บทที่ 6

“เอ่อ จะ เจ้า งั้นเหรอคะ”

เสียงหวานรำพึงออกมาด้วยความฉงนกับสรรพนามที่คนตรงหน้าพูด นี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย!

คิ้วบางขมวดมุ่นทุกอย่างรอบตัวมันช่างดูน่าสงสัยไปหมด มีใครซ่อนกล้องเธอหรือเปล่าเนี่ย ดวงตายังคงสอดส่ายไปเรื่อย

“แม่หนูกินยานี่ก่อนเถอะนะ ไว้ใจข้าได้นี่เป็นยาช่วยให้ร่างกายอบอุ่นแล้วก็แก้ช้ำในได้เป็นอย่างดีเลยล่ะ”

มือที่เหี่ยวย่นของเหยียนจิวซินยื่นถ้วยยาที่ส่งกลิ่นหอมเกินกว่าจะเป็นยาให้หญิงสาวตรงหน้า พลางทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ไม้ไม่ห่างเท่าใดนัก

“ให้หนูกินนี่หรือคะ เอ่อ”

เหยียนซิ่นฮวามองถ้วยยาในมืออย่างลังเลใจ หันไปมองหน้าอีกฝ่าย แต่แล้วเมื่อได้สบเข้ากับดวงตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความเมตตา มือบางของหญิงสาวก็ยกถ้วยยาใบนั้นขึ้นดื่มโดยไม่รู้ตัว

เธอเองก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ไว้ใจคนแปลกหน้าได้มากขนาดนี้ อีกทั้งดวงตาของหญิงชราคนนี้ก็ยังทำให้เธอนั้นรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เหยียนซิ่นฮวาตัดสินใจยกถ้วยยาในมือดื่มจนหมด ผ่านไปสักพักหญิงสาวก็เริ่มรู้สึกได้ว่าหนักตาของตัวเองนั้นหนักอึ้งจนแทบทนไม่ไหวขึ้นมา ร่างบางจึงล้มตัวลงนอนอีกครั้ง

“ขอบคุณสำหรับยาค่ะ แต่ตอนนี้หนูง่วงเหลือเกิน”

พูดได้เท่านั้นคนร่างบางก็ผล็อยหลับไปทันทีเหยียนจิวซินได้เห็นหญิงสาวหลับไปแบบนั้นก็ผุดลุกขึ้นมาจัดผ้าห่มให้อีกฝ่ายก่อนจะถือถาดถ้วยยาเดินออกจากห้องนั้นไป

สมุนไพรที่หญิงชราต้มให้หญิงสาวนิรนามนั้นฤทธิ์คงจะเสริมกันทำให้นางง่วงขึ้นมา นางก็ลืมนึกไปว่าอีกฝ่ายคงยังไม่ได้กินอะไรรองท้อง ท้องจึงว่างเมื่อได้กินยาเข้าไปมันเลยทำให้ง่วงมากจนฝืนไม่ไหวนั่นเอง

ในห้วงความฝันของเหยียนซิ่นฮวานั้น หญิงสาวรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังรับชมภาพยนต์ชีวิตของตัวเองทั้งหมดที่ผ่านมา

ภาพที่เธอเห็นในความฝันนั้นเป็นตัวเธอในวัยสิบเก้าปีก่อนจะค่อย ๆ กลายเป็นภาพเหตุการณ์ทั้งหลายในชีวิตที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นตอนสอบติดมหาวิทยาลัย ตอนได้เจอเพื่อร่วมหอพัก หรือเป็นการทำงานพาร์ทไทม์ ภาพค่อย ๆ ย้อนกลับไปในแต่ละปีของชีวิต

จนกระทั่งภาพของเด็กหญิงตัวน้อยวัยสองขวบก็ฉายชัดขึ้นมา เด็กหญิงคนนั้นนอนหลับสนิทโดยที่ในอ้อมแขนยังกอดตุ๊กตาหมีตัวหนึ่งโดยมีหญิงสาวคนหนึ่งอุ้มไว้

“ซิ่นฮวา แม่ขอโทษนะลูก ฮึก แม่ขอโทษจริง ๆ ”

หญิงสาวคนนั้นใบหน้าเหมือนกับเหยียนซิ่นฮวาในตอนนี้ไม่มีผิด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นใบหน้าของแม่ผู้ให้กำเนิด หญิงสาวพยายามตะโกนเรียกแม่ออกไป แต่คนในเหตุการณ์เบื้องหน้าก็ไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอแม้แต่คนเดียว

เด็กหญิงตัวน้อยถูกส่งให้เจ้าหน้าที่คนหนึ่งของศูนย์พักพิงเด็กกำพร้า ก่อนที่แม่ของเธอจะเดินจากไปพร้อมกับคำสั่งเสีย

“แม่กำลังจะตาย แม่ให้หนูมาลำบากด้วยไม่ได้หรอกนะ แม่ขอโทษนะลูก ฮึก แม่ขอโทษจริง ๆ ฮือ ฝากลูกสาวของฉันด้วยนะคะคุณเจ้าหน้าที่”

“ได้ค่ะ”

เจ้าหน้าที่คนนั้นน้ำตาซึมรีบรับปากหญิงสาวคนนั้นซึ่งร่างกายผ่ายผอมอย่างหนักแน่น เมื่อมองปราดเดียวก็รู้ว่าอีกฝ่ายคงผ่านการทำคีโมมาหลายต่อหลายครั้งจนตอนนี้ทั่วทั้งศีรษะในหมวกไหมพรมใบนั้นคงจะแทบไม่เหลือเส้นผมอยู่แล้ว