ตอนที่ 13

หลังจากงานกีฬาสีผ่านไปได้เพียงสองสัปดาห์ ทุกอย่างก็เข้าสู่ภาวะปกติเหมือนเดิม รวมทั้งการสอบปลายภาคที่ใกล้จะมาถึง นักเรียนทุกคนก็ต่างเข้าสู่ช่วงเวลาของการอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบอย่างขะมักเขม้น

หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในงานกีฬาสี เซร่ากับเอริโกะก็สนิทสนมกันมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม แม้ว่าเอริโกะจะรู้สึกเจ็บปวดใจยามเห็นฮิเดกิคอยเอาใจใส่เซร่ามากยิ่งกว่าเดิมก็ตาม

“เอริโกะ เอริโกะ” เซร่าเรียกเพื่อนสาวเมื่อเห็นเธอนั่งเหม่อลอยไม่มองดูหนังสือที่เปิดวางไว้อยู่ตรงหน้า

“ห๊า? เอ่อ อะไรเหรอ เซร่า?” เอริโกะสะดุ้งสุดตัว

“เป็นอะไรน่ะ? ฉันเห็นเธอเหม่อลอยแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ หรือว่า…………..” เซร่าอมยิ้มและหรี่ตามองเอริโกะด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“อะไร?”

“หรือว่า…….. เธอกำลังคิดถึงใครอยู่ ห๊า” เซร่าว่าพลางเอามือไปจิ้มที่เอวของเอริโกะ ทำให้หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวเนื่องจากเป็นคนเส้นตื้น

“อุ๊ย! ยัยเซร่า!! หยุดนะ!” เอริโกะร้องวี้ดออกมาพร้อมกับดิ้นหนี แต่ยิ่งห้ามเซร่าก็ยิ่งแกล้งเอริโกะมากขึ้น สองสาวแกล้งกันไปแกล้งกันมาอย่างสนุกสนาน

“เล่นอะไรกันอยู่น่ะ?” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งถามขึ้นด้านหลังของทั้งสองคน

“ฮิเดกิ”

“ไม่อ่านหนังสือรึ?” ฮิเดกิขมวดคิ้วถามเมื่อหญิงสาวสองคนกอดกันอยู่ เซร่ากับเอริโกะมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะคิกคักออกมา

“มิยาเกะหัวดีอยู่แล้ว อ่านแค่นิดหน่อยก็น่าจะสอบผ่านได้นะ” เสียงของชายหนุ่มอีกคนดังขึ้นเบื้องหลังของฮิเดกิ

“คุณเหม” เซร่าอุทานออกมาเมื่อเห็นชายหนุ่มก้าวออกมาจากด้านหลังของฮิเดกิ

“หลบมายู่ตรงนี้นี่เอง ถึงหาไม่เจอ”

เหมันต์ต่อว่าเซร่าไม่จริงจังนัก ก่อนจะก้าวข้ามม้าหินอ่อนไปนั่งเคียงข้างหญิงสาว ส่วนฮิเดกิก็เดินไปนั่งด้านเดียวกับเอริโกะ

“ก็..ตรงนี้มันเงียบดีนี่คะ” เซร่ารีบแก้ตัว

“ไม่มีคนด้วย จะได้แอบเล่นอะไรกันสองคนสินะ” ฮิเดกิแอบเหน็บ

“บู้” เซร่ายู่หน้าใส่เพื่อน

“หึหึ ดีแล้วล่ะ เงียบสงบแบบนี้เหมาะกับการอ่านหนังสือ”

เหมันต์มองไปรอบตัวที่ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้หนาใหญ่บดบังโต๊ะม้าหินอ่อนตรงนี้เสียมิดชิด

ชายหนุ่มเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าตรงนี้มีที่นั่งแอบซ่อนอยู่ ถ้าหากฮิเดกิไม่พาเขามา เขาคงไม่มีทางหาหญิงสาวพบอย่างแน่นอน

“ว่าแต่อ่านหนังสือถึงไหนแล้วล่ะ” เหมันต์ถามพร้อมกับเอานิ้วดันกรอบแว่นตรงปลายจมูกขึ้นด้วยความเคยชิน

“อ๋อ..เรากำลังคลายเครียดกันอยู่พอดีค่ะ” เอริโกะชิงตอบก่อนจะมองหน้ากันหัวเราะคิกคัก

“มาเจอกี่ทีๆ ก็เห็นคลายเครียดทุกทีล่ะ” ฮิเดกิพึมพำ

“เอ๊ะ” เซร่าถลึงตาดุใส่ชายหนุ่ม

“เอาน่า..จะให้มิยาเกะกับโรลมาเชียร์เอาแต่อ่านหนังสือตลอดเวลาแบบพวกเราไม่ได้หรอกน่ะ” เหมันต์หัวเราะออกมาเบาๆ อย่างอารมณ์ดี ทำให้เซร่าหันไปยักคิ้วใส่ฮิเดกิอย่างเป็นต่อที่เหมันต์เข้าข้างเธอ

“ประธานฯ อย่าให้ท้ายยัยนี่มากนักเลย เดี๋ยวจะได้ใจเกินไป”

ฮิเดกิท้วงพร้อมกับเหล่มองหญิงสาวที่ลอยหน้าลอยตายั่วอารมณ์ด้วยความหมั่นไส้

“แล้วคุณเหมมีธุระอะไรรึเปล่าคะ? ถึงตามหาฉันน่ะ” เซร่าแลบลิ้นใส่ฮิเดกิก่อนจะหันมาถามเหมันต์เสียงหวาน

“อ้อ พอดีเดือนหน้าจะมีงานฉลองเกี่ยวกับไวน์ประจำแคว้น แล้วพ่อของฉันต้องนำผลิตภัณฑ์ของบริษัทไปร่วมงานน่ะ ฉันเลยจะมาชวนเธอให้ไปงานด้วยกัน”

“งานฉลองเกี่ยวกับไวน์?”

เซร่าเบิกตากว้างอย่างสนใจ เธอเคยได้ยินและอ่านจากหนังสือว่า แคว้นเบรอตาญนี้จะมีงานฉลองเกี่ยวกับไวน์ประจำทุกปี แต่เธอไม่เคยได้ออกมาร่วมงานด้วยเลยแม้แต่น้อย

“ใช่ ไปกับฉันนะ” เหมันต์ยิ้มให้พร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบใบไม้แห้งที่บังเอิญร่วงหล่นจากต้นไม้และติดที่ผมของหญิงสาวออกเบามือ

“ไม่ได้นะ เซร่า ร่างกายเธอ……. โอ๊ย!”

ฮิเดกิร้องเสียงหลง เนื่องจากเขาโดนหญิงสาวเตะที่หน้าแข้งจากใต้โต๊ะ เหมันต์และเอริโกะหันไปมองชายหนุ่มด้วยความแปลกใจ

“ไปค่ะ” เซร่าตอบรับคำชวนและส่งยิ้มหวานให้กับชายหนุ่มโดยไม่สนใจฮิเดกิที่คลำหน้าแข้งป้อยๆ และมีสีหน้าบึ้งตึงไม่พอใจ

“นายกับโรลมาเชียร์ก็ไปด้วยกันสิ” เหมันต์หันไปชวนทั้งคู่

“ไปนะเอริโกะ” เซร่าหันไปมองเพื่อนสาวด้วยสายตาอ้อน

“เซร่าไป ฉันก็ไปด้วยอยู่แล้วล่ะ” เอริโกะตอบรับ

ทุกคนจึงหันไปมองฮิเดกิซึ่งเหลือเพียงคนเดียวที่ยังไม่ตอบรับคำชวน

“เอ่อ…ไปก็ได้” ฮิเดกิรับคำอ้อมแอ้ม เมื่อเห็นสายตาดุแกมบังคับของเซร่า

“งั้นตกลงตามนี้” เหมันต์สรุป

“ฉันจะพามิยาเกะไปให้พ่อรู้จักด้วย” เหมันต์พูดพร้อมกับทำตาหวาน

“จะดีเหรอคะ?” เซร่ามีสีหน้ากังวล

“ดีแล้วนี่ คุณพ่อคุณเหมจะได้รู้จักว่าที่ลูกสะใภ้ไงล่า” เอริโกะกระเซ้าเย้าแหย่เพื่อน

“เอริโกะ!” เซร่าตีแขนเพื่อนแก้เขิน

“แหม..ทำเป็นเขิน ฮะฮะ” เอริโกะหัวเราะชอบใจ

- ออด ออด –

สัญญาณออดดังขึ้นบ่งบอกว่าหมดเวลาคาบเรียนแล้ว ทั้งหมดจึงพากันแยกย้ายเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน

เซร่ากับเอริโกะรีบกลับขึ้นห้องเรียนเตรียมตัวกลับบ้านพร้อมกับเหมันต์และฮิเดกิ

เซร่าเดินแยกกับเอริโกะตรงไปยังโต๊ะของตน ก่อนจะชะงักเล็กน้อยเมื่อพบว่า ชายหนุ่มที่เธอพยายามหลบหน้าตั้งแต่จบงานกีฬาสีกำลังยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่หลังห้อง และจ้องมองมาที่เธอ

เซร่าหลบตาเดินก้มหน้าไปที่โต๊ะและรีบเก็บของบนโต๊ะโดยไม่มองหน้าคิมหันต์เลยแม้แต่น้อย

เคร้ง!

“บ้าชะมัด” เซร่าอุทาน

กล่องดินสอเหล็กของเซร่าหล่นลงที่พื้นห้อง ดินสอและปากกากระเด็นออกมากระจัดกระจาย หญิงสาวรีบก้มลงเก็บสิ่งของใส่กล่อง

ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังห้องส่ายหน้า อ่อนใจกับความซุ่มซ่ามของเธอ ก่อนจะสาวเท้าเดินตรงไปยังโต๊ะของเขา

เซร่ากวาดตามองหาดินสอด้ามสุดท้าย เมื่อพบว่ามันหายไป พลันเหลือบไปเห็นว่ามันกลิ้งไปอยู่ใต้โต๊ะด้านข้าง

หญิงสาวถอนใจออกมาอย่างโล่งอกเพราะดินสอแท่งนั้น ฮิเดกิซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดของเธอที่ผ่านมานี้เอง

หญิงสาวเอื้อมมือไปเพื่อหยิบมัน ทันทีที่หยิบดินสอได้มือหนาใหญ่ของชายหนุ่มอีกคนก็กุมเข้าที่มือของเธอพอดี เซร่าชะงักและเหลือบมองไปยังเจ้าของมือนั้น

“คิม..” เซร่าอุทานออกมาพร้อมกับรีบดึงมือออก แต่ทว่าคิมหันต์กลับยึดมือของหญิงสาวเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“ปล่อยนะ!” เซร่าเข่นเสียงออกมาเบาๆ เพราะกลัวว่านักเรียนคนอื่นจะได้ยิน

“จะรีบไปไหนล่ะ” คิมหันต์เอ่ยถามพร้อมกับยักคิ้วให้กวนๆ

“กลับบ้าน” เซร่ากระแทกเสียงใส่ชายหนุ่ม เธอพยายามทำเสียงแข็งใส่แต่ภายในใจอ่อนไหวไปกับการกระทำของเขา

“บ้านไม่หนีเธอไปไหนหรอก” คิมหันต์บอกกวนๆ โดยไม่สนใจหญิงสาวที่ถลึงตาใส่เขา

“คุยกันหน่อยเดียวไม่ได้รึไง” คิมหันต์ถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และจ้องมองใบหน้าของเธอนิ่ง

“ก็ได้..” เซร่าเม้มปากแน่น ก่อนจะจะเมินหน้าหลบสายตาของชายหนุ่ม

คิมหันต์ลุกขึ้นพร้อมกับฉุดมือเซร่าให้ลุก ก่อนจะปล่อยมือของเธอออก แล้วตัวเขาก็นั่งลงที่โต๊ะเรียนของตน ส่วนหญิงสาวก็นั่งลงที่โต๊ะของเธอพร้อมกับเอามืออีกข้างมากุมมือของตนเองไว้

“มีอะไร ว่ามาสิ”

“เธอน่ะ…เอ่อ….. หายดีแล้วรึไง” คิมหันต์ตั้งใจจะถามเกี่ยวกับโรคหัวใจของเซร่า แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ

“หายดี? หายจากอะไร?” เซร่าขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“ก็…….ที่หน้ามืด……เป็นลมไปเมื่อตอนงานกีฬาน่ะ”

“อ๋อ สบายดีแล้ว….วันนั้น..เอ่อ..แดดคงร้อน แล้วฉันก็เหนื่อยเกินไปน่ะ …ก็เลย..เป็นลม….” เซร่าตอบคำถามของคิมหันต์ยืดยาวเพราะพยายามปิดบังไม่ให้ชายหนุ่มรู้

“เหรอ?” คิมหันต์จ้องมองด้วยแววตาจับพิรุธ หญิงสาวจึงหลุบตาลงเสไปมองที่พื้นไม่ยอมสบตากับเขา

“……………”

“เซร่า เสร็จรึยัง ฉันเก็บของเสร็จแล้วนะ อ้าว…”

เอริโกะที่เก็บของเสร็จแล้วเดินมาตามเซร่า แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นหญิงสาวกำลังคุยกับคิมหันต์อยู่

“เอ่อ..เสร็จแล้วจ้ะ เอริโกะ” เซร่ารีบบอก หญิงสาวกวาดของทั้งหมดใส่ในกระเป๋าอย่างรวดเร็ว

“ฉันไปก่อนนะ ไปกันเถอะเอริโกะ”

เซร่าถือกระเป๋านักเรียนขึ้นมากอดไว้กับอกพร้อมกับหันไปบอกลาคิมหันต์ และรีบจูงมือเอริโกะให้เดินออกจากห้องโดยเร็ว โดยมีสายตาของชายหนุ่มมองตามด้วยความเป็นห่วง

ทำไมยัยนั่นต้องปิดบังเรื่องที่เป็นโรคหัวใจด้วยนะ

ฮิเดกิรู้เรื่องที่ยัยนั่นป่วยอยู่แล้ว

มิน่าถึงคอยปกป้องเธออยู่ตลอดเวลา

แล้วเหมันต์รู้เรื่องนี้ด้วยรึเปล่านะ ?

หรือเพราะรู้ว่าเธอป่วย จึงยอมคบกับเธอ

ไม่น่า…คนอย่างยัยนั่น ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นทั่วไป

หรือเหมันต์ชอบเธอจริงๆ จึงคบกับเธอ

แล้วยัยนั่น ชอบเหมันต์เหมือนกันงั้นรึ?