6 ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่เพียบพร้อม

“เฮ้ย เคลียร์สนาม ข้าจะทำให้คนที่ดูถูกข้าได้เห็น ว่าไม่ควรจะมาท้าท้ายแชมป์ยืนหนึ่งของจังหวัด!” ประกาศกร้าว จนเหล่าลูกน้องรีบพากันหลบเคลียร์พื้นที่ จริงจังเสียยิ่งกว่าตอนเรียนหนังสือหรือทำเรื่องมีสาระ

ร่างสูงที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนทรงสุภาพ ถอยหลังเล็กน้อย พร้อมมองไปยัง เด็กชายที่เสนอลูกแก้วมาให้เขาซื้อ ซึ่งแน่นอนว่าเขาโชว์ป๋าให้เงินแบงก์ใหญ่แบบไม่ต้องทอน

“ลูกพี่ ไหวแน่นะ” เด็กชายนำโชคผู้อ้อนแอ้นมากระซิบข้างๆ เชิงห่วงใยลูกพี่ จนเธอต้องรีบปัดมือให้หนีห่าง

“ระดับข้าแล้ว ไม่กลัวอยู่แล้วเว้ย” แล้วเธอก็จ้องไปยังเขา ที่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าจะดีดลูกแก้วเป็น

“เขาไปเรียนตั้งเมืองนอกเมืองนา จะมาสู้ข้าที่อยู่บ้านนอกมาตั้งแต่เกิดได้ยังไง”

“ใช่จ้ะลูกพี่ สู้เขา อย่าไปถอย อย่าป็อดเหมือนเด็กหญิงนำโชคเลยจ้ะ!” สีน้ำว่าแบบกระทบเพื่อนชายไม้เบื่อไม้เมาของตัวเอง จนถูกฝ่ายนั้นวิ่งไล่ตี เหมือนทุกๆ ครั้งที่โดนล้อ

“เดี๋ยวเหอะ!”

แล้วพอทุกอย่างเข้าที่ สู่ขวัญก็ทำการเปิดเกมส์ โยนลูกแก้วนำไปก่อน แบบให้ใกล้หลุมที่สุด และฝ่ายนั้นถึงนำมา ด้วยทีท่าที่ดูคล่องอยู่ไม่น้อย

กิริยาถลกแขนเสื้อขึ้นจนเห็นเส้นขนทุกเส้น ที่เรียงลู่ไปตามท่อนแขนแข็งแรง ที่มีเส้นเอ็นปูดเส้นชัด ทำเอาเธอกลืนน้ำลายแบบไม่ได้ตั้งใจ และเสมองไปทางอื่น

บ้า! เลอะเทอะ

และไม่ทันที่จะได้เสมองไปทางอื่นก็พบว่า คนตัวสูงที่มีแขนขายาวกว่า โยนลูกแก้วลงหลุมไป จนเด็กๆ โห่ร้อง

“หูว ขนาดหลุมอยู่ไกลนะนี่!” แล้วเขาก็หันมายักคิ้วให้เธอหนึ่งที แต่มีหรือที่แชมป์เก่าจะยอม ทำเป็นคอเชิดเดินไปมองคนไปหยิบลูกแก้วขึ้นจากหลุม พร้อมส่งยิ้มให้เธอเชิงเย้ย แต่เป็นการเย้ย...ที่มีเสน่ห์เหลือเกิน!

คนที่โยนเข้าหลุมตามกติกา หยิบลูกแก้วขึ้นมาเพื่อเริ่มยิงเป็นคนแรก

“ให้ออมมือไหม” เขาถามเชิงล้อ จนเธอหน้างอใหญ่ สีหน้าของสู่ขวัญในตอนนี้ ทำเอาสมาชิกแก๊งไม่ค่อยสบายใจ เพราะนี่มันคือการเสียแชมป์ครั้งยิ่งใหญ่ของลูกพี่

“ก็แหงสิ ไม่เคยมีผู้ใหญ่มาแข่งกับลูกพี่สักทีเลยนี่นา” เด็กชายนำโชคว่าเชิงกระซิบขึ้นข้างๆ สีน้ำ ที่กระทุ้งศอกใส่ทันที ที่ได้ยินประโยคไม่เป็นมงคล

“ลูกพี่แค่ออมมือให้ต่างหาก”

ท่ามกลางเสียงกระซิบของเด็กน้อย ผู้เข้าแข่งขันทั้งสองคนก็ยืนจ้องตากันอยู่

“ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถามนาย ว่าให้ออมมือให้...ไปจนจบเกมส์หรือเปล่า” เหมันต์พยักหน้าด้วยรอยยิ้มกว้าง ก่อนย่อตัวลง เตรียมจะดีดด้วยท่าทางกระฉับกระเฉงและคล่องตัว

“โห อย่างเท่ห์...” เด็กชายโพโอดขึ้น พร้อมรีบเอามือปิดปาก เพราะถูกรองหัวหน้าแก๊งอย่างองศาที่นิ่งกว่าใครมองแรงเข้า

“เงียบๆ เหอะ เดี๋ยวลูกพี่ไม่มีสมาธิ” คนจริงจังไปเสียทุกเรื่อง ว่าอย่างเคร่งขรึม จนทุกคนรีบเอามืออุดปากตัวเองกันเอาไว้อย่างพร้อมเพรียง

เพี้ยะ!

เสียงดีดที่แม่นเหมือนจับวาง ทำเอาหน้าสู่ขวัญยิ่งแดงปลั่ง มองเขาอย่างเอาเรื่อง พร้อมเดินเกมส์อย่างเข้มขึ้น จนเขาต้องออมแรงให้

แต่สุดท้าย...เขาก็ทำเอาซะเธอเกือบหมดตัว

“พอได้นะ เดี๋ยวคืนให้ที่เหลือ ขอแค่สิบลูกพอ”

“เก็บไว้กรอกปากนายเหอะ ไม่ต้องมาคืน” เธอว่าเหมือนเด็กเอาแต่ใจและแพ้ไม่เป็น สะบัดหน้า หมายจะเดินหนี ลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองลงทุนมาดีดลูกแก้วถึงที่นี่เพื่ออะไร!

“แพ้แล้วพาลนี่นา” เขาเดินตามพร้อมพูดถ้อยคำขยี้ แต่ก็เรียกให้เธอหันไปเผชิญหน้าได้ไม่ยาก

ความปั้นปึ่งของแพทย์หญิงที่เป็นถึงเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังในจังหวัด ทำให้เขาแทบจะหุบยิ้มไม่ได้

“เรื่องของฉัน”

“นี่หมายความว่า ผมได้เป็นแชมป์ดีดลูกแก้วยืนหนึ่งของจังหวัดแล้วสินะ”

“ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ พวกเรากลับ!” เมื่อไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน มันโกรธและอับอายอย่างบอกไม่ถูก ก็เลยเลือกที่จะหนีไปตั้งหลัก

ปล่อยให้เขาทำได้แค่ส่ายหน้าตามหลัง และก็หันไปมองเด็กหญิงที่ยืนยิ้มปรบมือให้เขาอยู่

“พี่ชายเก่งที่สุดในโลกเลย” พร้อมกระโดดเหยงๆ ให้เขาเดาเด็กหญิงน่าจะเป็นบุตรสาวของสมชาย เพราะมีใบหน้าละม้ายคล้ายกัน

“นี่ของเรา ต่อไป...ถ้าแพ้แล้วอยากได้คืน ก็ต้องไปเอาคืนมาด้วยตัวเองเข้าใจไหม” เด็กสาวพยักหน้าเอาใจเขาไปอย่างนั้น

“แล้วก็ห้ามร้องไห้ เวลาต้องเสียให้กับคนชนะ เพราะกติกาก็ต้องเป็นกติกา...โอเคไหม?”

“โอเคค่ะพี่สุดหล่อ!” แล้วเธอก็ขอกอดเขาแน่นๆ อีกหลายที และบอกว่าจะให้พ่อเลี้ยงขนมเขาเป็นการตอบแทน ที่เดาเอาไว้ ไม่ได้ผิดเพี้ยนเลยแม้แต่น้อย