ตอนทที่11 สามีคุณพี่เองค่ะ

“รุ้ง ได้เวลาเข้าประชุมแล้วพร้อมไหม” พี่สาวถามขึ้นท่ามกลางภวังค์ความหลัง พาให้คนมัวแต่นึกถึงความหลังจนยังไม่ได้ทานข้าวถึงกับกลืนน้ำลายเอือก

“รุ้งยังไม่อิ่มเลยอะพี่ครีม”

“โอ๊ย แล้วทำไมไม่รีบกินเอาแต่แยกเขี้ยวใส่กันทำไม” คนเป็นพี่บ่นให้ก่อนที่จะหยิบแคกเกอร์จากลิ้นชักยื่นให้น้องสาว “รองท้องไปก่อน ประชุมเสร็จค่อยมากินต่อ คราวนี้คุณหญิงลัลนาเข้าประชุมด้วย คนพวกนั้นจ้องเล่นงานเราพี่น้องอยู่ อีกอย่างท่านประธานใหญ่เข้าประชุมด้วย เราพลาดไม่ได้”

“ค่ะ” น้องสาวตอบรับแล้วก็คว้าของว่างรองท้องมาทานก่อนจะหยิบงานเดินตามพี่สาวออกจากห้องไปโดยไม่สนใจชายหนุ่มแม้แต่น้อย

1ชั่วโมงต่อมา

เพราะรัมภาภัสร์มีพรสวรรค์ด้านนี้พร้อมทั้งพยายามศึกษาสิ่งใหม่ ๆ อยู่เสมอการพรีเซนต์งานในครั้งนี้จึงถูกใจทั้งลูกค้าและได้รับความพึงพอใจจากท่านประธานใหญ่ผู้เป็นบิดาเลี้ยงของปฐวีด้วย การประชุมครั้งนี้จึงผ่านพ้นไปด้วยดี

“ปรัชตาถึงจริง ๆ ที่รับคนเก่งแบบนี้เข้ามาทำงาน พวกคุณสองพี่น้องเก่งมาก ลูกค้าประทับใจกับชิ้นงานนี้มาก” คุณประภพบอกก่อนที่จะยิ้มให้และออกจากห้องประชุมไป

ปฐวียกนิ้วให้น้องสาวของคู่ปรับก่อนจะตามพ่อเลี้ยงไป รัมภาภัสร์รีบพุ่งตรงกลับห้องทำงานทันทีก่อนที่จะมองหาข้าวกล่องที่ทานค้างไว้

“อะ” เสียงสั้น ๆ ดังขึ้นข้าง ๆ พร้อมกับข้าวกล่องกล่องใหม่ที่ถูกยื่นมาให้

“ก็เห็นมันเย็นแล้ว เลยไปซื้อมาให้ใหม่” เขาบอก “หรือไม่เอา”

หญิงสาวคว้าไว้ทันทีก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ ทำเหมือนราชนาวีเป็นอากาศอีกครั้ง ไม่นานรติภัทรและคนอื่น ๆ ก็กลับเข้ามาในห้องโดยมีชายหนุ่มหน้าคุ้นตาเดินตามมาหลังสุด

“เฮ้ย รัก” ปฐวีเป็นฝ่ายทักก่อนที่จะเดินเข้ามาตบไหล่คนเป็นทั้งเพื่อนทั้งญาติผู้พี่ “โอ้โห กล้ามเป็นมัดเลยว่ะ อิจฉาชะมัด”

“แกก็มี”

“มันก็ไม่เท่าแกนี่หว่า”

“ไม่เจอกันหลายปีมาอิจฉากันเรื่องกล้ามเนี่ยนะ” ราชนาวีถามก่อนที่มองสำรวจคนไม่ได้เจอกันนาน “สบายดี?”

“สบายตัว แต่ไม่สบายใจเว้ย แม่บังคับให้หมั้นกับผู้หญิงที่ไม่ชอบว่ะ แล้วแกอะ”

“คิดว่าต้องมาตามลูกตามเมียทันทีที่เคลียร์งานเสร็จแบบนี้สบายดีไหมล่ะ?” เขาถามแล้วก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ “เออ แล้วแกมาเป็นประธานบริษัทนี้ได้ไงวะ ไหนสัญญากับน้าวีไว้ว่าจะกลับไปดูกิจการไง”

“ยังไม่ถึงเวลา แม่ขอให้อยู่ด้วยจนไอ้ปราณมันเอาตัวเองรอดก่อนถึงจะปล่อยฉันกลับ” ปฐวีตอบก่อนที่จะชักชวน “เออ ไปดื่มกันไหมคืนนี้”

“ไม่ดื่มเว้ย ยังไม่ได้เจอหนูเล็กเลย เออ นี่หนูเล็กไปไหน ไม่ใช่ว่าแม่จะหนีบติดตัวไว้เหรอ?” ไม่วายจิกคนเป็นเมียที่ไม่ว่าจะอะไรก็ต้องหนีบลูกไปด้วยตลอด

“วันนี้โรงเรียนเปิดเทอมวันแรก หนูเล็กอยู่โรงเรียน” รติภัทรเป็นคนตอบเพราะรัมภาภัสร์ยังคงวุ่นอยู่กับการกิน ดูเหมือนว่าน้องสาวเธอจะกินเก่งกว่าแต่ก่อนมากตั้งแต่มาอยู่กับเธอหญิงสาวก็กินนั่นกินนี่เยอะแบบไม่กลัวอ้วน โดยเฉพาะของหวานที่รัมภาภัสร์โปรดปรานเป็นพิเศษในช่วงนี้

“รุ้ง ฉันซื้อมาให้กล่องเดียวนะ อีกกล่องนั่นของฉัน” ราชนาวีส่งเสียงเมื่อหันไปเห็นหญิงสาวทานข้าวหมดไปแล้วกล่องหนึ่งและกล่องที่สองก็กำลังจะหมด นี่คุณเธอไปหิวมาจากไหนกัน

“ก็ยื่นมาสอง ก็คือให้สองดิ” เธอบอกก่อนที่จะรีบทานต่อจนหมดราวกับกลัวชายหนุ่มจะมาแย่งก่อนจะดื่มน้ำอย่างสบายใจ

“เดี๋ยว ๆ แกบอกว่าอีกกล่องของแก หมายความว่าแกยังไม่ได้กินมา?” รติภัทรถาม

“กับข้าวมื้อล่าสุดคือบนเรือเมื่อเช้านี้”

“แกนี่มันจริงเล้ย” รติภัทรและปฐวีเอ่ยพร้อมกันโดยไม่มีการนัดหมายก่อนที่ประตูห้องจะถูกเปิดออกด้วยฝีมือของโสภิตา

“พี่ปรัชคะ คุณป้าให้พี่ปรัชไปส่งน้องโซ่”

“รอเดี๋ยวนะ” ปฐวีตอบก่อนจะตบไหล่เพื่อนสนิท “จะต้องไปแล้วว่ะ แลกเบอร์ติดต่อกันไว้แล้วกันไว้ค่อยนัดเจอกัน”

“โอเค” ราชนาวีตอบก่อนที่จะแลกเบอร์กัน

“ใครเหรอคะพี่ปรัช ลูกค้าเหรอหล่อจัง?” โสภิตาถามไม่ได้สนใจคนอื่นภายในห้อง เพราะรูปร่างที่ดูดีกว่าปฐวีและใบหน้าที่รูปงามกว่าดาราบางคนของราชนาวีทำให้หญิงสาวรู้สึกสนใจชายหนุ่มขึ้นมาไม่น้อย

และคำถามนั้นของโสภิตาก็ทำให้รัมภาภัสร์เงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่ชอบใจ ไม่รอฟังว่าปฐวีจะตอบว่าอย่างไร หญิงสาวก้าวไปควงแขนชายหนุ่มผู้ถูกถามถึงทันที

“สามีคุณพี่เองค่ะคุณน้องโส เอ้ย น้องโซ่ เก็บกิริยาบ้างนะคะเดี๋ยวใครเขาจะหาว่าหน้าไม่อายมายิ้มยั่วผัวชายบ้าน” เมื่อเช้าหล่อนว่าเธอหน้าไม่อายแต่งตัวมายั่วแฟนชาวบ้าน บ่ายนี้เธอขอตอกคืนด้วยคำที่แรงกว่าคงจะไม่ผิดอะไรหรอกมั้ง เธอแค่จะตอกกลับโสภิตานะ ไม่ได้หวงอีตาผีทะเลนี่เลย

“นี่แก”

“ไปกันได้แล้วโซ่” ปฐวีรีบห้ามศึกเมื่อรู้สึกว่าศึกนี้จะทำให้เขาปวดหัวได้ “ไว้เจอกันรัก”

“เหอะ เมื่อเช้ามาหาว่าเราแต่วตัวมายั่วแฟนชาวบ้าน ทีตัวเองโดนหาว่าอ่อยสามีชาวบ้านหน่อยล่ะทำเป็นรับไม่ได้” รัมภาภัสร์บ่นก่อนจะกลับไปที่โต๊ะ ราชนาวีมึนงงกับท่าทีของภรรยาสาวจึงเรียกเพื่อนสาวมาหา

รติภัทรทิ้งงานมากระซิบกระซากอย่างว่าง่าย กว่าที่ราชนาวีจะรับรู้เรื่องราวทั้งหมดก็ใกล้เวลาเลิกเรียนของหนูน้อยรัมภาวีร์พอดี

“พี่ครีมไปรับหนูเล็กคนเดียวได้ไหมอะ รุ้งมีอะไรต้องแก้นิดหน่อย” รัมภาภัสร์บอก

“พี่เองก็นึกได้ว่ายังมีงานค้างน่ะสิ เอ่อ รัก แกไปรับหนูเล็กมาที่นี่หน่อยนะ นี่แผนที่โรงเรียน พอจะไปถูกไหม” คนเป็นพี่สาวหันไปถามเพื่อนสนิท

“น่าจะถูกนะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง” ราชนาวีรับคำก่อนจะลุกออกจากห้องไป เขาพอจะรู้จากรติภัทรมาบ้างว่าบริษัทแห่งนี้เลิกงาน17.00น.และสามารถพาลูกพาหลานมารอได้และเด็กหญิงรัมภาวีร์ก็มาขลุกอยู่ที่นี่ตลอด1เดือนที่ผ่านมา