บทที่ 13 มุกดา

“โอ๊ย เจ็บนะ”

“คิดจะเข้ามาขโมยของใช่มั้ย”

เขาไม่สนใจเสียงร้องของหล่อน มือเรียวขาวยังกำแน่นที่ต้นแขนนุ่มแล้วลากไปที่เก้าอี้ไม้ตัวยาวซึ่งจัดเป็นมุมนั่งพักผ่อนด้านขวามือของโต๊ะส่วนซ้ายมือเป็นตู้ไม้ด้านหน้าเป็นกระจกใส่หนังสือและเอกสาร เฟอร์นิเจอร์ทุกห้องของคุ้มเคียงดาวเป็นไม้สักทั้งหมด ตัวบ้านเป็นไม้สักทองทั้งหลัง

มุกตาภาจากบ้านเกิดของหล่อนไปตั้งแต่อายุ 2 ขวบครึ่งยังจำอะไรไม่ได้ดีแต่ในความรู้สึกในขณะที่ก้าวเข้ามาในคุ้มเคียงดาวเหมือนกับหล่อนเป็นเจ้าของบ้านไม่ใช่แม่เลี้ยงลัลนากับพ่อเลี้ยงวนราช

“โอ๊ย ไม่ใช่ บอกว่าไม่ใช่ไม่ได้ยินรึไง แม่เลี้ยงให้เข้ามาทำความสะอาดจริงๆ”

เขาสะบัดมือผลักร่างบางตรงหน้านั่งบนเก้าอี้เอี่ยวซ้ายมือ เบาะรองนั่งเป็นผ้าฝ้ายสีฟ้าอ่อนก้นของมุกตาภาจึงไม่ช้ำกับการกระแทกลงอย่างแรง

“ทำไมคุณแม่ไม่บอกฉัน”

“ไม่ทราบค่ะ คุณก็ไปถามแม่เลี้ยงดูสิคะ”

“อย่ามายียวนนะ คุณแม่ฉันอยู่ไหน”

“อยู่ที่ศาลาพักร้อนในสวนข้างบ้านค่ะ”

หล่อนตอบน้ำเสียงไม่พอใจ ใบหน้ามนบึ้ง ดวงตากลมโตที่เหลือบมองหน้าเขาขุ่นเคือง ใบหน้าเกลี้ยงสะอาดไร้เครื่องสำอางฉาบทา ริมฝีปากอิ่มรูปกระจับเบ้อย่างโกรธๆ จมูกโด่งไม่มากนักรับกับปากอิ่มและดวงตากับคิ้วโก่งเล็กน้อย

เขาไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาขณะนี้เป็นสาวใช้ในเมื่อทั้งเครื่องหน้าและผิวพรรณเนียนผ่องนั้นเหมือนกับคนที่อยู่สุขสบายมากกว่าจะลำบากถึงขนาดเข้ามาเป็นคนรับใช้อย่างนี้ เขาต้องรู้วันนี้ว่าหล่อนเป็นใคร แม่เขารับหล่อนเข้ามาทำงานตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมเขาไม่รู้

“ชื่ออะไร” เขาจ้องหน้าเกลี้ยงเกลานิ่ง

“มุกค่ะ”

“ชื่อจริงด้วย”

“มุกดา”

หล่อนตอบเสียงห้วน ไม่พอใจกับน้ำเสียงและสายตาดุของชายหนุ่มที่ยืนค้ำศีรษะหล่อนอยู่ขณะนี้ เขาเป็นลูกชายลัลนากับวนราชอย่างนั้นหรือทำไมท่าทางโหดผิดพ่อแม่นักล่ะ

“เข้ามาทำงานเมื่อไหร่ ใครเป็นคนรับเธอ”

“พ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงค่ะเพิ่งมาเมื่อวาน”

“เรียนจบอะไร”

เขาจ้องตาที่เหลือกขึ้นมอง สีหน้าไม่พอใจชัดเจน หล่อนไม่ใช่สาวใช้ธรรมดาอย่างแน่นอน ถ้าเป็นสาวใช้ที่เข้ามาทำงานเพราะอยากมีงานทำต้องไม่กล้าตอบโต้เขาด้วยสายตาและคำพูดห้วนไร้หางเสียงอย่างนี้ เขารู้สึกสนุกกับการสัมภาษณ์สาวใช้คนใหม่เสียแล้วสิ

“คุณจะเป็นนายทะเบียนรึไงคะถ้าอยากรู้ก็ไปถามพ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงค่ะฉันตอบท่านไปแล้ว”

หล่อนลุกขึ้นยืนจะเดินออกจากห้องที่หล่อนแอบเข้ามาเพื่อหาสิ่งสำคัญในชีวิตของหล่อนแต่หาไม่พบ ถ้าของสิ่งนั้นไม่อยู่ในห้องหวงห้ามนี้ต้องอยู่ในห้องพระหรือไม่ก็ห้องนอนของวนราชกับลัลนา หล่อนอยากเห็นสักครั้งถึงแม้จะไม่ได้เป็นเจ้าของแล้วก็ตามที

“อย่ามาต่อปากต่อคำกับฉัน ฉันเป็นเจ้านายเธอนะ”

“ไม่ได้ต่อปากตรงไหนเลยนี่คะ ขอตัวนะคะ”

หล่อนหยุดเท้าที่ก้าวได้ก้าวเดียวเหลียวข้ามไหล่มาตอบคำของเขาแล้วหันกลับจะก้าวต่อ

“จะไปไหน”

“ก็คุณไม่ให้ทำความสะอาดที่นี่ฉันก็จะออกไปทำข้างนอกค่ะ”

“ทำที่นี่ให้เสร็จ อ้อ.ไปชงกาแฟมาให้ฉันก่อน”

เขาจ้องหน้าหล่อนพร้อมออกคำสั่งแล้วเดินไปที่เก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน ทรุดนั่งเลื่อนเก้าอี้เข้าที่ดึงแฟ้มเอกสารเปิดออก กวาดสายตาไปตามตัวหนังสือโดยไม่ใส่ใจกับใบหน้าของสาวใช้ที่ค้อนขวับแล้วเดินเร็วๆ ออกจากห้อง เขาก้มลงมองไม้ขนไก่วางอยู่บนพื้นข้างเก้าอี้ที่เขานั่ง หล่อนวางไว้ก่อนจะค้นหาอะไรสักอย่างในลิ้นชัก

“คิดว่าฉันรู้ไม่ทันรึไง”

เขาดันลิ้นชักที่ยังปิดไม่สนิทเข้าที่แล้วยิ้มหยัน มุกตาภาตกใจกับการปรากฏตัวของเขาจึงปิดลิ้นชักลวกๆ หล่อนค้นหาอะไรในนี้ ดวงตาสีเข้มจับนิ่งที่ประตูห้องรอเวลาให้มันเปิดออก ครู่เดียวบานประตูไม้แกะสลักรูปต้นไม้เต็มบานก็เปิดออก

มุกตาภาถือถาดไม้สี่เหลี่ยมใส่แก้วกาแฟดินเผาสีดินไหม้ก้าวเข้ามา มืออีกข้างถือจานใส่ขนมลูกชุบสีเขียว แดง ชมพู เหลืองเต็มจาน หล่อนวางถาดไม้กับจานขนมบนโต๊ะทำงานของเจ้านายหนุ่มแล้วถอยออกไป

“ใครให้เอาขนมเข้ามา”

“แม่เลี้ยงค่ะ ถ้าคุณไม่กินฉันกินเอง”

หล่อนก้าวเข้ามายืนข้างโต๊ะหยิบเม็ดสีเขียวเข้าปากเคี้ยวก่อนที่ลือสายจะทันเอ่ยปากปฏิเสธหรือห้ามหล่อน

“นี่เธอ ใครอนุญาต ฉันยังไม่ได้บอกว่าฉันจะไม่กิน ไม้ขนไก่อยู่นี่ ทำหน้าที่ของเธอซะแล้วออกไปจากห้องนี้”

เขาก้มลงหยิบไม้ขนไก่โยนลงบนโต๊ะแล้วสบตากลมที่จ้องมา ดวงตาคู่สวยของหล่อนไม่เกรงกลัวเขาแม้แต่น้อย หล่อนคว้าไม้ขนไก่เดินไปที่ตู้ใส่เอกสารและหนังสือ ยกไม้ปัดฝุ่นปัดไปมาช้าๆ สายตามองผ่านกระจกเข้าไปที่สันแฟ้มเอกสารและหนังสือในตู้ มีหนังสือเกี่ยวกับวิชาการพวกดาราศาสตร์เกือบทั้งหมด

ผู้ชายร่างสูงหน้าตาดีมากคนนี้สนใจเรื่องกลุ่มจักรวาลด้วยหรือ หล่อนต้องรู้จักทุกคนที่อยู่ในคุ้มเคียงดาว

พ่อเลี้ยงวนราชกับแม่เลี้ยงลัลนา หล่อนรู้มาจากยายว่าทั้งสองสามีภรรยานอกจากจะเป็นเจ้าของไร่ชาหลายร้อยไร่แล้วยังมีรีสอร์ทให้บริหารเหนื่อยๆ อีก 1 แห่ง พวกเขามีลูกชายเพียงคนเดียวชื่อลือสาย เรียนจบจากต่างประเทศและนายลือสายคนนั้นก็กำลังออกคำสั่งเสียงห้วนกับหล่อนอยู่ขณะนี้

“ไม่ต้องทำแล้ว ยกจานขนมกับแก้วกาแฟตามฉันมา”

เสียงสั่งพร้อมทั้งร่างสูงเดินไปที่ประตูหยุดรอหล่อนทำตามคำสั่งและก้าวพ้นประตูไปแล้วเขาจึงปิดประตูแล้วก้าวยาวๆ นำไปทางบันไดลงสู่ชั้นล่าง มุกตาภาทำปากยื่นปากยาวตามหลังจนถึงศาลาพักร้อนข้างบ้าน

“คุณพ่อครับ คุณแม่ รับยัยนี่เข้ามาทำงานเมื่อไหร่ ทำไมผมไม่รู้ครับ”

ลือสายเดินมาทรุดนั่งบนม้ายาวในศาลา มุกตาภาถือแก้วกาแฟกับจานขนมยืนก้มหน้านิ่ง ลัลนาหันมามองหญิงสาวแล้วยิ้ม