ตอนที่ 11

วันรุ่งขึ้นเป็นการแข่งขันกีฬาสีวันสุดท้าย โดยจะมีการแข่งชิงชนะเลิศการวิ่งแข่งผลัด 4 คูณ 100 เมตร และกีฬาไฟน์ดิ้ง วอร์ (Finding War) เป็นกีฬาที่ให้ผู้แข่งขันตามหาสิ่งของตามคำสั่งที่ใส่ไว้ในกระดาษ

ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ทุกคนรอคอยก็คือ หลังจบงานกีฬาสี จะมีงานเต้นรำของนักเรียนทั้งโรงเรียนรอบกองไฟ

หญิงสาวทั้งหลายเฝ้ารอคอยวันนี้ เพื่อจะได้เต้นกับชายหนุ่มที่ตนเองแอบหลงรัก

วันนี้เป็นวันที่งานสตาฟหนักที่สุดสำหรับเซร่า เพราะลอร่าคอยกลั่นแกล้งให้เธอวิ่งไปมาระหว่างอาคารเพื่อหยิบเอาอุปกรณ์ต่างๆ ให้กับนักกีฬาหลายรอบ

ประกอบกับอากาศที่ร้อน เนื่องจากกำลังอยู่ในช่วงผลัดเปลี่ยนฤดูบวกกับร่างกายที่อ่อนเพลียเมื่อวาน ทำให้หญิงสาวรู้สึกเหนื่อยมากขึ้นเป็นสองเท่า

“ไหวมั้ย เซร่า?” ฮิเดกิแย่งอุปกรณ์กีฬาจากมือของเซร่าไป

“ฮื้อ.พอไหว..” เซร่าฝืนยิ้มให้

“อย่าฝืนมากนักล่ะ” ฮิเดกิกลัวว่าอาการป่วยของเธอจะกำเริบ

“รู้แล้วน่ะ”

ฮิเดกิไม่ไว้ใจอาการป่วยของเซร่า จึงคอยมาดูแลเธอ ทำให้เอริโกะรู้สึกขวางหูขวางตาและคอยพูดจาแดกดันชายหนุ่มตลอดเวลา

“แย่แล้ว คุณลอร่าคะ” นักเรียนสีฟ้าคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่น

“อะไรอีกล่ะ” ลอร่าถามด้วยสีหน้ารำคาญ

“คุณเนฟที่ลงวิ่งแข่ง 4 คูณ 100 เมตร เกิดพลาดตกบันไดด้านหน้าอาคาร ทำให้นักกีฬาที่จะลงวิ่งแข่งหายไป 1 คนน่ะค่ะ” เด็กสาวบอกกับลอร่าด้วยสีหน้าวิตกกังวล

“งั้นเหรอ อืม........” ลอร่านิ่วหน้านิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

“คุณมิยาเกะคะ เชิญทางนี้หน่อยค่ะ” ลอร่าเรียกเซร่า

เอริโกะที่กำลังวอร์มอัพร่างกาย เตรียมลงแข่งรายการไฟน์ดิ้ง วอร์ หันไปมองด้วยความแปลกใจ

“คะ?” เซร่ามีสีหน้าสงสัย

“พอดีคนที่จะลงวิ่งแข่ง 4 คูณ 100 เมตร เกิดบาดเจ็บ ไม่ทราบว่าคุณมิยาเกะจะลงแข่งแทนได้รึเปล่าคะ?” ลอร่าถามหญิงสาวด้วยใบหน้าฉาบรอยยิ้มประสงค์ร้าย

“เอ่อ..คือ ฉัน.........” เซร่าอึกอัก

“ไม่ได้หรือคะ? แย่จริง นักกีฬาก็ไม่มีแล้ว สงสัยเราคงต้องยอมแพ้เสียแล้ว” ลอร่าแสร้งทำเสียงเศร้า

เซร่าอึ้งไปครู่หนึ่ง พลางเหลือบสายตามองไปยังเอริโกะ เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่หญิงสาวกลับทำเป็นไม่รู้ ไม่ยอมสบตากับเซร่า

“ก็ได้ค่ะ” เซร่าเม้มริมฝีปากแน่น

เอริโกะรู้สึกผิดเล็กน้อย ที่เหมือนใจดำไม่ยอมช่วยเหลือเซร่า แต่ความอิจฉาริษยาที่มีอยู่ในใจมันมากเกินกว่าเธอจะปั้นหน้าเป็นคนดีได้

เซร่าเตรียมวอร์มอัพร่างกายอยู่ริมขอบสนาม เพื่อเตรียมลงแข่งในรอบต่อไป

“เอริโกะ เซร่าล่ะ” ฮิเดกิถามหาหญิงสาวกับเอริโกะ

“แล้วไม่เฝ้าไว้ล่ะ?” เอริโกะสะบัดเสียงใส่

“เอ้า ยัยคนนี้ ฉันไปเอาน้ำมาให้เซร่าน่ะ” ฮิเดกิงุนงงกับท่าทางของเธอ

“........”

เอริโกะเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความน้อยใจ ชายหนุ่มไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตาแม้แต่นิดเดียว ฮิเดกิเลิกคิ้วเป็นเชิงถามซ้ำ

“เห็นรับปากยัยลอร่าลงวิ่งแข่งเมื่อกี้น่ะ” เอริโกะเมินหน้าไปทางอื่น

เคร้ง!

“อะไรนะ!” ฮิเดกิทำน้ำส้มกระป๋องตกลงพื้น

“เธอว่าไงนะ! เซร่าลงวิ่งแข่ง!” ฮิเดกิจับไหล่ของเอริโกะบีบแน่นกระชากเสียงถาม

“โอ๊ย ฉันเจ็บนะ”

“ทำไมเธอไม่ห้าม ห๊ะ!!” ฮิเดกิตะคอกใส่เอริโกะด้วยความโกรธ ก่อนจะผลักร่างของหญิงสาวไปอีกทางและวิ่งตรงไปยังสนามแข่ง

“เดี๋ยว!!” เอริโกะร้องเรียกตามหลัง แต่ไม่ทัน ทำให้เธอกัดฟันรีบวิ่งตามเขาไป

“ทำอะไรของเขานะ”

คิมหันต์ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจที่เห็นเซร่ากำลังวอร์มอัพอยู่ภายในสนามวิ่งแข่ง

ฮิเดกิวิ่งมายืนติดขอบสนามอย่างกระหืดกระหอบพร้อมกับตะโกนโหวกเหวกห้ามไม่ให้เซร่าวิ่งแข่ง

“เซร่า! เซร่า!”

หญิงสาวเหลือบมาเห็น เธอจึงโบกมือให้ พร้อมกับเข้าที่เตรียมตัวสตาร์ทวิ่งเป็นไม้แรก

“อย่าวิ่งนะ!”

ฮิเดกิตะโกนเสียงดัง แต่เสียงรอบข้างดังเกินกว่าหญิงสาวจะได้ยิน

ลอร่ารู้สึกสะใจ เธอยืนหัวเราะกับบรรดาเพื่อนๆ ของเธออย่างสมใจที่ได้แกล้งเซร่า

“เซร่า!!” ฮิเดกิป้องปากตะโกนเรียกหญิงสาว

“เฮ้อ..แค่วิ่งแข่งเอง เซร่าไม่เป็นอะไรหรอกน่ะ” เอริโกะรู้สึกหมั่นไส้จึงพูดจากระแนะกระแหนชายหนุ่ม

“หุบปาก!” ฮิเดกิตวาดใส่เอริโกะ ก่อนจะหันไปตะโกนเรียกเซร่า แต่ทว่า.........

ปัง!!!!!!

เสียงปืนดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกว่าการแข่งขันวิ่งผลัด 4 คูณ 100 เมตร ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

เซร่าออกสตาร์ทอย่างสวยงาม เธอพยายามวิ่งไปข้างหน้าอย่างเต็มที่ สายลมที่ปะทะใบหน้าของเธอทำให้รู้สึกดีมากกับการได้วิ่ง

ทว่าร่างกายของเธอ รวมไปถึงหัวใจกลับทำงานสวนทางกับความรู้สึกเธอ ร่างกายที่เหนื่อยล้ามาจากการทำงานเมื่อวานกำลังส่งผลกับตัวเธอในขณะนี้

หัวใจทำงานสูบฉีดเลือดเร็วเกินไปกำลังทรยศต่อเจ้าของ เซร่าเริ่มรู้สึกแน่นหน้าอก แต่เธอก็ยังคงวิ่งต่อไปข้างหน้า พยายามยื่นไม้ออกไปให้เพื่อนรับ

นักกีฬาไม้สองทำสัญญาณมือให้เซร่าวิ่งเร็วกว่านี้

เซร่ากัดฟันแข็งใจเฮือกสุดท้ายส่งตัวให้แรงที่สุด ยื่นมือไปสุดตัวส่งไม้ให้กับเพื่อนจนได้ ผู้คนส่งเสียงเชียร์ดังลั่นสนาม

ประสาทสัมผัสของหญิงสาวไม่สามารถได้ยินเสียงใดๆ นอกจากเสียงเต้นของหัวใจตัวเองที่เต้นถี่เกินกำหนด

เซร่าทรุดตัวลงเอาเข่ายันกับพื้น ยกมือขึ้นกำหน้าอกด้านซ้าย หญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด และรู้สึกหน้ามืดโอนเอนคล้ายจะล้มลง

คิมหันต์สังเกตเห็นอาการของหญิงสาวตั้งแต่แรก รีบวิ่งเข้าไปในสนามอย่างรวดเร็ว เขารับร่างของหญิงสาวได้ทันท่วงทีก่อนที่เธอจะล้มลงกระแทกกับพื้น

“เซร่า!!!”

ฮิเดกิกับเอริโกะร้องตะโกน และวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาภายในสนามไม่แพ้กัน

ใบหน้าของเซร่าขาวซีดราวกับกระดาษ ผมยาวสลวยของเธอละอยู่ที่พื้น ตามไรผมเต็มไปด้วยเหงื่อ

คิมหันต์ปาดเหงื่อบริเวณหน้าผากของเซร่าออก พร้อมกับอุ้มร่างบางของหญิงสาววิ่งออกจากสนามแข่งไปอย่างรวดเร็ว

“ใครสั่งให้เซร่าลงแข่ง!”

ฮิเดกิหันมาตวาดใส่บรรดาร่วมชั้นเรียนของเซร่า

“เอ่อ..คุณลอร่าค่ะ” มีเสียงนักเรียนบอกออกมาเบาๆ พร้อมกับชี้มือไปยังลอร่า

“เอ่อ..ฉัน ฉัน...” ลอร่าสีหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นฮิเดกิตรงมาหาเธอด้วยสีหน้าโกรธจัด

“ถ้าเซร่าเป็นอะไรไป เธอเจอดีแน่!” ฮิเดกิจ้องมองด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว

“ฮึก ฮึก ฉัน... ฉัน...ไม่น่าเลย... ถ้าฉันช่วยเซร่า..เธอก็คงไม่....”

เอริโกะมีสีหน้าเหยเกก่อนจะปิดปากและร้องไห้ออกมาด้วยความละอายใจ

“เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว จะพูดทำไมอีก!” ฮิเดกิตะคอกกลับด้วยความโกรธ

เอริโกะอึ้งตะลึงมองหน้าชายหนุ่มด้วยความน้อยใจ ก่อนจะหันหลังแล้ววิ่งหนีจากเขาไปอย่างรวดเร็ว