CHAPTER 10

หลังจากนั่งดื่มน้ำเปล่ามาสักพักใหญ่ๆ ข้าวหอมจึงขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำ …ไปเอาออกบ้างดีกว่า จุกน้ำไปหมดแล้วนะเจ้านาย

“ฉันขอตัวสักครู่นะคะ...” ข้าวหอมพูดออกไปแล้วลุกขึ้นทันที หลังจากนั่งแช่อยู่นานเป็นชั่วโมง แต่เธอกลับโดนเจ้านายตัวดีคว้าแขนไว้พร้อมกับเอ่ยถาม “จะไปไหน”

“ไปเข้าห้องน้ำ” ข้าวหอมตวัดสายตาให้เจ้านายหนุ่ม พร้อมกับมองไปที่แก้วน้ำเปล่า ให้เขารู้ว่าทำไมเธอต้องไปห้องน้ำ

สิงหราชมองตามและพยักหน้ารับอย่างเฉยชาเช่นเคย พร้อมกับปล่อยมือออกจากแขนเธอ หญิงสาวรีบเดินตรงไปที่ห้องน้ำทันที

‘นี่คนจะเยอะไปไหนเนี่ย ปวดฉี่จะแย่อยู่แล้ว ... พาฉันมาทำไมที่นี่ เฮ้อ!! มันใช่หน้าที่เลขาที่ไหนกัน ตอนนี้ก็คงไม่ต่างจากแม่บ้านและคนขับรถสินะ ยายข้าวหอมเอ๊ย!!’ ข้าวหอมบ่นพึมพำกับตัวเอง ทันใดนั้น.....

“ขอโทษนะครับ มาคนเดียวเหรอครับ”

ชายหนุ่มหน้าตาดีท่าทางสุภาพทักทายเธออย่างสุภาพ ข้าวหอมมองโดยรวมแล้วถือว่าใช้ได้ ตรงสเปคสำหรับข้าวหอมเลยทีเดียว ดูท่าทางอ่อนโยนๆ สุภาพ หน้าตาก็ผ่านระดับ 10

เมื่อพิจารณาแล้ว ข้าวหอมจึงยิ้มทรงเสน่ห์กลับไป

“อ่อ มากับเจ้านายอ่ะค่ะ …เอ่อ ขอตัวนะคะ”

ข้าวหอมกำลังจะแยกตัวเดินออกไป แต่ชายหนุ่มกลับคว้าแขนเธอไว้พร้อมสบตา ยิ้มให้เล็กน้อยอย่างสุภาพ

ข้าวหอมมองมือที่จับแขนเธอไว้ ทำให้ชายหนุ่มยอมปล่อยมือออก แต่ยังยืนปิดปังทางเดินเธอไว้ ก่อนเขาจะเอ่ยขึ้น

“ขออนุญาต ขอเบอร์ได้มั้ยครับ” ชายหนุ่มยิ้มกว้างออกมา

‘โอ๊ย...ใจละลายเลยทีเดียว... อย่ามายิ้มนะ!! เดี๋ยวยายข้าวหอมคนนี้ใจอ่อนขึ้นมา นายจะหลงเสน่ห์ฉันเลยละ’ ข้าวหอมคิดในใจ อิอิ

“ขอโทษนะคะ เอาไว้โอกาสหน้าดีกว่าค่ะ” ข้าวหอมยิ้มตอบไปเบาๆ แต่ในใจนั้น ‘ถึงจะหล่อ จะถูกสเปค แต่แกต้องทำเป็นเล่นตัวก่อนนะยัยข้าวหอม อิอิอิ’ ข้าวหอมบอกตัวเองในใจ

“ผมได้ครับ!! สัญญานะครับ ว่าถ้าได้พบกันอีก ผมจะได้รับเบอร์โทรศัพท์ของคุณ และชื่อคุณ”

“เอ่อ ได้ค่ะ ขอตัวนะคะ” ข้าวหอมพยักหน้าตอบรับ

“เดี๋ยวผมขออนุญาตเดินไปส่งที่โต๊ะนะครับ”

ชายหนุ่มยิ้มละมุนออกมา ท่าทางชายหนุ่มสุภาพ อ่อนโยน ดูดีมาก ตรงข้ามกับเจ้านายตัวดีของฉันเหลือเกิน ทำให้เธอยอมให้เขาเดินไปส่งที่โต๊ะ

“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ” ตอบเสร็จข้าวหอมก็ออกเดินไป โดยมี ชายหนุ่มรูปหล่อเดินเคียงข้างไปด้วย

เมื่อมาถึงโต๊ะ ข้าวหอมก็หันไปยิ้มขอบคุณชายหนุ่มอีกครั้ง เมื่อเขาเดินจากไป เธอจึงนั่งลงในที่เดิมของเธอ ซึ่งก็คือข้างๆ เจ้านายหนุ่มนั่นเอง

สิงหราชเหลือบสายตาตวัดขึ้นมองเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ระยะเวลาการดื่มของพวกเขาล่วงเลยมาถึง ตี 1.30 น. จึงแยกย้ายกันกลับโดยขากลับข้าวหอมเป็นคนขับรถ เมื่อถึงคอนโดหรูของเขาแล้ว เธอก็ส่งกุญแจรถให้เขา และกำลังจะกดแอปเรียกแท็กซี่ เขาก็พูดขึ้น

“เอารถกลับไปได้ พรุ่งนี้มารับฉันที่นี่ก่อนไปทำงาน และจำไว้ว่า อย่าทำให้รถเป็นรอยเด็ดขาด” พูดจบเขาก็เดินเข้าห้องไป

“อีตาบ้า ใครจะอยากขับรถนายกัน กลัวเป็นรอยนักทำไมไม่จอดไว้ในตู้กระจกเลยล่ะ แต่เอะ ดึกป่านนี้แล้ว ถนนคงว่างถ้าเราเอารถไปซิ่ง บ้างน่าจะดี อิอิอิ พี่ดอมจ๋า นางเอก Fast 10 มาแย้วๆๆๆ เดี๋ยวเจอกันที่ถนนนะคะ”

ข้าวหอมพูดคนเดียว หัวเราะคนเดียวอย่างสนุกสนาน โดยไม่รู้ตัวเลยว่า ทุกกิริยาท่าทาง ทุกคำพูดของเธอ ถูกเจ้านายตัวร้ายมองมันผ่านกล้องวงจรปิดทรงประสิทธิภาพ ที่คมชัดทั้งภาพและเสียง

“ยัยเลขาตัวแสบ ริจะไปเป็นนางเอกหนังเหรอ คอยดูเถอะถ้าพรุ่งนี้รถมีรอย พ่อจะจัดการให้หลาบจำเลยว่าอย่าเอารถคนอื่นไปซิ่ง”

สิงหราชพูดคนเดียวเหมือนกัน ก่อนจะหัวเราะชอบใจกับความคิดของตัวเอง