ตอนที่25 รู้สึกยังไง

“คุณเข้าไปในห้องได้ยังไงทั้งที่ฉันล็อคห้องแล้ว?” รัมภาภัสร์ตั้งคำถามทันทีที่นั่งลงบนเก้าอี้

“ก็...เมื่อวานนี้ครีมมันเอากุญแจสำรองไว้ให้ก่อนจะแยกย้ายไปนอน” ความจริงแล้วชายหนุ่มไม่ได้คิดที่จะใช้กุญแจสำรองที่เพื่อนสาวให้ไว้เลยสักนิด แต่เพราะความเป็นห่วงจึงห้ามไม่อยู่ และตอนนี้เขาก็รู้ว่าตัวเองคิดถูกที่ไขประตูเข้าไป เพราะมันทำให้เขาได้รู้ว่ามันไม่ใช่แค่ความคิดเล่น ๆ ของเขา ในท้องของรัมภาภัสร์มีสายเลือดของเขาและเธอกำลังเจริญเติบโตอยู่จริง ๆ

“แล้ว...รู้สึกยังไงเหรอ?” เธอถามด้วยความลังเล ใจนึงอยากจะรู้แต่อีกใจก็ไม่กล้าจะถาม

“รู้สึกยังไงที่รู้ว่านอกจากหนูเล็กแล้วรุ้งยังหอบตัวเล็กในท้องหนีมานี่ด้วยน่ะเหรอ? ก็โกรธนะ แต่ตอนนี้เข้าใจแล้ว”

“ไม่ใช่รู้สึกแบบนั้นสักหน่อย” เธอพึมพำ

“ก็บอกมาสิว่าอยากรู้ว่าพี่ดีใจ หรือเสียใจที่กำลังจะมีลูกอีกคน” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับวางจานข้าวสวยร้อน ๆ ลงตรงหน้าหญิงสาว

“พี่?”

“เรียกคุณกับผมมันดูห่างเหินไปเป็นพี่ดีกว่า พี่อายุเยอะกว่ารุ้งตั้ง5ปี รุ้งเองก็ไม่ควรแทนตัวเองว่าฉันนะ ควรจะแทนตัวเองว่ารุ้งแล้วเรียกพี่ว่าพี่รักด้วย”

“เมื่อเช้าผม ๆ คุณ ๆ พอมารู้ว่าท้องเข้าหน่อย พี่เฉยเลย”

“ตอนมีหนูเล็ก ร้อยรักบอกพี่ว่าคำพูดเพราะ ๆ ฟังไม่ห่างเหินจากสามีจะทำให้คนท้องอารมณ์ดีขึ้นมาแล้วก็จะส่งผลดีกับทั้งคุณลูกและคุณแม่ แต่ตอนนั้นเราพูดอะไรกันหน่อยก็จะทะเลาะกันพี่เลยตัดปัญหาไม่ทำให้รุ้งอารมณ์เสียด้วยการไม่พูดอะไรเลยแทนที่จะพูดเพราะ ๆ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้รุ้งอารมณ์เสียน้อยลงเลย คราวนี้พี่เลยอยากจะแก้ตัว”ชายหนุ่มอธิบายพร้อมกับยื่นมือมาจับมือบาง “ที่รุ้งถามว่าพี่รู้สึกอย่างไร พี่ตอบเลยว่าพี่ดีใจที่เรากำลังจะมีลูกกันอีกคน เพราะอะไรที่ร้อยรักแนะนำแล้วพี่ไม่ได้ทำตอนนั้นที่มันทำให้พี่รู้สึกค้างคา พี่จะได้แก้ตัวและหายค้างคาสักที”

“ปล่อยมือได้แล้ว จะกินข้าว” หญิงสาวทำสั่งเสียงดุแก้เก้อ เมื่อชายหนุ่มยอมปล่อยมือจึงรีบลงมือรับประทานอาหารเย็นทันที

“อร่อยไหม?”

“งั้น ๆ อะ” เธอบอกก่อนที่จะตักข้าวและกับคำโตเข้าปาก เคี้ยวตุบ ๆ ด้วยใบหน้าเคลิบเคลิ้ม ซึ่งตรงข้ามกับคำพูดที่ว่างั้น ๆ อยู่มากโข

ราชนาวีอดไม่ได้ที่จะเอ็นดูว่าที่คุณแม่ ตั้งแต่ได้รู้ว่าหญิงสาวท้องลูกคนที่สองอยู่หญิงสาวก็แทบไม่ต้องปกปิดท่าทีมันทำได้เขาได้เห็นว่าคนท้องก็น่ารักไม่ใช่น้อยเลย น่าเสียดายที่ตอนรัมภาภัสร์ท้องเด็กหญิงรัมภาวีร์เขาอยู่แทบไม่ติดบ้านด้วยว่าไม่อยากทำให้แม่ของลูกเครียดจนส่งผลถึงลูกในท้อง ถ้าเขามีเวลาและใช้เวลาอยู่กับหญิงสาวในตอนนั้นบางทีเขาอาจจะได้เห็นอะไรน่ารัก ๆ แบบนี้ตั้งนานแล้วก็ได้

“เออ ว่าแต่หนูเล็กรู้ไหมเนี่ยว่าตัวเองกำลังจะมีน้อง?”

“ทั้งหนูเล็กแล้วก็พี่ครีมยังไม่รู้หรอก ถ้ารู้มีเหรอที่พี่ครีมจะยอมให้อยู่ที่นี่ หนูเล็กเองก็คงจะออกโรงห้ามไม่ให้ไปรับคำแฟนคุณหรอก”

“นี่ อดีตครับอดีต ไม่ใช่แฟน แล้วก็บอกว่าให้เรียกพี่ไง ทำไมยังคุณอยู่อีก”

“ไม่เรียก ไม่ชินปาก”เธอบอกอย่างดื้อดึงพร้อมกับที่ใช้ยื่นช้อนไปหมายจะตักกุ้งตัวโต ๆ มารับประทาน ชามต้มยำกุ้งกลิ่นแซ่บยั่วใจถูกเลื่อนให้ห่างจากคนหมายจะตักทันทีเมื่อเธอพูดจบ

“ไม่เรียกพี่ พี่ไม่ให้กิน”

“นี่ แบบนี้ได้ไงอะ?”

“ก็พี่ทำไง ว่าไง อยากกินไหม?” เขาทำเสียงยั่วพร้อมกับยื่นชามไปลอยตรงหน้าหญิงสาว

คนท้องมองตามตาปริบ ๆ ก่อนจะเอ่ยอย่างพ่ายแพ้ “ยอมแล้ว”

“ไหนเรียกให้ชื่นใจสิ พี่รักรุ้งขอต้มยำ พูดสิ”

“พี่...พี่รัก รุ้งขอต้มยำ” เธออ้อมแอ้มบอกพร้อมกับส่งสายตาออดอ้อนไปให้ เจอโมเมนต์คุณแม่อ้อนเข้าไปราชนาวีถึงกับต้องยอมวางลงแต่โดยดี จะมีใครรู้สึกว่าคนท้องน่ารักแบบเขาตอนนี้บ้างไหมเนี่ยหรือว่าเขากำลังอุปทานไปเอง

หญิงสาวทานอาหารด้วยความเพลิดเพลินก่อนที่จะต่อด้วยไอศกรีมรสมะนาว ขนมเค้กและปิดท้ายด้วยนมเย็น1แก้วส่วนราชนาวีได้แต่อึ้ง กับการทานแหลก ซัดทุกอย่างที่ขวางหน้าของหญิงสาว

“ไอศกรีม ขนมเค้ก นมเย็น ไหนจะข้าวอีก กินขนาดนี้ไม่เป็นอันตรายกับลูกเหรอ?”

“ก็นิดหน่อยเอง เนี่ย ตอนท้องหนูเล็ก ฉัน เอ้ย รุ้งเป็นหนักกว่านี้อีก อยากกินอะไรก็กิน ๆ ๆ ทั้งที่แพ้ไปหมด แพ้ทุกอย่างที่ได้กลิ่น แต่ก็ยังกิน กิน กิน แล้วก็กิน” เธอเล่าให้ฟังถึงช่วงเวลาที่เธอต้องรับมือกับอาการแพ้ท้องสมัยที่ท้องลูกคนแรก

“แล้วคนนี้ไม่แพ้เหรอ?”

“ก็ไม่นะ มีแต่รู้สึกอยากอ้วกตอนกลางคืนเหมือนเมื่อคืนอะ แต่ก็ไม่มีอาการแพ้อะไร”

“อืม แล้วไปหาหมอบ้างไหม?”

“ไปครั้งเดียวตอนที่สงสัยว่าท้องนั่นแหละ หลังจากนั้นอาทิตย์เดียวพีรมาก็มาหาแล้วก็มาที่นี่ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่ได้ไปหาอีก กลัวพี่ครีมสงสัย” เธอบอกไปอย่างไม่ปิดบัง ในเมื่อเขาขอไม่ให้ปิดบังเธอก็จะไม่ปิดบังอะไรเขาอีก

“งั้นพรุ่งนี้ไปหาหมอกัน แล้วก็ฝากครรภ์ที่นี่เลย” ราชนาวีบอกพร้อมกับส่ายหน้าไปมา “ไม่ต้องปฏิเสธ และที่สำคัญไม่ต้องปิดครีมด้วย”

“แต่...”

“ไม่ต้องกลัวครีมหรอก ครีมก็แค่บ่นไปตามประสานั่นแหละ แต่ก็เคารพการตัดสินใจของเรา” เขาบอก

“ก็ได้ แต่ถ้าพี่ครีมจะบ่นจะดุ พี่รักต้องช่วยรุ้งนะ” รัมภาภัสร์ยื่นเงื่อนไข

“โอเคครับ” เขาตอบรับก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำอาบท่า รัมภาภัสร์ทอดสายตามองแผ่นหลังของชายหนุ่มก่อนที่จะเผยยิ้มออกมาน้อย ๆ หลังจากนี้เธอคงต้องมองราชนาวีให้ลึกกว่าที่เห็นเสียบ้างแล้ว 1วันกับการเจอหน้ากับแทบทุกนาทีมันทำให้เธอได้เห็นเขาในหลาย ๆ มุมที่ไม่เห็นจากพ่อของลูกคนก่อน ที่ผ่านมาเธอมองเขาเป็นเหมือนตัวร้ายมันเป็นมาอย่างนั้นตั้งแต่ชุดตัวโปรดเลอะโคลนด้วยฝีมือเขานั่นล่ะแต่หลังจากนี้เธอคงต้องมองเขาใหม่เสียแล้ว...มองอย่างไม่มีอคติ

การมาของราชนาวีและท่าทีของเขาหลังจากที่รู้ว่าพีรมาเข้ามาพูดอะไรกับเธอบ้างมันพิสูจน์ให้เธอได้รู้แล้วว่าชายหนุ่มเลือกเธอกับเด็กหญิงรัมภาวีร์ การลองเสี่ยงวัดใจหรือลองใจราชนาวีครั้งนี้ของเธอเป็นไปในทางที่ดี ดีเกิดคาดด้วยซ้ำไป

พีรมาอาจจะมองเธอโง่ หรือเป็นแม่พระ เป็นยัยจืดไม่มีสมองที่ยอมถอยออกมาแต่ความจริงแล้วที่เธอยอมถอยก็เพราะอยากจะลองใจราชนาวีดูสักครั้ง ถ้าเขาเลือกกลับไปหาพีรมาเธอก็จะไม่บอกเขาเรื่องลูกในท้องและยอมหย่าพาลูก ๆ ออกไปจากชีวิตเขา แต่ถ้าไม่กลับเธอตัดสินใจไว้แล้วว่าจะเปิดใจทำอะไร ๆ ให้ดีขึ้นเพื่อลูก ๆ จะได้มีครอบครัวที่อบอวนไปด้วยความรักและความสุข