บทที่5อยู่ด้วยกัน

" ก็ได้ค่ะ อย่างน้อยพี่ก็ยังมั่นใจว่าคุณซันยังรับผิดชอบ” นางตอบตกลงเพราะนางเชื่อว่าหลานสาวของนางจะทำให้คนร่างสูงตรงหน้าหลงรักและใช้ชีวิตคู่ต่อไปได้ อย่างน้อยนางก็ได้หาสามีที่คู่ควรกับหลานสาวถึงแม้จะผิดเวลาไปหน่อย

หลายอาทิตย์ต่อมา มายด์ซันกับดวงหฤทัยได้จดทะเบียนสมรสกันอย่างถูกต้องตามกฏหมายโดยมีผู้ใหญ่ทางฝ่ายหญิงยินยอม พร้อมกับเงื่อนไขที่ต้องยอมรับ ดีกว่าปล่อยให้คาราคาซัง นั่นเป็นเพราะเห็นแก่โฉม คนตัวเล็กเปลี่ยนมาใช้นามสกุลทวีจิรไพศาส และเธอก็ยังไปเรียนหนังสือเหมือนเดิมเพราะอีกไม่กี่เดือนก็จะสอบเทอมสุดท้าย เพื่อก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิยาลัยต่อไปในอนาคต เหตุผลที่ทำให้เธอได้เรียนเพราะเม็ดเงินจำนวนมาก พอที่จะทำให้โรงเรียนปิดเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คนตัวเล็กแยกย้ายกับเพื่อนๆแล้วซื้อลูกชิ้นหน้าโรงเรียนติดมือไปด้วย ในขณะที่กำลังจะเดินไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อที่จะเดินทางกลับบ้าน อยู่ๆก็มีรถคันหรูมาจอดเทียบ เขาสวมแว่นตากันแดด ซันลดกระจกลงแล้วยื่นหน้าออกมาจากรถส่งเสียง

" นี่ยัยตัวแสบ ขึ้นรถ !!! "

" หนูไม่ได้ชื่อยัยตัวแสบ " เธอหันซ้ายหันขวา

" ขึ้นรถเถอะน่า ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย เร็วหน่อยได้มั้ย "

หนึ่งมองซ้ายมองขวา เริ่มมีสายตาหลายคู่มองมาอย่างที่เขาพูดจริง เธอจึงรีบเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่ง ซันหันไปหยิบเสื้อสูททางเบาะหลังโยนคลุมศรีษะเล็ก

" ใส่ซะ ปิดชุดนักเรียนของเธอ ฉันยังไม่อยากถูกมองว่าล่อลวงเด็กอายุต่ำกว่าสิบแปด " ใบหน้าหล่อคมคายเรียบนิ่ง

" คุณมีอะไรจะคุยกับหนูคะ " ร่างอรชรสวมเสื้อสูทตามที่เขาบอก

" ฉันจะให้เธอไปซื้อของใช้ส่วนตัว เพราะตั้งแต่วันนี้ไป เธอต้องย้ายมาอยู่คอนโดกับฉัน "

"ไม่ค่ะ บ้านหนูก็มี ทำไมต้องไปอยู่บ้านคุณด้วย"

"อ่อ แล้วช่วยแทนตัวเองว่าหนึ่ง ค่อยรื่นหูหน่อย แค่นี้ฉันก็เสี่ยงมากพอแล้ว ทะเบียนสมรสฉันก็จดให้ตามความต้องการของบ้านเธอ เพราะฉะนั้นหน้าที่ของภรรยาที่ดีก็ต้องทำตามสามี”

" แล้วคุณเป็นสามีที่ดีหรือเปล่าคะ ถ้าคุณเป็นสามีที่ดีหนึ่งก็จะเป็นภรรยาที่ดี "

" เธอไม่ควรย้อนฉัน เธอมีหน้าที่ฟัง แล้วก็ทำตัวว่านอนสอนง่าย อย่าให้ฉันต้องปวดหัว ฉันยังมีเรื่องค้างคาใจกับเธออยู่นะ แต่นั่นเอาไว้ทีหลัง "

"ค่ะ คุณสามี" น้ำเสียงประชดประชันทำให้เขายื่นนิ้วดีดไปที่หน้าผากเนียนใสเจ็บเอาเรื่อง

"โอ้ย!!หนึ่งเจ็บนะคะ "ใบหน้าเรียวเล็กหันไปทำตาดุใส่ร่างสูง

" ทีหลังจะได้ไม่เถียง หรือว่าประชดประชันฉันอีก ฉันจะดีดให้โนเป็นลูกมะกรูดเลยคอยดู ถ้าไม่เชื่อฟังกัน "

ห้างสรรพสินค้าแต่ทว่าไม่ใช้ห้างอลาโน่เซน ปากมีหูประตูมีช่อง ซันปล่อยให้เธอไปเดินเลือกซื้อเองโดยที่เขานั่งจิบชารออยู่ภายในร้านสตาร์บัคร์ จนกระทั่งร่างบอบบางเลือกซื้อของเสร็จ มือหอบหิ้วข้าวของมาที่จุดนัดพบ คนตัวโตเห็นเธอมาถึงก็รีบลุกเดินนำหน้า โดยไม่หันมาช่วยถือของสักชิ้น สองขายาวก้าวเดินแป้บเดียวถึงรถ แต่คนตัวเล็กเดินยังไม่ถึง

“ชักช้า” เขายืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง รอจนทนไม่ไหวก็ต้องเดินกลับไป

" ส่งถุงกระดาษมา เดินช้า เดินให้มันเร็วๆหน่อยได้มั้ย "

" ขาคุณยาว คุณก็เดินเร็วซิคะ " ตนตัวเล็กเชิดหน้าตอบกลับ ทว่าซันยื่นมือจับมือเล็กนุ่มไว้พอกระชับ

" ที่ฉันจับมือเธอไม่ใช่เพราะว่ากลัวเธอหลง แต่เป็นเพราะฉันรีบ เข้าใจไว้ด้วย "เขาเดิบจับมือเธอ และก้าวเดินนำหน้า ร่างอรชรเดินตามหลังจนกระทั่งถึงรถ คนตัวใหญ่ถึงได้ปล่อยมือเล็กให้เป็นอิสระ ต่างคนต่างพากันเงียบแล้วรีบขึ้นรถตรงไปยังคอนโดหรูของเขา

มายด์ซันเปิดประตูรีบเข้าไปนั่งบนโซฟาแล้วค่อยๆเหยียดกายนอน เพราะความอ่อนเพลีย เมื้อยล้ามาจากงาน ส่วนคนตัวเล็กก็รีบมองหาตู้เย็น เธอเดินไปหยิบน้ำแร่ที่แช่ไว้แล้วรินใส่แก้วเอามาให้คนนอนเหยียดยาวบนโซฟา

" น้ำค่ะ หนึ่งเห็นอยู่ในตู้เย็น คุณซื้อมาไว้เหรอคะ "

" อืม " ซันหยิบน้ำมาจากคนตัวเล็กแล้วรีบยกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว

"ดื่มน้ำเพิ่มมั้ยคะ หนึ่งไปรินมาให้อีก "

" ไม่ ทำกับข้าวเป็นหรือเปล่า "

"พอทำได้ค่ะ แต่ไม่เก่ง คุณซันจะกินอะไรเหรอคะ หนึ่งจะทำให้ถ้าไม่ยากเกินไป "

"ที่ฉันถามไม่ใช่อะไร ฉันจะไม่พาเธอออกไปกินข้าวนอกบ้านเหมือนคู่อื่น ๆ เพราะสภาพมันดูเหมือน ผู้ใหญ่หลอกเด็กฉันไม่ใช่เสี่ย "

" ค่ะ ว่าแต่ห้องนอนหนึ่งห้องไหนคะ "

"ห้องเล็ก ส่วนห้องใหญ่ของฉัน ฉันไม่ชอบให้ใครเข้าไปยุ่มย่าม รู้เรื่องนะ "

"ค่ะ รู้เรื่องค่ะ งั้นหนึ่งขอเอาของเข้าไปเก็บนะคะ จะได้ทำอาหารให้คุณ"

"ไม่ต้อง ฉันจะกลับไปกินข้าวกับครอบครัว " ซันดูเวลาจากข้อมือแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและกำลังจะเดินไปที่ประตู

" เดี๋ยวค่ะ!! " คนตัวเล็กลุกขึ้นไปเหยียบบนโซฟาที่เขานอนจนความสูงของเธอเกินกว่าคนตัวโต แล้วฝังปลายจมูกหอมแก้มมายด์ซันด้วยความว่องไว

" ขับรถดีๆนะคะ " เธอแย้มยิ้มแล้วยกมือขึ้นบ๋ายบายร่างสูง แล้วเธอก็เดินลงจากโซฟาหายเข้าไปในห้องนอนที่บอกไว้ ซันรีบเดินไปที่ประตูแล้วเปิดกว้าง ขายาวๆก้าวพ้นปากประตูแล้วยกมือขึ้นลูบข้างแก้มที่ถูกเธอหอม เขาส่ายหน้า เพราะไม่ได้สนใจหรือรู้สึกพิเศษ ตอนนี้เขาต้องถึงบ้านทวีจิรไพศาสก่อนที่ทุกคนในครอบครัวจะสงสัย เพราะไม่กลับเข้าบ้านหลายวันนานนับอาทิตย์

ซันมาถึงบ้านใหญ่ก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนที่จะเดินอ้าแขนเข้าไปในบ้านกอดคุณย่าลักคณา และคนในครอบครัวครบทุกคน ซึ่งตอนนี้ทุกคนรอทานอาหารเย็นด้วยกัน รวมทั้งอลันด้วย

" อ้าว!! พี่อลัน " ซันไปขยับเก้าอี้นั่งลงข้างอลัน

“นายมาช้านะซัน”อลันทัก

“ผมติดธุระนิดหน่อย”เขาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“อืม…อลัน ทำไมไม่มาทำงานกับย่ากับซันล่ะ ตอนนี้ไม่ได้ทำอะไรไม่ใช่หรือ”คุณลักคณาเอ่ยชวน

“ผมกำลังดูงานอยู่ครับ ขอโทษที่ผมไม่ได้ตอบรับความกรุณาของคุณย่า”

“ย่าว่าจะให้คอยไปดูซันสักหน่อย ชอบทำตัวมีพิรุจน์”

“แคร่กๆๆ คร่อก อะแฮ่ม น้ำๆ” ซันยื่นแก้วให้แม่บ้านที่ยืนอยู่ด้านข้างเติมน้ำ

“เป็นอะไรซัน มีคนดูแลคอยช่วยไม่ดีหรือไง” หญิงชราส่งสายตาคาดคั้น

“ผมโตแล้วนะครับคุณย่า”

“ก็เพราะโตแล้วถึงต้องคอยดู ไม่ใช่ว่าโตแล้วจะทำอะไรก็ได้นะ ย่าไม่ไว้ใจ”

“ครับๆ ผมจะทำให้คุณย่าไว้ใจให้ได้”

“เอ่อ..ทานกันดีกว่านะครับคุณแม่ เดี๋ยวอาหารเย็นหมด”

เซนคนเป็นพอรีบเบรกไว้ เพราะกลัวว่าอาหารมื้อนี้จะเซ็งซะก่อน แล้วเสียงหัวเราะกับบรรยากาศการรับประทานอาหารเย็นอันอบอุ่นและสนุกสนานก็กลับมาอีกครั้ง คุณย่ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จนกระทั่งการรับประทานอาหารเสร็จต่างคนต่างแยกย้ายไปพักผ่อน

อลันขอกลับคอนโด โดยมีน้องสาวแสนสวยของซันอาสาขับรถไปส่ง เพราะอลันไม่ได้ขับรถมา

" เอ่อ ถ้าพี่อลันง่วง พี่หลับได้เลยนะคะ ถึงแล้วซอลจะปลุก "

" ไม่เป็นไรครับ จริงๆแล้วพี่กลับเองก็ได้ เดี๋ยวมีคนเห็นแล้วเอาไปเขียนข่าว ซอลจะดูไม่ดี "

" ถ้าเป็นข่าวกับพี่อลัน ซอลยินดีค่ะ "

" อะไรนะครับ !!"

" ไม่เป็นข่าวหรอกค่ะ ซอลยังไม่ดังขนาดนั้น ขนาดที่คนทั้งประเทศรู้จัก อีกอย่างซอลถ่ายแบบเป็นงานอดิเรก ซอลชอบหาเงินใช้เองค่ะ ดูมีค่าดี แล้วพี่อลันคิดไว้หรือยังค่ะ ว่าจะทำอะไร ไหนคุณพ่อบอกว่า ขอร้องให้พี่มาทำงานด้วยกัน "

" พี่ไม่ใช่นักธุรกิจ ไม่ได้เรียนมาด้านนี้ พี่คงไม่รับตำแหน่งที่คุณอามอบให้หรอกครับ คงจะไปสมัครเป็นอาจารย์สอนที่สถาบันใดสถาบันหนึ่งแต่ยังไม่รู้ว่าจะสอนที่ไหน เพราะพี่เองก็ไม่ได้คิดจะอยู่ที่นี่นาน "

" แล้วถ้าซอลอยากให้อยู่นานๆล่ะค่ะ" ซอลยิ้มพรายเธอรีบขับรถออกตัวตามคันหน้าไปตามเส้นทางจนกระทั่งถึงคอนโดของอลัน

"ซอลจะดื่มน้ำชาหรือว่าน้ำผลไม้ดี "

" น้ำผลไม้ค่ะ ขอบคุณนะคะที่อนุญาตให้ซอลมายลโฉมห้องของพี่อลัน มันหรูหราสวยมากเลยค่ะ "

"พี่ต้องขอบใจซอล ที่อุตส่าห์ขับรถมาส่ง ทั้งที่รถติดมากด้วย "

"พี่อลันอยู่คนเดียวเหรอคะ "

" ใช่ พี่อยู่คนเดียว "

" แล้วพี่อลันมีแฟนหรือเปล่าคะ หรือคนที่เคยคบกัน " ซอลจ้องดวงตาคู่สีน้ำตาลค้นหาคำตอบ