ตอนที่8 ได้โปรด

เป็นเวลา1เดือนเต็ม ๆ ที่รัมภาภัสร์และเด็กหญิงรัมภาวีร์มาพักอยู่กับรติภัทรและทำงานในบริษัทสิรากร เช้าวันนี้เป็นวันแรกที่หนูน้อยจะได้ไปโรงเรียน เด็กหญิงรัมภาวีร์ดูตื่นเต้นเป็นพิเศษส่วนคนเป็นแม่นั้นกังวลเป็นพิเศษเช่นกัน

เพราะที่นี่ไม่ใช่สัตหีบ ไม่ใช่โรงเรียนที่หนูน้อยเคยเรียน ไม่ใช่และจะเรียกได้ว่าที่นี่ไม่ใช่ถิ่นที่หนูน้อยไม่ต้องกลัวอะไรด้วยก็ได้

ที่โรงเรียนเดิมเป็นโรงเรียนที่อยู่ใกล้ฐานทัพ ทุกคนรู้จักลูกสาวผู้การราชนาวี เด็ก ๆ ในรุ่นเดียวกันที่พ่อมียศน้อยกว่าก็ไม่มีใครกล้ารังแกแต่ที่นี่ไม่ใช่ ไม่มีใครรู้จักหนูน้อยทำให้คนเป็นแม่อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงกลัวลูกสาวจะถูกรังแก

“แม่รุ้งไม่ต้องห่วง หนูเล็กเอาอยู่ รีบไปทำงานเถอะค่ะ เข้างานสายเดี๋ยวป้าคนนั้นจะมาหาเรื่องอีก บายค่ะแม่รุ้ง ครีมจ๋า” อย่างหนึ่งในตัวเด็กหญิงรัมภาวีร์ที่ทำให้ทุกคนเบาใจได้ก็คือความฉลาดและโตเกินวัยที่ทำให้หนูน้อยไม่งอแงไม่อยากไปโรงเรียนหรือทำตัวติดคุณแม่ หนูน้อยบอกลาคุณแม่และคุณป้าแล้วก็วิ่งไปหาคุณครูโดยไม่แสดงอาการอะไรให้น่าเป็นห่วง เป็นรัมภาภัสร์เสียเองที่ติดลูกสาวจนไม่อยากให้ห่างกาย

“ไป ไปทำงานกัน” รติภัทรชวนน้องสาวก่อนที่สองพี่น้องจะมุ่งตรงไปยังบริษัท

หนึ่งเดือนมานี้รัมภาภัสร์ได้พบเจออะไรหลาย ๆ อย่าง ทั้งฝาแฝดของแม่สามีที่ในตอนแรกเข้ามาระรานรติภัทรแต่พอหนูน้อยเผลอเรียกคุณย่าและปาริตาปล่อยข่าวลือโคมลอยว่าหนูน้อยหน้าตาเหมือนคุณหญิงลัลนาอาจจะเป็นลูกสาวที่ปฐวีไข่ทิ้งไว้ก็เบนเข็มมาเล่นงานหญิงสาวแทน ทั้งคู่หมั้นสาวของปฐวีที่มักจะตามติดคุณหญิงลัลนามาหาเรื่องรัมภาภัสร์จนหญิงสาวหัวเสีย ทั้งปาริตาและพวกที่คอยปั่นข่าวลือทำให้หลายคนเข้าใจไปในทิศทางเดียวกันเรื่องปฐวีและเด็กหญิงรัมภาวีร์ ทั้งปราณภพที่เข้ามาทำตัวสนิทสนมขายขนมจีบแบบเรียบ ๆ

รัมภาภัสร์ไม่คิดเลยว่าในระยะเวลา1เดือนเธอจะพบเจออะไรมากขนาดนี้ แต่นอกเหนือจากเรื่องของตัวเองแล้วหญิงสาวก็ต้องถอนหายใจพรืดด้วยเรื่องของลูกสาว แม้จะดูปกติแต่ในยามหลับหนูน้อยก็มักจะละเมอถึงคนเป็นพ่ออยู่บ่อยครั้งทำให้เธออดคิดไม่ได้ ว่านี่ล่ะนะสายสัมพันธ์พ่อลูก มันตัดกันไม่ขาดจริง ๆ แม้หนูน้อยจะทำตัวเก่งกล้าแต่สุดท้ายก็ตัดพ่อรักออกไปไม่ได้

แล้วเมื่อไหร่อีตาคนนั้นจะกลับขึ้นฝั่งสักทีเนี่ย คนเป็นแม่อย่างเธอไม่ชอบนักหรอกนะที่ลูกสาวละเมอสะอื้นหาพ่อแบบนี้น่ะ แค่เห็นลูกทุกข์ใจหัวอกคนเป็นแม่ก็ทุกข์กว่าร้อยเท่าแล้ว

“ผู้หญิงสมัยนี้นี่นะ แต่งตัวมาทำงานก็ช่างล่อเสือล่อตะเข้ หน้าไม่อาย” เสียงตำหนิลอย ๆ ดังขึ้นในขณะที่สองพี่น้องกำลังจะเดินเข้าไปยังห้องทำงานของตัวเองทำให้รัมภาภัสร์ชะงักไม่น้อย ด้วยว่าวันนี้เธอถูกลูกสาวคะยั้นคะยอให้ใส่ทำงานที่ส่งให้ลุคของเธอดูเปรี้ยวและเซ็กซี่

“นั่นน่ะสิคะ เป็นสาวเป็นนางพอว่าแต่นี่มีลูกมีเต้าแล้วยังทำตัวหน้าไม่อายแต่งตัวมายั่วแฟนชาวบ้าน” โสภิตา คู่หมั้นสาววัย27ของปฐวีเสริมขึ้นด้วยน้ำเสียงตำหนิและเหยียดหยาม

“แหม่ น้องโสก็พูดเกินไป อิจฉาน้องสาวพี่ก็บอกเถอะค่ะ ไม่ต้องอารัมภบทให้ยืดยาว หุ่นไม่ให้ หน้าไม่เป๊ะเหมือนเขาแล้วมาแขวะเขาแบบนี้ไม่ไหวเลยอะ” รติภัทรตอบกลับก่อนที่จะดึงน้องสาวเข้าไปในห้องก่อนที่รัมภาภัสร์จะทนไม่ไหว ช่วงนี้น้องสาวเธอยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย ขืนรัมภาภัสร์ทนไม่ไหวไม่อยากจะคิดภาพเลยว่าแม่โสเภณี เอ้ย โสภิตานั่นจะเลือดกบปากขนาดไหน

“กรี๊ด นังเจ้ครีม”

“ไม่ต้องไปสนใจคำพูดสองคนนั้นหรอกรุ้ง ชุดนี้ก็ไม่ได้โป๊อะไร เราใส่แล้วดูมีเสน่ห์ขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย มั่นใจเข้าไว้ อย่าไปแคร์ปากคนขี้อิจฉาเลย” รติภัทรบอกกับน้องสาวก่อนจะหยิบสมาร์ทโฟนมาเปิดดูเมื่อมีเสียงแจ้งเตือนจากไลน์เข้ามา

ไลน์

ส่งโลเคชั่นที่ทำงานมาหน่อยสิครีม : รัก26

ฉันเพิ่งขึ้นฝั่ง : รัก26

นี่คือขอร้อง? : สีครีม

คือต้องให้อ้อนวอนก่อน? : รัก26

ก็ต้องสิยะ ทำไมจะต้องแชร์ไปให้เสียเวลาทำงานด้วยล่ะ : สีครีม

เอาให้พอดีสีครีม อย่าเยอะ : รัก26

ตลอด ขอร้องใครไม่เป็นตลอด แล้วแบบนี้จะง้อลูกเมียรอดไหมเนี่ย : สีครีม

ได้โปรด : รัก26

“แค่เนี่ย เฮ้อ” คนอยากได้ยินคำขอร้องของเพื่อนถอนใจพรืดก่อนจะยอมส่งโลเคชั่นไปให้

เพราะฉันรักหนูเล็กหรอกนะ ไม่ใช่เพราะคำขอร้องสั้น ๆ ห้วน ๆ ห่วย ๆ ของแก : สีครีม

ขอบใจ : รัก26

“อะไรเหรอคะเจ้” ลูกปลา เด็กฝึกงานสาวถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงพึมพำของหัวหน้าทีมก่อนที่น้องสาวอย่างรัมภาภัสร์จะถามพี่สาวขึ้นด้วย

“นั่นสิคะพี่ครีม อะไรเหรอ?”

“เปล่าหรอก ทำงานกันดีกว่า” หญิงสาวบอกปัดก่อนจะตั้งใจทำงานของตนไม่แสดงพิรุจให้ใครได้เห็นแต่เมื่อไม่มีใครสนใจเธอก็ลอบยิ้ม ในที่สุดราชนาวีก็กลับฝั่งสักที คราวนี้ล่ะคุณหญิงลัลนามีเงิบ เธอมั่นใจ