ตอนที่ 6 ตัวติดกัน

ไอริณที่นั่งแกว่งเท้ารออารัณซ้อมฟุตบอลเพื่อเตรียมตัวลงแข่งกีฬาสีของมหาวิทยาลัยก็รีบยื่นน้ำให้พี่ชายทันทีเมื่อเขามานั่งพักข้างเธอ

“เหนื่อยไหมคะ”

“ไม่ค่อยเหนื่อยเท่าไหร่ แล้วน้องไอร้อนหรือเปล่ามานั่งรอเฮียข้างสนามแบบนี้” อารัณเอ่ยถามไอริณที่กำลังซับเหงื่อให้เขา

“ไม่ร้อนค่ะ เมื่อกี้เฮียรัณเท่สุด ๆ ไปเลย แชมป์ฟุตบอลต้องเป็นของคณะบริหารแน่นอน” ไอริณยิ้มออกมาด้วยความภาคภูมิใจ แม้จะดูไม่ออกว่าเขาเล่นตำแหน่งไหนแต่ก็เห็นว่าพี่ชายของเธอยิงเข้าประตูไปสองลูกแล้ว

“แถวนี้ผู้ชายเยอะ ห้ามคุยกับใครรู้ไหม ถ้าเฮียหันมาเห็นแล้วจะโดน” อารัณที่กำลังจะลงสนามต่อก็ไม่ลืมกำชับไอริณทิ้งท้าย

“รู้แล้วค่า ทุกวันนี้ก็แทบไม่มีใครกล้าเข้ามาคุยกับน้องไอแล้วล่ะ”

“เป็นเด็กดี อย่าดื้อให้เฮียต้องจับตีตูด” อารัณโยกศีรษะของน้องสาวเล่นก่อนจะวิ่งลงไปในสนามเมื่อโค้ชเรียก

ส่วนไอริณก็ใส่หูฟังและนั่งแกว่งเท้าเล่นไปมาเหมือนเดิม โดยที่สายตาจับจ้องไปยังอารัณที่กำลังเลี้ยงลูกอยู่กลางสนาม เมื่อได้จังหวะเขาก็เตะลูกฟุตบอลให้สไลด์โค้งเข้าประตูไปอย่างง่ายดายเรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากเหล่าสาว ๆ รอบสนามดังลั่น จนไอริณต้องปิดเพลงเพื่อฟังว่าพวกเธอจะกระซิบกระซาบอะไรเกี่ยวกับอารัณหรือเปล่า

“อารัณฮอตจังเลยเนอะ” มิลินเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ

ไอริณจึงเลิกสนใจคนอื่นแล้วมาสนใจเพื่อนแทน

“อืม ฮอตมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ” ไอริณพยักหน้ารับ ใช่ว่าเธอจะเนื้อหอมอยู่คนเดียว อารัณเองก็เป็นที่นิยมของผู้หญิงทั้งเรื่องหน้าตาและความสามารถ

“เท่าที่เรารู้จักรัณมา เขาดูไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหนเลยนะ”

คำพูดของมิลินทำเอาไอริณถึงกับชะงัก เพราะต้นเหตุที่ทำให้เขายังโสดสนิทก็คือเธอแน่นอน

“ใช่ เฮียรัณบอกว่ายังไม่อยากมีแฟนเพราะต้องคอยดูแลเรา”

เกือบครึ่งชั่วโมงผ่านไปอารัณก็เดินเข้ามาหาเธอที่ข้างสนาม

“พวกนั้นชวนไปกินหมูกระทะกัน น้องไอจะไปไหม”

“พวกที่เตะบอลชวนเหรอคะ”

“อืม ไปไหม ถ้าน้องไอไม่ไปเฮียจะได้ปฏิเสธ” ปกติเขาไม่ไปไหนโดยไม่มีไอริณอยู่แล้ว ถ้าเธอไม่ไปเขาก็ไม่อยากไปเช่นกัน

“แล้วเฮียรัณจะทิ้งให้น้องไอนั่งเหงาไหม” เธอกลัวว่าถ้าไปแล้วจะต้องนั่งแกร่วอยู่คนเดียว เพราะนอกจากตุลย์กับต้นกล้าเธอก็ไม่รู้จักใครเลย ถึงจะเรียนคณะเดียวกันแต่คนในทีมที่เหลือเป็นผู้ชายจากสาขาอื่นเธอจึงไม่เคยคุยด้วยมาก่อน

“เฮียเคยทำแบบนั้นกับน้องไอด้วยเหรอ ไปนะ มีของชอบน้องไอเยอะแยะเลย”

“ก็ได้ค่ะ แต่เฮียรัณห้ามไม่สนใจน้องไอนะ”

“ครับ รอเฮียแป๊บหนึ่งนะเดี๋ยวเฮียไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน” อารัณวิ่งหายเข้าไปในห้องพักนักกีฬาทันที ไม่นานก็โผล่มาอีกครั้งในชุดนักศึกษาเหมือนเดิม

หลังจากลามิลินแล้วไอริณก็วิ่งเข้าไปหาพี่ชายทันที

“เจอกันที่ร้าน” เพื่อน ๆ ในทีมฟุตบอลต่างก็แยกกันไปขึ้นรถ

“แล้วเพื่อนเฮียรัณรู้หรือเปล่าคะว่ามีน้องไอไปด้วย”

“รู้สิ ก่อนเฮียจะมาชวนเขาก็บอกว่าให้ชวนน้องไอไปกินหมูกระทะด้วยกัน”

“แล้วทุกคนจะอึดอัดไหมคะที่น้องไอเป็นผู้หญิงคนเดียว”

“ใครบอก เดี๋ยวพวกนั้นก็ไปรับแฟนมา น้องไอไม่ได้เป็นผู้หญิงคนเดียวสักหน่อย”

“จริงเหรอคะ น้องไอก็กลัวจะเกร็งแทบแย่”

“จริง เราไปกันเถอะ”

ระหว่างเดินทางไปยังร้านเสียงของไอริณก็เจื้อยแจ้วไปตลอดทาง ซึ่งอารัณไม่ได้รู้สึกรำคาญเลยแม้แต่น้อย เขาเป็นผู้ฟังที่ดี ไม่ว่าน้องสาวถามอะไรมาก็ตอบกลับตลอด ไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงร้านที่เพื่อนนัดไว้

“เอามา เดี๋ยวเฮียถือเอง” อารัณหยิบกระเป๋าของไอริณมาสะพายไว้เอง ปล่อยให้หญิงสาวเดินตัวเปล่า

“เฮียรัณจะพายกระเป๋าน้องไอทำไมคะ ใครเห็นก็คิดว่าเราเป็นแฟนกันหรอก”

“ก็ปล่อยให้คิดไปสิ จะได้ไม่มีใครมาจีบน้องไอ” เขาจูงมือไอริณเข้าไปในร้านที่มีเพื่อน ๆ นั่งรอกันสิบกว่าคน

“ถ้าไอริณไม่มา อย่าคิดว่าอารัณเพื่อนเรามันจะมา” เสียงแซวของเพื่อน ๆ ดังขึ้นเมื่อเห็นคนทั้งคู่ปรากฏตัว

“ขอสารภาพว่าตอนเห็นครั้งแรกก็นึกว่าแฟนกัน แต่พอบอกว่าเป็นฝาแฝดก็นึกว่าเล่นโกหก” แฟนของคนในทีมพูดขึ้นทำให้หลายคนพยักหน้าเห็นด้วย

“เฮียรัณคะ งั้นเราเปลี่ยนจากฝาแฝดมาเป็นแฟนดีไหมคะ คนน่าจะเชื่อกว่า” ไอริณเล่นมุก ซึ่งอารัณก็ทำเพียงยิ้มตอบ

“จะกินอะไร เดี๋ยวเฮียไปตักให้” อารัณถามพลางวางกระเป๋าของไอริณจองที่เอาไว้

“น้องไอไปเอง น้องไออยากกินหลายอย่างเลยค่ะ” ไอริณเดินนำหน้าทันทีโดยไม่รอเขา

“อยากกินหลายอย่างก็บอกเฮีย เดี๋ยวเฮียทยอยตักไปให้”

“ช่วยกันจะได้เร็ว ๆ น้องไอไม่อยากเอาเปรียบเฮีย”

“แต่เฮียเต็มใจ”

“รู้ค่ะ แต่น้องไอก็ต้องหัดทำอะไรเองบ้าง ยังไงตอนโตน้องไอก็ต้องแยกกับเฮียรัณอยู่ดี คงไม่มีใครทำทุกอย่างให้น้องไอเหมือนเฮียรัณหรอกค่ะ” แค่เธอบอกว่าอยากกินอะไร อยากได้อะไร เขาก็ทำตามที่เธอสั่งทุกอย่าง เธอจึงกลัวว่าจะอยู่ไม่ได้ถ้าวันหนึ่งไม่มีเขาเพราะถูกตามใจจนเคยตัวไปแล้ว

“บางทีเราอาจจะไม่ต้องแยกกันก็ได้นี่น้องไอ” เพราะเขาไม่เคยคิดถึงอนาคตที่ต้องแยกกับไอริณเลยสักครั้ง

“ไม่จริงหรอกค่ะ เฮียรัณฮอตจะตาย เดี๋ยวก็มีแฟน ถ้าน้องไอลองมีบ้างจะเป็นยังไงคะ” ไอริณถามหยั่งเชิง ถ้าเธอแสดงให้เห็นว่าดูแลตัวเองได้หรือมีแฟนมาดูแล เขาก็คงจะเบาใจและได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระมากกว่านี้

“ไม่ต้องรีบมีหรอก ไม่มีก็ไม่เห็นเป็นอะไร”

“แต่มีก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเหมือนกันนะคะ”

“พูดแบบนี้น้องไอมีแฟนแล้วจริง ๆ เหรอ ไปคุยกันตอนไหน แล้วมันเป็นใคร”

“ไม่ใช่สักหน่อย น้องไอก็แค่ถามดูเฉย ๆ”

“แต่ผู้ชายไม่ได้มีเยอะ โลกไม่ได้ใจดีกับเราขนาดนั้นนะน้องไอ”

“น้องไอก็ต้องสัมผัสด้วยตัวเองไงคะ”

“เอาไว้โตก่อนค่อยสัมผัส ตอนนี้ยังไม่ต้อง” อารัณหันไปหยิบเนื้อถาดที่เจ็ดแล้วเดินตามไอริณที่ถือถาดผักกลับไปยังโต๊ะ ก่อนจะลุกไปตักน้ำจิ้มที่ไม่เผ็ดให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ”

“กินเยอะ ๆ อยากได้อะไรก็บอกเฮีย ไม่ต้องลุกไปแล้ว”

ไอริณพยักหน้าเข้าใจ ขณะที่กินก็มองดูคู่รักที่นั่งฝั่งตรงข้ามจู๋จี๋กัน บางทีการมีแฟนก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรขนาดนั้น เธอไม่ควรเชื่ออารัณไปซะทุกอย่างแต่ควรลองด้วยตัวเอง

“น้องไอเอาปูอัดอีกไหม” อารัณหันไปถามเมื่อนั่งกินไปได้สักพักแล้วของที่ตักมาเริ่มหมด

“เอาอีกค่ะ เอาเห็ดด้วยนะ น้องไอไปช่วยถือดีกว่า”

“เฮียไปเอง น้องไอย่างหมูให้เฮียเถอะ”

ไอริณจึงหันกลับมาย่างหมูบนเตาและลวกวุ้นเส้นให้อารัณต่อ

“เนื้อหมูอร่อยมากเลย เดี๋ยวพี่ป้อนหนูนะ อ้าปากเร็วครับ”

“พี่คะ คนเยอะแยะ”

“อายทำไม เอาให้พวกคนโสดมันอิจฉาตาร้อนไปเลย”

“จะแอบเฮียรัณมีแฟนยังไงดีนะ” ไอริณพึมพำกับตัวเอง