ตอนที่5

อีกด้านหนึ่ง หญิงสาวอีกคนกำลังก้มหน้าก้มตาทำงานในร้านอาหารฟาสฟู๊ดทั้งที่เพิ่งผ่านสถานการณ์ไม่ดีมาเมื่อวานนี้ ผู้จัดการอยากให้เธอหยุดพักเพราะกลัวว่าเธอยังตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่อิงดาวเลือกที่จะมาทำงาน เพราะเธอไม่อยากสูญเสียรายได้ของวันนี้ไป

"ลูกค้าท่านต่อไปเชิญค่ะ" พนักงานสาวเอ่ยเรียกลูกค้าที่ต่อคิวรอสั่งอาหารอยู่ด้านหลัง

ลูกค้าคนแล้วคนเล่าผ่านไปโดยไร้อุปสรรค จนกระทั่งถึงช่วงบ่ายของวันที่ใกล้หมดเวลางานของเธอ ทว่าเพื่อนร่วมงานอีกคนกลับขอร้องให้เธอทำแทนโดยจะยกค่าจ้างของวันนี้ให้

"ขอบใจมากนะอิง พอดีวันนี้ฉันนัดกับแม่ของแฟนไว้น่ะ ลืมไปซะสนิทเลย" หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันเอ่ยขอบคุณที่อิงดาวยอมทำงานล่วงเวลาแทนตน

"ไม่เป็นไรๆ ช่วงนี้ฉันต้องใช้เงินอยู่พอดี เธอไปเถอะ"

"งั้นฉันไปก่อนนะ" ว่าจบก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ววิ่งออกทางหลังร้านไปในทันที

อิงดาวกลับมายืนหน้าเคาน์เตอร์เพื่อรับลูกค้าต่อ โชคดีที่เวลานี้ลูกค้าในร้านเริ่มน้อยลงไม่วุ่นวายเหมือนช่วงเช้ากับช่วงเย็น

"อะแฮ่ม! สั่งอาหารหน่อย" เสียงกระแอมของผู้มาใหม่ดังขึ้นทำให้พนักงานสาวที่มัวก้มหยิบของที่ใต้เคาน์เตอร์รีบเงยหน้าขึ้นมา

"ค่ะ รับอะไรดะ...." เสียงหวานขาดหายไปเมื่อลูกค้าตรงหน้าคือคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุด

"อิงดาว" ชายหนุ่มเปลี่ยนมาใช้ภาษาไทยทันทีที่ได้เห็นหน้าเธอ สีหน้าของเขาเองก็ดูตกใจไม่น้อย

"คุณภูมิ.." อิงดาวยืนนิ่งไม่ไหวติง เธอไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่แถมยังเป็นตอนที่เธอกำลังทำงานด้วย สภาพเธอในตอนนี้แทบดูไม่จืดเลย

"หึ! จากลูกคุณหนูทำไมมาทำงานร้านอาหารฟาสฟู๊ดแบบนี้ล่ะ" ภูมินทร์หัวเราะในลำคอก่อนจะใช้สายตาพินิจมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณค่ะ"

"โลกกลมจริงๆ เลยนะว่าไหม" ใครจะไปเชื่อว่าเขาจะได้เจอเธออีก โลกตั้งกว้างใหญ่แต่กลับเจอกันโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

"รีบสั่งอาหารเถอะค่ะ เสียเวลาลูกค้าคนอื่น" อิงดาวทำเป็นไม่แยแสคำพูดของเขา เธอแค่ทำหน้าที่ของตนเองให้จบๆ ไปก็พอ

"ลูกค้าคนอื่นที่ไหนกัน ทั้งร้านมีฉันแค่คนเดียว"

"แต่มันเสียเวลาฉันค่ะ ถ้าไม่สั่งก็ออกไป"

"ยังปากเก่งเหมือนเดิมเลยนะ กลายเป็นคุณหนูตกอับไปแล้วแท้ๆ"

"คุณภูมิ!" หญิงสาวเรียกชื่อเขาเสียงดังด้วยความโมโห

"จุ๊ๆ อย่าเสียงดังสิ อยากให้คนอื่นรู้หรือไงว่าเราสองคนเคย...ได้กัน"

"คุณมันทุเรศที่สุดเลย" ความผิดพลาดแค่สองครั้ง แต่เขากลับใช้มันมาเป็นข้ออ้างที่เธอไม่อาจต่อรองได้

"ฮ่าๆ ตั้งใจทำงานสิ ฉันจะสั่งอาหาร" ชายหนุ่มแกล้งเธอจนพอใจแล้ว ตอนที่ได้เห็นสีหน้าโมโหของเธอเขาก็ยิ่งสนุก

ภูมินทร์ลอบมองอิงดาวอยู่ทุกขณะ เขาไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลอะไรถึงทำให้ลูกคุณหนูอย่างอิงดาวต้องมาทำงานในร้านอาหารเล็กๆ แบบนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ใช่แค่มาเรียนต่อเพียงอย่างเดียว

"แล้วทำไมเราต้องไปสนใจด้วย" พึมพำกับตัวเอง แต่สายตาก็ยังจับจ้องไปที่เธอ แถมยังเพ่งมองที่หน้าท้องของเธอไม่วางตา

"คงไม่ท้องหรอกมั้ง" ภูมินทร์ลองคำนวณเวลาหลังจากคืนงานแต่งของภคินและเมยาวีก็ผ่านมาเกือบจะสามเดือนแล้ว หากอิงดาวท้องจริงเธอคงต้องเรียกร้องความรับผิดชอบจากเขาแล้ว แต่นี่ทุกอย่างยังไม่มีอะไรเปลี่ยนไป

ชายหนุ่มนั่งคิดวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใจหนึ่งก็โล่งใจที่ได้เจอเธอในวันนี้ อย่างน้อยก็ทำให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้ไปไหน แต่อีกใจก็แอบกังวลและกลัวในสิ่งที่ตนพลาดไปในคืนนั้น