บทที่ 4 ทางเดินที่เต็มไปด้วยเปลวไฟ

บทที่ 4 ทางเดินที่เต็มไปด้วยเปลวไฟ

ในที่สุด…วันแต่งงานก็มาถึง

“ท่านพ่อ ลูกขอลา”

เสียงของซูถานอิงเบา แต่หนักแน่นจนคนเป็นพ่ออดไม่ได้ที่จะกำมือแน่น

“พ่อให้คนมีฝีมือติดตามเจ้าไปห่าง ๆ…เพื่อความปลอดภัย”

เขาวางมือลงบนบ่าเล็ก ๆ ของบุตรสาวสายตาฉายแววกังวลที่ไม่เคยแสดงออกมาก่อน

“เหตุใดเจ้าคะ”

“โจวอวี้เหยียนไม่ได้มารับเจ้าเอง พ่อกลัวจะมีเรื่องไม่ดีระหว่างทาง”

น้ำเสียงนั้นสั่นพร่าผิดจากบุคลิกแข็งแกร่งที่นางคุ้นเคย

“ขอให้เจ้ามีชีวิตที่ดี โชคดี…ลูกพ่อ”

ถานอิงก้าวขึ้นเกี้ยวอย่างสงบ แต่ในอกกลับคล้ายมีเงาหนักทับอยู่

ขบวนแห่เจ้าสาวเดินออกจากจวนโดยไร้เงาของเจ้าบ่าว ไม่มีแม้แต่เงาอวี้เหยียนอยู่ ณ ประตูเมือง มีเพียงแม่สื่อและขบวนที่ถูกจัดไว้ตามธรรมเนียม…แห้งแล้งและว่างเปล่า

‘นี่สินะ คำว่าไม่ยินดีต้อนรับ’

นางกำเสื้อคลุมของตนเองแน่น ก่อนพึมพำเบา ๆ

“ในเมื่อตั้งใจจะทำเช่นนี้ ข้าก็จะเป็นภรรยาอย่างที่พวกเจ้าต้องการ…”

นางเคยได้ยินว่าเจ้าสาวที่ถูกคลุมถุงชนอาจอยู่ในจวนอย่างไร้หัวใจ บางคนยังโชคดีพอที่จะขอหย่าได้ แต่สำหรับนาง…ไม่มีแม้แต่ทางเลือกนั้น

“ข้าเห็นหน้านางตอนจะขึ้นเกี้ยว”

เสียงพูดคุยจากสาวใช้ที่เดินประกบเกี้ยวดังเข้าหูชัดเจน

“งามหรือไม่”

“ก็ใช้ได้…แต่ไม่ถึงกับเลิศล้ำอะไร ยังห่างไกลคำว่าเทพธิดา”

“แต่นางงามขนาดทำให้คุณชายใหญ่ต้องสิ้นเลยนะ ข้าได้ยินมาว่าเพราะนาง”

“ข้าก็ได้ยินเช่นกัน ดูสิ…ทั้งที่ทำเรื่องร้ายแรงขนาดนั้น ยังยืดอกขึ้นเกี้ยวหน้าชื่นตาบาน หน้าไม่อายจริง ๆ”

ซูถานอิงเม้มริมฝีปากแน่นแรกทีเดียว…นางนึกว่าพวกนั้นพูดกันโดยไม่รู้ว่านางได้ยินแต่ฟังจากจังหวะเสียง เห็นได้ชัดว่าจงใจ

มือเรียวซีดขาวกำแน่นจนสั่น แต่ใบหน้ายังสงบ ราวกับปราศจากความรู้สึกใดเพียงแค่เงียบ…เท่านั้น

“ปากพวกนั้นมันหยาบจริง ๆ คุณหนู ให้ข้าจัดการเถอะเจ้าค่ะ” ซินหลัวพูดลอดไรฟัน ดวงตาเป็นประกายกรุ่นโกรธ

“ไม่ต้องเสียเวลากับพวกนางหรอก”เสียงจากในเกี้ยวดังออกมาอย่างสงบ แต่มากพอจะทำให้สาวใช้สองคนนั้นชะงัก

พวกนางเป็นคนที่ฮูหยินผู้เฒ่าส่งมากำราบสะใภ้ใหม่ กลับโดนสั่งเมินเช่นนี้หนึ่งในนั้นเย้ยหยันเสียงเบา

“ทำเป็นวางอำนาจ…รอดูเถอะ อีกไม่นานนางจะรู้ว่าไม่มีอะไรให้ใช้อีก”

ขบวนเจ้าสาวเข้าสู่เมืองเหยียน

ประชาชนเรียงแถวแน่นขนัดตั้งแต่หน้าประตูเมือง ขบวนแห่เจ้าสาวถูกต้อนรับตามธรรมเนียมแต่ทันทีที่มาถึงหน้าจวน…ลางไม่ดีบางอย่างก็แล่นวาบในใจของถานอิง

การตกแต่งดูเหมาะสมตามพิธีมงคลแต่กลับรู้สึกเหมือนบรรยากาศแฝงกลิ่นคาวอาฆาต

เสียงฆ้องกลองดังแว่วจากปลายหุบเขา ขบวนแห่เจ้าสาวจากเมืองต้าหยางค่อย ๆ เคลื่อนผ่านถนนหลวงสายยาวเข้าสู่ประตูเมืองเหยียน

เกี้ยวสีชาดสลับทองที่ปักลวดลายมังกรเมฆล่องลอยกลางสายหมอก เหมือนเงาของอดีตที่ไม่มีวันลบเลือน

เขายืนอยู่บนหอสูงของกำแพงเมือง

สายตาคมกริบเงียบงันดุจใบมีด มองขบวนเกี้ยวที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้าใกล้

เมื่อเกี้ยวเจ้าสาวพ้นจากประตูเมืองเข้าสู่เขตจวนนั่นหมายถึง

จากนี้ไปคือคุก คุกที่ไม่มีลูกกรงไม่มีโซ่ตรวน แต่จะจองจำนางไปจนสิ้นลมหายใจ

นางคือคู่หมั้นของพี่ชายเขา ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่พี่ชายเขายอมทำทุกอย่างให้

แม้กระทั่งมอบชีวิตเพื่อของขวัญวันเกิดให้นาง แต่นางตอบแทนด้วยอะไร ด้วยคำหวานหู เสน่ห์ที่ทำให้ผู้ชายคลั่งไคล้จนมองไม่เห็นทางตายของตนเอง

ด้วยรอยยิ้มที่มองไม่ออกว่าจริงหรือปลอมและด้วยน้ำตาที่เขาไม่เคยแน่ใจว่าไหลออกมาเพราะเจ็บปวด…หรือเพื่อหลอกลวง

ความสัมพันธ์ของทั้งสองเมืองควรจะสิ้นสุดลงตั้งแต่วันนั้น

วันที่เขากลับมาจากป่าเพียงลำพัง

วันที่ผ้าคลุมหนังเสือเปื้อนเลือดถูกวางไว้ตรงหน้าหญิงสาวผู้ไม่แม้แต่จะเอ่ยขอโทษ

แต่ไม่…

คำสัญญาทางการเมืองแน่นแฟ้นเกินกว่าจะตัดขาด บิดาของเขายอมเสียลูกชายคนโต

แต่ไม่ยอมเสีย พันธมิตร

และเมื่อไม่มีเจ้าบ่าว…เขาน้องชายผู้หลงเหลืออยู่ จึงถูกดันขึ้นแท่นแทน แทนผู้ตาย แทนผู้รัก แทนผู้โง่เขลาที่สละทุกอย่างให้นาง

เขาสวมชุดเจ้าบ่าวสีแดงเข้มเหมือนโลหิต แฝงความขึงขังแทนความยินดีทุกย่างก้าวที่เดินไปยังเรือนเจ้าสาวคือการลากโซ่ตรวนของตัวเอง

เขาไม่ได้มาเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่

เขามาเพื่อชำระแค้น

เขาเกลียดนาง

เกลียดตั้งแต่วันที่เห็นแววตาอ่อนโยนนั้นยิ้มให้ผ้าคลุมเสือ เกลียดแม้แต่น้ำเสียงที่เรียกชื่อพี่ชายเขาเป็นครั้งสุดท้าย และเกลียดที่หัวใจของเขาในบางชั่ววูบ กลับสั่นไหวเพียงแค่เห็นนางยืนอยู่กลางสายลม