๑ คนน่ารังเกียจ 1

๑

คนน่ารังเกียจ

ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เธอวางเอาไว้ จำต้องหยิบเอกสารสำคัญเพื่อมาจดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงที่ตนนอนด้วยเพียงแค่คืนเดียวอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เพราะคนในกลุ่มงานของตนเอาเรื่องราวไปโพนทะนาจนคนทั่วอำเภอรับทราบ

ตนก็เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้ว่าหญิงสาวทำงานอยู่ที่เดียวกันเพียงแค่คนรักกลุ่มงานเท่านั้น เธอเป็นลูกจ้างชั่วคราวทำงานอยู่บนชั้นสองกับปลัดอำเภอฝ่ายปกครอง ส่วนใหญ่แทบไม่ได้ออกไปไหนอยู่แต่ในห้องทำงานจึงไม่ได้พบหน้าค่าตากัน เขาเองก็มักจะลงพื้นที่ไม่ค่อยอยู่อำเภอสักเท่าไหร่

เมื่อเรื่องเกิดขึ้นส่งผลเสียต่อหญิงสาวเป็นอย่างมาก ผู้ใหญ่จึงได้มาคุยกับเขาให้รับผิดชอบจนนำมาสู่การจดทะเบียนสมรส กับปลัดอำเภอที่คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี ใบหน้าของชายหนุ่มบอกบุญไม่รับ เซ็นเอกสารเรียบร้อยก็หันกลับมาพูดกับคนที่นั่งข้างกัน

“พอใจแล้วใช่ไหม!” แทบจะไม่มองใบทะเบียนสมรสที่ได้มาครองด้วยซ้ำ ต่างจากร่างบางซึ่งอ่านทุกอย่างโดยละเอียดเพราะมุมปากหยกยิ้มด้วยความสุข ถึงจะรู้ดีว่าการกระทำของตนเป็นการเอาเปรียบชายหนุ่มมากแค่ไหน

ก็ไม่อาจถอยหลังได้เพราะตนไม่ต้องการจะไปเป็นบ้านน้อยของใครเหมือนกัน การมีสามีก็ทำให้เสียอาธรเลิกแล้วต่อกันได้ แม้ในตอนแรกจะนำคนมาล้อมบ้านของเธอจนหอมนวลไม่อาจกลับไปนอนที่บ้านได้ต้องอาศัยอยู่กับเพื่อนหรือคนรู้จักไปก่อน

ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้นแล้วเพราะเธอมีบ้านอาศัย ทั้งยังมีชายหนุ่มผู้เป็นสามีคอยให้ร่มเงาคุ้มครองปกป้องอีกต่างหาก

“ค่ะ” เค้าไม่สนใจจะเก็บใบทะเบียนสมรสเธอจึงเก็บใส่ซองสีน้ำตาลให้ชายหนุ่ม

ความสัมพันธ์ของพวกเขารู้กันไปทั่วอำเภอ เพราะฝ่ายชายคือปศุสัตว์สุดหล่อที่หญิงสาวหลายคนหมายปอง ส่วนเธอก็เป็นสาวสวยที่มีทั้งนายตำรวจหนุ่มและกำนันผู้ใหญ่บ้านมาขายขนมจีบอยู่เสมอ

แต่คนเหล่านั้นไม่ได้ทำให้ตนใจเต้นเหมือนชายที่อยู่ข้างกายในตอนนี้

หอมนวลแอบมองเขามาหลายเดือนตั้งแต่อีกฝ่ายย้ายมาทำงานที่นี่ หลงรักรอยยิ้มของชายหนุ่ม ทั้งความอัธยาศัยดีและเข้ากับคนอื่นง่าย ทุกอย่างที่หลอมรวมเป็นแสงอรุณหล่อนล้วนชอบหมด

“ดีใจด้วยนะแสง จัดงานแต่งวันไหนเรียกด้วยล่ะ จะใส่ซองแล้วก็ไปกินลาบงานแต่ง” ปลัดอำเภอที่เป็นคนจดทะเบียนให้อีกฝ่ายเอ่ยถามอย่างอารมณ์ดี กลับถูกดวงตาคมมองด้วยความไม่เป็นมิตร พร้อมเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์

“ไม่จัดครับ ไม่มีเงิน” คนฟังหน้าเสียเธอเองก็เช่นเดียวกัน

ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะดีกับตน เข้าใจความรู้สึกของชายหนุ่มที่ถูกหลอกใช้และโดนบังคับ เธอจึงคิดจะยอมรับทุกอย่าง ไม่ว่าจะโดนโขกสับแค่ไหนก็ตาม

“ขอบคุณนะพี่คิง” ลุกจากเก้าอี้ก็เอ่ยกับคนตรงหน้า ร่างสูงเห็นเช่นนั้นก็รีบลุก ไม่อยากอยู่ตรงนี้ให้เป็นจุดสนใจของคนรอบข้าง ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่งตนเองจะต้องลงเอยกับผู้หญิงเจ้าเล่ห์เพทุบาย

หนีเสือปะจระเข้โดยแท้…

“อือๆ รักกันนานๆ มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมืองนะ” ร่างสูงเดินออกไปไกลแล้วมีเพียงเธอที่ค้อมศีรษะขอบคุณกับคำอวยพร ยิ้มแก้มปริมีความสุขเสียเต็มประดา

“ค่ะ” ตอบรับเสียงเบา

มีอารมณ์ทำงานวันนี้ก็เป็นวันว่างของเค้าจึงได้ลงจากที่ว่าการอำเภอเพื่อจะได้กลับไปพักผ่อนอยู่บ้าน แต่แล้วแขนหนาถูกดึงเอาไว้ หันมามองพบว่าหญิงสาวเป็นคนรั้งพร้อมทั้งทำแววตาปริบอย่างที่ตนนึกหงุดหงิดทุกครั้งยามได้สบ

ไม่ชอบภรรยาคนนี้เลยแม้แต่น้อย เธอใช้เล่ห์เหลี่ยมทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งความต้องการของตัวเอง ท่าทีใส่ซื่อกับแววตาไร้พิษสงก็เป็นแค่เกราะภายนอกเท่านั้น มีเพียงเขาที่รู้ดีว่าเธอเป็นคนอย่างไร

จึงไม่คิดที่จะพูดดีหรือทำดีกับหล่อน แค่เห็นหน้าก็เพิ่มความหงุดหงิดให้เป็นเท่าตัวแล้ว

“ไป ไปหาแม่หอมหน่อยนะคะ แม่อยากคุยกับพี่แสง” เสียงหวานเอ่ยสั่นเครือ กลัวอีกฝ่ายไม่ยอมตอบตกลง รู้ดีว่าตนเองเป็นฝ่ายผิดที่กดดันเขาทุกทาง ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน

นึกว่าแสงอรุณจะปฏิเสธ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะยอมไปที่บ้านของเธอเพื่อคุยกับมารดา แม้สีหน้าจะไม่ค่อยเต็มใจก็ตาม

รถมอเตอร์ไซต์ของชายหนุ่มมีเธอนั่งซ้อนท้าย ขับออกจากที่ว่าการอำเภอไปเล็กน้อยก็พบกับบ้านไม้สองชั้นที่ค่อนข้างเก่า ด้านข้างทำเป็นร้านอาหารตามสั่งผุพังตามอายุการใช้งาน แต่บริเวณรอบกลับสะอาดเรียบร้อยมีพืชผักสวนครัวขึ้นโดยรอบ เป็นบ้านที่น่าอยู่พอสมควร

แต่เค้าไม่มีเวลาจะมาชื่นชมความงามตรงหน้า จอดมอเตอร์ไซค์ได้ก็เดินเข้าไปยังร้านอาหารตามสั่งที่ไม่ค่อยมีลูกค้า หล่อนเดินนำหน้าเขาพร้อมกับหยุดอยู่ตรงหน้าผู้หญิงวัยกลางคนรูปร่างเพรียวลม แต่ดูจากแววตาเป็นคนเด็ดขาดจริงจัง ต่างจากลูกสาวที่ดูอ่อนแอแต่เต็มไปด้วยพิษสง

“แม่จ๊ะ พี่แสงเป็นสามีของหอมจ๊ะ” เธอแนะนำให้เขารู้จักกับมารดาของตน

แต่ไม่ยอมบอกใช้หนูว่าอีกฝ่ายไม่ใช่แม่แท้ๆ เป็นแม่เลี้ยงที่อยู่กับเธอมาหลายสิบปี ส่วนแม่ตัวจริงได้ทิ้งหล่อนไปตั้งแต่อายุยังน้อย จำหน้าไม่ได้ด้วยซ้ำ

แม้แม่เลี้ยงจะเป็นคนพูดจาโผงผาง แต่ก็ไม่ได้มีพิษภัยกับเธอ ยกเว้นเพียงเรื่องเดียวคือมักพูดให้ไปเป็นเมียน้อยของเสี่ยอาธร ถึงจะได้พาคนในครอบครัวสบายไปด้วย ซึ่งหล่อนไม่ต้องการสิ่งนั้น สู้ทำงานหนักจนไม่มีเวลาพักผ่อนยังดีกว่าไปเป็นเด็กให้เสี่ยเลี้ยง

ความกลัวคืนนั้นยังตามหลอกหลอนทุกค่ำคืน แสงอรุณคือความหวังเดียวของเธอในตอนนี้...

ที่จะช่วยให้หลุดพ้นจากผู้ชายคนนั้นได้!

“แม่จ๊ะ พี่แสงเป็นสามีของหอมจ๊ะ” ผายมือมายังผู้ชายที่เพิ่งจดทะเบียนสมรสมาหมาดๆ พร้อมกับแนะนำให้มารดาที่วุ่นกับงานครัวได้รู้จัก

นางรมณี ชโรธารถอนหายใจเสียงดัง ไม่เก็บอาการเลยสักนิดว่าไม่ปลื้มลูกเขยคนนี้สักเท่าไหร่ ตอนแรกคิดว่าลูกเลี้ยงจะตกล่องปล่องชิ้นกับเสี่ยคนรวยในอำเภอซะอีก ไม่น่าเชื่อว่าจะมาได้กับข้าราชการกินเงินเดือนไม่กี่หมื่น

หน้าตาหล่อเหลานางไม่เถียง แต่ความหล่อมันกินได้เสียเมื่อไหร่ ความรวยสิถึงจะหยั่งยืนกว่า!

“โอ๊ย! หาผัวทั้งที่ก็เอาแค่ปศุสัตว์อำเภอกระจอก แค่เงินเดือนก็ชักหน้าไม่ถึงหลัง มีเสี่ยรวยๆ มาชอบทำไมไม่เอา โง่หรือโง่หะ!” บอกเสียงดังไม่สนใจว่าลูกสาวจะอับอายหรือเปล่า ลูกค้าที่นั่งกินข้าวก็หันมามองด้วยความสนใจจนร่างบางเริ่มหน้าเสีย

มีเพียงแสงอรุณที่พยักหน้าเห็นด้วยในทันที ทั้งยังพูดสนับสนุนความคิดของนางรมณีอีกต่างหาก เพราะเขาไม่ใช่คนที่อยากแต่งงานตั้งแต่แรก ที่ทำเพื่อด้วยความจำใจทั้งนั้น หากมีหนทางที่จะสามารถหย่าขาดกับเธอได้ก็ต้องรีบคว้าไว้