ตอนที่ 13 ทรมาน

จากนั้นจึงพยุงตัวสามีขึ้นไปนอนบนห้อง อัยรามองตามจนสุดสายตาหล่อนเหยียดยิ้มแฝงนัยยะ กว่าจะไปถึงทำเอาปาลินได้เหงื่อบ่นอุบไม่หยุด แล้วเอาชามใส่น้ำชุบน้ำพอหมาด ๆ มาเช็ดตัวทำความสะอาดให้เขานอนสบายขึ้น ทำไงได้ในเมื่อหน้าที่นี้เป็นหน้าที่ของภรรยา เธอไม่อาจเลี่ยงหลีกได้ แม้จะเคยเห็นเรือนร่างเขาแล้วกลับอดประหม่าไม่ได้เมื่อต้องถอดเสื้อกับกางเกงตัวเก่าออก

ใบหน้าหวานหันหนีไปอีกข้างขณะฝ่ามือเรียวเล็กเลื้อยขึ้นมาหนุดที่รังดุมเม็ดแรก ปาลินค่อย ๆ ถอดอย่างเบามือที่สุดเพื่อไม่ให้เขารู้สึกตัว อีกทั้งมันไม่ง่ายอย่างที่คิดเพราะคุณพระเอกนอนดิ้นไปดิ้นมา เสื้อเชิ้ตถูกถอดทิ้งอันดับต่อไปเธอเลื่อนลงต่ำยิ่งกว่า ปลดเข็มขัดหนังออกจากเอวสอบ ก่อนจะรูดซิบลง หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำแทบบ้าคลั่งครั้นสัมผัสโดนบางสิ่งซึ่งกำลังผงาดตัวสู้ มือบางรีบผละห่าง ตื่นตระหนกจนท่าทางดูตลกขบขัน

"เธอจะทำอะไรฉัน!" คนเมาในคราแรกที่แทบเดินไม่ไหว ตอนนี้กลับดูปกติเหมือนคนไม่ได้เมา ซ้ำยังตื่นเต็มตาจ้องเขม็งเธอ

"กะ กชจะเช็ดตัวให้พี่วศินไงคะ"

ทั้งที่คำตอบนั้นเป็นความจริง ปาลินกลับลุกลี้ลุกลน

"แล้วทำไมต้องมาจับมันด้วย" ชายหนุ่มหลุบตามองยังเป้าตนเองซึ่งยามนี้มีฝ่ามือของหญิงสาววางทาบอยู่เต็มมือ เธอรีบมองตามจนพบเข้ากับความน่าอายแทบชักมือออกไม่ทัน

"กชไม่เห็นนี่คะ กชไม่ได้มองด้วย"

แม้มีกางเกงในปกปิดแต่เธอสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งของบางสิ่งภายใต้ผ้า พลันคิดแก้มก็ร้อนผะผ่าว

"โกหก!"

เสียงคุ้มตะคอกกระชากร่างบางลงไปนอนก่อนเขาจะพลิกขึ้นมาคร่อมบนตัวเธอ ปาลินมึนงง สับสนระคนจนใจ ตอบอย่างไรไปเขาคงไม่เชื่อ แค่เป็นเธอก็ผิดแล้ว

"พะ พี่วศินจะทำอะไรคะ"

ท่านี้มันแปลก ๆ

"อย่าทำเป็นไม่รู้" นิ้วแกร่งแตะลงที่ริมฝีปากอวบอิ่ม ขณะโน้มตัวมาประชิดจนได้ยินเสียงหอบหายใจของอีกฝ่าย จมูกโด่งเคลื่อนไหวไปมาระหว่างลำคอกับไหปลาร้าสวย พลางสูดดมกลิ่นกายอันเป็นเอกลักษณ์

เจ้าหล่อนย่นคอหนีสัมผัสอันจาบจ้วงที่เคยได้ลิ้มลองมาแล้วครั้งหนึ่ง

ดุดัน เร่าร้อนแค่ไหนไม่อาจบรรยายออกมาได้ แต่ทำให้ปาลินจำไม่รู้ลืม

"มันดึกแล้ว กชง่วง"

หาทางเอาตัวรอดเท่านั้นเป็นสิ่งเดียวที่เผะอจะทำได้

"ง่วงก็นอนไปฉันจะทำ"

ตากลมเบิกกว้าง ปากอ้าพะงาบ ๆ ไม่รู้ต้องหาข้ออ้างอะไรอีกในเมื่ออีกคนก็มีเป้าหมายจะจัดการเธอให้ได้

"พี่วศินเมาแล้ว นอนเถอะนะคะ"

"ฉันไม่เมา"

"อย่าเอาแต่ใจได้ไหมคะ"

"เธอว่าฉันเหรอ" หัวคิ้วคุณพระเอกขมวดเป็นปมแล้วเอายถาม

"มันจริงหนิคะ" มือสองข้างถูกตรึงไว้เหนือศีรษะ ก่อนวศินจะใช้ฟันคมขบกัดบริเวณลำคอของเธอจนเกิดรอยเขี้ยว แสบเสียวปนเปกันไป

"อ๊ะ!"

"ลงโทษที่เธอกล้าว่าฉัน"

ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่ทำให้ปาลินตัวแข็งทื่อคือวศินขยับตัวลงไปด้านล่าง ต่ำลงเรื่อย ๆ กระทั่งถึงตรงกลางระหว่างขาเรียว ชุดนอนกระโปรงเธอเลิกขึ้นมากองเหนือหน้าอก กางเกงในสีเนื้อตัวจิ๋วแบบผูกโบว์ด้านข้างถูกดึงออก แล้วโยนทิ้งด้วยฝีมือข้างบน

ของสงวนสีชมพูหวานปกคลุมเส้นไหมบางเบาเด่นหลาต่อหน้าเขา ดวงตาคมเปี่ยมกระหายจดจ้องเนินเนื้ออูมนูนไม่ละไปไหน แบบนี้จะไม่ให้อายได้อย่างไร

"กชไม่ให้ทำแล้วกชเจ็บ พี่วศินซาดิสม์เกินไป" สาวเจ้ารีบหุบขาสองข้างปกปิดส่วนสวยงาม ปฏิเสธเสียงสั่นระริกราวกับลูกแกะที่กำลังถูกหมาป่าขย้ำ วศินแค่นหัวเราะขบขันมีหรือว่าเขาจะฟัง

จับขาเรียวแยกห่างกันอีกครั้ง อ้ากว้างจนเห็นรอยแยกกลีบสีระเรื่อ เขากลืนน้ำลายเอือกใหญ่จนลูกกระเดือกเคลื่อนไหว

"อย่าดื้อ ถ้าดื้อเธอยิ่งจะเจ็บมากเท่านั้น จะน่าอายกว่านี้ถ้าคนในบ้านได้ยินเสียงของเธอตอนคราง..."

"อื้อ อ้า!" ปาลินรีบยกมืออุดปากเมื่อเผลอส่งเสียงครางออกมาอย่างลืมตัวขณะเดียวกันวศินแลบลิ้นออกมา ลากเลียตั้งแต่เนินอวบยันร่องแคบที่ขยายเปิดเพียงนิด

ลิ้นสากโลมรันระรัว แยงเข้าไปยังช่องทางเล็ก ๆ ตอดรัด พลางดูดดื่มน้ำฉ่ำหล่อลื่นพร้อมสำหรับสอดใส่ เม็ดกระสันถูกบดขยี้ด้วยนิ้วโป้ง ก่อนปากหยักจะงับดึงแรง ๆ อย่างนึกมันเขี้ยว

"อื้อ สะ...เสียวค่ะ อ้า"

ปาลินเอวลอยเหนือเตียงนอน ขาเรียวสั่นเทา สีหน้าเหยเกหางตารื้นน้ำสีใสอย่างทรมาน ดิ้นพล่านด้วยความกระสัน อะไรก็ฉุดเธอไม่อยู่ต่อไป...

นิ้วแกร่งสอดตามเข้าไปยังช่องทางรักที่ขมิบเชื้อเชิญ เร่งนิ้วด้วยจังหวะรัวเร็วจนปาลินหายใจผิดจังหวะ ขณะเดียวกันวศินก็ผละหน้าออก ผงกหัวขึ้นมามองภรรยาสาว ก่อนจะประกบปากจูบปากเธออย่างดุดัน โดยที่นิ้วยังไม่หยุดชักเข้า-ออก

สติของปาลินพร่ามัว เอวแอ่นรับแอ่นสู้ไม่มีใครยอมใคร มือเล็กพลางลูบไล้เรือนกายกำยำอุดมไปด้วยมัดกล้าม

"อืม" ความแข็งแกร่งภายใต้กางเกงดุนดันเป้าจนปวดหนึบ วศินผละตัวออกเพื่อถอดปราการสุดท้ายบนตัวออก ก่อนจะคร่อมทับภรรยาสาวอีกครั้ง ซุกไซร้ซอกคอระหงกระทั่งถึงใบหู ปากหยักจึงขบเม้มเบา ๆ อย่างหยอกล้อ แก้ชุดนอนของหญิงสาวให้พ้นไปอีกทางโดยที่เธอไม่รู้ตัว

"พะ พี่วศินคะ กชใจจะขาดแล้ว" ภายในร่างกายเธอปั่นป่วนอย่างบอกไม่ถูก เสียงหวานครางระงมแทบไม่ได้ภาษา วศินพึงพอใจที่ได้ยินคำนั้นจากปากคนจองหอง แล้วแทรกแก่นกายเข้าไปยังช่องทางรักตอดรัดแน่น

"อ๊ะ เจ็บ"

"อย่าเกร็งสิ อ้าขาออกกว้าง ๆ ด้วย"

"มันก็ยังเจ็บอยู่ดีค่ะ"

"ทำบ่อย ๆ คงชินแล้วไม่เจ็บเองนั่นแหละ อ้าขาเดี๋ยวนี้เลย!" วศินออกคำสั่ง เริ่มหงุดหงิดเมื่อเธอทำไม่ได้ดั่งใจ เขาต้องการตอนนี้ และไม่ไหวที่จะต้องอดทนรอความพร้อมจากเธอ

ปาลินยอมเชื่อฟังเจ็บจนเผลอกัดปาก ซึ่งอริยบทของเธอตอนนี้ดึงดูดสายตาเขา เธอดูเซ็กซี่ และยั่วยวนแบบไม่ได้ปรุงแต่ง กระตุ้นอารมณ์กามภายในร่างกายเขาได้ดี

"ฮือ อ๊ะ!"

ขาสองข้างตั้งฉากอ้าออกกว้าง จากนั้นสะโพกสอบจึงค่อย ๆ กดเข้ามาเมื่อรับรู้ได้ว่าส่วนปลายหยักฝ่าร่องแคบได้แล้วก็จัดการตอกอัดเข้ามาภายในตัวเธอสุดแรงจนมิดท่อน

ร่างอรชรถลาตามแรง หวีดร้องสุดเสียง รู้สึกเจ็บแปลบแกมสุขสม ช่วงจังหวะรักช้าเนิบแปรเปลี่ยนเป็นดุดัน ดิบเถื่อนในแบบฉบับของ 'วศิน' ผู้ชายเย็นชา

สิบนาทีต่อมาหญิงสาวถูกอุ้มไปนั่งบนโต๊ะเครื่องแป้งในขณะช่องทางด้านล่างยังเชื่อมประสานกัน เมื่อจัดท่าทางได้มั่นเหมาะวศินไม่รีรอช้า เริ่มกระแทกแรงใส่อีกครั้งด้วยความเมามัน

ปาลินหาที่เกาะเพื่อเซฟตัวเอง แข้งขาอ่อนแรงแทบสู้ไม่ไหว บนเตียงเขาปลดปล่อยไปแล้วครั้งหนึ่งยังมีแรงจะต่อรอบสอง และสามได้อีก กลีบกุหลาบที่หุบสนิทก็บานแยกจากกันเสียดสีกับท่อนเอ็นอุ่นจนแสบร้อนไปหมด

จะทรมานเธอไปถึงไหนเนี่ย!

เสียงครวญครางจากหญิงสาวดังก้องห้องแข่งกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังน่าอับอายเสียจนปาลินหน้าแดง ตัวแดง มิหนำซ้ำคุณพระเอกยังบังคับเธอให้ส่งเสียงน่าอายออกมา หากไม่ทำตามเขาก็จะลงโทษเธอพร้อมเซ็กส์เร่าร้อน

มือหนาฟาดเข้าที่ก้นเธอแรง ๆ ขณะบังคับให้เดินไปยังมุมต่าง ๆ ภายในห้อง และเริ่มเปลี่ยนท่าทำกิจกรรมร่วมกันต่อ เป็นเช่นนั้นจะจวบจนฟ้าสว่าง...

ปาลินมีเหงื่อท่วมตัว หาเสียงตัวเองไม่เจอ อ่อนล้าเหลือเกิน รู้สึกเหมือนร่างกายถูกรถสิบล้อเหยียบอย่างไรอย่างนั้น ตัวเธอช้ำไปหมดแล้วเพราะคุณพระเอก!