ตอนที่ 5 ถ้าอยากได้ก็ต้องได้

อารัณหันไปมองไอริณพลางจับมือเล็กเอาไว้แน่นเมื่อตอนนี้ปีสอง ปีสาม และปีสี่รวมตัวกันประชุมหารือถึงกิจกรรมในมหาวิทยาลัยที่จะจัดขึ้น ตั้งแต่มาถึงก็มีผู้ชายจ้องไอริณเป็นจำนวนมากจนอาการหวงน้องสาวของเขาเกิดกำเริบขึ้นมา

“อยู่ใกล้ ๆ เฮียเอาไว้น้องไอ”

“น้องไอก็อยู่กับเฮียรัณตลอด ไม่ได้ไปไหนนะ” ไอริณอมยิ้มกับความขี้หวงของเขาที่เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ทว่ายิ่งโตเขาก็ยิ่งอาการหนักขึ้นเรื่อย ๆ

“มะรืนปีสองจะต้องจับคู่บัดดี ดูแลปีหนึ่งที่ตัวเองสุ่มได้ ซึ่งจะต้องคอยดูแลจนกว่าจะจบกิจกรรม”

“ห้ามไม่เข้าร่วมกิจกรรมเด็ดขาด ไม่งั้นโดนซ่อม ใครมีคำถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ไหม”

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครยกมือถามอะไรปีสามกับปีสี่จึงพูดเรื่องอื่นต่อ ผ่านไปเกือบชั่วโมงกว่าการประชุมครั้งนี้จะจบลงได้ เมื่อประธานปีสี่กล่าวลาเหล่านักศึกษาจึงต่างทยอยเดินออกจากห้องกัน

“น้องไอริณครับ”

ไอริณที่กำลังเดินตามแรงจูงของอารัณหันไปมองคนที่เรียกชื่อเธอ และเห็นว่าเป็นรุ่นพี่ที่รู้จักกันห่าง ๆ ตั้งแต่ตอนที่เธออยู่ปีหนึ่ง

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอเอ่ยถามพลางลอบมองสีหน้าของอารัณไปด้วย

“พี่แค่อยากจะบอกไอริณว่าพี่ทักข้อความไปหาเราตั้งหลายครั้ง ไม่เห็นตอบพี่เลย น้องไอริณไม่เห็นหรือเป็นเพราะอะไรเหรอครับ”

“อ๋อ ไอริณไม่ค่อยได้ตอบข้อความใครอยู่แล้วค่ะ ตอบเฉพาะคนรู้จักไม่กี่คนค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ” ไอริณพยายามอธิบายอย่างสุภาพ

“แล้วพี่ไม่ใช่คนที่ไอริณรู้จักเหรอครับ พี่ชอบไอริณ อยากจีบไอริณนะครับ”

ไอริณยิ้มแหย ๆ ออกมากับคำพูดตรง ๆ ของคนตรงหน้าที่กล้ามาสารภาพรักเธอต่อหน้าพี่ชายสุดหวง

“เอ่อ เฮียรัณคะ”

“ตอบเขาไปสิ” อารัณที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นเสียงเรียบ

“เฮียรัณยังไม่ให้ไอริณมีแฟน คงต้องขอโทษนะคะ ส่วนตอบข้อความก็คงไม่ได้เพราะเฮียไม่ให้คุยกับผู้ชายแปลกหน้าค่ะ” ไอริณตอบด้วยประโยคปฏิเสธประจำตัว ใครมาจีบหรือมาดักรอให้ขนมเธอก็จะพูดทำนองนี้ตลอด

“ไปกันเถอะน้องไอ”

“ค่ะ” ไอริณเดินตามอารัณที่ดึงแขนเธอให้ออกจากห้องตาม

“อะไรวะ” เขาทอดสายตามองหญิงสาวที่ถูกใจเดินจากไปก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ เพื่อนในกลุ่มจึงเดินมาตบบ่าเขาที่แห้วตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มจีบ

“บอกแล้วว่าพี่ชายหวงมาก ไม่ได้คุยง่าย ๆ หรอก”

“เฮียโกรธเหรอที่น้องไอคุยกับเขา” ไอริณถามขึ้นเมื่อเห็นอารัณเงียบมาตลอดทาง

“เปล่า”

“แล้วเฮียรัณเป็นอะไรคะ” เธอเอ่ยถามเสียงอ้อนเพราะกลัวว่าจะโดนพี่ชายโกรธ

“มีแต่คนพยายามเข้าหาน้องไอเยอะแยะเต็มไปหมด เดินไปทางไหนก็เห็นแต่สายตาของผู้ชายจ้องมา เฮียเลยแค่ไม่ชอบนิดหน่อย”

“แต่น้องไอไม่ได้สนใจใครเลยนะคะ”

“เฮียรู้ครับ เฮียก็แค่หวง ไม่ได้โกรธอะไรน้องไอเลย แล้วก็ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องไอต้องสวยด้วย”

คำชมที่มาแบบไม่ทันตั้งตัวทำเอาไอริณหน้าร้อนผ่าวไปทั้งพวงแก้มจนขึ้นสีชมพูระเรื่อ

“ในสายตาเฮียรัณนอกจากน้องไอแล้วยังมีใครที่เฮียรัณว่าสวยอีกไหมคะ” ไอริณเอียงคอถามอย่างน่ารัก

“มีแค่คุณแม่กับน้องไอสองคนที่เฮียมองว่าสวยครับ”

“จริงนะ ห้ามโกหกน้องไอเด็ดขาด”

“เฮียไม่เคยโกหกน้องไออยู่แล้ว”

วันที่คณะบริหารจัดกิจกรรมจับคู่บัดดีระหว่างปีหนึ่งกับปีสองก็มาถึง ซึ่งมีปีสามและปีสี่บางส่วนคอยยืนดูอยู่รอบนอก

“น้องไอร้อนไหม” อารัณหันไปถามน้องสาว

“นิดหน่อยค่ะ คนเยอะมากเลย” ไอริณมองดูลานของคณะที่ตอนนี้อัดแน่นไปด้วยนักศึกษา ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับพี่ชายที่ถือพัดสีชมพูคอยพัดให้เธอไม่ห่าง

“ยางอยู่ในกระเป๋าใช่ไหม เฮียจะมัดผมให้” อารัณเห็นไอริณพยักหน้ารับจึงเอื้อมมือไปหยิบยางมัดผมในกระเป๋าสะพายของเธอที่เขาอาสาสะพายให้ ก่อนจะคาบพัดไว้ในปากแล้วจัดการรวบผมให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ” ไอริณหันไปสนใจปีหนึ่งที่จับฉลากต่อ จนกระทั่งได้ยินชื่อของเธอประกาศออกมา จากนั้นรุ่นน้องที่จับได้เธอเป็นบัดดีก็เดินตรงเข้ามาหา

“สวัสดีครับพี่ไอริณ” ชายหนุ่มกล่าวทักทาย

“สวัสดีดีค่ะน้องเจตน์ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ต่อจากนี้เราจะได้เป็นบัดดีกันจนกว่าจะจบกิจกรรม พี่ขอฝากตัวด้วยนะ” ไอริณได้ยินชื่อเขาตอนที่ถูกเรียกไปจับฉลากจึงกล่าวทักทายกลับอย่างเป็นกันเองเพื่อไม่ให้รุ่นน้องรู้สึกเกร็ง

“ครับผม ตอนจับได้พี่ไอริณผมตกใจแทบแย่เลย”

“ทำไมเหรอ มีอะไรให้ตกใจ” ไอริณถามอย่างแปลกใจว่าเขารู้จักเธอได้ยังไงทั้งที่เพิ่งเคยเจอกันเป็นครั้งแรก

“ก็ลูกพี่ลูกน้องของผมชอบพี่ไอริณเลยภาวนาให้ผมเป็นบัดดีกับพี่ แล้วก็ได้จริง ๆ ด้วย”

“บังเอิญมาก” โชคดีที่เมื่อกี้อารัณเดินไปหารุ่นน้องที่จับได้เขาพอดีจึงไม่ทันได้ยินที่เจตน์พูด ไม่อย่างนั้นบัดดีของเธอคนนี้อาจจะโดนหมายหัวเอาได้

“เดี๋ยวผมขอถ่ายรูปคู่กับพี่ไอริณแล้วส่งไปอวดพี่ชายผมได้ไหมครับ”

ไอริณจึงถ่ายรูปคู่กับเขาและแลกช่องทางการติดต่อกัน แต่แล้วอารัณก็เดินมายืนรอข้าง ๆ เธอพอดี

“ทำไมเฮียคุยกับรุ่นน้องเสร็จเร็วจังคะ”

“ก็ไม่มีอะไรต้องคุย แล้วน้องไอเสร็จหรือยัง” อารัณถามน้องสาวแต่ตากลับจ้องไปที่เจตน์ จนอีกฝ่ายต้องรีบหลบสายตาด้วยความกลัว

“เสร็จแล้วค่ะ พี่ไปก่อนนะเจตน์” พูดจบไอริณก็เดินควงแขนอารัณออกมายืนรวมกับเพื่อน ๆ ปีสอง

“ได้ผู้ชายเป็นบัดดีเหรอ” เขาถามพร้อมกับพัดในมือที่โบกให้น้องสาวต่อ

“ค่ะ แล้วเฮียรัณล่ะคะ ได้ผู้ชายหรือผู้หญิง”

“ผู้ชาย”

“เรารู้บัดดีแล้วกลับได้เลยไหมคะ” ไอริณพยายามเปลี่ยนไปเรื่องอื่น

“ต้องรอถามปีสามก่อน แล้วทำไมน้องไอต้องไปถ่ายรูปกับเขา”

“น้องเขาขอถ่ายไปให้ลูกพี่ลูกน้องดูน่ะค่ะ”

“แล้วทำไมต้องถ่ายไปให้ดู”

“คำถามเยอะแยะไปหมดเลยนะคะ” ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนโดนสอบสวนคดีอะไรสักอย่าง

“ตอบคำถามเฮีย”

ไอริณถอนหายใจออกมาเบา ๆ เมื่ออารัณยังคงจี้ต่อ

“น้องเขาแค่อยากถ่ายไปอวดอะไรทำนองนี้ค่ะ”

“แล้วทำไมต้องอวดด้วย”

“เฮียรัณขา น้องไอขี้เกียจตอบแล้วนะ”

“ถ้าน้องไอเล่าให้เฮียฟังหมดเฮียก็ไม่ต้องถามน้องไอหลายรอบหรอก มีอย่างที่ไหนขอถ่ายรูปไปให้ญาติดู”

“ก็มันไม่มีอะไรนี่คะ น้องไอตอบทุกอย่างไปหมดแล้ว” ไอริณเลือกที่จะไม่บอกว่าลูกพี่ลูกน้องของเจตน์ชอบเธอเพราะยังไงเขาก็อยู่ต่างคณะ บอกไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี

“เฮ้ย เลิกกิจกรรมแล้วไปพบอาจารย์ด้วยนะ เห็นอาจารย์นัทบอกว่าจะให้แก้งาน” ต้นกล้าเดินเข้ามาหาเพื่อนทั้งสอง

“แก้ตรงไหน”

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่อาจารย์บอกว่าแค่นิดหน่อย เขาจะเอางานมึงขึ้นไปโชว์หน้าคณะวันเปิดมอ”

“อืม ขอบใจที่มาบอกนะ” อารัณพยักหน้าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาอาจารย์ทันที

“ต้องแก้ตรงไหนเหรอคะ” ไอริณชะโงกหน้าไปดูหน้าจอโทรศัพท์ของพี่ชาย

“ส่วนเนื้อหาน่ะ แต่ไม่เยอะเท่าไหร่ น้องไอจะไปกับเฮียหรือจะไปหาซื้ออะไรกินเล่นรอ”

“ไปกับเฮียรัณสิคะ มันคืองานคู่นะจะให้เฮียรัณไปคนเดียวได้ยังไง”

“ตามใจ”

ไอริณกับอารัณยืนฟังกำหนดการของงานกีฬาสีภายในมหาวิทยาลัยที่จะจัดขึ้นในเดือนหน้าอีกเกือบครึ่งชั่วโมง ก่อนจะขึ้นตึกเรียนไปหาอาจารย์แล้วมาหาข้าวกลางวันกินกัน

“น้องไออยากกินของเฮียรัณ อยากชิมดูว่าจะอร่อยไหม” ไอริณกะพริบตาปริบ ๆ มองอาหารในจานพี่ชายที่ดูจะน่ากินกว่า

“อยากกินอะไรก็ตักไป เฮียไม่หวงอยู่แล้ว” เขาเลื่อนจานของตัวเองไปตรงหน้าไอริณทันที

“ขอบคุณค่ะ เฮียรัณใจดีที่สุดเลย” ไอริณตักอาหารในจานของเขาครึ่งช้อนก่อนจะเลื่อนส่งคืน

“ทำไมเอาไปน้อยจัง เอาไปอีกสิ” ไม่พูดเปล่าเขายังตักเพิ่มเข้าไปในจานของเธอเองด้วย

“เดี๋ยวเฮียรัณก็กินไม่อิ่มหรอก”

“ไม่อิ่มก็สั่งใหม่ น้องไอนั่นแหละต้องกินเยอะ ๆ ตัวเล็กนิดเดียวเอง”

“ซื้อขนมไหม เดี๋ยวก่อนถึงบ้านเฮียแวะให้” อารัณถามขึ้นหลังจากที่เดินไปเก็บจานให้น้องสาวแล้ว

“ซื้อค่ะ น้องไออยากกินโดนัทกับไอติม”

“เดี๋ยวเฮียพาแวะห้าง อยากกินอะไรก็ซื้อไปแล้วกัน”

“เอาเยอะ ๆ เลยได้ไหมคะ เหมาให้หมดห้างเลย” ไอริณแกล้งถามยิ้ม ๆ

“ถ้าน้องไอเอากลับบ้านหมดได้ก็เอา”

อารัณกำลังจะเดินนำไอริณไปยังลานจอดรถ แต่แล้วก็เจอเข้ากับใครบางคน

“อ้าว พี่ไอริณ ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอกันนะครับ” เจตน์ส่งยิ้มให้กับไอริณคนเดียว

“มาทานข้าวเหรอ”

“ครับ มาทานกับญาติของผม นู่นไงครับเฮียแทน” เจตน์ชี้ไปยังชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งที่กำลังเดินมาทางนี้

“ไปเถอะน้องไอ”

ไอริณพยักหน้ารับก่อนจะโบกมือลาบัดดีของตัวเอง โดยไม่ลืมที่จะหันไปมองญาติของเจตน์

“พรหมลิขิตหรือเปล่าเฮีย ไม่คิดล่ะสิว่าจะได้เจอพี่ไอริณที่นี่” เจตน์ถามญาติที่แอบปลื้มไอริณเมื่อเธอกับพี่ชายเดินจากไปแล้ว

“น่ารักกว่าในรูปเยอะเลย อยากคุยด้วยว่ะ” แทนไทยังคงมองตามหลังของไอริณที่เดินออกไปไกลแล้ว

“ก็คุยดิเฮีย ปกติเวลาเจอสาวก็เข้าหาตลอด นี่อะไร ชอบแต่ไม่กล้าคุย”

“มึงเห็นแฝดของไอริณไหมล่ะ คนที่เข้าไปจีบคงต้องผ่านไอ้คนนั้นให้ได้ก่อน”

“พี่อารัณอะเหรอ ตอนเห็นผ่าน ๆ เมื่อเช้าผมก็นึกว่าพี่ ตัดผมทรงเดียวกันเลย ดีที่ไม่ทักผิด เขาดูไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่ สงสัยหวงน้องสาวมาก”

“กูจะคุยกับไอริณให้ได้ หวงมากแล้วยังไง ถ้าอยากจะได้กูก็ต้องได้” แทนไทยกยิ้มออกมาเพราะแอบเห็นว่าไอริณเองก็มองมาที่เขาเหมือนกัน