ตอนที่4 ข่าวโคมลองของพี่ครีม

ใบหน้าตกใจของรติภัทรเป็นตัวยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าแผนการของสองแม่ลูกสำเร็จลุล่วง สองแม่ลูกแตะมือกันก่อนจะหัวเราะคิกคักกันสองคน

“ไม่ตลกนะ ไปไหนมาไหนไม่บอกกันทั้งที่ไม่เคยไปแบบนี้มันอันตรายนะสีรุ้ง” คนเป็นพี่ส่งเสียงขึ้นหลังจากที่เงียบตกใจมาสักพัก เหนือจากความตกใจที่อยู่ ๆ น้องสาวก็มากลายเป็นเพื่อนร่วมงานคนใหม่แล้วยังตกใจและนึกโกรธไม่น้อยที่สองแม่ลูกออกจากที่พักมาที่นี่ทั้งที่ไม่รู้เส้นทางในกรุงเทพฯดี

ให้ตายเถอะ เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นสองแม่ลูกคู่นี้จะเป็นยังไง “ทำไมถึงได้ดื้อและเอาแต่ใจกันขนาดนี้นะ”

“เอาเถอะนาครีม เธอก็อย่าเว่อร์นักเลย ยังไงพวกเขาก็มาถึงกันอย่างปลอดภัย” ปฐวีปรามเมื่อเห็นท่าว่าคู่ปรับสาวจะไม่พอใจน้องสาวเอามาก ๆ

“นายไม่เกี่ยว”

“นี่บอสเอง” คนเป็นเจ้านายบอกก่อนจะย่นคอเมื่อสายตาดุราวกับแม่เสือของรติภัทรถูกส่งมาให้ บอสก็บอสเถอะ เจอแม่เสือเข้าไปก็หมอบได้ ได้แต่ส่งสายตาบอกน้องสาวคู่ปรับผู้พ่วงตำแหน่งภรรยาเพื่อนสนิทและหนูน้อยผู้น่าเอ็นดูว่างานนี้พี่ไม่ยุ่งแล้วก็สงบปากสงบคำปล่อยให้พี่น้องเขาเคลียร์กันเอง

รัมภาภัสร์ลอบสบตากับลูกสาวก่อนที่หนูน้อยจอมแก่แดดจะเดินเข้าไปหาคนเป็นป้าอย่างรู้งานและออดอ้อนชนิดที่แม้แต่คนใจแข็งอย่างผู้เป็นพ่อก็เคยพ่ายแพ้

“ครีมจ๋าอย่าโกรธเราเลยน๊า หนูเล็กกับแม่รุ้งผิดไปแล้ว”

“ใช่ค่ะ คราวหลังเราจะไม่ทำอีกแล้ว อย่าโกรธเราน๊า” คนเป็นแม่ก็ใช่ย่อย ลูกอ้อนแพรวพราวไม่แพ้ลูกสาวเลยสักนิด แล้วมีหรือแท็คทีมกันขนาดนี้รติภัทรจะยังโกรธอยู่ได้

“จริง ๆ เลยเด็กพวกนี้นี่” ลูกอ้อนไม่เท่าไหร่หรอก แต่สายตาออดอ้อนที่ยิ่งกว่าตาแมวเวลาอ้อนนี่สิทำให้เธอไปไม่เป็นต้องยอมหายโกรธเสียทุกที

เมื่อทุกอย่างเข้าที่ปฐวีจึงส่งเสียงขึ้น “เอาล่ะ สรุปว่าไม่โกรธแล้วเนาะ งั้นเชิญไปทำงานกันได้แล้ว”

“ไม่ต้องไล่ กำลังจะไปอยู่แล้วย่ะ”พูดจบรติภัทรก็เดินนำสองแม่ลูกออกจากห้องไปไม่สนใจท่านประธานหนุ่มแม้แต่น้อย

ทีมของรติภัทรประกอบด้วยมัณฑนากรฝีมือดีหลากหลายคน แต่ล่ะคนเชี่ยวชาญในสถาปัตยกรรมคนล่ะอย่าง ต่างความชอบ ต่างวัยแต่ทุกคนก็เข้ากันได้ดี มีความเป็นมิตร เมื่อทุกคนได้รู้จักกับรัมภาภัสร์และเด็กหญิงรัมภาวีร์ก็มีแต่ความเอ็นดูส่งให้

“ที่นี่เรามีทั้งมัณฑนากร  สถาปนิก วิศวกร และช่างรับเหมา มีทีมมัณฑนากรถึง5ทีม สถาปนิกอีก6 วิศวกรอีก8 ทุกคนเป็นมืออาชีพที่โดดเด่นในเรื่องฝีมือ แต่ก็มีบางทีมที่ปากเก่งกว่าฝีมือ ถ้ามีใครมาแขวะ มากวนใจรีบบอกพี่ทันที เดี๋ยวพี่จัดการให้” รติภัทรร่ายยาวบอกน้องสาวที่ถูกจัดให้โต๊ะอยู่ติดกับเธอ

“โธ่ อย่างกับไม่รู้จักน้องสาวตัวเอง รุ้งเคยยอมให้ใครทำรุ้งฝ่ายเดียวไหมล่ะ ปีนเกลียวข้ามรุ่นรุ้งก็ทำมาแล้ว ใครจะมาไฝว้กับรุ้ง รุ้งไม่กลัวหรอก”

“ย่ะ พี่รู้ แต่ก็ยังขอเตือนอยู่ดี เพราะยัยพวกนั้นน่ะเก่งที่สุดคือการปล่อยข่าวลือมั่ว ๆ มาทำลายเรา”

“ใช่ค่ะน้องรุ้ง ขนาดเจ้ครีมที่ว่าแน่ยังโดนพิษข่าวโคมลอยเล่นงานเลย” ขวัญตา มัณฑนากรสาวเปรี้ยวจี๊ดแต่ใจดีแทรกขึ้น

“โดนพิษข่าวโคมลอย?”

“ใช่ฮะ เจ้ครีมน่ะโดนนังชะนีว่างงานพวกนั้นปล่อยข่าวว่าคิดจะจับบอส จนเป็นเรื่องคุณแม่กับแฟนของบอสมาราวีเจ้ครีมทุก3วันกะจะให้เจ้ทนไม่ไหวลาออกไปเองน่ะฮะ” ทิวา หนุ่มหล่อใจสาวเล่าให้ฟัง แต่สิ่งที่ได้ฟังกลับทำให้รัมภาภัสร์มึนงง

“แม่ของพี่ปรัชเสียไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ?”

“เฮ้อ จริง ๆ แล้วป้าดาเป็นแม่เลี้ยงน่ะ แม่แท้ ๆ แยกทางกับพ่อนายนั่นตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว”  รติภัทรอธิบายให้น้องสาวฟัง “แม่แท้ ๆ เขาเป็นพี่สาวคนละแม่ของป้าดา”

รัมภาภัสร์นิ่งลำดับความเข้าใจก่อนที่จะถอนหายใจพรืดใหญ่ คนที่เธอเจอและคิดมาตลอดว่าเป็นมารดาของปฐวีกลับเป็นแม่เลี้ยง แล้วแม่แท้ ๆ กับแม่เลี้ยงก็เป็นพี่น้องกัน มันจะไม่น่าตกใจอะไรเลยถ้าแม่เลี้ยงปฐวีไม่ใช่น้าของราชนาวี แล้วแม่แท้ ๆ ของปฐวีล่ะเป็นอะไรกับราชนาวีกันล่ะ

“แม่พี่ปรัชร้ายไหมพี่ครีม”

“ก็ร้ายใช้ได้อยู่” รติภัทรบอกเสียงเบา “แต่ไม่ต้องกลัวว่าเราจะโดนร่างแหไปหรอกนะ พี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเราหรอก อีกอย่างคุณหญิงลัลนาก็เป็นน้องสาวป้าริน ถ้าคิดจะมาทำอะไรเราพี่จะฟ้องป้าริน”

“พี่ครีมคะ แม่รินไม่ช่วยรุ้งหรอก อย่าลืมสิรุ้งพาหนูเล็กหนีมานะเนี่ย”

“เออ พี่ลืม แต่ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว พี่เอาอยู่ เอาล่ะ ทำงานทำการกันดีกว่าจะได้ไม่ถูกลดโบนัส” รติภัทรตบไหล่น้องสาวก่อนที่จะกลับไปนั่งทำงานในส่วนของตนส่วนคนเป็นน้องและหลานในวันแรกก็ได้แต่มองการทำงานเพราะยังไม่มีงานเข้ามา หนูน้อยรัมภาวีร์ไม่ส่งเสียงดังรบกวนใด ๆ ยิ่งทำให้ลูกทีมของรติภัทรนึกเอ็นดูหนูน้อย