บทที่ 15 ผู้ช่วยส่วนตัว

ลือสายเดินสำรวจบ้านในตอนเย็นโดยมีวนราชกับลัลนาเดินไปด้วย วนราชถือโอกาสรู้จักทุกซอกมุมของบ้านพร้อมภรรยา พวกเขามาบ้านหลังนี้ไม่กี่ครั้งยังไม่คุ้นเคยเท่าไรนัก

“คุณพ่อกับคุณแม่จะไม่อยู่ที่นี่กับผมเหรอครับ”

“บ้านพ่อก็มี พ่อซื้อให้แกแล้วแกก็อยู่ไปสิ”

“แม่ทิ้งบ้านโน้นไม่ได้หรอกลูก ลือเป็นผู้ใหญ่แล้วอีกหน่อยก็ต้องมีครอบครัวต้องแยกจากพ่อแม่อยู่ดีว่าแต่มีคนพิเศษให้พ่อกับแม่ไปขอรึยังล่ะ”

“ยังหรอกครับแม่ ไม่มีคนพิเศษมีแต่คบไปเรื่อยๆ ผมยังไม่เจอคนที่ใช่หรอกครับแม่สบายใจได้”

“ไม่มีสักคนเลยเหรอลูก”

ลัลนาขมวดคิ้วแต่ครู่เดียวก็หันมายิ้มกับสามี ความหวังของหล่อนจะเป็นจริงหรือเปล่าก็อยู่ที่ลูกชายคนเดียวคนนี้แหละ

“ไม่มีครับมีแต่ดูๆ กันอยู่ เดือนหน้าเธอจะบินกลับ เธอขอมาเที่ยวที่บ้านเรา”

“คนไทยหรือฝรั่ง”

วนราชถามเร็วเพราะลูกไม่เคยพูดถึงผู้หญิงคนไหนให้ฟังสักครั้ง

“คนไทยครับคุณพ่อ ลูกสาวเจ้าของมหาวิทยาลัยเอกชน เพิ่งรู้จักเมื่อปีที่แล้วเองครับ”

ชายหนุ่มตอบคำถามของพ่อแล้วยิ้มขำๆ กับใบหน้ากังวลของแม่ เขาไม่ได้รักศิริโสภาเช่นคนรัก ทำไมเขาไม่สนใจหล่อนมากเกินกว่าเพื่อนสาวคนหนึ่งเขาก็ตอบไม่ได้ แวบหนึ่งใบหน้าและดวงตาสดใสของผู้ช่วยแม่ผ่านเข้ามาในความคิด เขาย่นหัวคิ้วชะงักรอยยิ้มทันที

“เพิ่งรู้จักแสดงว่าลือยังไม่ได้คิดอะไรกับเธอใช่มั้ยลูก”

ลัลนายิ้มออก หล่อนต้องหาวิธีให้มุกตาภาอยู่ใกล้ลือสายให้อยู่ทุกวันจนถึงค่ำ หล่อนเชื่อว่าความน่ารักของมุกตาภาอาจทำให้หัวใจของลูกชายหล่อนเอนเอียงได้ไม่ยากแต่ก็อยากเห็นหน้าเพื่อนของลูกที่กำลังจะมาเยือนว่าสวยมากเพียงใด

ลือสายกลับเข้าห้องนอนหลังจากเดินดูรอบบ้านรวมทั้งสวนหลังบ้านและหน้าบ้านที่เขาต้องปรับเปลี่ยนกันชุดใหญ่ เขาจะแต่งให้สวยกว่าเดิมแต่จะอนุรักษ์ต้นไม้เดิมไว้

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย เสียงเคาะประตูดังขึ้น เขาเดินไปเปิดคิดว่าเป็นแม่แต่คนที่เคาะประตูเป็นสาวใช้ที่แม่ของเขาแต่งตั้งให้เป็นผู้ช่วย

“มีอะไร”

“คุณป้า..เอ่อ..แม่เลี้ยงให้มาเชิญไปทานข้าวค่ะ”

“เธอสนิทกับแม่ฉันถึงกับเรียกป้าเชียวเหรอ”

เขาจ้องตาหล่อนอย่างจับผิด หล่อนเมินหลบนึกโมโหตัวเองที่เผลอเรียกลัลนาอย่างที่เคยเรียก ลือสายฉลาดมาก หล่อนจะหลุดความเคยชินอีกไม่ได้

“เชิญที่โต๊ะอาหารค่ะแม่เลี้ยงกับพ่อเลี้ยงรออยู่ค่ะ”

หล่อนหมุนตัวเดินเร็วๆ ออกไป เขาก้าวช้าๆ สายตาจับตามร่างสูงโปร่งของหญิงสาว รูปร่างหน้าตารวมทั้งผิวพรรณเนียนผ่องของหล่อนไม่บ่งบอกว่าจะเป็นสาวใช้สักนิด กิริยาคล่องแคล่ว กล้าโต้ตอบเขา คุณสมบัติของหล่อนไม่เหมาะกับคนรับใช้น่าจะเป็นเจ้านายมากกว่า

ลือสายเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับแม่ สายตาของเขาเหลือบมองสาวใช้ที่เพิ่งเดินนำหน้าเขามา หล่อนตักข้าวใส่จานให้วนราชกับลัลนาแบบเก้ๆ กังๆ เหมือนไม่เคยทำงานอย่างนี้มาก่อน

“ผู้ช่วยของคุณแม่ตักข้าวหกแล้วนะครับ ผมว่าให้คนอื่นทำงานนี้แทนดีกว่ามั้ย”

เขาเอ่ยออกมาเมื่อมุกตาภาตักข้าวหกออกนอกจาน หล่อนประหม่ามากเกินไป กลิ่นตัวหอมอ่อนของชายหนุ่มทำให้มือของหล่อนสั่น ทำไมต้องรู้สึกมีความสุขกับกลิ่นกายของเขาด้วย หล่อนรีบถอยออกมา

“ขอโทษค่ะ” หล่อนเอ่ยเสียงเบา

“ไม่เป็นไรหรอกมุก ไปเอาจานมาทานข้าวกับฉันกับคุณลือสายต่อไปนี้เธอต้องทานข้าวเป็นเพื่อนตาลือทุกวัน เธอไม่ใช่คนรับใช้ทั่วๆ ไปเธอมีตำแหน่งใหม่คือเป็นผู้ช่วยฉันกับตาลือเข้าใจมั้ย”

“คุณแม่ครับ”

“มีอะไรเหรอลูก แม่ให้ยัยมุกช่วยงานแกทุกอย่าง ทำบัญชีรับจ่าย เช็คสต๊อกของช่วยแกด้วย ให้เรียนรู้งานไปพร้อมแก ว่าไงมุกทำได้มั้ย”

“ได้ค่ะแม่เลี้ยง”

หญิงสาวรับคำสั่งด้วยความเต็มใจ ชายหนุ่มชำเลืองมองอย่างไม่พอใจเท่าไรนัก หล่อนมีอภิสิทธิ์อะไรแม่ของเขาจึงเห็นหล่อนสำคัญให้ตำแหน่งผู้ช่วยซึ่งถ้าจะเทียบกับงานออฟฟิศหล่อนก็มีหน้าที่เป็นเลขาฯส่วนตัวของเขา

“คุณแม่ครับถ้าจะให้ยัยนี่มาเป็นผู้ช่วยของผม ผมขอประวัติส่วนตัวรวมทั้งวุฒิการศึกษาด้วยไม่อย่างนั้นผมไม่รับครับ”

“ได้สิลูก ประวัติของยัยมุกมีอยู่ว่า มุกดาเป็นหลานสาวยายป่านแม่ครัวแม่บ้านของแม่ ยายป่านทำงานไม่ไหวแล้วมุกดาเรียนจบปวช.บัญชีมาก็รับอาสาเข้ามาช่วยงาน พอมั้ยลูก”

“แค่นี้ไม่พอหรอกครับ”

เขามองมุกตาภาอย่างจับพิรุธแต่หล่อนยิ้มให้เขา รอยยิ้มนั้นไร้เดียงสา หล่อนพยายามกลบเกลื่อนความจริงบางอย่างที่เขาสงสัย เขายิ้มเมื่อคิดถึงการเป็นผู้ช่วยของหล่อน

“แต่ไม่เป็นไรครับ ผมสืบหาเองได้ คุณแม่ให้ยัยนี่เริ่มงานพรุ่งนี้ใช่มั้ยครับ”

“จ้ะ มุกพร้อมมั้ย” ลัลนาพยักหน้ากับลูกชายแล้วหันมามองหญิงสาว

“พร้อมค่ะแม่เลี้ยง”

“ดีมาก เอกสารของไร่อยู่ในตู้ไม้ตัวเตี้ยในห้องทำงาน ตรวจเช็คตัวเลขใหม่ทั้งหมด ถ้ามีอะไรผิดปกติก็บอกคุณลือได้ ลือ แม่ฝากด้วยนะลูก”

“ครับคุณแม่”

“ให้มุกเรียกคุณลือได้เหรอคะแม่เลี้ยง”

มุกตาภาอยากแกล้งลือสายขึ้นมาเฉยๆ ท่าทางหยิ่งของเขานั่นแหละที่ทำให้หล่อนอยากยั่วโมโห หล่อนจะทำให้เขาเลิกวางมาดเจ้านายมาดขรึมให้ได้

“ได้สิ ชื่อเล่นคุณลือสายแต่คนอื่นตาลือไม่อนุญาตให้เรียกชื่อเล่นนะยกเว้นคนสนิทเท่านั้นใช่มั้ยลูก”

“ใช่ครับ ผู้ช่วยของคุณแม่ไม่ใช่คนสนิทของผมเพราะฉะนั้นผมไม่อนุญาตครับ”

เขาตอบแม่แต่สายตาคมจับนิ่งที่ใบหน้ามุกตาภา หล่อนเลิกคิ้วทำปากห่อแล้วยิ้ม เขาไม่อนุญาตแต่หล่อนจะเรียก

“คุณไม่อนุญาตก็ไม่เป็นไรค่ะ มุกรับคำสั่งของแม่เลี้ยงแล้วในเมื่อแม่เลี้ยงอนุญาตมุกก็ต้องทำตามใช่มั้ยคะแม่เลี้ยง”

หล่อนยิ้มอีกและสบตาสีเข้มของชายหนุ่มไม่ลดละ ความต้องการเอาชนะผุดขึ้นมาเมื่อไหร่หล่อนไม่รู้ตัว ลือสายถึงกับวางช้อนลงข้างจานจ้องหน้าหล่อนตาเขียว

“ได้ เธอทำตามคำสั่งแม่ฉันใช่มั้ย ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เธอเป็นผู้ช่วยฉันเต็มตัวก็ขอให้ทำตัวเป็นผู้ช่วยที่เคร่งครัดคำสั่งฉันด้วยล่ะ”

เขามีวิธีตอบกลับอย่างนุ่มนวล วนราชสบตากับภรรยาแล้วหันมายิ้มกับมุกตาภา พยักหน้าเป็นเชิงให้หล่อนสู้ หล่อนยิ้มก้มหน้าลงมองจานข้าว