EP.1

"บทเรียกน้ำ"

ข้อมือที่ถูกตรึงทั้งสองข้างถูกชูขึ้นเหนือศีรษะและรวบไว้ด้วยฝ่ามือเพียงข้างเดียว มืออีกข้างเคลื่อนลงล่างรั้งกระโปรงหล่อนขึ้นและแทรกต้นขาเข้าไประหว่างกลาง

พริ้มเพราเกร็งไปทั้งร่าง ดวงตาสวยเบิกกว้างก่อนจะกรีดร้องเมื่อฝ่ามือเขาตะปบของสงวนและขยี้นิ้วเข้าไป จังหวะนั้นล่ะที่ลิ้นร้อนของเขาจ้วงเข้าไปได้

เขาสอดแทรกลิ้นร้อนเข้าไปส่ายวนในปาก กว้านไปทั่ว รับรู้ได้ว่าพริ้มเพราดูอ่อนลง ร่างที่แข็งขืนแทบจะอ่อนระทวยอยู่บนต้นขาของเขา หล่อนอ่อนระโหยโรยแรงและสะท้านเมื่อฝ่ามือเขาซุกไซ้

นิ้วร้อนแหวกแพนตี้ตัวจิ๋ว แทรกเข้าสู่เส้นทาง ‘ฉ่ำน้ำ’

‘อื้อ...’

หล่อนร้องเมื่อเขาแทรกนิ้วเข้าไป และความคับแน่นเมื่อนิ้วแทรกผ่านก็เล่นเอาเขาร้อนไปทั้งร่าง เพราะร่องแนบแน่นแบบนี้แสดงว่าร้างลามานาน และที่น้ำฉ่ำไวก็เพราะหล่อนร้อนเร็ว และเขามั่นใจว่าหล่อนต้องร้อนได้มากกว่านี้

ทุกอย่างกระตุ้นจนเขาอยากกระทุ้งร่องของพริ้มเพราให้สุดลำ แต่เขาจะไม่ทำตอนนี้ เขาจะทำให้พริ้มเพราร่านร้อนสุดกู่ จนหล่อนต้องเป็นฝ่ายร้องขอหรือไม่ก็ขึ้นขย่มเขาเสียเอง

‘แทนไท’ เดินรี่ตรงไปยังห้องน้ำสำหรับพนักงานชาย ไม่ใช่ว่าเขาปวดฉี่หรือว่าปวดหนัก แต่เป็นเพราะเขาไม่อาจทนอยู่ในห้องประชุมได้อีกสักเสี้ยววินาทีเดียว เขาต้องเข้าไปในห้องน้ำให้เร็วที่สุดเพื่อ... ระงับอารมณ์

ใช่... เขามีอารมณ์ อารมณ์เขากำลังพลุ่งพล่าน แต่ไม่ใช่อารมณ์อยาก มันเป็นอารมณ์โกรธ เขาโกรธ!!!

“เฮ้ย! แทน แทน!”

เสียงชาตรีเพื่อนร่วมงานของเขาร้องเรียกจากด้านหลัง แต่เขาไม่คิดจะหันกลับไปมอง เพราะถ้าหันไปก็ต้องเห็น ‘พริ้มเพรา’ เจ้านายของเขา หล่อนเป็นคนทำให้เขาโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงจนออกจากห้องประชุมทั้งที่การประชุมยังไม่สิ้นสุด เขาไม่อยากเห็นหน้าหล่อนในเวลานี้

เมื่อก้าวเข้าสู่ห้องน้ำขนาดใหญ่ของออฟฟิศที่มีไว้สำหรับรองรับพนักงานชายร่วม 50 คน แทนไทเดินตรงไปยังห้องสุดท้ายที่ว่างอยู่ รีบเข้าพร้อมปิดประตูลงกลอนอย่างไว เขาปิดฝาชักโครกนั่งลง พิงหลัง แหงนหน้ามองแผงไฟด้านบน พยายามผ่อนลมหายใจเข้าออกเพื่อดับความร้อนรุ่มในใจให้คลายลงโดยเร็ว

“แทน... มึงใจเย็นๆ นะโว้ย! มึงก็รู้นิสัยคุณพิ้งค์ดี อะไรยอมได้ก็ยอมเถอะวะ ยังไงคุณพิ้งค์เขาก็เป็นลูก ส่วนมึงก็เป็นแค่พนักงาน ถ้ามีเรื่องกัน มึงคิดว่าท่านจะเอามึงไว้เหรอวะ คิดดูให้ดีนะโว้ย”

คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากัน กรามแกร่งขบกันแน่น เมื่อน้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจของชาตรีบอกให้เขายอม กี่ครั้งแล้วที่เขาต้องยอมหล่อน กี่ครั้งแล้ว...

เมื่อสัปดาห์ก่อน... หล่อนปาแฟ้มเอกสารใส่หน้าเขาจนสันแฟ้มเฉียดหางคิ้วเขาไปนิดเดียว ด้วยข้อหาข้อมูลนำเสนอไม่ครบ

‘คุณไปแหกตาดูนะคุณแทนไท เอกสารที่คุณทำมามันไม่ครบ ฉันอยากได้ข้อมูลลูกค้าย้อนหลังสิบปี นี่อะไร! ที่คุณทำมานี่อะไร!’

‘คุณพิ้งค์ครับ งานอลูซิงค์เราเพิ่งเปิดมาหกปีนะครับ ลูกค้าย้อนหลังสิบปีเป็นลูกค้าเหล็ก มันไม่เกี่ยวกันนะครับ’

เขาพยายามแล้วที่จะระงับอารมณ์และอธิบายให้หล่อนฟังอย่างสุภาพที่สุด แต่ผู้หญิงอย่างพริ้มเพราหยาบเกินคน

‘ฉันสั่งให้ทำ คุณก็ทำตามคำสั่ง ไม่ต้องมาเสนอ อย่ามารู้ดีกว่าตัวฉัน คุณรู้เหรอว่าฉันจะเอาข้อมูลมาทำอะไร จำเอาไว้ด้วย ฉันสั่งให้ทำก็ทำ ไม่ต้องข้ามคำสั่ง ไม่ต้อง... คิดแทน’

คำในช่องว่างของหล่อนจะเป็นคำใดได้ถ้าไม่ใช่ #เสือก

แต่นั่นเป็นครั้งแรก เขาต้องสะกดอารมณ์ไว้ให้มาก คนเราผิดพลาดกันได้ หรือหล่อนเองอาจมีความเครียดสะสมมาจากที่อื่นเลยมาระบายออกเอากับเขา ... แม้จะดูเหมือนวิ่งเล่นในทุ่งลาเวนเดอร์แต่มันก็ทำให้เขาใจเย็นลง

เหตุการณ์เมื่อวาน... ที่แผนกจัดซื้อ หล่อนก้าวอาดๆ มาต่อว่าเขาถึงโต๊ะทำงาน

‘คุณแทน ไม่น่าเชื่อว่าคุณจะทำงานที่นี่มาเป็นสิบปี เรื่องแค่นี้คุณก็คิดไม่ได้! คุณยอมจ่ายเงินสดได้ยังไง คุณก็รู้ว่านโยบายเราเป็นเครดิต นี่จู่ๆ คุณไปซื้อของเงินสดเป็นหลักล้าน คุณไม่รู้หรือไงว่าขาดโอกาสเครดิตไปวันเดียว บริษัทก็ต้องขาดโอกาสของดอกเบี้ยไปด้วย’

‘แต่ผมไม่ได้ทำไปโดยพลการนะครับ ท่านอนุมัติแล้ว’

‘อย่าเอาคุณพ่อมาอ้าง! สิทธิ์ขาดอยู่กับฉัน คุณต้องขออนุมัติจากฉัน ไม่ใช่คุณพ่อ’

‘แต่เรื่องอนุมัติซื้อสินค้าล็อตใหญ่ ท่านให้ผมปรึกษาท่าน แล้ววัตถุดิบล็อตนี้ เราซื้อเข้ามาก็ใช้เลย ส่วนที่ซื้อเงินสดก็เพราะได้ลดสามเปอร์เซ็นต์ รวมแล้วเราได้มากกว่าเสียนะครับ’