บทที่ 14 ผู้ช่วย

สายตาของชายหนุ่มที่มองหญิงสาวบอกชัดว่าไม่พอใจ ลัลนายิ้มมากขึ้น มุกตาภาต้องยั่วโมโหลือสายไม่อย่างนั้นคงไม่โกรธอย่างนี้ หล่อนอยากแนะนำให้ลูกชายรู้จักสาวใช้หน้าใหม่ว่าเป็นใครแต่ก็ทำไม่ได้จึงจำต้องแสดงละครตามแผนที่วางไว้

“ทำไมไม่ขออนุญาตเจ้าของห้องก่อน”

“ไม่เห็นอยู่ในห้องนี่คะ มุกก็เลยไม่ได้ขอค่ะ”

สาวใช้เงยหน้ามองแม่เลี้ยงลัลนาขณะตอบคำถามแล้วหันมามองชายหนุ่มที่ยังคงหน้าบึ้งเช่นเมื่อครู่ เขาจ้องหล่อนอยู่ก่อนแล้ว

“คุณแม่ใช้ให้ไปทำความสะอาดห้องทำงานผมเหรอครับ”

“จ้ะ แต่แม่บอกให้ขออนุญาตแกก่อนคิดว่าทำตามคำสั่งฉันเสียอีกนะมุก ทีหลังจะเข้าไปทำความสะอาดห้องคุณลือสายต้องขอเขาก่อนเข้าใจมั้ย”

“ค่ะ”

“ไปได้แล้ว อ้อ.รู้จักคุณลือสายไว้ เขาเป็นลูกชายคนเดียวของฉัน คราวหน้าอย่าขัดคำสั่งเขาอีก ลือสาย มุกดาเป็นผู้ช่วยแม่ ถ้ามีงานอะไรจะให้ช่วยทำก็เรียกใช้ได้ มุกมันจบปวช.พอใช้เครื่องคอมฯได้ใช่มั้ยมุก”

“ค่ะ” หล่อนตอบรับสั้นๆแล้วก้มหน้านิ่ง

“คุณแม่รับมาเมื่อไหร่ทำไมผมไม่รู้”

เขาทรุดนั่งตรงข้ามกับพ่อ สายตาจับที่ใบหน้าอวบอิ่มของแม่ ลัลนายิ้มแล้วตอบคำถามของลูกชาย

“อยู่กับแม่นานแล้วแต่เพิ่งให้มาช่วยงานที่บ้านนี้จะให้อยู่ที่นี่ด้วย อีกสองวันพ่อกับแม่จะกลับไปอยู่บ้านเราเหมือนเดิม แกอยู่ที่นี่จะได้มีเพื่อน”

“ให้เอี่ยวมาอยู่เป็นเพื่อนผมดีกว่าครับ”

“ได้ พรุ่งนี้จะให้เอี่ยวขนของมาอยู่กับแกแต่ต้องให้ยัยมุกอยู่ด้วย”

วนราชรับคำลูกชายและออกคำสั่งกับลูกเพื่อไม่ให้ไล่มุกตาภาออกจากบ้าน ลัลนาหันมามองสามียิ้มกับเขาแล้วหันมามองลูกชาย

“พรุ่งนี้แม่จะพาไปดูสวน แกช่วยบริหารแทนพ่อกับแม่ทีนะ คุณวิไม่ได้เข้ามาดูเสียนานรู้สึกจะไม่เป็นระเบียบเหมือนก่อนยังไงก็ถามคนงานเก่าดู”

“ทำไมน้าวิขายบ้านหลังนี้ครับ ทำไมไม่รอให้สามีกลับมาก่อน”

ลือสายมองหน้าแม่สลับกับพ่อ คำถามของเขาทำให้วนราชหันมาสบตาลัลนา ลือสายถามอย่างนี้แสดงว่ารู้เรื่องของวิภากับบ้านคุ้มเคียงดาวบ้างแล้ว ลือสายรู้จากใคร บุลลาอย่างนั้นหรือ ลัลนาใจหายวาบ

“สามีน้าวิหายตัวไปยังตามไม่เจอไม่ใช่เหรอครับ ทำไมถึงรีบขายบ้าน”

“ลูกรู้อะไรมา” ลัลนาถามเร็ว

“ทำไมคุณแม่ทำหน้าตกใจยังงั้นล่ะครับ ผมถามคนงาน เขาเล่าให้ฟังว่าสามีน้าวิหายไป คุณแม่รู้มากกว่านี้ใช่มั้ยครับ”

“ก็ไม่เชิงหรอก แม่ไม่กล้าถามคุณวิเขามากนัก แม่รู้แค่ว่าสามีคุณวิหายไปหลายเดือนแล้วคุณวิเข้าใจว่าคงเสียชีวิตก็เลยจัดการเรื่องมรดก”

ลัลนาเลี่ยงตอบคำถามของลูกชาย หล่อนรู้ว่าลูกฉลาดพอที่จะจับน้ำเสียงของหล่อนได้ว่าโกหกหรือไม่ หล่อนเลือกตอบความจริงซึ่งไม่ทั้งหมดให้ลูกฟัง

มุกตาภาเดินเรื่อยๆ เข้าไปในสวน ทัน สมรักษ์และถนอมกำลังดึงกิ่งไม้ที่ตัดไปกองสุมริมรั้ว หล่อนหยุดยืนมอง เค้าหน้าของทนคุ้นอยู่ในใจแต่หล่อนจำไม่ได้ว่าผู้ชายวัยกลางคนผู้นี้ชื่ออะไรและเคยเห็นที่บ้านหลังนี้หรือที่ไหน ทนหันมาเห็นหล่อน แวบแรกคนสวนประหลาดใจกับใบหน้ามนเกลี้ยงเกลา เหมือนเขาเคยเห็นแต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน

“นังหนู มากับแม่เลี้ยงลัลนารึเปล่า”

“จ้ะน้า น้าอยู่บ้านนี้นานแล้วเหรอจ๊ะ”

หญิงสาวเดินยิ้มเข้าไปหาทน ถนอมยิ้มรับหล่อน สมรักษ์ก็เช่นกัน พวกเขาเห็นหล่อนเป็นคนรับใช้เช่นเดียวกับพวกเขา

“ใช่ เอ็งชื่ออะไร ทำงานกับแม่เลี้ยงที่บ้านโน้นเหรอ”

“จ้ะ ฉันชื่อมุกดาจ้ะเป็นหลานแม่บ้าน ย่าฉันทำงานไม่ค่อยไหวฉันก็เลยมาทำแทน พวกน้าชื่ออะไรกันบ้างจ๊ะ”

“น้าชื่อทน ส่วนไอ้นี่ชื่อถนอม”

“พี่สมรักษ์จ้ะ เรียกพี่รักษ์ก็ได้นะน้องมุก”

สมรักษ์แนะนำตัวเองพร้อมรอยยิ้มหวาน ทนหันมามองอย่างรู้ทัน

“เอาเชียวนะไอ้รักษ์ อย่าทะลึ่งให้มันมากนักนี่คนของแม่เลี้ยงนะมึง อยากถูกไล่ออกรึไง”

“อย่าไปถือสามันเลยนะมุก ไอ้รักษ์กับพี่หนอมไม่ใช่คนเจ้าชู้หรอกจ้ะ”

ถนอมแทรกขึ้นแล้วยิ้มให้มุกตาภา ทนยกมือเขกที่ศีรษะ

“พอกันแหละมึง ไปทำงานต่อเดี๋ยวไม่เสร็จ”

“น้าฉันช่วยนะ”

มุกตาภารับอาสาช่วยลากกิ่งไม้แต่ทนสั่นศีรษะ เขามองรูปร่างของหล่อนแล้วไม่น่าจะทำงานหนักได้ ผิวพรรณผุดผ่องไม่เหมือนลูกหลานของคนรับใช้สักนิด

“อย่าเลย เอ็งไปทำงานของเอ็งเถอะ ข้ากับไอ้หนอมไอ้รักษ์ทำเดี๋ยวเดียวก็เสร็จแล้วละ”

“ถ้างั้นฉันเอาน้ำมาให้นะรอแป๊บเดียว”

หญิงสาวหมุนตัววิ่งเข้าไปทางตัวบ้าน ทนมองตามแล้วยิ้มบาง เด็กสาวคนนี้มีอะไรบางอย่างที่ทำให้ทนคิดถึงมโนรม

“ป่านนี้คุณรมเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”

“ถ้าไม่ตายก็ต้องอยู่กับใครสักคนแหละน้า”

ถนอมออกความเห็น สมรักษ์นิ่งไปนิดหนึ่งแล้วว่า

“ฉันว่าอาจจะตายแล้วก็ได้นะ”

“เฮ่ย.เรายังไม่รู้แน่อย่าเดาสุ่ม ไปทำงาน”

ทนเดินนำไปก่อนสองหนุ่มจึงก้าวตาม ครู่เดียวมุกตาภาก็หิ้วกระติกใส่น้ำลำไยเดินยิ้มเข้ามา หล่อนเรียกทนเสียงดัง

“น้าทน มากินน้ำก่อนจ้ะ พี่หนอมพี่รักษ์ด้วย”

“ขอบใจ วางไว้นั่นแหละ”

ทนร้องตอบแล้วหันไปดึงกิ่งไม้ต่อ มุกตาภาจึงเดินกลับ วันนี้หล่อนรู้จักคนเก่าของคุ้มเคียงดาว 3 คนพรุ่งนี้และวันต่อๆ ไปหล่อนจะต้องรู้จักคนที่นี่ให้หมดแล้วค่อยถามแม่ว่าใครเป็นใครบ้าง

ส่วนคนที่แม่ห้ามเข้าใกล้นั้นหล่อนรู้จักแล้ว หล่อนไม่เชื่อแม่หล่อนจะเข้าใกล้บุลลาเพื่อหาความจริงเกี่ยวกับการเสียชีวิตของปู่กับย่ารวมทั้งเฟื่องฟ้า สาวใช้คนสนิทของบุลลา