บทที่ 5

หญิงชราแบกร่างของหญิงสาวนิรนามซึ่งแต่งกายด้วยเสื้อผ้าประหลาดที่ตัวนางไม่เคยเห็นมาก่อนเข้ามาในบ้านของตน ก่อนจะจัดที่ทางให้อีกฝ่ายได้นอนพัก

ส่วนตัวนางก็เดินออกไปต้มยาสมุนไพรที่มีฤทธิ์ช่วยรักษาความอบอุ่นของร่างกายให้อีกฝ่ายอยู่ด้านนอก ปล่อยให้อีกคนนอนอยู่ในบ้านตามลำพัง

ที่บ้านของเหยียนจิวซินหากมองเผิน ๆ ก็ไม่ต่างไปจากร้านขายสมุนไพรขนาดย่อม เนื่องจากหญิงชราผู้นี้ถือได้ว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพรคนหนึ่งของเมืองเลยก็ว่าได้

มือที่เหี่ยวย่นตามกาลเวลาบรรจงเลือกสมุนไพรที่มีทั้งฤทธิ์ช่วยเพิ่มความอบอุ่นให้กับร่างกาย และฤทธิ์ช่วยรักษาอาการช้ำในมาต้มให้อีกฝ่ายทิ้งไว้ในหม้อ

ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อเช็ดหน้าเช็ดตาให้กับหญิงสาวร่างบอบบางที่ใบหน้าช่างคล้ายคลึงกับลูกสาวของนางที่จากไปมากจนไม่น่าเชื่อ ต่างออกไปก็แค่คนที่นอนอยู่ตรงหน้านางตอนนี้นั้นมีไฝสีน้ำตาลเม็ดเล็ก ๆ อยู่ที่หางตาซ้ายเท่านั้น

“เจ้าเป็นใครกันนะแม่หนู เสื้อผ้าก็ดูไม่อบอุ่นเอาเสียเลย”

พูดออกมาเสียงเบาสายตาก็ทอดมองอีกฝ่ายอย่างเวทนา มือบางหยิบเอาผ้าห่มมาคลุมกายให้อีกฝ่ายจนทั่วร่าง ก่อนจะผละออกไปตักน้ำที่ลำธารเพื่อรอสมุนไพรที่ต้มเอาไว้ได้ที่

เวลาผ่านไปราวหนึ่งชั่วยามหลังจากที่เหยียนซิวจินช่วยหญิงสาวนิรนามกลับมาที่บ้านของตน

เมื่อเห็นว่ายาในหม้อเริ่มได้ที่หญิงชราก็ตักเอาน้ำยาสมุนไพรที่ตนต้มไว้ในหม้อใส่ชามในมือเพื่อจะนำไปป้อนให้กับอีกฝ่ายที่เมื่อกี้เธอเข้าไปดูมาแล้วรอบหนึ่งพบว่าใบหน้างามที่เคยซีดเผือดนั้นเริ่มมีสีเลือดขึ้นมาบ้างแล้ว

“อื้อ แค่ก”

เหยียนซิ่นฮวาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา หญิงสาวกะพริบตาถี่เพื่อปรับสายตากับแสงจ้า ในสมองก็พยายามเรียบเรียงความคิดก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่เธอนั่งเล่นกู่เจิงในห้องชมรมอยู่ดี ๆ ก็มีแสงประหลาดพุ่งออกมาจากกระจกบานนั้น

ร่างบางลุกพรวดขึ้นนั่งอย่างตกใจแอบหน้ามืดไปสักพักเพราะลุกเร็ว ก่อนจะตัวชาวาบตกใจหนักขึ้นไปอีกเมื่อทุกอย่างรอบกายของเธอนั้นช่างแปลกพิลึก ทุกอย่างราวกับว่าอยู่ในละครย้อนยุคที่เธอเคยดูอย่างไรอย่างนั้น

ดวงตากลมโตกวาดมองโดยรอบอย่างตกใจ นี่มันอะไรกันเนี่ย เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ หญิงสาวนั่งหันรีหันขวางก่อนจะสังเกตว่ามีผ้าห่มผืนหนาคลุมตัวของเธออยู่ สำรวจร่างกายตัวเองอีกครั้งก็อุ่นใจขึ้นมาอยู่เปลาะหนึ่งว่าเสื้อผ้าของเธอนั้นยังอยู่ครบ ไม่มีชิ้นใดหายไป

ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ก้าวลงจากเตียง ก็มีเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งกำลังเดินมาทางนี้ ใบหน้างามรีบหันไปมองตามเสียงทันที

“อ้าว ตื่นแล้วรึแม่หนู”

หญิงชราท่าทางใจดีในมือถือถาดไม้มีถ้วยบางอย่างวางอยู่บนนั้นส่งยิ้มบางให้เหยียนซิ่นฮวาพลางเดินเข้ามาหา

เหยียนซิ่นฮวาที่ทำตัวไม่ถูกก็ได้มองดูอีกฝ่ายด้วยสายตาระแวดระวัง หญิงสาวมองสำรวจอีกฝ่ายด้วยความตกใจมากยิ่งขึ้นไปอีก คนตรงหน้าคำพูดคำจาเหมือนกับว่าหลุดออกมาจากหนังอย่างไรอย่างนั้นแล้วไหนจะเสื้อผ้าที่สวมอยู่มันคือชุดฮั่นฝูเสื้อผ้าโบราณชัด ๆ

“ที่นี่คือบ้านของข้า เจ้าไม่ต้องกลัวไปนะ ข้าเจอเจ้านอนเป็นลมอยู่ที่ริมน้ำนู่นก็เลยพาเจ้ากลับมาพักที่นี่ก่อน”