๑ คนน่ารังเกียจ 4

ค่อยพรูลมหายใจโล่งอกเมื่อท่านถามถึงเรื่องทั่วไป ล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง หัวใจกลับมาเต้นปกติเมื่อเรื่องการแต่งงานของตนกับสาวชาวบ้านยังเป็นความลับจากคนในครอบครัว

“ช่วงนี้ผมยุ่งๆ ครับแม่ เพิ่งทำงานไม่กี่เดือนเลยต้องขยันหน่อย ผมจะโทรหาแม่ก็เจอพ่อรับสายตลอดเลย” ตอบเพื่อเอาใจท่าน

คุณราตรี เวทย์วินธามารดาที่ตามใจและรักลูกชายเป็นอย่างมาก ความจริงเขาต้องไปเรียนต่างประเทศตั้งแต่จบมัธยมต้น ทว่าใช้ความรักของแม่ที่มีต่อตนให้เป็นประโยชน์ ขอร้องคุณอนิล เวทย์วินธาผู้เป็นบิดาจนเรียนจบมหาวิทยาลัยคณะสัตวแพทยศาสตร์

แต่ก็ต้องไปเรียนปริญญาโทบริหารที่ต่างประเทศอยู่ดี เรียนจบก็กลับมาช่วยธุรกิจครอบครัวจนนึกเบื่อหน่าย พอดีกับผลสอบข้าราชการที่เขาไปสอบเพื่ออยากวัดความรู้ที่เรียนมาออกพอดี กว่าจะสอบผ่านแต่ละด่านจนได้เรียกตัวใช้เวลาพอสมควร

กระทั่งได้มาใช้ชีวิตอยู่อำเภอห่างไกล แต่ความเจริญก็ยังมาถึงอยู่บ้าง ไม่ใช่บ้านป่าเมืองเถื่อนอย่างที่นึกกังวลในตอนแรก และเขาก็ชอบชีวิตที่ไม่ต้องแบกความหวังของใครต่อใครไว้บนบ่า ใช้ชีวิตที่มีเพียงตัวเอง

ทำงานแปดโมงครึ่งเลิกตรงเวลา ไปสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงานไม่ได้มีมาดนักบริหาร...

ความธรรมดาที่เขาเฝ้าฝันถึง...

‘ข้ออ้างน่ะสิ’

“ไม่นะครับ ผมพูดจริงนะ” ยิ้มออกมาได้เมื่อคุยกับคนในครอบครัว

‘แล้วแสงจะกลับบ้านวันไหน แม่จะได้เตรียมอาหารไว้รอ’ มาอยู่ที่นี่เกือบสามเดือนแล้ว

ความจริงก็คิดถึงความสะดวกสบายยามอยู่บ้านเหมือนกัน อยู่ที่นี่ต้องซื้ออาหารข้างนอกกินแต่ก็ไม่อร่อยเท่ารสมือของแม่ ให้เขาทำเองกลัวว่าครัวจะพังเสียก่อนน่ะสิ

“สัปดาห์หน้าผมจะกลับไปกินข้าวด้วยนะครับ เพื่อนแต่งงานเลยว่าจะไปแสดงความยินดีกับมันสักหน่อย”

คนวัยเขาต่างเป็นฝั่งเป็นฝากันไปเกือบหมดแล้ว มีเพียงตนที่ยังครองตัวโสดอยู่เหมือนเดิม เพื่อนพาหญิงมาแนะนำก็แล้ว พูดให้หาแฟนก็แล้วกลับไม่เป็นผล

แสงอรุณคิดว่าอยู่คนเดียวมีความสุขมากกว่า ไม่เห็นต้องมีแฟนให้ยุ่งยากเลย

‘เพื่อนแต่งงานแล้ว...วันไหนลูกชายแม่จะพาสะใภ้มาไหว้บ้างล่ะ แม่อยากเลี้ยงหลานแล้ว’ คำถามที่เขาได้ยินจนชินไปแล้ว

“อีกนานครับ ผมยังสนุกกับชีวิตโสดอยู่เลย”

‘แม่ว่าน้องอลิซก็น่ารัก...’ แค่ได้ยินชื่อก็ทำให้เขานึกขยาดแล้ว

อลิชา ไกรเกษรน้องสาวข้างบ้านที่จ้องจะจับเขาไปทำสามีตลอดเวลา ตามติดจนชายหนุ่มต้องปลีกตัวมาอยู่ที่นี่ ทั้งยังกำชับคนที่บ้านไม่ให้บอกหล่อนถึงที่อยู่ของตน ขอความสงบสุขคืนบ้างเถอะ

“โอ้ไม่นะครับแม่ เอนเนอจี้ล้นเกินไปผมขอผ่านดีกว่า เอาไว้ถ้าเจอคนที่ใช่ผมจะพาไปไหว้คุณแม่ทันทีเลยนะครับ” ตัดบทรวดเร็วไม่อยากพูดมากไปกว่านี้ แค่ได้ยินชื่อของเธอก็นึกขยาดกับมือที่เกาะตนเป็นตุ๊กแก

ล่าสุดทางบ้านของหล่อนยังมาทาบทามสู่ขอเขาอีกต่างหาก!

เรื่องอะไรจะอยู่ให้หญิงสาวจับไปทำสามีกันล่ะ...แต่สุดท้ายก็โดนผู้หญิงอีกคนจับเสียจนอยู่หมัด

ถึงได้บอกว่าตัวเองหนีเสือปะจระเข้แท้ๆ

‘จ้า แม่จะรอนะ’

“ครับ”

คุยจบก็วางสายแล้วถอนหายใจโล่งอกเมื่อความลับยังไม่ถูกเปิดเผย เขาหวังจะให้มันเป็นความลับต่อไป เพราะสุดท้ายเรื่องของเราก็จบลงอยู่ดี

“แค่คนอาศัย อีกห้าเดือนก็จบกันแล้ว” พึมพำเสียงเบาแล้วผล็อยหลับด้วยความเหนื่อย

ขณะที่คนอาศัยก็ทำความสะอาดห้องของตนโดยพยายามใช้เสียงเบาที่สุดเพราะกลัวรบกวนเจ้าของบ้าน