13

บัวบูชาลุกขึ้นนั่งคลำสะโพกป้อย ๆ หล่อนจำได้ว่ากำลังรอง้อคุณชายอยู่นี่นาทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้......แล้วนี่อะไร ดูหน้าตาของเขาสิ...แบบนี้นอกจากไม่หายโกรธแล้วยังจะบีบคอหล่อนอีกด้วยไหมนั่น

“เอ่อ...คุณชายมานานแล้วหรือคะ” หญิงสาวถามแก้เก้อ

“ใครสั่งใครสอนให้แต่งตัวแบบนี้......แน่ใจนะว่าจะสวมชุดนี้นอน”สายตาคมกริบหรี่แคบอย่างต้องการประเมินว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่ตัวดีกันแน่ถึงได้แต่งหน้าแต่งตัว ผิดกาลเทศะแบบนี้

“คุณชายไม่ชอบหรือคะ” หญิงสาวก้มหน้าซ่อนความผิดหวัง .....ไหนคุณนมบอกว่าให้แต่งตัวสวย ๆ วับ ๆ แวม ๆ ตอนอยู่ในห้องนอน ขี้คร้านจะทำให้ผัวรักผัวหลงไอ้เรื่องโกรธเคืองเป็นอันลืมสิ้น......หล่อนก็อุตส่าห์เลือกตั้งนานแล้วยังแต่งหน้าทาปากแถมให้อีก ยังไม่สวยอีกหรือไง.......

“ทำไมถึงอยากให้ฉันชอบนัก หรือว่าอยากทำหน้าที่เมียบนเตียงเต็มแก่แล้ว”

วาจาที่เอ่ยออกมากับสายตาที่มองมาอย่างล้ำลึก นั่นสร้างความสั่นไหวให้หัวใจดวงน้อยไม่เบา หล่อนไม่ได้โง่เขลาถึงขนาดไม่รู้ความหมายที่คุณชายสื่อออกมา

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ “ หญิงสาวรีบปฏิเสธปากคอสั่น เขากำลังคิดว่าหล่อนเป็นผู้หญิงน่าไม่อายอยู่หรือไงกัน

คุณชายปฐวีจับจ้องมองอากัปกิริยาของเด็กสาวที่ส่ายหน้าจนผมนุ่มสลวยกระจายสยายเต็มแผ่นหลังกลิ่นหอมเย็นกรุ่นจมูกของอะไรสักอย่างซึ่งเขาก็ไม่อาจแยกแยะได้ลอยมาให้ชื่นใจจนเผลอไผลสูดดมเข้าไปจนเต็มปอด ครั้นพอแลสบกับดวงตาที่ช้อนขึ้นมองมามีแต่ความหวาดหวั่นจนน่าโมโห เจ้าหล่อนทำไมต้องแสดงออกว่ากลัวขนาดนี้ เขาไม่ใช่ยักษ์มารเสียหน่อย ไหนว่าเต็มใจ ยัยด็กนี่รู้หรือเปล่าว่าผัวเมียเขาต้องทำยังไงกันบ้าง........

“แล้วมันยังไง”

“คือว่า หนูกลัวว่าคุณชายจะไม่หายโกรธก็เลย...เอ่อ...” บัวบูชากระดากอายจนไม่กล้าพูดออกไป

“คุณนมบอกให้ทำแบบนี้รึ” ถามอย่างคนที่รู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าน่ะลูกศิษย์ใคร แต่สงสัยครั้งนี้คุณนมไม่ได้ขึ้นมากำกับใกล้ชิดถึงได้ออกมาเป็นอย่างนี้

“คุณนมบอกให้หนูแต่งตัวสวย ๆ แล้ว...เอ่อ...คุณชายจะหายโกรธ” บัวบูชาสารภาพแต่ก็ตัดทอนข้อความสำคัญออกไปเยอะแยะ ขืนพูดออกไปหมด มีหวังเขาได้ทึกทักเอาว่าหล่อนอยากทำหน้าที่เมียบนเตียงจริง ๆ น่ะสิ หล่อนไม่ได้คิดอย่างนั้นเสียหน่อย….ยิ่งคิดใบหน้าก็เห่อร้อนอย่างควบคุมไม่ได้

“นี่สวยแล้วใช่ไหม” คุณชายหนุ่มเชยคางมนขึ้นหันซ้ายหันขวา มองคนหน้าขาว ปากแดง แล้วต้องกลั้นขำจนไหล่สั่น เจ้าตัวมองไม่ออกจริง ๆ หรือ ว่าตอนไม่แต่งสวยกว่าเป็นไหน ๆ

“ก็หนูไม่สวยนี่” หญิงสาวบ่นอุบอิบหันหน้าหนี เม้มปากอย่างไม่พอใจ หล่อนอับอายจนแทบจะแทรกลงไปสิงกับผีเตียงเสียให้รู้แล้วรู้รอด ก็คนไม่เคยแต่งหน้านี่นา........

“ไปล้างหน้าล้างตาซะ เดี๋ยวค่อยมาทำหน้าที่ของเธอ”เสียงทุ้มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบเก็บอาการเต็มที่

“ห๊ะ !!...”

คุณชายหนุ่มถอยกลับไปในฝั่งของตัวเองนอนมองแม่ตัวยุ่งที่ทำหน้าตาเหลอหลา นั่งแข็งค้างอยู่กับที่อยากจะหัวเราะออกมาดังๆ แต่ก็ต้องยั้งไว้เพราะสงสารว่าเจ้าหล่อนจะเสียความมั่นใจ.......

บัวบูชารีบลุกออกมาจัดการตัวเองทันทีที่รู้สึกตัว หล่อนทั้งล้างหน้าและอาบน้ำเสียใหม่อย่างอ้อยอิ่งไม่ได้ตั้งใจจะออกไปอวดใคร แค่ต้องการใช้เวลาเยอะ ๆ ถ่วงเวลานาน ๆ หวังว่าออกมาอีกครั้งคุณชายปากตะไกรจะหลับไปแล้ว.....ฮึ...ก็รู้ตัวว่าไม่ได้สวยบาดจิต แต่มันใช่เรื่องที่เขาจะต้องมาตอกย้ำไหมเล่า ต่อไปนี้อย่าหวังว่าบัวบูชาจะแต่งตัวเอาใจอีก ไม่สนแล้ว....หญิงสาวคิดวนเวียนปล่อยผ่านเรื่องนี้ไม่ได้เลย ยังเจ็บใจไม่หาย ที่สำคัญคืออายจนไม่อยากเผชิญหน้าด้วยแล้ว ได้แต่ส่งค้อนปะหลับปะเหลือกกับฝาผนังจนเมื่อยคอปวดตาไปหมดแล้ว

ในที่สุดหล่อนก็หนีความจริงไม่พ้นต้องออกมาเผชิญหน้ากับความจริงอยู่ดีคราวนี้หล่อนใส่เสื้อคอกระเช้ากับผ้าซิ่นตามถนัด...ไม่สวยก็ช่าง......ในห้องไฟที่หัวเตียงยังส่องสว่าง.....หล่อนจึงเดินอ้อมไปปิดเมื่อเห็นคุณชายนอนหลับตานิ่ง ๆ บัวบูชาพาเรือนร่างบอบบางค่อย ๆ คลานขึ้นเตียงหล่อนยืดคอมองอีกครั้งก็เห็นราง ๆ ว่าคุณชายยังปิดเปลือกตาสนิท สงสัยจะหลับไปแล้วจริง ๆ จึงได้ยิ้มออกมาได้ เพราะสมองอันปราดเปรื่องของแกแท้ ๆ เลยบัวเอ้ย......ถึงได้คิดแผนนี้ขึ้นมาได้ บัวบูชายิ้มปลื้มกับสิ่งที่เป็นไปตามที่คิดเอาไว้ก่อนจะล้มตัวลงนอนจนชิดริมเตียง แต่แล้วก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้จึงค่อย ๆ เขยิบเข้าไปหาร่างหนาที่นอนนิ่ง ๆ ก่อนจะยื่นมือไปแตะชายเสื้อนอนตัวบางของเขาไว้พอให้ได้อุ่นใจ

“อ๊ะ......”

เรือนร่างบอบบางถูกรวบกวาดเข้าไปในอกกว้างราวกับเป็นแค่หมอนข้างไม่ใช่คนเป็น ๆ ครั้นจะดิ้นหนีก็โดนกดทับลงมาด้วยท่อนขาแข็งแรงแต่ทุกอย่างก็จบเพียงแค่นั้น คนที่กระทำการอุกอาจไม่ได้ขยับเขยื้อนหรือแสดงความประสงค์อื่นใด

“ละเมอได้น่ากลัวมาก” หญิงสาวบ่นอุบอิบไม่คิดว่าคนหลับจะได้ยินแต่ผลที่ตามมาคือใบหน้าที่เข้มดุเป็นนิจ ฝังลงมาที่ซอกคอจนหล่อนตัวงอเป็นกุ้งพยายามจะดิ้นหนีแต่ก็ไร้ผล ขนลุกพรึ่บทั่วทุกสรรพางค์กายไม่มีส่วนไหนไม่รับรู้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารินรดมาบนซอกคอสาวจนหนาวสะท้านจนถึงข้างใน

“คุณชาย.....” เสียงเรียกเบา ๆ เผื่อว่าเขาจะรู้ตัวแต่ก็เปล่าประโยชน์มีแต่การขยับกอดรัดที่แน่นขึ้นหล่อนจึงได้แต่ดิ้นขลุกขลักกระทั่งเหนื่อยและนอนนิ่ง ๆ คิดหาวิธีรอดพ้นจากสถานการณ์อันล่อแหลมนี้ แต่พอหล่อนนิ่งทุกอย่างกลับดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อเมื่อวงแขนแกร่งคลายการกอดรัดใบหน้าที่ซุกซบลงมาก็ถอยกลับไป พร้อมกับร่างหนาพลิกตะแคงหันหลังให้ บัวบูชาถอนหายใจอย่างโล่งอกแต่แล้วก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อมีเสียงหึหึลอยมาอีกหน คนที่เพิ่งจะผลักไสคนตัวใหญ่ออกไปกลับขยับเข้าไปแนบชิดใกล้ทางด้านหลังถึงแม้ว่าคุณชายจะหันกลับมาหล่อนก็ไม่รีรอที่จะซุกตัวเข้าไปในอ้อมอกกว้างของคนที่ดูเหมือนจะรออยู่แล้ว และในความมืดนั้นใครบางคนก็เผยรอยยิ้มอย่างเอ็นดูโดยที่อีกคนกำลังหวั่นกลัวต่อสิ่งที่มองไม่เห็นไม่รู้เลยว่าอ้อมกอดนั้นอบอุ่นเพียงใด