บทที่ 4

กรอบ แกรบ ซวบ

เสียงฝีเท้าของใครบางคนเหยียบย่ำใบไม้แห้งตามทางเดินที่มีร่องรอยการเดินผ่านเป็นประจำบริเวณชายป่า

ด้านนอกเมือง

ก่อนจะปรากฏร่างของหญิงชราคนหนึ่งซึ่งเดินด้วยท่าทางทะมัดทะแมง บนไหล่บางนั้นมีคานไม้ที่หาบถังน้ำเปล่า

ใส่น้ำสองใบกำลังเดินมุ่งหน้าไปที่ลำธารซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของตนเท่าใดนักเหมือนดังเช่นทุกวัน

กึก!

เมื่อเลี้ยวโค้งก่อนถึงลำธารหญิงชราผู้นั้นก็ถึงกับชะงักไป หลังจากสังเกตเห็นว่าที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมลำธารนั้นมีใครบางคนกำลังนอนอยู่

เหยียนจิวซิน หญิงชรารีบปลดคานหาบถังน้ำลงจากบ่าเล็กของตนก่อนเร่งฝีเท้าก้าวตรงเข้าไปหาผู้ซึ่งนอนนิ่งอยู่ตรงนั้นด้วยความตกใจ

“แม่หนู หนู มานอนอะไรตรงนี้”

มือที่เหี่ยวย่นไปตามกาลเวลาเขย่าตัวของอีกฝ่ายที่นอนคว่ำหน้าอยู่ก็เห็นว่าร่างบางของหญิงสาวที่สวมเสื้อผ้าแปลกประหลาดนั้นยังคงมีลมหายใจ

เมื่อพลิกร่างของอีกฝ่ายให้นอนหงาย เหยียนจิวซินก็แทบหยุดหายใจเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่นอนหายใจแผ่วเบาอยู่ตรงหน้า

“ช่างคล้ายกับลูกสาวของนางที่เป็นไข้ป่าจากไปเมื่อห้าปีก่อนเสียจริง!”

หลังจากที่พินิจพิเคราะห์ใบหน้านั้นแล้ว เหยียนจิวซินก็ได้สติ พยายามดึงอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นมาก่อนจะแบกขึ้นหลังที่แม้จะผอมบางแต่ก็แข็งแรงกลับบ้านของตัวเองไป

เหยียนจิวซิน หญิงชราที่มีอาชีพเก็บผักและสมุนไพรป่าขาย ร่างกายแข็งแรงกว่าคนวัยเดียวกันมาก เพราะว่านางนั้น

เดินขึ้นเขาลงห้วย เข้าป่าไปเก็บผักและสมุนไพรเป็นประจำแทบจะทุกวันตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

ดังนั้นร่างผอมบางของนางจึงเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อที่ผ่านการออกกำลังกายมาอย่างสม่ำเสมอ การแบกร่างของหญิงสาวนิรนามที่ผอมบางจนลมแทบจะพัดปลิวได้นั้นจึงไม่ได้สร้างความลำบากให้กับนางแม้แต่น้อย