บทที่ 1

วันนี้ก็เป็นวันธรรมดาเหมือนกับวันอื่นที่ผ่านมา บรรยากาศในยามค่ำคืนของเมืองซีอานยังคงคึกคัก รถราและผู้คนต่างเดินขวั่กไขว่ส่งเสียงจ้อกแจ้กจอแจไปทั่วเช่นเคย

ร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งที่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง มีเสียงรายการสารคดีจากโทรทัศน์ช่องหนึ่งยังคงดังออกมาอย่างต่อเนื่องเรียกความสนใจจากเหยียนซิ่นฮวาที่กำลังนั่งเสก็ตภาพในกระดาษตรงหน้าให้เงยหน้าขึ้นมา

“สมุนไพรชนิดนี้ หากมองดูผ่าน ๆ คนก็คงจะคิดว่าเป็นดอกไม้ป่าธรรมดา ดูนี่นะครับ เห็นมั้ยครับ”

เสียงของแขกรับเชิญในรายการพูดออกมาเรื่อย ๆ พร้อมกับดึงดอกไม้ป่าสีเหลืองอ่อนขึ้นมาจากดินก่อนจะชี้ให้ดูบริเวณรากที่มีลักษณะเหมือนหัวมันขนาดเล็ก

“ตรงนี้น่ะ ถ้าเอาไปกินล่ะก็จะเป็นยาระบายชั้นดีเลยล่ะครับ แต่ถ้ากินเยอะเกินไปก็จะถ่ายจนหมดแรง บางคนก็อาจถึงขั้นอาเจียนเลย”

“แบบนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นท่านผู้ชมควรซื้อกับผู้เชี่ยวชาญดีกว่านะครับ สมุนไพรหากใช้พอเหมาะก็จะเป็นยาดี แต่หากใช้มากเกินไปก็จะกลายเป็นยาพิษนะครับ ด้วยความหวังดี”

รายการตัดจบเข้าสู่ช่วงโฆษณาไปแล้ว หญิงสาวจึงละสายตากลับมาสนใจภาพเสก็ตซึ่งเป็นงานของวิชาลายเส้นตรงหน้าต่อ

เหยียนซิ่นฮวานั้นเป็นคนที่สนใจเรื่องสมุนไพร ประวัติศาสตร์เกี่ยวกับยุคก่อน ๆ มากดังนั้นตอนนี้ในหัวของเธอยังคงคิดถึงแต่ภาพสมุนไพรเมื่อครู่

ถึงเวลาเปลี่ยนกะกับเพื่อนร่วมงานคนต่อไปก็สังเกตเห็นว่าพนักงานที่รับช่วงต่อตนนั้นกำลังเดินเข้าประตูร้านมา หญิงสาวก็ถอดเสื้อกั๊กของร้านสีเขียวอ่อนวางลงที่เคาท์เตอร์

หลังจากเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อที่เธอทำงานพาร์ทไทม์อยู่นั้นก็เป็นเวลาเที่ยงคืนพอดี วันนี้ก็เป็นวันเกิดครบรอบอายุสิบเก้าปีพอดีสินะ

สายลมพัดมาหอบใหญ่ พัดเอาใบไม้ซึ่งร่วงหล่นกองอยู่ตามพื้นปลิวขึ้นมาปะทะร่างบางของหญิงสาว ที่ตอนนี้ยืนนิ่งมองจ้องนาฬิกาบนข้อมือของตัวเอง

“สุขสันต์วันเกิดซิ่นฮวา สิบเก้าปีแล้วนะ แล้วก็สวัสดี

ฤดูใบไม้ร่วง”

หญิงสาวหลับตาพริ้มอธิษฐานในใจให้ตัวเองร่างกายแข็งแรงมีความสุขในทุกวัน และได้เจอแต่คนที่รักเธอ ก่อนจะเริ่มออกเดินกลับหอพักอย่างอารมณ์ดี