ตอนที่1

หญิงสาวมองภาพเจ้าบ่าวที่กำลังสวมแหวนให้เจ้าสาวพร้อมกับรอยยิ้มกว้างก่อนที่ทั้งคู่จะบรรจงจูบกันอย่างอ่อนโยนท่ามกลางเสียงของผู้คนภายในงานที่มาร่วมแสดงความยินดี

อิงดาวมองอดีตคนรักและรุ่นน้องที่ได้หัวใจของเขาไปครอง รอยยิ้มจางๆ ส่งให้กับทั้งคู่ที่กลายเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ในขณะที่เธอยอมเสียสละทำในสิ่งที่ถูกต้อง ยอมเซ็นใบหย่าเพื่อให้เขาได้อยู่กับคนที่เขาเลือก ส่วนเธอต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวและอ้างว้างต่อไป

"อยากแต่งอีกครั้งล่ะสิ" น้ำเสียงทุ้มแสนคุ้นหูเอ่ยขึ้นที่ด้านหลังทำให้อิงดาวหันขวับกลับไปมองด้วยสายตาไม่ค่อยสบอารมณ์ ดวงตาสวยกลอกขึ้นมองบนเมื่อได้เห็นหน้าของคนที่เธอไม่อยากเจอ

"มันไม่ใช่เรื่องของคุณค่ะ" เสียงหวานตอบกลับด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ไม่ได้แสดงท่าทีใดให้เขาเห็น

"หายหน้าหายตาไปตั้งนาน แต่ก็ยังอุตส่าห์มางานแต่งของอดีตสามี เธอนี่น่าเหลือเชื่อจริงๆ เลยนะ อิงดาว"

"ฉันกับพี่ภาคเราเป็นสามีภรรยากันแค่ในนามเท่านั้น และตอนนี้พวกเราก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว"

เธอกับภคินผู้เป็นเจ้าบ่าวของงานนี้เคยแต่งงานกันตามความต้องการของครอบครัว เธอยอมรับว่าเธอรักภคินจากใจจริง แต่เธอไม่อาจเห็นแก่ตัวรั้งเขาไว้ได้อีกต่อไปจึงตัดสินใจเซ็นใบหย่าและแยกทางกันไป โดยที่เธอและเขานั้นเป็นเพียงแค่สามีภรรยาในนามเท่านั้น ไม่เคยมีความสัมพันธ์อื่นใด ไม่เคยแม้แต่จะนอนเตียงเดียวกัน

"อ๋อ จริงสิลืมไป เพราะฉันเป็นผัวคนแรกของเธอนี่นา" ชายหนุ่มกระซิบข้างหูเธอเบาๆ ด้วยน้ำเสียงปนเจ้าเล่ห์ มุมปากเผยรอยยิ้มของผู้ชนะจนอิงดาวถึงกับกำหมัดแน่นข่มความโกรธของตัวเองเอาไว้

"คุณภูมิ กรุณาให้เกียรติฉันด้วยค่ะ ถึงคุณจะไม่ค่อยมีมารยาท แต่ก็ไม่ควรจะมาพูดเรื่องนั้นที่นี่" อิงดาวว่านิ่งๆ เชิงเหน็บแนมคนตรงหน้า

"ปากเก่งขึ้นเยอะเลยนะ แล้วลีลาล่ะเก่งขึ้นกว่าเดิมหรือเปล่า คุณหนูอิงดาว" คำพูดคำจาของเขาชวนให้อิงดาวนึกโมโห แต่เธอก็ต้องสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้เพราะอยู่ในงานมงคลของภคินกับเมยาวี

"ฉันจะเก่งหรือไม่เก่งมันก็เรื่องของฉัน คุณไม่ควรอยากรู้เรื่องคนอื่นนะคะ"

"หึ! เถียงเก่งนักนะ" ภูมินทร์เหยียดยิ้มหัวเราะเบาๆ ที่อีกฝ่ายเถียงกลับฉอดๆ เขาควรที่จะสลด แต่ไม่รู้ทำไมถึงยังทำหน้าเป็นอยู่ได้

"ฉันไม่น่ามางานนี้เลยถ้ารู้ว่าจะเจอคุณ" เธอคิดผิดจริงๆ ที่มางานนี้ หากรู้ว่าจะได้เจอผู้ชายเจ้าเล่ห์อย่างเขาเธอไม่มีทางมาเป็นอันขาด

"แล้วคิดว่าฉันอยากเจอเธอนักหรือไง"

ชายหญิงที่ไม่เจอกันแรมปีพอได้มาเจอกันอีกครั้งก็ไม่วายมีปากเสียงกันอยู่พักใหญ่จนพิธีแต่งงานดำเนินมาถึงตอนที่เจ้าสาวต้องโยนช่อดอกไม้ อิงดาวไม่ได้เข้าไปร่วมวงกับหญิงสาวอีกหลายคนเพราะเธอยังคงปิดประตูหัวใจไม่พร้อมเปิดรับใครในตอนนี้

งานช่วงกลางวันผ่านพ้นไปอย่างไร้อุปสรรค ตกกลางคืนบ่าวสาวจึงได้จัดงานเลี้ยงฉลองหลังแต่งงานให้กับแขกที่มาร่วมงาน เสียงเพลงดังกระหึ่มสนั่นหวั่นไหวและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หลากหลายชนิดมีพร้อมเสิร์ฟตลอดทั้งคืน

"หมดแก้วๆ หมดแก้วๆ" เสียงเฮฮาของผู้ชายกลุ่มหนึ่งกำลังเชียร์ให้เจ้าบ่าวป้ายแดงดื่มเหล้าในแก้วที่คล้ายเหยือกน้ำให้หมดภายในรวดเดียว

"ไอ้ภูมิมานี่เลย" ไม่นานบุคคลผู้มาใหม่ที่เพิ่งปรากฎตัวขึ้นก็ถูกลากเข้าไปยังวงล้อมของเหล่าพวกผู้ชายที่มาร่วมงาน

อิงดาวนั่งดื่มคนเดียวหลังจากที่เมยาวีเจ้าสาวของงานขอตัวไปพักผ่อน ทำให้เหลือแค่เธอที่ยังคงกระดกแก้วค็อกเทลสีสวยขึ้นดื่มแก้วแล้วแก้วเล่า

"อื้ม...อร่อยดีจัง" ด้วยความไม่รู้ว่าในน้ำสีสวยนั้นมีแอลกอฮอล์อยู่ด้วย แต่เพราะรสชาติของมันถูกปากจนหยุดไม่ได้พอรู้ตัวอีกทีข้างกายเธอก็มีแก้วเครื่องดื่มวางอยู่เกือบสิบแก้วได้

"อึก..."

"พอแล้ว เมาจนนั่งไม่ไหวแล้วยังจะดื่มอีก" มือหนารั้งแขนคนตัวเล็กที่กำลังจะล้มหน้าคะมำกับพื้นขึ้นมา

"ใครเนี่ย?" คนเมาไม่รู้ตัวเพ่งสายตามองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย

"เมาแล้วความจำเสื่อมหรือไง"

"แล้วใครล่ะ?"

"ผัวคนแรกของเธอไง" ภูมินทร์เน้นย้ำให้เธอได้สติ แต่อีกฝ่ายกลับอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะโผเข้ากอดรัดรอบคอเขา

"หล่อจัง นอนกับฉันไหม" เสียงหวานเอ่ยถามด้วยใบหน้าอ้อนๆ ดวงตาเยิ้มบ่งบอกถึงความเมาไม่ได้สติ

"เมาแล้วหมดสภาพเลยนะเธอเนี่ย"

"นะ นอนกับฉันนะ ไปกันเถอะ" ว่าจบก็จูงมือหนาของเขาให้เดินตามไปยังทางเดินด้วยท่าทางที่โซเซจวนจะล้ม

"รู้ห้องหรือไง"

"ไม่" ใบหน้าสวยส่ายไปมา ภูมินทร์อยากจะถ่ายคลิปวิดีโอตอนนี้เก็บไว้เสียจริง ภาพลักษณ์ลูกคุณหายไปหมดเมื่อแอลกอฮอล์เข้าปาก

ประตูห้องถูกปิดล็อกแน่นหนาอย่างดีก่อนที่เหตุการณ์ทุกอย่างจะดำเนินไปโดยที่เธอไม่รู้ตัว กิจกรรมเข้าจังหวะที่แสนร้อนแรงของทั้งคู่ได้เริ่มต้นขึ้นและแน่นอนว่าอิงดาวภาพตัดไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้

อุณหภูมิเย็นฉ่ำในห้องกระทบผิวของคนที่หลับอยู่ให้ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ อย่างยากลำบาก กายเล็กพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงก่อนที่สายตาจะพลันเห็นสิ่งผิดปกติภายในห้อง

"!!!" อิงดาวยกมือปิดปากตาค้างด้วยความตกใจ สภาพเตียงนอนยับยู่ยี่กับเสื้อผ้าที่ถูกถอดกระจัดกระจายเกลื่อนพื้นห้อง ไหนจะคนที่นอนหลับอยู่ข้างเธออีก

หญิงสาวสูดลมหายใจรวบรวมสติแล้วค่อยๆ ก้าวเท้าลงจากเตียงให้เสียงเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ พยายามทำทุกอย่างให้เงียบเสียงเพื่อไม่ให้คนที่หลับรู้สึกตัว เธอยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับเขาในตอนนี้

"ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้" อิงดาวใส่เสื้อผ้าอย่างลวกๆ แล้วรีบออกจากห้องของเขาทันที สองมือยกขึ้นยีผมตัวเองหลายๆ ครั้งเพื่อเรียกสติ แต่เธอจำเหตุการณ์เมื่อคืนแทบไม่ได้เลย ทุกอย่างเลือนลางไปหมดจนเธอคิดว่าเป็นแค่ความฝัน

"ขออย่าได้เจอกันอีกเลยนะคะคุณภูมิ"

ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกระหว่างเธอกับเขา แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ให้เธอต้องเจอคนร้ายกาจแบบเขาอีก เขาคือผู้ชายเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจ นิสัยแย่พอๆ กับปากและเป็นคนที่ทำให้เธอหนีไปอยู่ต่างประเทศเพื่อย้อมใจ ทว่ายิ่งหนีกลับยิ่งเจอ แถมยังเกิดเหตุการณ์ซ้ำเดิมอีกต่างหาก