บทที่ 16 เสน่ห์ยาแฝด

บุลลาเก็บตัวเงียบอยู่ให้ห้องแคบๆ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นห้องนอนของหล่อนก่อนที่จะขยับฐานะขึ้นไปเป็นภรรยาน้อยลูกชายเจ้าของบ้าน หล่อนอยู่สุขสบายจนคิดว่าตลอดชาตินี้จะไม่มีวันกลับมาเป็นคนรับใช้อีกแต่วันนี้หล่อนต้องเข้ามานอนบนที่นอนนุ่นเก่าคร่ำ ห้องทั้งห้องไม่มีเฟอร์นิเจอร์นอกจากพัดลมตัวเดียวกับตู้เสื้อผ้าเก่าๆ

หล่อนทุบกำปั้นลงบนที่นอน ความแค้นสุมแน่นในอก มันแทบจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ ในวินาทีนี้ หล่อนลุกขึ้นยืนดวงตายาวรีมองตรงไปข้างหน้า

“กูไม่ยอมอยู่อย่างนี้ไปจนตายหรอก”

หล่อนเปิดประตูก้าวลงเรือนคนรับใช้ คนงานสาวเดินสวนทางมา หล่อนหยุดยืน

“นี่แก ถ้าแม่เลี้ยงลัลนาถามหาฉันบอกว่าออกไปข้างนอกเย็นๆ จะกลับนะ”

หล่อนสาวเท้าออกไปอย่างเร่งรีบ หมอผีมยองคือความหวังสุดท้ายที่จะช่วยหล่อนให้พ้นจากสภาพสาวใช้ หล่อนต้องตามตัวมโนรมกลับมาให้ได้หรือไม่หล่อนต้องรีบหาสติมณีให้เจอโดยเร็ว

มยองนั่งสูบยาใบตองอยู่บนตั่งระเบียงหน้าบ้าน เขาเห็นบุลลาเดินกึ่งวิ่งมาที่บันไดครู่เดียวหล่อนก็เดินมานั่งบนตั่ง

“หมอ หาตัวไอ้รมเจอรึยัง รีบๆ หาให้ฉันหน่อยได้มั้ย ตอนนี้ฉันกำลังลำบากนังวิภามันขายบ้านให้แม่เลี้ยงลัลนา ฉันกลับมาเป็นคนใช้เหมือนเดิม หมอต้องช่วยฉันนะ”

“ใจเย็นๆ ค่อยๆ เล่า ยังไงข้าก็ไม่ทิ้งเอ็งหรอก เอ็งยังต้องพึ่งข้าอีกนาน”

มโนรมรู้สึกตัวเป็นช่วงๆ บางครั้งเขาเห็นหน้าบุลลาลอยอยู่ใกล้ๆ บางครั้งเห็นวิภายืนอยู่ตรงหน้า บางครั้งเห็นบ้านของตนเอง หลวงตาที่วัดบอกวิภาว่า มโนรมยังมีกรรมที่ต้องชดใช้แต่ท่านกับพ่อเฒ่ายันต์ก็พยายามช่วยให้มนตร์ดำเสื่อมสลายไปจากร่างของมโนรม

“โยม ลืมตาสิ” หลวงตาเอ่ยน้ำเสียงเนิบ

มโนรมลืมตาขึ้นตามคำบอก เขายันกายลุกนั่งมองไปรอบๆ แล้วหันมามองพระคุณเจ้ากับชายชรา เขาก้มลงกราบหลวงตาแล้วหันมาถามพ่อเฒ่ายันต์

“เกิดอะไรขึ้นกับผมหรือครับ”

“คุณไม่สบาย เมียคุณให้พามารักษาที่วัด คุณต้องอยู่ที่นี่จนกว่าจะหายดี”

“ไม่สบาย ผมเป็นอะไร ผมก็ปกติดีนี่ครับ เมียผม บุลลาน่ะเหรอครับ เธออยู่ไหนผมจะไปหาเธอ”

“เมียคุณชื่อวิภา ส่วนบุลลาเป็นเมียน้อย คุณยังคิดถึงบุลลาใช่มั้ย”

พ่อเฒ่าถามพร้อมกับสบตาของชายวัยกลางคน เขาพยักหน้า หลวงตาจึงว่า

“เสน่ห์ยาแฝดยังอยู่”

“เสน่ห์ยาแฝดอะไรครับ”

มโนรมไม่รู้ตัวว่าถูกเสน่ห์ยาแฝด มนตร์ที่มยองทำใส่เขายังไม่คลายไปหมดเขายังคิดถึงบุลลา หลวงตาถอนใจยาวมองพ่อเฒ่าแล้วส่ายหน้าช้าๆ

“เราช่วยเขาได้ไม่มากหรอกโยม”

“แต่เราต้องช่วยนะครับหลวงพ่อ สงสารหนูวิภากับลูก”

“ลูกเหรอครับ ลูกสาวผมใช่มั้ย หนูหล้าอยู่ไหนครับผมอยากเจอลูก วิพาลูกหนีผมไปหลายปี ตอนนี้ลูกผมอยู่ไหนครับ”

พ่อเฒ่ายิ้มน้อยๆ มองหลวงตาอย่างมีความหวัง มโนรมจำลูกสาวได้จำวิภาได้ถึงแม้มนตร์เสน่ห์ยาแฝดยังไม่หมดไปแต่อย่างน้อยก็เรียกสติมโนรมกลับมาบ้างได้แล้ว

“คุณคิดถึงลูกคิดถึงคุณวิภา คุณจำได้มั้ยว่าไล่สองคนนั่นออกจากบ้านเพราะบุลลา”

“ไม่ครับ ผมไม่ได้ไล่”

“แล้วนังบุลลาล่ะคุณยังรักอยู่รึเปล่า”

“ผมสงสารเธอ”

“เพราะความสงสารทำให้คุณต้องเสียพ่อแม่ เสียเมียเสียลูกไป คุณเลิกสงสารนังบุลลาเสียเถอะแล้วอยู่ที่นี่กับหลวงตา ปฏิบัติธรรมสักระยะให้เสน่ห์ยาแฝดออกจากตัวคุณให้หมดแล้วค่อยกลับไปหาพวกนั้น”

“หมายความว่ายังไงครับ”

“โยมต้องอยู่ที่นี่ถ้าโยมรักลูกรักเมีย”

หลวงตาเอ่ยขึ้น พ่อเฒ่าพยักหน้าช้าๆ มโนรมไม่รู้จักพ่อเฒ่ายันต์และหลวงตาที่นั่งจ้องหน้าเขาอยู่ในขณะนี้ วิภาเป็นคนพาเขามารักษาอย่างนั้นหรือ เขาถูกเสน่ห์ยาแฝดของบุลลาเป็นไปได้อย่างไร บุลลาน่ารักอย่างนั้นจะกล้าทำเช่นนี้กับเขาหรือ

เขาทบทวนความทรงจำที่ยังพอมี ภาพพ่อกับแม่นอนเลือดเต็มปากอยู่บนพื้นบันได ภาพวิภากับลูกร้องไห้เดินออกจากบ้านและภาพบุลลาผลักเขาล้ม

“บุลลาทำเสน่ห์ใส่ผมจริงเหรอครับ”

“เราไม่โกหกคุณหรอก นอนลงในวงสายสิญจน์นะคุณ พนมมือนึกคุณพุทธคุณไว้”

“คุณลุงเป็นใครครับ รู้จักกับวิเหรอครับ”

มโนรมยังไม่ยอมนอนตามคำสั่งของพ่อเฒ่า เขามองหน้าพ่อเฒ่าแล้วหันไปมองหลวงตา พ่อเฒ่าพยักหน้าแล้วพูดขึ้น

“ผมไม่รู้จักคุณวิภาแต่รู้จักพ่อของคุณวิภา เพิ่งรู้จักคุณวิภาตอนที่พาตัวคุณมาอยู่วัดนี่แหละผมชื่อยันต์ คนที่รู้จักผมเรียกผมพ่อเฒ่ากันติดปากไปแล้ว ผมเป็นหมอยาสมุนไพรพื้นบ้านรักษาหลายโรค พอรู้เรื่องมนตร์ดำบ้างก็เลยรับอาสามาช่วยคุณ”

มโนรมยอมนอนลงในวงสายสิญจน์ที่ล้อมเป็นสีเหลี่ยมผืนผ้า เสียงท่องมนตร์คาถาดังขึ้น เขาคิดถึงองค์พระพุทธรูปในห้องพระที่บ้าน ความรู้สึกโล่งออกจากหน้าอกแต่ยังปวดศีรษะ ครู่ใหญ่เสียงพระคุณเจ้ากับพ่อเฒ่าหยุดลง

“โยม ลุกขึ้นได้แล้ว”

เขาลุกตามคำของหลวงตา พ่อเฒ่าให้เขานั่งสมาธิโดยมีหลวงตาพูดนำทางให้จิตสงบ เขาทำตามทุกขั้นตอนแต่ทำอย่างไรใจก็ไม่สงบ ภาพของบุลลาผ่านวาบเข้ามาในมโนสำนึก เขาสะบัดศีรษะแล้วลืมตา

“หลวงตาครับ ผมทำไม่ได้เห็นแต่บุลลา ผมจะไปหาเธอ”

“ไม่ได้นะโยม ถ้าโยมไปทุกอย่างก็จะกลับเป็นเหมือนเดิม โยมจะลืมทุกคนลืมลูกของโยมด้วยตอนนี้พวกเขากำลังช่วยโยมอยู่นะ”

“ลูกของผมมาแล้วใช่มั้ยครับ”

“คุณวิภาบอกอย่างนั้นแต่ลูกสาวคุณยังมาหาคุณไม่ได้ คุณวิภากลัวจะถูกทำร้าย”

พ่อเฒ่าเสริมคำของหลวงตา มโนรมมองหน้าพ่อเฒ่า เขาหลงบุลลาจนลืมลูกลืมภรรยา เขายังอยากไปหาบุลลาอีกหรือเขาต้องอดทนเพื่อลบล้างความผิดที่ทำให้กับลูกกับวิภาต้องออกจากบ้าน เขาหลับตาลงอีกครั้ง จิตนิ่งมากกว่าเดิม พ่อเฒ่าแอบผ่อนลมหายใจยาว

หมอผีมยองเพ่งสายตาลงไปในขันน้ำมนตร์หลายครั้งแต่ก็ไม่สามารถเห็นสิ่งที่บุลลาต้องการ เขาเห็นเพียงกลุ่มควันสีขาวหนาแน่นจนมองไม่เห็นอะไรอีก

“คนที่ช่วยไอ้รมผัวเอ็งมันแข็งพอๆ กับข้าแต่พวกมันเป็นพวกขาวไม่ใช่พวกดำเหมือนข้ามันไม่ทำอะไรเราแต่ถ้ามันช่วยไอ้รมสำเร็จเอ็งจะไม่มีที่ซุกหัวนอน”