ตอนที่12 เชอะ

แม้จะไม่ชินเส้นทางแต่ราชนาวีก็สามารถมาถึงโรงเรียนได้ในเวลาเลิกเรียนพอดีเป๊ะ ชายหนุ่มหยิบของขวัญวันเกิดที่เตรียมไว้เดินเข้าไปภายในโรงเรียนด้วยก่อนที่จะมองหาลูกสาวตัวน้อยที่ไม่ได้พบหน้ากันแรมเดือน

“อะ เราให้ เธอรับแล้วต้องเป็นแฟนกับเรานะหนูเล็ก” เสียงพูดติดจะแก่แดดดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลจากร่างสูงมากนักทำเอาคุณพ่อที่กำลังมองหาลูกสาวชะงักเมื่อได้ยินชื่อที่คล้ายกับลูกสาวของตนถูกเอ่ยออกมาจากปากของหนูน้อยปากไม่สิ้นกลิ่นนำนม

“ตกลง เราเป็นแฟนกัน ให้แล้วอย่าเอาคืนล่ะ” เสียงตอบกลับดังขึ้นยิ่งพาให้ใจราชนาวีรู้สึกหนักอึ้ง เสียงนั้นเป็นเสียงของหนูน้อยรัมภาวีร์แน่นอน แต่เด็กน้อยแก่แดดของเขาทำไมไปตอบรับไอ้เด็กแก่แดดที่ไหนไม่รู้นั่นง่ายจัง

“อือ ๆ ไม่เอาคืนหรอก ต่อไปเราเป็นแฟนกันเนอะ แล้วจะเป็นแฟนกันไปจนโตเลย โตแล้วก็แต่งงานกัน”

“ให้ได้โตถึงขั้นแต่งงานได้ก่อนเถอะค่อยมาพูดเรื่องแต่งงานกับลูกสาวฉัน” ราชนาวีปรากฏตัวขึ้นแทรกกลางในทันที ชายหนุ่มเป็นคนที่ปล่อยลูกสาวมีอิสระในทุกเรื่อง แต่เรื่องเดียวที่ไม่ได้คือเรื่องที่มีไอ้เด็กผู้ชายหน้าด้านเฉียดมาใกล้ลูกสาวเขานี่ล่ะที่เขายอมไม่ได้ แม้จะยังเด็กแต่เขาก็หวงลูกสาวเป็นอย่างมาก

“พ่อตะเองเหรอ?”

“เปล่า” สองหนูน้อยถามตอบกันก่อนที่เด็กชายอภิวัฒน์ หรือ ไอซ์ จะเอ่ยกับชายหนุ่ม “แฟนผมบอกว่าคุณลุงไม่ใช่พ่อเขา เพราะงั้นอย่ามายุ่งเรื่องคนรักกัน”

“ไอ้เด็ก...”

“ผู้ใหญ่จะรังแกเด็กเหรอ?”

“ไม่ใช่สักหน่อย แล้วฉันก็เป็นพ่อหนูเล็กด้วย”

“ก็หนูเล็กบอกไม่ใช่” หนุ่มน้อยค้านพร้อมกับกางปีกปกป้องแฟนสาววัยละอ่อน “อย่ามาทำร้ายหนูเล็กนะ”

“โธ่ หนูเล็ก หนูบอกไอ้เด็กนี่ไปสิว่าพ่อรักเป็นพ่อของหนู”

“เชอะ” เด็กหญิงรัมภาวีร์ทำงอนก่อนจะมองไปมองมา “แม่รุ้งกับครีมจ๋ายังไม่มาเลย ไอซ์ไปส่งเค้านะ”

“ได้สิ เดี๋ยวไอซ์จะบอกคุณพ่อให้ไปส่งหนูเล็ก”

เอากับเด็กสองคนนี้สิ ราชนาวีจนด้วยคำพูดไม่รู้ว่าระหว่างลูกสาวเขากับแฟนหนุ่มน้อยของคุณเธอนี่ใครแก่แดดกว่ากัน

“หนูเล็กครับ แม่รุ้งกับครีมจ๋าให้พ่อรักมารับ กลับกับพ่อรักดีกว่านะ”

“ไม่ต้อง เดี๋ยวผมไปส่งแฟนผมเอง” เด็กชายอภิวัฒน์บอกก่อนที่จะจูงมือเด็กหญิงไปหาบิดาเมื่อเห็นว่าคนเป็นพ่อมารับแล้ว เด็กน้อยทั้งสองไปหยุดหน้าบิดาของเด็กชายก่อนที่จะฟ้องอะไรสักอย่างที่ราชนาวีไม่ได้ยิน

“โอเค แต่เดี๋ยวปะป๊าขอไปคุยกับคุณอาคนนั้นก่อนนะ” พ่อของอภิวัฒน์เป็นนายตำรวจหนุ่ม เขารู้ว่าลูกเขาค่อนข้างจะแก่แดด แต่ไอ้ที่ลูกชายแจ้นมาฟ้องว่าชายคนนั้นคิดจะจับตัวแฟนตัวน้อยของตัวเองไปนี่มันก็เชื่อยาก คงต้องไปคุยกันสักหน่อย

“เอ่อ ผมร้อยตำรวจเอกอาทิตย์ครับ เป็นพ่อของไอซ์ เขาบอกว่าคุณจะไปทำร้ายแฟนเขา”

“ผมนาวาตรีราชนาวีครับ เป็นพ่อของหนูเล็ก แต่พอดีลูกสาวงอนผมอยู่ แกค่อนข้างจะโตเกินวัยน่ะครับ” ราชนาวีแนะนำตัวเองพร้อมกับแสดงหลังฐานด้วยกลัวว่านายตำรวจหนุ่มจะไม่เชื่อ ทั้งหลักฐานการเป็นทหารเรือ และรูปถ่ายกับหนูน้อยรัมภาวีร์

“โอ้ ลูกชายผมก็ค่อนข้างจะโตเกินวัยเหมือนกัน แกคงไม่ได้ทำให้คุณโกรธหรอกนะ?”

“ผมไม่ชอบที่ลูกชายคุณมาแตะเนื้อต้องตัวลูกสาวผม” ราชนาวีบอกก่อนจะถอนใจพรืด “แต่ก็เอาเถอะ หนูเล็กคงไม่ยอมหายงอนกลับกับผมง่าย ๆ หรอก คุณช่วยไปส่งแกที่บริษัทสิรากรทีได้ไหม ผมจะขับตามไป”

“อ่า ไม่มีปัญหาครับผู้การ วางใจเถอะ” ร้อยตำรวจเอกอาทิตย์บอกก่อนที่จะแลกเบอร์ติดต่อกันแล้วกลับไปหาสองหนูน้อย นายตำรวจหนุ่มขับรถไปส่งหนูน้อยรัมภาวีร์ที่บริษัทก่อนที่จะแยกตัวไปเมื่อคนเป็นพ่อของหนูน้อยจอดรถและลงมาหาลูกสาว

“ดูสิ นี่อะไร” ชายหนุ่มเอ่ยกับลูกสาวพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญให้

“พ่อรักขอโทษนะ ที่ต้องออกเรือด่วนไม่ได้อยู่ร่วมวันเกิดหนูเล็ก แต่พ่อไม่เคยลืมวันเกิดลูกนะ ของขวัญนี่พ่อก็ซื้อก่อนจะออกเรือด้วย”

“หึ” คนเป็นแม่ว่าหนักแล้วคนเป็นลูกนั้นงอนหนักยิ่งกว่า หนูน้อยทำเชิดไม่สนใจใส่โดยไม่เหลือบมองของขวัญแม้แต่น้อย

“หนูเล็ก พ่อรักขอโทษนะครับ หายโกรธนะคนดี”

“ไม่หาย หนูเล็กจะโกรธ จะงอนนาน ๆ ไม่หายง่าย ๆ หรอก” เด็กหญิงรัมภาวีร์บอกก่อนจะเดินเข้าไปด้านในบริษัทอย่างคุ้นเคย แต่แล้วก็ชนเข้ากลับคุณหญิงลัลนาจนล้มตึง

“หนูเล็ก ลูก เจ็บตรงไหนบ้าง” คนเป็นพ่อรีบถลาไปดูลูกทันที

“นางยักษ์หน้าตาเหมือนคุณย่าใจร้าย รังแกหนูเล็กอีกแล้ว” เด็กหญิงว่าพร้อมกับร้องไห้โฮเสียงดังจนพนักงานคนอื่นในบริษัทมามุงดู

“นี่ยัยเด็กหนูเล็ก ฉันไม่ได้รังแกเธอนะ เธอเดินมาชนฉันเอง” คุณหญิงลัลนาแย้ง ใจหนึ่งไม่ชอบรติภัทรและรัมภาภัสร์ก็จริงแต่เธอก็เอ็นดูเด็กหญิงคนนี้ไม่ใช่น้อย เธอไม่มีทางทำร้ายเด็กคนนี้หรอก แต่อาจจะทำปั่นปึ่งใส่เพราะไม่อยากยอมรับถ้าเด็กคนนี้เป็นลูกขของลูกชายจริงตามข่าวลือ

“แต่นางยักษ์ก็รังแกแม่รุ้ง พ่อรัก นางยักษ์ใจร้ายหน้าเหมือนคุณย่ารังแกแม่รุ้งกับหนูเล็ก” หนูน้อยบอก ในที่สุดราชนาวีก็เข้าใจแล้วว่าน้ำตาทั้งหมดทั้งมวลของลูกสาวนั้นไม่ใช่ของจริงแต่เป็นแผนการที่จะแก้ข่าวลือกู้ชื่อเสียงให้คนเป็นแม่ที่ถูกใส่ร้ายป้ายสี

“คุณน้าทำแบบนี้กับลูกเมียผมได้ยังไงกัน นี่ถ้าผมออกเรือนานกว่านี้คุณน้าคงจะเล่นกันถึงตายเลยใช่ไหม ผมผิดหวังในตัวคุณน้ามาก ไม่คิดเลยว่าคุณน้าจะทำร้ายหลานได้ลงคอ” เมื่อลูกสาวส่งบทคุณพ่อผู้ปกป้องลูกเมียมาให้มีหรือคนเป็นพ่อจะไม่รับ ชายหนุ่มเอ่ยขึงขังตัดพ้อคนเป็นน้าจนอีกฝ่ายใบ้กิน

“น้า? หลาน?”

“ก็น้าไง ผมราชนาวีไงครับ ลูกชายแม่รินพี่สาวฝาแฝดของคุณน้าน่ะ หนูเล็กก็ลูกผม จะไม่ใช่หลานคุณน้าได้ไง หรือคุณน้าตัดขาดแม่รินและพวกผมออกจากสารบบแล้ว”

“ตายแล้ว ไม่ใช่แบบนั้นนะตารัก น้าไม่รู้จริง ๆ ว่าหนูเล็กเป็นลูกเรา” คุณหญิงลัลนาปฏิเสธเมื่อปะติดปะต่อเรื่องได้แล้วว่าทำไมเด็กหญิงรัมภาวีร์ถึงมาหน้าตาเหมือนตนได้ ที่แท้ก็หลานของพี่สาวฝาแฝดคลานตากันมานี่เอง แล้วที่ผ่านมาเธอทำอะไรลงไปกับสะใภ้และหลานของพี่สาวล่ะเนี่ย ฝ่ายนั้นรู้เข้าคงโกรธเธอมากแน่ ๆ

“งั้นก็รู้ไว้เลยครับว่าหนูเล็กเป็นลูกผม รัมภาภัสร์ก็เมียผมใครทำร้ายหรือปล่อยข่าวเล่นงานลูกเมียผมผมจะไม่ปล่อยให้อยู่สบาย” ชายหนุ่มบอกเสียงดังพาเอาปาริตาที่แอบยืนมองอยู่สะดุ้ง เธอเองก็ทราบมาว่านอกจากคุณหญิงลัลนาแล้วเธอยังมีป้าอีกคนที่ยังมีชีวิตอยู่คือคุณหญิงลัลลารินเป็นภรรยาของนายพลทหารเรือผู้กว้างขวางอยู่ที่สัตหีบและมีลูกชายคนโตชื่อราชนาวี หรือพี่รัก และคุณหญิงลัลลารินนี่เองที่เป็นคนส่งเสียค่าเล่าเรียนให้กับเธอที่กลายเป็นกำพร้าตั้งแต่ยังเด็ก นี่เธอไปเล่นงานลูกเมียลูกพี่ลูกน้องที่มีพระคุณเข้าแล้วหรือนี่ แล้วแบบนี้จะไปกล้าสู้หน้าอีกฝ่ายได้อย่างไรกัน