บทที่ 2

เวลาบ่ายแก่ของวันเดียวกันนั้น เหยียนซิ่นฮวาที่มาเรียนคลาสตอนบ่ายสะพายกระเป๋าผ้าคู่ใจ อยู่ในชุดเสื้อเสวตเตอร์สีเบจและกางเกงยีนส์สีซีดย่างเท้าเดินเข้ามาในห้องชมรมดนตรีพื้นบ้าน หลังจากที่รู้มาว่าอาจารย์ยกคลาสเลื่อนไปในสัปดาห์หน้า

ไหน ๆ ก็ออกมาที่วิทยาลัยแล้วหญิงสาวจึงนึกครึ้มอยากมาเล่นดนตรีเป็นของขวัญวันเกิดให้ตัวเองเสียหน่อย

เท้าบางเดินไปตามทางเดินตรงสู่ห้องชมรมในอาคารซึ่งอยู่ด้านหลังสุดของวิทยาลัย ใบไม้ของต้นไม้ที่ขนาบสองข้างทางเริ่มเปลี่ยนสี บางใบก็หลุดร่อนลอยลงมาเกลื่อนพื้นที่ปูด้วยอิฐตัวหนอนไปทั่วบริเวณ

เหยียนซิ่วฮวาสูดอากาศที่เริ่มเย็นเข้าปอดพร้อมกับยกยิ้มน้อย ๆ ก่อนที่เธอจะรับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกง

“สุขสันต์วันเกิดนะที่รัก รอรับของขวัญที่แสนจะถูกใจได้เลยจ้า เย็นนี้เจอกันน้า~”

ริมฝีปากบางแย้มยิ้มกว้างหลังจากอ่านข้อความที่ถูกส่งมาจากเพื่อนสนิท เท้าบางออกเดินเลี้ยวเข้าห้องชมรมดนตรีพื้นบ้านในขณะที่ฮัมเพลงในลำคอไปด้วยอย่างอารมณ์ดี

เหยียนซิ่นฮวา เด็กสาววัยสิบเก้าปี รูปร่างสมส่วนผิวขาวราวหิมะ มีดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนเป็นจุดเด่นของใบหน้า เธอนั้นเป็นเด็กกำพร้าตัวคนเดียว

แต่เธอก็ไม่เคยเอาเรื่องนี้มาเป็นปมด้อยเลยสักครั้ง เพราะหญิงสาวนั้นเชื่อว่าพ่อแม่ก็ได้ให้ชีวิตที่แสนล้ำค่า และร่างกายที่แข็งแรงให้เธอมาแล้ว เธอจึงไม่เคยน้อยใจในโชคชะตาเลยสักครั้ง

แม้ว่าจะต้องทำงานหาเงินเพื่อส่งตัวเองเรียน แต่เหยียนซิ่นฮวาก็ไม่คิดว่าเป็นปัญหาเพราะเธอเชื่อว่าหากเธอนั้นได้ลงมือทำไม่ว่าเรื่องใดก็ย่อมเป็นไปได้อยู่แล้ว

หญิงสาวร่างบางคนนี้เชื่อว่าเพียงมีเพื่อนสนิทที่แสนดีและแม่ครูจากมูลนิธิก็เพียงพอแล้วจริง ๆ

ในห้องชมรมเงียบสนิท เนื่องจากตอนนี้ยังเป็นเวลาเรียนของสมาชิกชมรมคนอื่น ภายในห้องนี้จึงมีเพียงเหยียนซิ่นฮวาเท่านั้น

หญิงสาวเดินไปเปิดหน้าต่างรอบ ห้องเพื่อระบายอากาศและกลิ่นอับก่อนจะเดินไปใช้กุญแจไขล็อคเกอร์ส่วนตัวของตัวเองเพื่อเก็บกระเป๋า

ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นสิ่งของสองสิ่งที่วางอยู่ภายในตู้ล็อคเกอร์ตรงหน้า ริมฝีปากบาง

เผยรอยยิ้มหวานออกมาเช่นเดียวกับแววตาก็ทอประกายระยิบระยับถูกใจ

“โน๊ตเพลงกับกระจกงั้นเหรอ คิก”

มือบางรีบวางกระเป๋าลงก่อนจะหยิบเอาโน๊ตเพลงที่เขียนขึ้นด้วยพู่กันบนกระดาษที่ดูวินเทจเป็นอย่างมาก ออกมาพร้อมกับกระจกบานเล็ก หญิงสาวมองดูทั้งสองอย่างด้วยความชอบใจก่อนที่จะสะดุดตาเข้ากับตัวอักษรเล็ก ๆ ซึ่งถูกสลักไว้ที่ด้านหลังกระจกบานนั้น

“เยว่กวางงั้นเหรอ อืม เยว่กวาง อ้อ แสงจันทร์”

เสียงหวานรำพึงออกมาเสียงเบา ก่อนจะหมุนตัวตรงไปที่กู่เจิงคู่ใจของตัวเอง ด้วยตั้งใจว่าจะลองเล่นบทเพลงที่อยู่ในกระดาษแผ่นนั้นให้ตัวเองฟังสักรอบ