บทที่ 2

รถญี่ปุ่นกลางเก่ากลางใหม่แล่นมาจอดอยู่หน้ารั้วไม้ มิลินดาเปิดประตูลงมาจากรถก่อนจะเดินมาเปิดประตูรั้วบานเล็กแล้วเดินเข้ามาในบ้านด้วยความสงสัย ปกติเวลานี้แม่จะต้องมาคอยเปิดประตูรั้วให้เธอแล้วแต่วันนี้มันมีอะไรที่ผิดสังเกต ดวงหน้าสวยหวานสอดส่ายสายตาไปรอบๆบริเวรบ้าน วันนี้บ้านช่องดูเงียบเชียบจนผิดปกติ

มิลินดาจับลูกกลอนประตูเข้าบ้าน ประตูบ้านไม่ได้ล็อกนั่นหมายความว่าแม่กลับมาถึงบ้านแล้ว แล้วทำไมถึงไม่ออกมานั่งรอเธอที่หน้าบ้านเหมือนเช่นทุกวัน

“คุณอำพรอยู่ไหน ทำไมไม่ออกมานั่งรอรับลูกล่ะคะ”

หญิงสาวตะโกนออกไปสุดเสียง ตั้งใจให้ผู้เป็นแม่ด่ากราดออกมาเหมือนเช่นทุกวันที่แม่ทำ คิ้วเรียวเล็กขมวดเข้าหากันจนเป็นปม เมื่อไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากผู้เป็นแม่ เธอวางกระเป๋าใบเล็กบนโซฟาแล้วเดินเข้าไปดูในครัวเผื่อว่าบางทีแม่อาจจะยุ่งอยู่จนไม่ได้ยินเสียงของเธอ

ร่างบอบบางเริ่มใจคอไม่ดีเมื่อไม่เห็นว่าแม่อยู่ในห้องครัวอย่างที่คิด เธอสาวเท้าวิ่งขึ้นบันไดไปบนชั้นสองของบ้าน ตรงดิ่งไปยังห้องนอนของแม่ที่ตอนนี้เปิดประตูห้องทิ้งเอาไว้อยู่

“แม่!!” มิลินดาตะโกนสุดเสียงเมื่อเห็นว่าแม่นอนสลบอยู่บนพื้นห้อง เธอวิ่งพรวดเข้าไปประคองตัวแม่ขึ้นมาแนบอก แตะนิ้วกับรูจมูกแม่เพื่อเช็กว่ายังหายใจอยู่หรือเปล่า ลมหายใจร้อนผะผ่าวที่รดบนนิ้วมือทำให้มิลินดาใจชื้นขึ้นมา

แม่ยังหายใจอยู่…

“แม่” คนที่อยู่ในอาการตกใจยกมือตบไปที่แก้มของแม่เบาๆแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม่ยังคงนิ่ง มิลินดาตัดสินใจอุ้มแม่ขึ้นมาอย่างทุลักทุเล

“แม่อย่าเป็นอะไรไปนะ ลินกำลังจะพาแม่ไปหาหมอ อดทนเอาไว้นะ” รู้ทั้งรู้ว่าแม่อาจไม่ได้ยินที่ตัวเองพูด แต่มิลินดาก็อยากให้แม่รู้ว่าเธออยู่กับแม่ตรงนี้และจะไม่มีวันทิ้งไปไหน เพราะฉะนั้นแม่ก็ห้ามทิ้งเธอเหมือนกัน

ยานพาหนะคันเล็กแล่นมาจอดที่หน้าโรงพยาบาลในเวลาไม่ถึงสามสิบนาทีมิลินดาลดกระจกลงร้องตะโกนบอกเจ้าหน้าที่ที่ยืนประจำอยู่ตรงจุดที่คอยรับเคสฉุกเฉิน

“ช่วยด้วยค่ะมีคนป่วยอยู่ในรถค่ะ”

สิ้นสุดคำพูด เหล่าเจ้าหน้าที่ก็เข็นเตียงลำเลียงผู้ป่วยมาชิดกับตัวรถก่อนที่เจ้าหน้าที่คนหนึ่งจะเปิดประตูรถแล้วอุ้มร่างอำพรขึ้นมาวางที่เตียงแล้วเข็นเข้าไปยังตัวอาคาร

ร่างอรชรสั่นไหวเมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวของแม่ ภาพที่แม่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกับมีเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลห้อมล้อมทำให้เธอใจสั่น

“แม่อย่าทิ้งลินนะ” มิลินดาร้องไห้โฮ แทบจะนับครั้งได้ที่เธอเสียน้ำตา ปกติไม่มีเรื่องไหนเลยที่จะมากระทบจิตใจและทำให้เธอร้องไห้ได้ จะมีก็เพียงแต่แม่เท่านั้นที่จะทำให้ความเข้มแข็งของเธออ่อนยวบลงได้

หญิงสาวผุดลุกผุดนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้วที่แม่หายเข้าไปอยู่ในนั้นไม่รู้ว่าบรรยากาศข้างในห้องฉุกเฉินจะเป็นอย่างไรบ้าง แต่ที่รู้คือตอนนี้ใจของเธอรุ่มร้อนเป็นห่วงแม่เป็นที่สุด

ไม่นานบุรุษวัยกลางคนที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มสีเขียวก็เดินออกมาพร้อมกับนางพยาบาลคน มิลินดาปรี่เข้าไปหาคนทั้งสอง

“แม่หนูเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ”

สีหน้าของคนถามเต็มไปด้วยความอยากรู้ คุณหมอวัยกลางคนมองดวงหน้าของหญิงสาวด้วยความเห็นใจพร้อมกับพูดออกมาด้วยท่าทีสุภาพ

“คุณอำพรคงจะพักผ่อนน้อยเลยทำให้วูบหมดสติไป ผู้ป่วยมะเร็งควรได้รับการพักผ่อนอย่างเพียงพอถ้าหักโหมหรือฝืนร่างกายมากจนเกินไปอาจจะทำให้อ่อนเพลียจนหน้ามืดเป็นลมได้ครับ”

“หมอว่าอะไรนะคะแม่เป็นมะเร็ง?” เหมือนฟ้าผ่าลงกลางอกเมื่อได้ยินว่าแม่เป็นโรคร้าย ตั้งแต่เมื่อไหร่กันทำไมเธอไม่เคยรู้มาก่อน

“หมอดูจากประวัติคนไข้ คุณอำพรรู้ว่าเป็นมะเร็งระยะที่สองเมื่อต้นปีแต่ด้วยเพราะเธอยังไม่พร้อมเข้ารับการรักษา เชื้อร้ายก็เลยลุกลามจนเข้าสู่ระยะที่สามครับ”

น้ำตาของความเสียใจไหลพรั่งพรูออกมา แม่ป่วยตั้งแต่ต้นปีแล้วไม่ยอมบอกเธอ ทำไมแม่ต้องทำแบบนี้ มันผิดที่ตัวมิลินดาด้วยที่ไม่ใส่ใจแม่ให้มากกว่านี้ วันๆได้แต่ทำตัวให้แม่เป็นห่วง

“คุณหมอทราบไหมคะว่าทำไมแม่ถึงไม่ยอมเข้ารับการรักษา”

“อันที่จริงหมอก็แจ้งคุณอำพรไปแล้วนะครับว่าต้องรีบเข้ารับการรักษา การป่วยเป็นมะเร็งถ้ารักษาไวเท่าไหร่ยิ่งเป็นผลดีครับแต่ทั้งนี้ก็ต้องขึ้นอยู่กับความพร้อมของสภาพจิตใจและร่างกายของคุณอำพรด้วย หมอเข้าใจครับว่าการรักษาโรคมะเร็งค่าใช้จ่ายในการรักษาค่อนข้างเยอะพอสมควร แต่ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากให้คุณอำพรเข้ารับการรักษาให้ไวที่สุด เนื้อร้ายจะได้ถูกกำจัดทิ้งเพราะถ้าปล่อยเอาไว้อาจลุกลามได้”

คิดไว้แล้วไม่มีผิดที่แม่ไม่ยอมเข้ารับการรักษาก็เพราะเรื่องเงิน แม่จงใจปล่อยให้ตัวเองเจ็บเพื่อที่จะเก็บเงินส่งเธอเรียน

“หนูอยากรู้รายละเอียดการรักษาของแม่พร้อมกับยอดเงินทั้งหมดค่ะ”

“รบกวนคุณไปรอที่หน้าห้องตรวจของผมนะครับ ผมขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อน”

มิลินดาพยักหน้าพร้อมกับยกมือไหว้คุณหมอ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตามเธอก็จะทำให้แม่เข้ารับการรักษาให้ได้