ตอนที่ 5 ตก.... 1.2

ยิ่งกว่าสายฟ้าฟาดเมื่อเจอคำสั่งให้เอาเกรดลงมาให้ดู "จะ จะสอนเลยกะเจ้า" 0_0

"เปล่าครับจะดูว่าอ่อนตรงไหน คืนนี้พี่จะไปทำวัดผลก่อนเรียนครับ"

"หูย..ไว้แหมพุกบ่ะได้กาเจ้า" ( " _ " )

"เวลาเรามีแค่ 4 เดือนเองนะครับ" ^_^

"เจ้า..รอกำเน้อ" เดินคอตกขึ้นไปชั้นสองทันที

ในช่วงจังหวะที่รอน้องลงมาผมก็เลยหันหน้าไปคุยกับพ่อแม่ของน้องอีกครั้ง....

"ผมขออนุญาตอาคิณกับน้าลิซ่าอีกหนึ่งเรื่องได้ไหมครับ" ( ° __ ° )

"พูดมาได้ก็จะโอเคไม่ได้ก็ไม่โอ"

"พี่คิณพูดดีๆหน่อยสิคะ"

"ว่าพี่อีกแล้วนะ"

"เอ่อคือว่า...ให้ผมพูดก่อนไหมครับ" บาสเห็นสองผัวเมียเผลอเหมือนหยอดกันเติมหวานให้กันเขาคิดว่าโตไปกว่านี้เขาจะก็จะหมั่นเติมหวานแบบนี้

"ว่ามาค่ะบาส ต้องการขออะไรเอ่ย"

"แค่บอกว่าถ้ารสาพูดไม่รู้เรื่องในระหว่างเรียนผมขอดุน้องหน่อยนะครับ"

"ไม่มีปัญหาค่ะในเวลาเรียนรสาต้องตั้งใจ แต่ระวังน้องงอนนะคะ" ^_^

"ผมจะพยายามสอนน้องให้ดีที่สุดครับ" หางตาผมเห็นร่างบางเดินหน้างอลงมาจากชั้นบน ก็เลยหยุดสนทนากับพ่อแม่ของเธอ

ลิซ่าก้มดูนาฬิกาก็เลยจำเป็นต้องขอตัว "น้าไปดูแม่บ้านแป๊บนึงนะคะ"

"ครับ" ..

สาวเจ้าเดินลงมาจากชั้นสองเดินมายืนตรงหน้าคนที่บังคับให้ขึ้นไปเอาใบเกรด

"นี้เจ้า..สมุดเกรด" ยื่นส่งให้แบบว่าอารมณ์นอยค์

"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะครับ"

"กลัวอ้ายว่าน้องง่าวเจ้า" >\\\\<

ผมพลิกดูเกรดกลับไปมา เกรดเฉลี่ยตกที่3.00อยู่นะแต่เทอมที่แล้วเกิดอะไรถึงร่วงระนาวทำให้เกรดรวมดิ่งพอควร "ติดเล่นเยอะไปนะเรานี้"

"ฮู้หล่ะนาบ่ะต้องมาย้ำได้ก่อน" >\\\\<

ลิซ่าที่กำลังจะเดินไปในครัวจับน้ำเสียงของคนสวยได้เลยปราม "รสาลูก..."

รสาเลยรู้ตัว.."ขอสุม้าเตอะเจ้าอ้ายบาส น้องลืมคิง"

"ไม่เป็นไรครับเราต้องเรียนและติวกันอีกหลายเดือน"

"ขอใบเกรดคืนเจ้า" แบมือของสิ่งของที่หวงมาก

"แต่ขอพี่ยืมกลับบ้านคืนหนึ่งครับ"

"จะเอาไปเยียะหยังเจ้า" 0_0

"ก็จะเอาไปประเมินดูและทำแบบฝึกหัดให้ก่อนจะสอนไงครับ"

"ดุ๊.. ฟั่งกา" แอบเคืองที่เอาของน่าอายไป.

"ไม่รีบครับแต่จะเอาไปเตรียมแบบฝึกหัดแต่ถ้าถ่ายไปมันตัวเล็กเกินไปเลยมองไม่เห็นครับ"

"แล้วแต่เลยเจ้า " ไม่รู้จักคัดค้านอะไรซะอีก

"ให้บาสไปเถอะ เกรดกากแบบนี้เอาไว้ห่อขนมก็พอ"

"ดุ๊..ว่าซะเสียเลยอ้ายคิมนี้ก่อดาย"

"เอาค่ะเด็กหยุดทะเลาะกันได้แล้ว มาทานข้าวกันเถอะเดียวบาสก็ต้องกลับบ้านแล้วนี้" ลิซ่ายืนคุมแม่บ้านจัดโต๊ะเสร็จจึงมาเรียกทุกคน

"น้องไม่ได้ทะเลาะเจ้าอ้ายคิมว่าน้องอ่ะแม่" อ้อนแม่แล้วหนึ่ง

"เดี่ยวม้าจัดการให้ค่ะ" กระซิบข้างๆหูเบาๆ

"ฮักแม่ขนาดเจ้า" หันหน้ามายิ้มให้พี่ชายอย่างมีชัยชนะ

ผมรู้สึกว่าขนคิงลุกแปลกๆหลังยัยตัวแสบยิ้มให้ (วาคิมเขายืนลูบขนแขนที่ลุกชั้นเบาๆ)

หลังจากที่นั่งทานข้าวเสร็จผมก็ขอตัวกลับบ้านพักของตัวเองทันทีแต่ที่จริงผมแค่อ่านเกรดเฉยๆผมก็รู้แล้วแต่ผมอยากเอาไปบ้านเฉยๆไม่มีอะไรหรอก

อาคิณเข้าห้องทำงานไปแล้ว น้าลิซ่าหันไปคุยเรื่องอาหารกับแม่บ้าน ส่วนรสาขึ้นห้องไปตอนไหนผมไม่ทันมอง..

"กลับก่อนนะคิม"

"เดินปลอดภัยนะ" วาคิมเดินออกมาส่งเพื่อนชาย

"อืม...เจอกันพรุ่งนี้เย็นๆ"

"รีบมาขนาดนั้นเลย"

"คิดถึงตลอดว่ะทำไงได้"

พาร์ทบอย

ตั้งแต่ตอนเย็นแล้วผมหลังจากเลิกเรียนผมก็ไม่เห็นพี่ชายฝาแฝดตัวเองเลยตอนนี้จะทุ่มอยู่แล้วมันยังไม่กลับบ้าน

"เป็นอะไรคุณพ่อบอย เห็นหน้าเครียด" หนูจ๋าที่ท้องได้ราว6เดือนเริ่มอุ้ยอ้ายพอสมควรเดินออกจากห้องน้ำเห็นสามีนั่งทำหน้าเคลียด...

"หือ..ออกมาทำไมไม่เรียกหล่ะครับ"

"แค่นี้เองค่ะ แล้วนี้เป็นอะไรคุณพ่อหน้านิ่วคิ้วขมวดแบบนี้" เธอยกมือลูบใบหน้าสากเบาๆ

"แปลกใจครับนี้จะทุ่มอยู่แล้วไอ้บาสยังไม่กลับบ้านเลย"

"บาสไปหารสาไหมค่ะ" เธอคิดว่าแฝดพี่ของสามีชอบไปสิงที่บ้านโน้นออกบ่อย..

"เอ่อ..ลืมเลยอ่ะ เมียผมนี้ความจำดีเลิศแท้"

ในขณะที่คุยกันเสียงรถที่คุ้นเคยก็มาจอดด้านหน้าบ้านฝั่งตรงข้าม "นั้นไงมาแล้วพูดถึงก็มาเลย"

"พี่จ๋าจะนอนหรือจะทานนมดีครับ"

"ขอนั่งพักซักพักค่ะบอยจะไปหาบาสก็ไปซิไม่ต้องห่วงเขาหรอก"

"งั้นเดียวมานะครับ" พร้อมทั้งก้มหน้าไปจูบท้องนูนเบาๆ "เดี่ยวป๊ามาครับ"

บอยหยัดตัวลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทางบ้านฝั่งตรงกันข้ามทันทีเมื่อเห็นหลังไวๆ "ไปไหนมา"

บาสที่กำลังถอยรถเข้าซองเสร็จลงจากรถเพื่อจะเปิดประตูบ้านจำต้องหันไปมอง "มึงเป็นแม่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไอ้บอย"

"สัสถามดีตอบกวนตีน"

"ใครกวน..?"

"มึง...ไง"

"ไม่..ไม่เสือก.." แล้วผมเดินเข้าบ้านแบบสบายใจไม่สนว่าแฝดน้องผมจะหัวร้อน...

"บาสกูถามว่าไปไหนมาไง"

"ปกติไม่เคยจะจุ้น วันนี้กินยาผิดป่ะนี้"

"กูเป็นห่วงมึงไอ้บาส"

"ห่วงเชี๊ยไร กูแค่รับอาสาติวหนังสือให้น้อง"

"เอ้า..มึงไปบ้านอาคิณมาหรือ"

"เอ่อดิ.." ผมล่ะงงกับมันมันเป็นเรื่องปกติของผมไหมที่ไปบ้านโน้น..

"ไงก็แล้วไป..." พร้อมทั้งเดินหันหลังกลับไปบ้านด้านฝั่งโน้นทันที..

ผมหล่ะงง..กับมัน "อิหยังว่ะมาพูดให้งง แล้วก็จากไป" ผมเลยเดินมาปิดรั้วบ้านแล้วเข้าบ้านทันที จับโทรศัพท์ขึ้นมา ส่งสติ๊กเกอร์ไลน์ไปให้คนตัวเล็ก

บาส: พี่ถึงบ้านแล้วครับ

รสา: เจ้า แค่บอกน้องย่ะหยัง

บาส: แค่อยากบอกและฝากไปบอกคิมด้วย

รสา: หยังบ่ะตั๊กเองหล่ะ

บาส: ไม่มีคอนแทคครับ

รสา:จะเอาก่อจะได้ส่งให้เจ้า

บาส:ไม่เป็นไรครับมีแค่ของหนูก็พอ อย่านอนดึกนะฝันดีครับพรุ่งนี้เจอกัน

รสา: ห๊ะจะเริ่มเลยก๋า

บาส:ยิ่งเร็วขึ้นยิ่งเป็นผลดีครับฝันดีครับเด็กดี

รสา: เจ้า...?

หลังจากพูดคุยกับน้องเสร็จผมก็เข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายให้สะอาดแล้วกลับมานั่งดูเกรดเฉลี่ยของน้องอีกครั้งพร้อมกับเปิดคอมเพื่อทำแบบฝึกหัดทันที

พาร์ทรสา"

หลังจากที่เธอยื่นใบเกรดใช่ว่าที่อาจารย์ จริงแล้วเกรดของเธอก็ไม่ด้อนเลยแต่อย่างว่าแระเทอมที่แล้วเธอติดเล่นไปนิดหนึ่ง เกรดร่วงแถมคะแนนเฉลี่ยยังดีจะได้3.00 แต่เธอเองก็รู้สึกผิดจำต้องใช้กรรมที่ก่อโดยการเรียนเพิ่มเติมดีที่คนสอนเป็นคุ้นเคย ไม่งั้นเธอคงหงุดหงิดแน่ๆ

หลังจากทานข้าวเสร็จเธอกลับขึ้นห้องเลย นั่งอ่านนิยายรักโรแมนติกแบบออนไลน์ ในแอฟนิยายชื่อดัง

"ตึ้ง...เสียงแจ้งเตือนจาก "อ้ายบาส"

เธอจำต้องออกจากแอฟนิยายกดเข้าlineเพื่อตอบ....

พาร์ทลิซ่า&คิณ

ในห้องนอนส่วนตัวหลังจากที่ผมทานข้าวเสร็จผมก็เดินเข้าห้องทำงานเพื่อไปเคลียร์งานคิดค้างไว้กับเฮียข้ามไปประมาณ 2 ชั่วโมงผมก็กลับขึ้นห้องนอนก็คิดถึงเมีย...

"ไปไหนของเขานี้"

"พี่คิณหาหนูอยู่หรือค่ะ " ลิซ่าที่นั่งอยู่ตรงระเบียงได้ยินเสียงสามี

"อารมณ์ไหนเนี่ยมานั่งตอนนี้" เขาก้าวเท้ายาวเดินตรงมาที่ภรรยาทันที

"กำลังคิดว่าเวลาผ่านไปไวมากเลยเผลอแป๊บๆ พี่คิมก็เข้ามหาลัย อีกสามปีลูกก็ต้องไป สเปนแม้ว่าหนูจะเป็นคนคิดสุดท้ายเห้อ..." เธอถอนหายใจก็คงจะอารมณ์เดียวกับหนูเอยตอนที่เจ้าคุณกับหนูจ๋ามาเรียนที่เชียงใหม่นี่ละมั้งแต่มันแค่ในประเทศไหมอ่ะอันนี้ลูกชายต้องไปต่างประเทศคนละทวีปเลยนะ

"ถึงหนูจะเป็นคนเสนอแนะ" ผมหยุดพูดแล้วมองหน้าภรรยา "แต่คนที่เลือกและตัดสินใจเป็นลูกครับเราไม่ได้ยัดเยียดเขาเสนอตัวเองเพราะฉะนั้นไม่ใช่ความผิดของตัวหนูเอง"

"เอ๊ะ..รู้ได้ไง" เธอคิดว่าวันนั้นเธอคุยแค่พี่ปีเตอร์กับคุณลุงเองนะ"

"พี่อยู่ในใจหนูไงครับ"

"แว๊ะ...กำลังเคลียดมาหักมุขซะงั้น ไม่โกรธหนูใช่ไหม"

"โกรธไม่ได้ครับเพราะว่าจากที่ฟังพี่คิมพูดถ้าลูฟท์ตกไปอยูในมือคนอื่นมันก็ส่งผลเสียกับการทำงานของพวกเราถูกไหมครับ"

"อืม..ก็ใช่ค่ะเพราะทุกบริษัทอยูได้การดูแลของลูฟท์หมดเลย"

"เราแค่คอย support ลูกอยู่ห่างๆก็พอครับ"

"คุณป๊าอาบน้ำหรือยังคะเนี่ย"

"กำลังครับถามแบบนี้อยากอาบด้วยกันหรอ"

"ทะลึ่ง...หนูจะไปเตรียมน้ำอุ่นให้นะคะจะได้ผ่อนคลาย"

"พี่ว่ามีอีกอย่างที่พี่ผ่อนคลายได้นะ" แล้วชายวัยกลางคนก็ก้มตัวช้อนร่างของภรรยาเข้าห้องแล้วตรงไปที่เตียงนอนทันที

"อุ่นเตียงก็ผ่อนคลายได้ครับ

"อ่ะ..พี่คิณปล่อย..' ลิซ่าพูดได้แค่นั้นเองและบทรักของคนทั้งคู่ก็เริ่มขึ้น....

พาร์ทบอย

หลังจากรู้ว่าพี่ชายไปบ้านอาคิณ ทำไมก็สบายใจเพราะอะไรนะหรือก่อนหน้าดูจากคำพูดอาดูหวงน้องรสามาก แต่ที่ให้พี่ชายเขาติวหนังสือให้ มันเป็นสัญญาณที่ดี แต่ผมก็แอบหมั่นไส้เรื่องที่ผมคลั่งรักพี่หนูจ๋าว่าให้ผมซะเสียเลย

พอมันมาตกหลุมรักน้องรสาเขามันนี้แหละเพ้อยิ่งกว่าผมซะอีกค่าขนมรายเดือนที่ป๊าให้มาหมดไปกับขนมของฝากให้น้องตลอด..

อย่างน้องแท้ๆแบบผมสักแดงมันก็ไม่ให้กระเด็น....