บทที่3แตกตื่น

“บอกให้เงียบ โอ้โห้เงียบ ร้องเข้าไป ถ้าไม่เงียบ ฉันจะโยนเธอออกไปนอกห้อง บอกมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นเธอไปได้ ยัยเด็กอนุบาล!! " เขาตะคอกเสียงเข้มฟังดูน่าเกรงขามและน่ากลัว จนคนตัวเล็กถึงกับหวาดหวั่นและเกรงว่าจะเป็นคนร้าย แค่ได้ยินน้ำเสียงเธอก็รู้สึกได้ถึงผู้มีอำนาจและพร้อมจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆได้ไม่ยาก

" หนูไม่รู้ค่ะ " ใบหน้าเรียวแก้มป่องส่ายไปมา

" อะไรน่ะ!! หนูไม่รู้ ฉันจะบ้าตาย เธออายุเท่าไหร่ถึงแทนตัวว่าหนู ฉันเริ่มได้กลิ่นคุกกลิ่นตะรางยังไงไม่รู้ ซวยชิบ!!” ซันจ้องร่างเล็กตาไม่กระพริบกลัวเธอจะส่งเสียงหวีดแหลมขึ้นมาอีก

"สิบแปดจะสิบเก้าแล้วค่ะ" น้ำตาเริ่มตีตื้นมาคลอเบ้า เรือนกายสั่นเทา

" บอกเบอร์รองเท้าหรือไง สรุปอายุเท่าไหร่กว่าเท่าไหร่ เอาให้แน่" ร่างสูงเกาศรีษะแกรกๆจนเส้นผมยุ่งเหยิง

"อีกห้าเดือนสิบเก้าเต็มค่ะ " ดวงตาคู่งามกำลังกวาดสายตามองหาแว่นตาคู่กาย

"ซวยแล้ว!! คุกชัดๆ ลุกๆ ไปใส่เสื้อผ้า เรามีเรื่องต้องตกลงกัน เพื่อสันติภาพระหว่างเธอกับฉัน"

"คุณทำอะไรหนู หนูรู้สึกหน่วง ๆเจ็บตรงนั้น " คนตัวเล็กจ้องใบหน้าคมคายแล้วร่นถอยหนี อีกทั้งมือยังกำผ้าห่มแน่น ขณะที่ขากำลังก้าวลงจากเตียง พลันสายตาคมกล้าสะดุดเห็นหยดเลือดหลายหยดบนผ้าปูที่นอนมันแดงเด่นชัดพร้อมกับเธอถึงแม้คนตัวเล็กจะสายตาสั้นก็เถอะ

“กรี๊ด ไอ้บ้า ไอ้คนชั่ว กรี๊ด!!”

" เลือด เดี๋ยวๆ เธออย่าพึ่งพูดอะไร นี่ฟังนะ จะยังไงก็ชั่ง เธอไปแต่งตัวก่อน " เขาทำใจดีสู้เสือ

“ไม่!! คุณทำอนาจารหนู คุณข่มขืนหนู” ร่างบอบบางพยายามกำผ้าห่มไว้แน่นแล้วลากลงจากเตียงพร้อมตัวเธอ แต่ทว่าคำว่าข่มขืนทำเอาร่างสูงตาโต

“หา ข่มขืน ฉันเนี้ยะนะข่มขืน ฉันไม่ได้ยินเสียงร้องจากเธอซักแอะ” เขาสาดแววตากร้าวแข็งใส่เธอ

“ช่วยด้วย!!” คนตัวเล็กร้องอีกครั้งแล้วดึงผ้าห่ม

“โอเค ฉันทำ ไม่ ฉันไม่แน่ใจ หยุดโวยวายก่อนได้มั้ย อย่าดึงผ้าห่มไปสิ ฉันก็โป้เหมือนกัน ใจเย็นๆก่อนนะฉันว่ามันต้องผิดพลาดอะไรสักอย่าง” ซันกำผ้าห่มปิดกายท่อนล่างไว้แน่นเช่นกัน

“เอางี้นะตอนนี้เราใส่เสื้อผ้ากันก่อน แล้วค่อยมาพูดกันว่าจะเอายังไง ขืนอยู่ในสภาพแบบนี้ ฉันว่ามันไม่ดี ร่างกายฉันไม่ใช่จะให้ใครเห็นได้ง่าย”

“ อะไรนะ” คนตัวเล็กตาโตเท่าไข่ห่าน

“ไปสิ หาเสื้อผ้าใส่ยืนอยู่ทำไมเล่า หุ่นเด็กอนุบาลอย่างเธอฉันไม่สนใจหรอกน่า”

คนตัวเล็กไม่อาจทนฟัง เธอยอมย่อตัวลงพร้อมกำผ้าห่มปกปิดตัวเองแน่นใกล้เตียง แล้วควานหาเสื้อผ้าของเธอ

มายด์ซันมองท่าทางเก้ๆกัง แล้วชั่วพริบตาเขาก็ดันเผลอมองผิวขาวอมชมพูเปลือยไหล่ ซันส่ายหน้า สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะเปล่งเสียงออกมาอย่างคนดุ

“นี่เธอตาบอดด้วยหรือเปล่า”

“เปล่า หนูสายตาสั้น” มือควาน หรี่ตามองทั่วห้องกระทั่งจับเนื้อผ้าได้

“เจอแล้ว” เธอยกดู

“เฮ้ย! นั่นมันกางเกงในของฉัน”

“หนูไม่เจอของหนู แล้วคุณเป็นใครมาอยู่ห้องนี้ได้ยังไง " คนตัวเล็กกลั้นใจถาม เธอรู้สึกว่าเริ่มจะไม่ไหวที่ทนเข้มแข็ง

" ฉันจะเป็นใครมันก็เรื่องของฉัน”

"ช่วยด้วย!! ไอ้บุ๋ม ไอ้ศักดิ์ ช่วยหนึ่งด้วย มีคนจะทำร้ายหนึ่ง ช่วยด้วย !!"

เสียงร้องดังมากขึ้นทำให้ซันเอื้อมหยิบผ้าขนหนูบนพื้นมาพันกายท่อนล่างไว้แน่นแล้วรีบกระโดดลงจากเตียงมาที่คนตัวเล็ก เขายื่นเอามือปิดเสียงร้องทันที

" เงียบ!! ฉันบอกให้เงียบ ถ้าเธอไม่เงียบ ฉันจะฆ่าแล้วหั่นเธอออกเป็นชิ้นๆ เธอต้องเงียบแล้วฟังฉัน" น้ำเสียงแข็งกร้าวห้าวอย่างคนดุ ทำให้เธอรีบพยักหน้าหงึกๆรับปากเพราะกลัวตาย

" ฟังให้ดีนะ ตอนนี้เราทั้งสองคนต้องใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยมาพูดกันว่าเธอต้องการเงินเท่าไหร่กับสิ่งที่เธอเสียไป ฉันหมายถึงรอยเลือดบนเตียง”

ถึงแม้ว่าเธอจะมองไม่เห็นใบหน้าของเขาชัดเจน แต่น้ำเสียงและถ้อยคำเหยียดหยามที่ชัดถ้อยชัดคำนั่น มันเป็นการดูถูกเธอมากเกินไป คนอย่างเธอไม่ชอบและไม่เคยยอมให้ใครมาหยามศักดิ์ศรีกันได้ง่ายๆเดี๋ยวได้รู้ฤทธิ์แม่อย่างแน่นอน คนตัวเล็กอาศัยจังหวะกัดมือใหญ่ด้วยความรวดเร็ว

"โอ๊ย! เจ็บๆ กัดมาได้ยัยบ้า!! ถ้าขืนเธอยังเป็นแบบนี้ นั่นหมายความว่าจะไม่มีการตกลงกัน งั้นก็คอนเวิร์สทางใครทางมัน ถือว่าบริจาคความบริสุทธิ์นั่นให้ฉันฟรีๆก็แล้วกัน” เขามองหาเสื้อผ้าจนเจอแล้วเดินไปใส่เสื้อผ้าอย่างเร่งรีบ แต่ทว่า คนตัวเล็กที่นั่งอยู่กับพื้นสั่นเป็นเจ้าเข้า เธอโกรธแค้น แผดเสียงพูดออกไปโดยไม่ได้คิด เพราะความโมโหจนถึงขีดสุด

" หยุด!! หยุดอยู่ตรงนั้น หนูจะไปแจ้งความ ว่าคุณปล้ำหนู จับคุณเข้าคุก หนูจะจับคุณเข้าคุกให้ได้ " น้ำเสียงและแววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ทำเอาร่างสูงชะงักวูบไปสิบวิ แล้วหันหลังกลับมาที่ร่างบอบบาง

" เธอรู้หรือเปลาว่าฉันเป็นใคร เมื่อคืนฉันยังจำไม่ได้เลยว่าได้ทำหรือเปล่าแล้วจะมาจับฉันเข้าคุก "

" หนูไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร แต่ที่แน่ๆคุณอยู่กับหนูทั้งคืน ทำอนาจาร และรอยเลือดนั่น คือหลักฐานทั้งหมด หนูจะจับคุณเข้าคุกหนูจะไปฟ้องแม่ บอกตำรวจ คุณซวยแน่นอน ไปล่ะ

"ดวงตากลมใสแข็งกร้าวขึ้นมา ใบหน้าอ่อนเยาว์ตึงเรียบขึงขังอย่างคนเอาเรื่องให้ถึงที่สุดเช่นกัน

" เดี๊ยว !! เดี๋ยว เธออยากได้เท่าไหร่ ฉันจ่ายไม่อั๋น "

" หนูไม่อยากได้ ถอยไป " คนตัวเล็กค่อยๆคลานคลำหาเสื้อผ้า

" หาอะไร " เขาสูดลมหายใจเข้าปอดและเริ่มใช้ไม้อ่อนกับเธอ

" หาแว่นตากับชุดชั้นใน"

"อยู่นี่ กางเกงในของเธอ " คนตัวใหญ่เดินไปหยิบกางเกงในบนหมอนที่เขาหนุน ~ นี่ฉันหนุนกางเกงในมาทั้งคืนเลยเหรอ บ้าชิบ~

" แล้วคุณเห็นเสื้อในของหนูมั้ย " ดวงตาคู่งามกวาดมองไปรอบๆห้องที่พร่ามัว

ส่วนคนตัวใหญ่เริ่มรู้สึกร้อนระอุ~นี่แอร์คอนดิชั่น มันไม่ทำงานรึไง โรงแรมก็หรู~ซันแอบสังเกตุลอบมองดูเรือนร่างเด็กอนุบาลแต่กลมกลึงผิวพรรณผุดผ่องขาวเนียนอมชมพูจนเกิดความเงียบ ขณะที่คนตัวเล็กกำลังหาเสื้อผ้าให้ครบทุกชิ้น ร่างสูงไม่อาจทนมองรูปร่างอรชรได้อีกก่อนที่เขาจะกลายเป็นคนร้ายจริงๆ ร่างสูงเดินไปหยิบเสื้อผ้าให้เธอจนครบทุกชิ้นแล้วยื่นให้

"เสื้อผ้าของเธอรีบใส่ซะ แต่มีข้อแม้ว่า เธอต้องเป็นฝ่ายฟังฉันพูดก่อน เพราะฉันเป็นผู้ใหญ่กว่า" ใบหน้าคมคาย เนี้ยบขรึมเพิ่มศักดิ์ยภาพให้เด็กมันเกรงกลัว

" มันก็แล้วแต่ค่ะ ว่าคุณพูดจาเข้าหูหนูหรือเปล่า เพราะถ้าคุณพูดจาดูถูก คนอย่างหนูฆ่าก็ไม่ได้ หยามก็ไม่ได้ " เธอรับเสื้อผ้าจากเขาแล้วเดินเข้าห้องน้ำสวมใส่อย่างรวดเร็วจนเรียบร้อย แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นร่างสูงนั่งรออยู่ที่เตียงคล้ายกับว่าเขาสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยดีและกำลังนั่งกุมขมับ

“นั่งลง” เขาหันไปมองแล้วออกคำสั่ง ทว่าคนตัวเล็กไม่นั่ง เธอยืนห่างจากเขา สายตาคมดุเหลือบมองแล้วก็เริ่มพูดสิ่งที่เขาต้องการ

"ฟังนะ ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง โอเค เธอเสียหาย ฉันกลายเป็นคนร้ายฉันว่าเราทั้งสองคนคงไม่อยากเป็นทั้งสองอย่าง จริงๆแล้ว อืม ไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากเธอกับฉัน ต่างคนต่างแยกย้าย ส่วนรอยเลือดนั่นเธอจะคิดค่าเสียหายเท่าไหร่ เธอพูดมาเลย ไม่ต้องเกรงใจ”

ไม่มีเสียงโต้กลับจากริมฝีปากจิ้มลิ้ม นอกจากเรือนกายสั่นเทา มือน้อยกำแน่น น้ำตาเอ่อเบ้าตา

“ไม่ หนูจะไปแจ้งความ” ร่างเล็กเดินไปที่ประตูทันที ซันรีบก้าวขาอย่างรวดเร็วคว้าแขนเธอไว้มั่น

“โอเค ฉันอาจจะพูดไม่ดี ใจเย็นๆก่อนนะ แล้วเธอจะเอายังไง พูดมาเลย”

ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาจากปากของเธอ และทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดกว้างบุ๋มกับศักดิ์เดินเข้ามา แววตาสองคู่เบิกกว้างตกตะลึง และช้อคสุดๆ

“หนึ่ง นี่ ฟะแฟนแกเหรอ กะแกมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่” บุ๋มจ้องมองร่างสูงอย่างสงสัย ขณะที่ศักดิ์ไม่อยากเชื่อสายตาว่าเพื่อนสนิทจะมีผู้ชายอยู่ในห้อง ทันใดนั้นเขาก็จำได้ทันที แล้วเดินไปผลักร่างสูงออกห่าง

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

“ นายรู้จักฉัน” ซันมองเพื่อนชายของคนตัวเล็ก และชั่วพริบตาเธอก็ปล่อยโฮ พร้อมระบายเรื่องคับแค้นใจ

“ฮือ…ศักดิ์ ผู้ชายคนนี้ข่มขืนหนึ่ง ทำอนาจารหนึ่ง ช่วยหนึ่งด้วยนะ ฮือ…แถมยังดูถูกหนึ่ง”

บุ๋มเห็นเพื่อนร้องไห้ก็เข้าไปสวมกอดปลอบโยน แล้วพาเพื่อนไปนั่งบนเตียง

“ฉันจะช่วยแกเองหนึ่ง ฉันไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายแกฟรีๆหรอก พวกเราจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด ศักดิ์ ถ่ายรูปเก็บหลักฐานทั้งหมดเลย ไปโรงพัก”