ตอนที่7 ก่อนจะไปหา

“รายงานผู้การ ขณะนี้เรือประมงซึ่งทางด้านขวาของหัวเรือได้ติดต่อขอความช่วยเหลือเนื่องจากมีลูกเรือเจ็บป่วยและไม่มียารักษาครับผม” นายทหารวิทยุเข้ามารายงานหลังจากที่ติดต่อสื่อสารทางวิทยุกับเรือประมงลำหนึ่งที่อยู่ในรัศมีสายตามองเห็น

“เคลื่อนเรือเข้าช่วยเหลือ” คำสั่งของผู้การหนุ่มถูกถ่ายทอดไปเป็นทอด ๆ จนรับทราบทั่วถึงกันทุกคน ไม่นานต่อจากนั้นเรือหลวงลำใหญ่ก็เคลื่อนเต็มฝีจักรเข้าไปใกล้เรื่อประมงลำดังกล่าวในทันที แม้ว่าจะไม่อยู่ในภารกิจแต่เมื่อเรือลำดังกล่าวขอความช่วยเหลือมาและเป็นเรือสัญชาติไทย พวกเขาก็อยู่ในความรับผิดชอบของราชนาวีไทย

ราชนาวีส่งแพทย์ทหารเข้าช่วยเหลือตรวจอาการคนเจ็บทันทีที่จอดเทียบกัน เมื่อนายแพทย์ประจำเรือได้ตรวจอาการแล้วจึงมีการนำคนเจ็บเคลื่อนย้ายไปรักษาบนห้องพยาบาลบนเรือหลวง

“คนอื่น ๆ บนเรือร่างกายอ่อนแรงทำให้ภูมิคุ้มกันโรคต่ำลงอาจจะทำให้ได้รับเชื้อติดต่อจากคนป่วยได้ ควรพาขึ้นไปเฝ้าระวังบนเรือครับ” นาวาตรีนายแพทย์ยศวินทร์รายงานก่อนจะมีการตัดสินใจเคลื่อนย้ายทุกคนขึ้นมายังเรือหลวงและลากเรือประมงเดินทางไปด้วย

“เกิดอะไรขึ้นลุงชื่น ทำไมสภาพดูไม่ได้กันแบบนี้ ทำไมไม่กลับฝั่ง” ราชนาวีถามไต้ก๋งเรือซึ่งแน่นอนว่าเคยพบประพูดคุยกันมาก่อน ถ้าเป็นเรือที่ออกหาปลาประจำ และไม่ใช่หน้าใหม่เพิ่งมาริเริ่มทำอาชีพนี้นายทหารเรือทุกคนย่อมต้องรู้จักและเคยพูดคุยกันมา เคยช่วยเหลือเผื่อแผ่กันมาแล้วทั้งนั้น

“เราเจอโจรสลัดครับผู้การ พวกมันปล้นเสบียงเราไปแล้วยังจับเมียกับน้องสาวไอ้เขตไปด้วย” ลุงชื่น หรือไต้ก๋งชื่นเล่าให้ฟัง

“เขต?”

“ก็คนที่ป่วยนั่นล่ะครับ คงจะตรอมใจที่เมียกับน้องถูกจับไปแล้วเพิ่งลงทะเลหาปลาครั้งแรกเลยเป็นแบบนี้”

“หมายความว่าตอนนี้เมียและน้องสาวของคนป่วยถูกจับไป”

“ใช่ครับ ผู้การช่วยด้วยเถอะนะ ไอ้เขตมันพาลูกเมียมาอยู่ต่างถิ่นต่างที่ มาสมัครเป็นลูกเรือหาปลาเพื่อหารายได้ประทังชีวิต นี่ลูกสาวมันก็ร้องไห้อยู่นั่นไง”

“มันไปทางไหนกัน แล้วผ่านมาแล้วกี่วัน”

“เมื่อคืนนี้ครับผู้การ มันไปทางนั้น คงจะไปทอดสมอเติมน้ำมันที่อำเภอไหนสักอำเภอ เพราะว่าเรือมันใกล้จะหมดน้ำมัน มันถามหาน้ำมันจากผมแต่ผมแอบซ่อนไว้บอกมันไปว่าไม่มีมันดูหัวเสียกันมาก” ไต้ก๋งชื่นบอก

“ต้นหน รายงานแผนที่จากจุดนี้ไปทางฝั่งขวา ที่ใกล้ที่สุดคืออำเภออะไร”

“รายงานแผนที่จากจุดนี้ไปทางฝั่งขวาที่ใกล้ที่สุดคืออำเภอทุ่งตะโกครับ” ต้นหนเรือรายงานก่อนที่ผู้การหนุ่มจะมีคำสั่งขีดเข็มเรือมุ่งหน้าไปยังอำเภอทุ่งตะโก จังหวัดชุมพรทันที

แต่ไม่ทันที่จะถึงอำเภอดังกล่าวเรือหลวงของราชนาวีไทยก็ได้พบเข้ากับเรือของโจรสลัดที่ลอยคอหมดน้ำมันอยู่กลางทะเลเสียก่อน เนื่องจากไม่มีน้ำมันและกำลังคนไม่มากกลุ่มโจรสลัดจึงถูกจับกุมโดยละม่อมก่อนจะลากเรือทั้งสองลำกลับท่าเทียบเรือสัตหีบไปด้วย

“ขอบคุณคุณทหารมากนะคะที่มาช่วยพวกเรา” วิลาวรรณภรรยาของนายเขตคนป่วยเอ่ยหลังจากที่ถูกช่วยเหลือและพาตัวขึ้นมาในห้องพยาบาลเพื่อพบกับคนป่วย

“จะไปขอบคุณทำไมพี่วิลามันเป็นหน้าที่ของพวกเขา พวกเขาน่าจะมาช่วยได้ก่อนที่ขวัญจะถูกพวกมันย่ำยีด้วยซ้ำ” ขวัญใจน้องสาวของเขตเอ่ยอย่างไม่ไว้หน้า แม้จะได้รับการช่วยเหลือแต่ตัวเธอก็ไม่เหลือสิ่งใดให้ภูมิใจ

“คุณครับ พวกผมไม่ได้เป็นเรือตรวจการณ์ชายฝั่งนะ พวกผมเพิ่งกลับจากราชการ” รัชชานนท์ชี้แจ้งให้ฟังเมื่อหญิงสาวมีทีท่าไม่พอใจ แม้จะเห็นใจแต่ก็ไม่พอใจคำพูดคำจาของสาวเจ้าที่พวกเขาไปช่วยไม่ทัน

แม้ว่าจะเข้าใจแล้วแต่ด้วยความเสียใจขวัญตาจึงพาลไม่ยอมฟัง หญิงสาวพยายามหลายครั้งที่จะกระโดดลงทะเลเพื่อที่จะตายหนีนรกในใจ เดือดร้อนถึงราชนาวีที่ต้องปลอบและห้ามปรามอยู่หลายครั้งจนหญิงสาวสงบจิตสงบใจได้ ราชนาวีคิดโล่งใจแต่รัชชานนท์กลับหนักใจเมื่อเห็นสายตาสาวเจ้าที่เปลี่ยนจากสิ้นหวังหมดอาลัยเริ่มกลายเป็นชื่นชมและหลงใหลราชนาวีเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

เอากับโชคชะตาสิ ไม่ปล่อยเวลาให้ราชนาวีได้ทบทวนตัวเองก็พัดพาสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มน่าสงสารมาหลงใหลในตัวชายหนุ่มเสียแล้ว และดูท่าแม่สาวคนนี้จะไม่หยุดแค่หลงใหลเสียด้วย ตลอดเวลาที่อยู่บนเรือสาวเจ้าพยายามทอดสะพานให้ราชนาวีหลายครั้ง

กว่าเรือหลวงจะกลับฝั่งหญิงสาวก็ยังคงหาทางที่จะผูกสัมพันธ์กับราชนาวีอยู่เรื่อยๆ จนกระทั่งถึงฐานทัพเรือสัตหีบในช่วงเช้ามืด

“ฉันอยากทำงาน ที่บ้านผู้การมีคนใช้ไหมคะ ถ้าไม่มีรับฉันเข้าทำงานนะคะ ฉันไม่อยากให้ตัวเองฟุ้งซ่าน”

“วิลากับเขตก็ไม่อยากทำงานบนเรือแล้วค่ะ ผู้การหางานให้พวกเราได้ไหมคะ” วิลาวรรณขอความช่วยเหลือด้วยไม่อยากให้น้องสาวสามีทำตัวประเจิดประเจ้อ

“งั้นก็มาเป็นคนสวนกับแม่บ้านที่บ้านผมไปก่อนแล้วกัน แล้วผมจะหางานใหม่ที่ดีกว่านี้ให้ เพราะผมมีธุระที่ต้องไปทำยังไม่ว่าง” ด้วยความเห็นใจในโชคชะตาของทั้งสี่คนชายหนุ่มจึงยื่นข้อเสนอนี้ไปก่อนที่จะไหว้วานให้รัชชานนท์พาทั้งสี่ไปที่บ้านอีกหลังที่เขาซื้อไว้สำหรับพาหนูน้อยรัมภาวีร์ไปพักผ่อนช่วงปิดเทอมไม่ใช่บ้านพักทหารที่เขาอาศัยอยู่กับรัมภาภัสร์และเด็กหญิงรัมภาวีร์

หลังจากจัดการเรื่องของทั้งสี่เรียบร้อยแล้วผู้การหนุ่มก็ส่งรายงานภารกิจ นำโจรสลัดส่งตำรวจและทำเรื่องขอลากิจในทันที เมื่อได้รับการอนุมัติชายหนุ่มจึงกลับไปเปลี่ยนชุดและเดินทางเข้ากรุงเทพมหานคร