EP.2

‘อย่ามาสู่รู้กับฉัน คุณทำงานมากี่ปีกัน ฉันมีประสบการณ์ทำงานที่ต่างประเทศมากกว่าคุณ คุณทำแบบนี้ทำให้เสียระบบ ต่อไปนี้คุณต้องฟังฉัน ฉันคนเดียวที่จะตัดสินใจสั่งซื้อ เข้าใจมั้ย!!’

เสียงหล่อนจากเบาก็กลายเป็นดังขึ้นเมื่อพนักงานทั้งแผนกหันมอง หล่อนต้องการแสดงให้คนในแผนกและรวมทั้งบริษัทเห็นว่าหล่อนยิ่งใหญ่ หล่อนมีพาวเวอร์ที่จะทำอะไรก็ได้ ตัดสินใจอะไรก็ได้ โดยไม่สนใจฟังสิ่งที่เขาอธิบาย

แน่นอนเขาต้องยอมให้หล่อนโขกสับ เพราะเขาจะทำอะไรได้ เขาแค่หัวหน้าแผนกจัดซื้อที่ทำงานมายาวนาน แต่หล่อนเป็นถึงลูกสาวเจ้าของบริษัท แถมยังเข้ามาดำรงตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ หากเขาหือหากับหล่อน งานที่ทำมาอย่างมั่นคงและยาวนานคงต้องยุติ

แต่เหตุการณ์ในห้องประชุมเมื่อครู่ทำให้เขาเปลี่ยนความคิด บางทีการต้องอยู่อย่างไร้ศักดิ์ศรี แลกกับความมั่นคงที่เขาเริ่มรู้สึกว่าไม่มั่นคง เขาควรเปลี่ยนงานก่อนที่หล่อนจะไล่เขาออกตามคำขู่

‘คุณแทน! คุณทำอย่างนี้หมายความว่ายังไง’

พริ้มเพราตวาดลั่นพร้อมเขวี้ยงแฟ้มเอกสารมาตรงหน้าและหากเขาไม่หลบคงหน้าแหก หล่อนโมโหที่เขาไม่สั่งซื้อสินค้าจากร้านที่หล่อนติดต่อไว้

‘ผมทำตามคำสั่งท่าน ท่านให้ผมเลือกร้านที่ให้ประโยชน์กับบริษัทมากสุด’

‘แต่มันไม่ใช่ร้านที่ฉันดิวไว้ คุณขัดคำสั่งฉัน!’

‘ถ้าการขัดคำสั่งของคุณพิ้งค์จะทำให้บริษัทได้กำไรมากขึ้น ผมก็ควรทำ’

‘กล้าลองดีกับฉันเหรอ’

หล่อนโกรธจนสั่น ดวงตาที่เขาเคยคิดว่าสวยมากเมื่อครั้งพบกันครั้งแรก มองเขาราวจะกินเลือดกินเนื้อ เขาไม่เห็นความสวยงามในตัวหล่อนอีก ตั้งแต่วันที่หล่อนเข้ามารับตำแหน่งเต็มตัว

หล่อนบ้าอำนาจ คุ้มดีคุ้มร้าย ไม่ฟังความคิดเห็นของเขาหรือใครๆ เลย หล่อนเห็นแก่ตัวเองเป็นใหญ่ และที่เขารู้มากไปกว่านั้นก็คือ เขารู้ว่าร้านที่หล่อนติดต่อไว้ยื่นข้อเสนอเป็นค่าคอมมิชชั่นหลายเปอร์เซ็นต์

‘ผมทำเพื่อรักษาผลประโยชน์ของบริษัท แต่คุณพิ้งค์กลับอยากให้บริษัทซื้อของแพง... เพื่อแลกกับค่าคอมมิชชั่น’

‘พูดอะไร... แกพูดอะไร! แกหมิ่นประมาทฉัน! ฉันจะฟ้องแก!’

‘เชิญฟ้องเลยครับ ดีซะอีกที่ทุกคนจะได้รู้ว่าคุณพริ้มเพราลูกสาวผู้บริหารรับค่าคอมมิชชั่นจากผู้จำหน่าย ฟ้องเลยนะครับ ผมรออยู่’

‘แก... ฉันไล่แกออก!’

‘ผมไม่ออก ผมไม่ได้ทำอะไรผิด คุณนั่นแหละผิด! คุณรับค่าคอมฯ! คุณผิด!’

‘ไอ้บ้า!! ฉันไล่แกออก! ไอ้บ้า!’

พริ้มเพรากรี๊ดลั่นจนพนักงานต้องเข้ามาห้าม รวมทั้งชาตรีที่เข้ามากันเขาไม่ให้กระโจนใส่หล่อนที่หยิบจับข้าวของขว้างใส่เขาอีก สุดท้ายเขาเองเป็นฝ่ายทนไม่ไหวต้องเข้ามาสงบสติอารมณ์ในนี้ ไม่อย่างนั้นเขาได้ลองตบผู้หญิงครั้งแรกแน่ๆ

แต่แล้วความคิดของแทนไทต้องหยุดลงเพราะเสียงพูดคุยของพนักงานชายหลายคนดังใกล้เข้ามา จากน้ำเสียงและหัวข้อสนทนาก็รู้ว่าเป็นลูกน้องในแผนกของเขานั่นเอง จึงค่อยๆ ผ่อนลมหายใจและบอกตัวเองว่าเขาอารมณ์เย็นลงแล้ว

และที่ต้องไปจัดการอย่างเร่งด่วนก็คือ ปรามพนักงานเหล่านี้ไม่ให้เอาเรื่องในแผนกออกไปพูดที่อื่น สิ่งที่ได้ยินจากเขาเมื่อครู่ ก็ถือซะว่าเป็นเรื่องปกติของแผนกจัดซื้อก็แล้วกัน

ทว่าคำพูดของพนักงานด้านนอกกลับทำให้เขาไม่กล้าก้าวออกไป ทำได้แค่นั่งฟังอยู่เงียบๆ

“แม่ง! ถ้ากูเป็นพี่แทนนะ จะตบปากอีพิ้งค์สักที”

“เออว่ะ พี่แทนแม่งอดทนเป็นเลิศ คุยกับมันดีๆ ตั้งนาน เป็นกูนะ บวกไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแล้ว อีห่าราก! แม่งสวยซะเปล่า ปากยังกับกระโถน เสียดายความสวยแม่งจริงๆ”

“กูก็ว่างั้น เกิดมากูเพิ่งเคยพบเคยเห็น ผู้หญิงสวยปากหมา แม่ง... พูดออกมาแต่ละคำ ยังกับหมาสำรอก สวยติดลบเลยมึง ถ้าเมียกูพูดแบบนี้ กูตบปากแหกแน่”

“กูอยากรู้จริงๆ ว่ะ เวลาแม่งอยู่กับผัว แม่งพูดไงวะ จะปากหมาหรือว่าจะปากเก่งวะ ปากแบบนี้กูว่าแม่งดูดเก่งด้วย มึงคิดดูสิ ขยับปากด่าพี่แทนงับๆๆ เวลาดูดคงจะจ๊วบๆๆๆ”

“ไอ้ห่า... อยู่กับผัวผีอะไรละ แม่งไม่มีผัว ปากแบบนี้มึงคิดเหรอวะว่าจะมีใครเอามันทำเมีย อยู่มาจนสามสิบกว่ายังไม่มีผัวเป็นตัวเป็นตน กูว่าหยากไย่ขึ้นแล้วล่ะ แม่งคงถูกตามใจตั้งแต่เด็ก ไม่งั้นมันไม่วีนแตกแบบนี้หรอก เป็นลูกท่านซะเปล่า ลูกไม้แม่งกระเด็นไปไกลต้นจริงๆ ว่ะ”

“อ๋อ... กูรู้แล้วทำไมแม่งวีนเก่ง”

“ทำไมวะ”

“ก็แม่งน้ำไม่ได้ออกไง อัดอั้นมาก เลยมาวีนเหวี่ยงกับลูกน้อง โดยเฉพาะกับพี่แทน มึงไม่เห็นเหรอ”