ตอนที่ 14

“………………”

เหมันต์ยืนมองตามคิมหันต์ที่วิ่งตามออยเฟ่ย์ไปด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดใจ เขารู้สึกเสียใจที่ได้พูดจาทำร้ายเธอ

แต่เขาก็มีทิฐิมากเกินกว่าจะตามไป เหมันต์จึงได้แต่ยืนนิ่งๆ พิงต้นไม้เท่านั้น

เซร่านั้นมองตามคิมหันต์ที่วิ่งตามออยเฟ่ย์ไป สลับกับหันมามองเหมันต์ที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ใต้ต้นไม้

เอ..ไม่เข้าใจจริงๆ เลยแฮะ

สองคนพี่น้องนี่ ช่างประหลาดเสียจริง......

เซร่าคิดอยู่ภายในใจเงียบๆ อย่างสงสัยในความสัมพันธ์ที่ดูเปราะบางของทั้งสามคน

หญิงสาวก้มลงเก็บแว่นตาของเหมันต์ที่กระเด็นตกอยู่ตรงเท้าของเธอ และเดินตรงเข้าไปหาชายหนุ่มที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่ใต้ต้นไม้

“แว่นคุณค่ะ”

“ขอบคุณ”

เหมันต์เงยหน้าขึ้นมองเซร่า ทำให้เซร่าเห็นเลือดที่ไหลออกจากมุมปากของเขา

“อุ๊ย! เลือดออกนี่”

เซร่าอุทานอย่างตกใจ และรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวจากกระเป๋ากระโปรงของเธอ และซับไปอย่างเบามือที่มุมปากของเหมันต์โดยอัตโนมัติ

“อุ๊บ! ไม่เป็นไร” เหมันต์จับมือเซร่าที่ซับเลือดให้เขา เนื่องจากเขารู้สึกแสบที่มุมปาก

“ไม่เป็นไรได้ยังไงกัน ก็เลือดออกอยู่”

เซร่าดุเสียงเข้ม และปรายตามองเหมันต์ที่ทำตัวดื้อดึงด้วยสายตาขุ่นมัว

ชายหนุ่มจึงยอมปล่อยมือ และให้เธอซับเลือดให้เขา

“ขอโทษนะ ที่เธอต้องมาเห็นฉันในสภาพที่แย่ๆ เสมอเลย”

“ไม่เห็นต้องขอโทษฉันเลยนี่คะ”

“พวกฉันทะเลาะกันให้เธอเห็นทุกที”

“หึหึ ก็ดีนะคะ อย่างน้อยฉันก็ได้รู้ว่า คุณก็ยังเป็นคนธรรมดาๆ เหมือนกัน”

“หมายความว่าไงรึ?”

“อ้าว! ก็คุณน่ะ เป็นถึงประธานนักเรียน ใครๆ ก็ชื่นชมคุณทั้งนั้น ทำให้ฉันรู้สึกว่า คุณช่างเหมือนพวกเทพบุตรยังไงยังงั้นล่ะ

“ฉันเนี่ยนะ เทพบุตร หึหึ” เหมันต์ทวนคำพูดของเซร่าก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น

“เฮ้อ....ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมคุณถึงต้องทำตัวจริงจังเสียทุกเรื่อง คนเราน่ะเรื่องสนุกสนานยังมีอีกตั้งมากมาย แต่ทำไมคุณกับนายบ้องตื้นนั่น เอ๊ย! นายคิมหันต์นั่นน่ะ ชอบหาแต่เรื่องเครียดๆ มาทะเลาะกันนะ”

“คนอย่างฉันน่ะ คงไม่มีเรื่องสนุกในชีวิตหรอก” มุมปากของชายหนุ่มเหยียดออกราวกับยิ้มเยาะชะตาชีวิตตนเอง

“คุณน่ะ เหมือนคนที่กำลังเก็บกดอะไรเอาไว้ตลอดเวลา ถ้าไม่รู้จักระบายมันออกมาซะบ้าง สักวันสิ่งที่คุณเก็บเอาไว้ จะทำให้คุณและคนรอบข้างของคุณต้องเสียใจนะคะ”

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปกับคำพูดของเซร่า เพราะทุกคำพูดของเธอช่างแทงใจดำเขาเสียจริง

เหมันต์รู้สึกเหนื่อยกับภาระ และความคาดหวังของทุกคน เขารู้สึกอิจฉาคิมหันต์ที่สามารถทำอะไรก็ได้ตามใจตัวเอง

น้องชายของเขามักทะเลาะกับพ่อเป็นประจำ แต่เขาก็ไม่เคยเห็นพ่อจะบังคับให้คิมหันต์ทำอะไรเลยสักครั้ง

สิ่งที่คิมหันต์มีก็คืออิสระที่จะทำอะไรตามความคิด ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่มี และคงไม่มีอิสระไปตลอดชีวิต

“หึ! มันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ คิมหันต์เขามีสิ่งที่ฉันไม่มี”

“ทำไมล่ะ นายนั่นมีอะไรที่คุณไม่มีรึ?”

“อิสระยังไงล่ะ คิมมีอิสระ แต่สำหรับฉันแล้ว “อิสระ” เป็นสิ่งต้องห้าม ฉันไม่สามารถจะมีอิสระในการคิดหรือกระทำสิ่งใดๆ ได้ตลอดชีวิตยังไงล่ะ” เหมันต์แค่นยิ้มปนเยาะเย้ยในชีวิตของเขา

เซร่าขมวดคิ้วมองเหมันต์และรู้สึกโกรธในสิ่งที่เขาพูดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เพราะตัวเธอเองก็เคยเป็นเช่นนั้นมาก่อน

แต่เธอไม่เคยคิดจะยอมรับความพ่ายแพ้ในโชคชะตาเหมือนกับชายหนุ่มคนนี้

“คุณพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะคะ คนเราน่ะสามารถที่ไขว่คว้าหา "อิสระ" ได้ เพียงแต่คนอย่างคุณไม่คิดที่จะเริ่มต้นทำต่างหาก”

“.......”

“เอ้อ..ขอโทษนะคะ ที่ฉันพูดจาเหมือนอวดดีสั่งสอนคุณน่ะค่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอก เธอน่ะ พูดถูกแล้วล่ะ”

เหมันต์มองเซร่าราวกับค้นพบอะไรบางอย่างที่ตัวเขาเหมือนขาดหายไป สายตาของเหมันต์ที่จ้องมองเซร่าทำให้เธอรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นมาในใจ

“เอาเถอะ นี่ก็ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว เธอรีบกลับห้องเถอะ เดี๋ยวฮิเดกิแฟนเธอจะเป็นห่วง หาว่าฉันเอาตัวเธอมานานเกินไป”

เหมันต์ยิ้มอย่างล้อๆ ให้กับเซร่า พร้อมกับเสยผมที่ปรกลงมาด้านหน้าขึ้นไปด้านบน

“หา! ใครเป็นแฟนฉันกันคะ!!”

“เธอกับฮิเดกิไง”

เหมันต์ยักคิ้วล้อเลียน ก่อนจะดึงผ้าเช็ดหน้าของเซร่าออกมาจากมือของเธอ และซับเลือดที่มุมปากของเขาเอง

“โอ๊ย!! ไม่ใช่หรอกค่ะ รายนั้นน่ะ เป็นเพื่อนสนิทที่อยู่บ้านใกล้กันเท่านั้นเอง”

“งั้นรึ?”

“อ้อ..นี่ค่ะ แว่นของคุณ”

“ขอบคุณ” เหมันต์เอ่ยปากขอบคุณเซร่าสั้นๆ ก่อนจะหยิบแว่นตาขึ้นใส่บนใบหน้าของเขา

“ไปกันเถอะ เข้าเรียนได้แล้ว”

เฮ้อ...ทำไมนะ ผู้ชายคนนี้ถึงทำให้เรารู้สึกใจสั่นแปลกๆ นะ

เซร่าครุ่นคิดด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะรีบเดินตามเขาไป

ออยเฟ่ย์นั่งแอบร้องไห้อยู่ด้านหลังของโรงยิม ซึ่งคิมหันต์ที่วิ่งตามออยเฟ่ย์มา ก็พบเธอแอบยืนร้องไห้ตัวสั่นอยู่ริมกำแพง

“ออยเฟ่ย์!”

คิมหันต์เรียกออยเฟ่ย์เสียงอ่อนโยน ออยเฟ่ย์สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองเขาด้วยน้ำตานองใบหน้า

“คิม! เหมไม่สนใจฉันแล้วใช่มั้ย? ทำไมเขาถึงได้ทำร้ายจิตใจของฉันแบบนี้ โฮ โฮ”

“ออยเฟ่ย์ เธอเลิกสนใจเหมันต์เถอะนะ ฉันจะคอยดูแลและปกป้องเธอเอง”

ออยเฟ่ย์กอดคิมหันต์กลับ ไม่พูดจาใดๆ ได้แต่ร้องไห้เท่านั้น

คนที่ควรจะเสียใจ คือเหมันต์

ไม่ใช่ออยเฟ่ย์

คิมหันต์คิดอยู่ภายในใจด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยว

เซร่าตรงกลับเข้าห้องเรียนได้ทันเวลา ก็เจอกับฮิเดกิที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับรออยู่

แต่พวกเขาก็ยังไม่ทันได้พูดคุยกัน อาจารย์ก็สั่งให้เข้าห้องเรียนได้แล้ว ฮิเดกิจึงจำใจเดินกลับไปยังตึกเรียนของตัวเอง

เซร่านั่งลงตรงที่นั่ง หากแต่คนที่นั่งข้างๆ เธอนั้นกลับอันตรธานหายไป

เอ..อีตาบ้องตื้นนี่เขาไปปลอบใจแฟนพี่ชายเขาถึงไหนกันนะ

เฮ้อ..ทำไมความสัมพันธ์ของพี่น้องถึงได้สลับซับซ้อนนักนะ

เซร่าที่เจอกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสองวันติดกัน นั่งครุ่นคิดอย่างสงสัย

เหมันต์ดูเหมือนถูกอะไรบางอย่างตีกรอบเอาไว้

ส่วนคิมหันต์ดูเหมือนจะมีสิ่งที่ปกปิดเป็นความลับอยู่ภายในใจ

เหมันต์กับคิมหันต์ช่างเป็นพี่น้องที่แปลกประหลาดเหลือเกิน