ตอนที่ 12 ทรมาน

ปาลินกลับจากบริษัทมาถึงบ้านไม่ได้บอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับใคร เธอเก็บเอาไว้ในใจคนเดียว อีกทั้งตั้งแต่ร่วมโต๊ะอาหารมื้อค่ำไม่พบวี่แววของคุณพระเอก เขาไม่ได้มาร่วมทานข้าวด้วย และยังไม่กลับบ้าน มีเพียงคุณพ่อที่กลับมาก่อน ความสงสัยไม่อาจเก็บงำไว้ได้ เธอจึงเอ่ยถามท่าน

"คุณพ่อคะ วันนี้พี่วศินไปไหนเหรอคะ ทำไมไม่กลับบ้าน..."

"อ้าว พ่อนึกว่าวศินโทร.มาบอกหนูกชแล้ว"

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"วันนี้พนักงานเขามีกินเลี้ยงสังสรรค์กันที่ออฟฟิศน่ะ วศินก็ไปร่วมวงกับเขาด้วย เห็นทีน่าจะกลับดึก"

"อ้อค่ะ" เธอเหมือนจะเข้าใจ

"กลับมาเดี๋ยวพ่อจะจัดการตาวศินให้นะ ทำไมไม่บอกไม่กล่าวคนรออยู่บ้านเลย" คุณพ่อบ่นอุบอิบขณะลงมือรับประทานอาหาร

ปาลินรู้สึกว่าค่ำนี้เป็นการอาหารบนโต๊ะค่ำนี้รสชาติช่างจืดจาง จนกินไม่ลง จู่ ๆ ก็คิดถึงแต่อีกฝ่าย เธอรวบช้อนวางบนจาน ข้าวพร่องไปเพียงแค่นิดเดียว วรันธรจึงหันมาถาม

"เป็นอะไรหนูกช อิ่มแล้วเหรอจ๊ะ"

"กชอิ่มแล้วค่ะ"

"ทำไมวันนี้หนูกินข้าวน้อยจัง..."

"กชรู้สึกอิ่มยังไงไม่รู้ค่ะ สงสัยทานขนมหวานฝีมือคุณแม่ไปเยอะ"

"อย่างนั้นเหรอ" วรันธรไม่เซ้าซี้ ก่อนเธอจะขอตัว

"งั้นกชขอตัวไปอาบน้ำนอนพักนะคะ"

มีหรือที่พ่อกับแม่สามีจะไม่เห็นท่าทีเหงาหงอยของลูกสะใภ้ เห็นทีต้องจัดการอะไรให้เด็ดขาดสักที รวมถึงความสัมพันธ์คลุมเครือระหว่างวศินและอัยรา เนื่องจากวรันธรเพิ่งทราบมาว่าอัยราเข้าไปฝึกงานในบริษัท ทำให้ใกล้ชิดบูตรชายของนางมากยิ่งขึ้น ทั้งสองสนิทสนมกันเกินขอบเขต

นางเกรงว่าจะไม่เป็นผลดี...หรือต่อให้วศินรักผู้หญิงคนนั้น หัวอกคนเป็นแม่ไม่มีทางยอม ความเหมาะสม ความเพียบพร้อม และศีลธรรมต้องมาก่อน แม่ของอัยราเคยเป็นเมียน้อยมาก่อน เป็นสาเหตุทำให้กชมลขาดแม่ อย่างไรเลือดก็ย่อมข้นกว่าน้ำ อัยราคงเดินตามรอยแน่ คนแบบนั้นนางไม่อยากให้ลูกชายเข้าไปพัวพันด้วยนัก

กลางดึกคนในบ้านปิดไฟเข้านอนกันหมดแล้ว อีกห้องหนึ่งของหญิงสาวดวงไฟกลับยังเปิดสว่าง ปาลินนอนไม่หลับ ขจัดความขุ่นมัวในใจเท่าไรก็ไม่เป็นผล จึงหยิบหนังสือเล่มเดิมขึ้นมาอ่านคลายความอ้างว่างบางสิ่ง ทำไมเขาถึงมีอิทธิพลต่อเธอขนาดนี้กัน?

จนกระทั่งผ่านไปเกือบตี 1 ได้ยินเสียงเครื่องยนต์บึ่งเข้ามาจอดยังหน้าบ้าน เธอรีบวิ่งไปชะโชกหน้าดูตรงหน้าต่างที่สามารถมองทะลุเห็นหน้าบ้าน

รถเก๋งคันหรูจอดนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนร่างสูงจะลงจากรถฝั่งผู้โดยสาร ขณะเดียวกันหญิงสาวที่เธอคุ้นหน้าก็เปิดประตูลงจากฝั่งสารถีพลางเดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อช่วยประคองชายหนุ่ม เขาเมามากจนทรงตัวไม่ไหว ทำให้ปาลินไม่อาจยืนนิ่งแอบมองในที่ลับได้อีก เธอตัดสินใจลงไปชั้นล่างฉับพลัน

ชายหญิงคู่หนึ่งลากกันเข้ามาภายในบ้าน อัยราจึงประคองร่างสูงใหญ่เข้าไปนอนที่ห้องโถงนั่งเล่นเพราะแบกคนเมาขึ้นไปนอนบนบ้านคนเดียวไม่ไหว ไม่รู้เขาเครียดเรื่องใดถึงซัดเหล้าเข้าปากไม่หยุด หากงานเลี้ยงฉลองไม่ยอมยุติลงเพียงเท่านั้นเห็นทีเขาคงดื่นจนถึงเช้า วศินขับรถกลับเองไม่ไหว อัยราเป็นห่วงผู้ร่วมถนน และชีวิตของคนพี่จึงขออาสาขับมาให้

ช่วงจังหวะคนพี่กำลังทิ้งตัวลงไปนอนบนโซฟาหนัง เขาฉุดดึงแขนเจ้าหล่อนจนตัวลอยหวือ อัยราล้มลงไปนอนทับบนตัวเขา

จับจ้องมองใบหน้าคมหล่อเหลาที่แสนจะหลงไหลเสมออย่างใกล้ชิดอยู่เช่นนั้นโดยไม่ยอมลุก หรือประท้วงขืน แล้วค่อย ๆ ยื่นปากเข้าไปใกล้แก้มสาก แต่ต้องหยุดชะงักเสียก่อนเมื่อเสียงใครอีกคนดังขึ้นจากด้านหลัง

"ทำอะไรน่ะ!"

อัยรารีบผละตัวออก ลุกยืนด้วยความตื่นตกใจ "เปล่าค่ะพี่กช"

"พี่วศินทำไมเมากลับมาแบบนี้ล่ะ"

"ไม่รู้ค่ะ" อัยราตอบพลางหลบหน้า

"ไม่รู้ได้ยังไงในเมื่อไปดื่มด้วยกันมานี่"

"ไม่รู้ได้ยังไงในเมื่อไปดื่มด้วยกันมานี่"

"พี่วศินไม่ได้บอกอัยค่ะ อัยแค่มาส่งพี่เขาที่บ้านเพราะเขาคงกลับเองไม่ไหว เลขาของเขาก็เมามากคงมาส่งไม่ได้ มีแต่อัยที่ไม่ดื่มไม่เมาเลยต้องมาส่งพี่วศิน เห็นว่ากลับทางเดียวกันด้วย"

"แล้วอัยจะกลับเลยใช่ไหม กลับไหวหรือเปล่า"

"อัยกลับได้ค่ะ"

"ยังไงก็กลับดี ๆ นะ"

แม้ว่าอัยราจะปรับตัวไม่ทันกับคำพูด และท่าทีที่เปลี่ยนไปจนเหลือเชื่อของพี่สาวต่างพ่อต่างแม่ก็ไม่ได้ช่วยให้อัยราไว้วางใจอีกฝ่าย หล่อนเคยโดนกระทำอย่างไรไว้บ้างยังจำได้ดีเชียวล่ะ หรือที่คนพี่ปรับเปลี่ยนตัวเองก็เพื่อให้พี่วศินหันไปสนใจ พยายามแข่งกับหล่อน และต้องการแย่งชิงของรักของหล่อนทุกอย่างรวมถึงคนรัก

"อัยกลับก่อนนะคะ ยังไงฝากดูแลพี่วศินด้วยนะคะ"

"ไม่ต้องบอกหรอก หน้าที่ดูแลพี่วศินเป็นหน้าที่ภรรยาอย่างพี่อยู่แล้ว"

ปาลินคิ้วกระตุกหนึ่งข้างครั้นได้ยินประโยคเมื่อครู่นี้ รู้สึกไม่พอใจอย่างไรอย่างนั้น ทั้งที่เป้าหมายของเธอคือการทำให้พระเอกนางเอกได้ใกล้ชิด และสมหวังกันให้เร็วที่สุด เธอกลับแสดงอาการระคนหึงหวงสามีออกมา

"อ้อค่ะ" อัยราหน้าเจื่อนลงแต่พยายามฝืนยิ้ม ใจเจ็บไม่น้อยเลยทีเดียว "แค่ภรรยาในนามสินะคะ"

ปาลินรู้สึกว่าอัยราพูดกระแนะกระแหนเธอทุกครั้งที่สบโอกาส และไม่ได้ใสซื่ออย่างที่ใครคิด ต่างจากในบทนิยายที่เธอเขียนอย่างสิ้นเชิง...เกิดอะไรขึ้น ทำไมทุกคนไม่เหมือนเดิม