บทที่ 8

“เจ้าไปเปลี่ยนชุดก่อนเถิด นี่น่ะเป็นเสื้อผ้าของลูกสาวข้าเองตอนที่นางจากไปก็คงอายุราว ๆ เจ้านี่แหละ”

“เจ้าค่ะ”

เหยียนซิ่นฮวารับเอาชุดเสื้อผ้าตรงหน้ามาถือไว้ ก่อนจะเดินเข้าหลังฉากที่อยู่อีกด้านหนึ่งของห้องไปอย่างว่าง่ายแม้แต่ตัวเธอเองก็ยังแปลกใจไม่น้อย

“ทำไมข้าถึงได้คุ้นเคยกับที่นี่เสียจริง”

เย็นวันนั้นบ้านสวนของเหยียนจิวซินก็มีเสียงพูดคุยเสียงหัวเราะของหญิงต่างวัยทั้งสองดังขึ้นมาเป็นระยะ ในรอบห้าปี

“ท่านยายทำกับข้าวอร่อยมากเลยเจ้าค่ะ”

เหยียนซิ่นฮวาที่อาหารถูกปากส่งยิ้มกว้างจนดวงตากลายเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวให้อีกคน มือบางคีบตะเกียบกินกับข้าวตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย คนฟังได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกชุ่มชื่นหัวใจราวกับว่าได้น้ำมารดหัวใจที่เคยแห้งเหี่ยวให้รู้สึกดีขึ้นมาอีกครั้ง

“อย่างนั้นรึ ฮ่า ๆ งั้นเจ้าก็กินเยอะ ๆ เลยนะ อ่ะ เอานี่ไปอีกสิ”

มือที่เหี่ยวย่นไปตามกาลเวลา ใช้ตะเกียบไม้คีบเอาชิ้นเนื้อกวางที่ย่างจนสุกกำลังดี วางลงบนชามข้าวของหญิงสาว

เหยียนจิวซินอดรู้สึกไม่ได้ว่าวันนี้ตัวนางราวกับว่าได้ลูกสาวคืนมา

เหยียนซิ่นฮวาตกใจไม่น้อยที่เธอกับท่านยายนั้นแซ่เดียวกัน แต่เมื่อนึกถึงบ้านของตัวเองที่จากมาแล้วเธอกลับนึกอย่างไรก็นึกไม่ออก

“ข้านึกไม่ออกเลยเจ้าค่ะ ว่าบ้านของข้าอยู่ที่ใด”

คิ้วบางขมวดมุ่นขัดใจกับตัวเองเป็นอย่างมาก ร่างบางนั่งเอนกายพิงเสาชานเรือนอยู่ตรงข้ามกับเจ้าของบ้านอย่างเหยียนจิวซินที่กำลังปลอกลูกพลับอยู่

“นึกไม่ออกก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ ถ้าเจ้าไม่รังเกียจข้าก็อยู่ด้วยกันกับข้านี่แหละ”

น้ำเสียงเอื้ออาทรออกมาจากปากคนที่ก้มหน้าก้มตาปลอกเปลือกลูกพลับเรียบเรื่อย ทำเอาหญิงสาวหันขวับไปมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความตื่นเต้นทันที

“ท่านยายพูดจริงหรือเจ้าคะ ท่านยายจะให้ข้าอยู่ด้วยจริง ๆ หรือเจ้าคะ”

ร่างบางรีบกระเถิบมาหาอีกฝ่ายด้วยความตื่นเต้นดีใจ ดวงตากลมโตระยิบระยับราวกับมีดวงดาวนับร้อยส่องแสงออกมาจากข้างในนั้นจ้องมองอีกคนด้วยความคาดหวัง

เจ้าของบ้านที่เห็นแบบนั้นก็ยิ่งนึกเอ็นดูคนตรงหน้าพยักหน้ายืนยันพร้อมกับส่งยิ้มจางให้

“จริงสิ อยู่กับข้าที่นี่ก็ได้ ซิ่นฮวา”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ ขอบคุณท่านยายที่เมตตาข้า ขอบคุณจริง ๆ”

หญิงสาวเปล่งเสียงยินดีออกมาเสียงดังลั่น ลุกขึ้นกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ เมื่อครู่ตอนที่กำลังคิดว่าบ้านของตัวเองอยู่ที่ใดแล้วคิดอย่างไรก็คิดไม่ออกมันทำให้เธอนั้นรู้สึกเคว้งคว้างเป็นอย่างมาก

แต่เพียงแค่ได้ยินท่านยายจิวซินบอกว่าให้อยู่ที่นี่ด้วยกัน ในหัวใจเธอนั้นก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาไม่ต่างกับการหาบ้านตัวเองเจอ