ตอนที่4. พยายามเรียนรู้

“ย่าหยาอย่าเสียมารยาท นี่คุณสินธุ์น้องชายคุณหลวงพิชัย ไหว้คุณสินธุ์สิจ๊ะ”

หญิงสาวยกมือไหว้อย่างขลาดกลัวอีกฝ่ายยกมือรับไหว้

“คราวหน้าคราวหลังอย่าไปวุ่นวายที่เรือนของฉันอีกล่ะ ถือว่าฉันเตือนแล้วนะ”

ย่าหยาค่อยๆลดมือที่ไหว้อยู่ลงแล้วแอบแลบลิ้นใส่ เธอไม่คิดว่าเขาจะเห็นแต่เขากลับจ้องเขม็งทำให้เธอหดคออีกครั้ง ชายหนุ่มส่ายหน้าระอาใจแล้วก้าวเท้าออกไปทันที

“ขวัญเอยขวัญมา อย่าเที่ยวเดินเพ่นพ่านอีก ที่นี่ไม่ใช่บ้านเรานะย่าหยา”

หญิงสาวพยักหน้ารับแล้วค่อยๆ จิบยาหอมจนหมด เผลอมองไปยังมุมหนึ่งซึ่งเป็นโต๊ะเครื่องแป้งเห็นเงาตัวเองในกระจกก็ต้องตกใจ

“มีอะไรรึ”

ย่าหยาส่ายหน้าไปมาแล้วชี้นิ้วไปที่หมอนทำท่าจะขอนอน ยี่สุ่นก็พยักหน้าเข้าใจประคองน้องสาวลงนอน

เมื่อครู่ ความทรงจำของ ‘ย่าหยา’ ไหลบากเข้ามาในหัวของเธอ ย่าหยาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงหลุดมาอยู่ในยุคอดีตเช่นนี้ได้ เธอเป็นนักเขียนย่อมเป็นนักอ่านด้วย อ่านนิยายย้อนยุคทะลุมิติมาก็มาแต่ไม่คิดว่าเจอเข้ากับตัว ตอนนี้เธอติดอยู่ในร่างของย่าหยาซึ่งชื่อเดียวกับเธอ แต่ว่าเจ้าของร่างนี้อายุเพียงสิบเจ็ดและยังเคยเผชิญเหตุการณ์เลวร้ายจนเป็นคนไม่ยอมพูด หลายคนเข้าใจไปว่าย่าหยาเป็นใบ้แท้จริงเธอแค่ไม่พูดเท่านั้น

ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้นะ แล้วนี่เธอจะทำยังไงถึงจะได้กลับบ้านในปีพ.ศ.2567ได้กันล่ะ

เฮ้อ!

ถึงเวลารับประทานอาหารเย็น ย่าหยาที่อาการดีขึ้นถูกเชิญให้ไปร่วมกินอาหารที่เรือนใหญ่ เธอได้รับความทรงจำจากเจ้าของร่างเดิมทำให้รู้ว่าที่ผ่านมา ผู้อื่นเข้าใจว่าหญิงสาวเป็นใบ้ แต่เพราะในวัยเด็กได้เห็นผู้เป็นแม่ถูกโจรฆ่าตายต่อหน้าในขณะที่ซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้าตามคำสั่งของมารดา

‘อย่าส่งเสียง อย่าร้อง เชื่อแม่นะ’

เด็กหญิงตัวน้อยกัดปากตนเองแน่นจนเป็นแผลมองดูแม่ที่สิ้นใจด้วยสภาพน่าอนาถ เวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่อาจรู้ได้ พ่อของตนนำลูกน้องคนสนิทออกตามหาจึงได้พบลูกสาวคนเล็กที่ซ่อนตัวอยู่ นับจากวันนั้น น้อยนักที่จะได้เด็กน้อยเอ่ยวาจา ไม่ว่าบิดาจะพยายามหาหมอเก่งกาจเพียงใดมารักษาแต่เด็กน้อยก็ไม่ยอมพูด ยี่สุ่นผู้เป็นพี่สาวคอยดูแลเลี้ยงดูย่าหยาแทนแม่ที่ตายจาก พ่อของเธอคือกำนันไม้ หลายเดือนก่อนหลวงพิชัยเป็นตัวแทนพระองค์ท่านออกตรวจความสงบเรียบร้อยตามหัวเมืองต่างๆ เกิดเหตุปะทะกับโจรชั่ว เพื่อปกป้องหลวงพิชัย กำนันไม้ได้รับบาดเจ็บสาหัสก่อนจะสิ้นใจได้ฝากฝังให้ช่วยดูแลบุตรสาวทั้งสอง หลวงพิชัยจึงตกปากรับคำรับยี่สุ่นเป็นเมียรอง ส่วนย่าหยานั้นก็รับมาอยู่ด้วยกันเพื่อที่พี่น้องจะได้ไม่ต้องอยู่ห่างไกลกัน

ย่าหยาที่เงียบใบ้ถูกนางวาด-คนสนิทของคุณช้อยเมียเอกของหลวงพิชัยแกล้งให้ไปช่วยทำความสะอาดเรือนสินธุ์ซึ่งเป็นเรือนของคุณสินธุ์- น้องชายของหลวงพิชัย ย่าหยาถูกขังไว้ในห้องนอนของคุณสินธุ์ด้วยเหตุผลใดไม่อาจรู้ได้ เธอตื่นขึ้นมาก็กลายอยู่ในร่างของย่าหยา หรือว่าดวงจิตของย่าหยาในภพนี้จะไปอยู่ในร่างของเธอในปีพ.ศ.2567 กันนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ย่าหยาที่แสนไร้เดียงสาและไม่มีใครปกป้องจะทำอย่างไร โลกในอนาคตน่ากลัวกว่ายุคนี้เสียอีก

“อาการดีขึ้นแล้วรึแม่ย่าหยา”

คุณช้อยเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง นางเป็นเมียพระราชทานของหลวงพิชัย แต่งงานอยู่กันมาห้าปียังไม่มีลูก บ้านอื่นล้วนมีเมียเล็กๆ รับเมียบ่าวกันให้วุ่นวาย แต่คุณหลวงยังไม่รับใครมาเป็นเมียรองหรือแม้แต่เมียบ่าว เพิ่งจะมีแม่ยี่สุ่นที่รับมาอยู่ด้วย แม้จะเจ็บช้ำใจอยู่บ้างแต่ก็ต้องฝืนทำใจกว้างยอมรับเรื่องนี้ และที่สำคัญคุณหลวงย้ำนักหนาว่าอย่างไรเสียนางก็เป็นเมียเอกเมียรักของเขาไม่มีวันที่จะยกใครขึ้นมาแทนที่

ย่าหยาอ้าปากแต่ไม่มีเสียง ยี่สุ่นที่นั่งอยู่ใกล้น้องจึงพูดแทน

“ดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ ขอบพระคุณคุณช้อยที่ให้หมอมาตรวจอาการน้องสาวอิชั้นเจ้าค่ะ”

“เห็นสองคนคอยดูแลกันเช่นนี้ ฉันก็สบายใจ” หลวงพิชัยพูดแล้วอดมองมาทางย่าหยาไม่ได้ ได้ยินว่าแม่เป็นคนจีนทั้งสองพี่น้องจึงผิวขาวผุดผ่อง แต่กลับมีดวงตากลมโตราวกับหยดน้ำวาวใส ท่าทีขี้อายปนประหม่าชวนมองยิ่งนัก