน้า

เจนจิราเกือบผงะหนี ...แค่เกือบเท่านั้น เพราะอันที่จริง หล่อนยืนนิ่งทื่อราวกับถูกร่างสูงใหญ่ของเขาดึงดูดเอาไว้

“เงยหน้ามามองผมเจนจิรา” เขาสั่งเสียงไม่ดุเลย แต่กลับ มีอำนาจให้หล่อนทำตามทำที

“แล้วบอกว่าคุณไม่ได้กลัวผม”

“เจนไม่ได้กลัวค่ะ” แค่ใจสั่น ปั่นป่วนจนไม่เป็นตัวของ ตัวเองตอนที่ถูกเขามองเข้ามาในดวงตาของหล่อนเท่านั้น

“คุณกลัว” ภาคินัยย้ำเสียงต่ำอยู่ในลำคอ เจนจิราส่ายหน้าน้อยๆ รู้สึกเหมือนมันเป็นไปอย่าง อัตโนมัติทั้งที่หล่อนก็ตอบไม่ได้ว่ากลัวอย่างที่เขาว่าหรือเปล่า อาการสั่นหน้าน้อยๆของหญิงสาวทำให้ภาคินัยก้มลงมาถาม ข้างๆหูจนหล่อนรู้สึกถึงลมหายใจผ่าวร้อนของเขา

“ถ้าอย่างนั้นคุณวางใจผมไหมเจนจิรา”

“ค่ะ ฉันวางใจ” หล่อนคงถูกเขาสะกดแน่ ๆ ที่ตอบออกไปอย่างนี้ และเขาคงสะกดด้วยมนต์ที่ลึกล้ำยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อหลังจากหล่อนถูกเขาช้อนขึ้นไปอุ้มในอ้อมแขน แล้วหล่อนเองก็คล้องคอเขาไว้